Afterwork – de zomereditie

Nadat ik de eerste editie moest missen, omdat ik op de Thalys van Parijs naar Brussel zat, was ik dolblij dat ik ditmaal wel samen met mijn collega’s iets kon gaan drinken na het werk. De tweede post-corona editie vond plaats op het terras van De Markten. Het was zalig zitten onder de schaduwrijke bomen van de Oude Graanmarkt en de opkomst was misschien een beetje lager dan bij de vorige editie, maar er moeten in totaal toch een veertigtal collega’s langs gekomen zijn. Ik slaagde erin met veel collega’s een fijne babbel te hebben en het was gewoonweg zo gezellig dat ik helemaal vergeten ben foto’s te nemen. Zelfs niet van het zalig lekkere apero menu met falafel van bloemkool, hummus, paprika dip, halloumi en libanees platbrood. Dan moet het wel goed geweest zijn, he!

Ik kijk al uit naar de volgende editie!

Lunchwandeling!

In de zomer organiseren de sportievelingen op ons werk regelmatig een begeleide wandeling. Altijd leuk om Brussel (en de collega’s) een beetje beter te leren kennen en tegelijkertijd de stappenteller omhoog te zien gaan. Wonder boven wonder was het mij gelukt om vandaag mijn middagpauze vrij te houden en kon ik aansluiten bij de wandeling naar de Brusselse Kruidtuin. Ik kwam wel terecht in een gezelschap dat mij op één persoon na helemaal vreemd was. Dat had ik niet direct verwacht, maar het was fijn om wat te babbelen met collega’s met wie ik in normale omstandigheden niet in contact kom. De zon zette alvast haar beste beentje voor tijdens onze wandeling. Al blijft het doodzonde dat de Kruidtuin in de loop der jaren steeds meer ingekrompen is en omsingeld is geraakt door zielloze hoogbouw. De weg die er nu dwars doorheen loopt, helpt ook niet echt om het parkgevoel te versterken…

Wijnliefhebbers onder mekaar

Nadat we tijdens onze vorige proeverij de wijnvoorraad van Menno serieus hadden laten slinken, vonden mijn vriend en ik het hoog tijd om hem en zijn vriendin uit te nodigen om samen te genieten van de wijntjes die we bij Ad Bibendum kochten. Ik had voor de gelegenheid voor wat hapjes gezorgd (handig, die Shop & Go Delhaize vlakbij). Maar ik had het moeten weten: een echte wijnproever laat zijn smaakpalet niet door secundaire smaken vertroebelen. 😉 We proefden drie zeer verschillende wijntjes, waarvan mijn persoonlijke favoriet de Chardonnay van Joel Gott was. De avond vloog weer voorbij, met een aangename afwisseling van serieuze en minder serieuze onderwerpen.

En de overschot van de hapjes, die eten we de volgende dagen wel op. 😉

Revisited: het Depot van Vilvoorde

Deze voormiddag hadden we een workshop op locatie in Vilvoorde met de leden van het management om onze onderlinge samenwerking verder op punt te stellen. Ik vind het een goed idee om regelmatig even stil te staan bij onze eigen manier van werken en te reflecteren of wel goed bezig zijn. Daar hebben we allemaal baat bij. We sloten de voormiddag af met een kleine drink met de collega’s in het stralende zonnetje. Ik had voor de gelegenheid zelf wat flesjes cava meegebracht om te trakteren. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Een andere collega zorgde voor de hapjes. Zie eens hoe mooi wij elkaar aanvullen. 😉 Na deze kleine, maar fijne drink, was het tijd voor een snel slaatje bij Cuisine D’Office gevolgd door een rondleiding in het Depot.

Het grootste gedeelte van het depot had ik al eerder bezocht, maar het gedeelte van onroerend erfgoed was nieuw voor mij. Altijd fijn om weer iets te kunnen bijleren.

Een dikke dankjewel trouwens aan de collega die mij na de rondleiding een lift bezorgde en die speciaal voor mij een omweg maakte langs mijn appartement in Leuven zodat ik tijdig terug was voor mijn Teams meeting van 16u.

Van Leuven naar Valencia – 15 mei 2022

Vandaag om 6.20u uit de veren, want mijn vlucht naar Valencia vertrekt om 8.35u. Mijn vriend en ik hadden in september 2020 al eerder een bezoek aan Valencia gepland. Door de pandemie werden onze vluchten toen geannuleerd en kon dat bezoek niet doorgaan. Ik was dus heel verheugd toen mijn vriend mij een tijd geleden liet weten dat hij voor zijn werk naar een conferentie in Valencia moest. Een hotelkamer op kosten van zijn werk, dat kon ik niet laten schieten. Zelfs al viel deze week door de grote drukte op het werk voor mij niet ideaal.

Dus ja, het vroege opstaan, doet pijn (ik was dan ook zo dom geweest om de volledige puntentelling van het Eurovisiesongfestival tot het einde uit te zitten, terwijl het eigenlijk al van bij het begin duidelijk was dat Oekraïne zou winnen), maar het vooruitzicht van een weekje Valencia maakt veel goed.

Op een kleine vertraging na verloopt de vlucht naar Valencia vlekkeloos. In de luchthaven moet ik een beetje geduld uitoefenen tot mijn bagage van de band rolt (toch altijd weer een opluchting dat je koffer niet per ongeluk op een andere vlucht is beland) en vervolgens neem ik een taxi naar het hotel. Ik ben te vroeg om al te kunnen inchecken, dus laat ik mijn valies achter en trek ik de stad in. Mijn vriend die vanuit Genève naar Valencia vliegt, landt een drietal uur na mij, dus ik heb de gelegenheid om de stad al even op mijn eentje te verkennen.

Maar eerst tijd voor lunch! Ik beland in een rustig filiaal van Bertal en bestel een rollo met een smoothie en rond mijn, niet zo gezonde, lunch af met een klein koffiekoekje. Ik maak gebruik van het feit dat ik mijn laptop bij heb om nog wat werkmails te beantwoorden. Hierdoor loopt mijn lunch ietwat langer uit. Maar voor mijn gemoedsrust doet het deugd om mijn achterstallige mails te zien slinken.

Na een laatste keer op ‘verzenden’ geduwd te hebben, trek ik op verkenning in de gezellige straatjes van het oude stadscentrum van Valencia. Het is behoorlijk warm met mijn zware rugzak en mijn fototoestel rond mijn nek, maar de stad weet me onmiddellijk te bekoren.

Op de Plaça de la Mare de Déu stoot ik op een manifestatie die oproept tot vrede in Oekraïne. De blauw-gele vlaggen zijn overvloedig aanwezig en een operazangeres zingt een ode aan Oekraïne. Ik moet toegeven dat ik er hartzeer van heb: weer een oorlog in het hart van Europa. En waarom? Om de grootheidswaan van één man en zijn aanhangers te bevredigen, die menen dat zij het recht hebben de in het verleden ‘verloren’ Russische gebieden opnieuw te annexeren. Ik kan me goed voorstellen dat de Baltische staten de laatste ontwikkelingen met argusogen volgen.

Continue reading →

Barbecue en een nipte nederlaag

Zondag waren mijn vriend en ik te gast voor een barbecue in het kleine, maar gezellige stadstuintje van onze kameraad. De grote hitte van de dag voordien was gepasseerd en het leek er zelfs op dat het mogelijk zou kunnen regenen. Toch waagden we het erop en aperitiefden we buiten samen met onze kameraad en zijn dochter.

Na het aperitief stortte onze vriend zich op de barbecue, professioneel uitgerust met temperatuursensoren en alles. Wij zorgden ondertussen voor een lekker flesje Primitivo uit Puglia, een kleine vooruitblik op onze komende zomervakantie.

In de tuin spotten we enkele ongenode gasten. Gelukkig waren het vegetariërs. 😉

Voor het hoofdgerecht leek het ons toch aangewezen naar binnen te verkassen, ook omdat de tuintafel van onze kameraad letterlijk de instorting nabij is. Mijn vriend en ik hadden voor heerlijk slaatjes van Convento Food gezorgd, die goed pasten bij het perfect gegaarde stuk ribeye.

Geen plaats meer voor dessert nadat we al dat lekkers verorberd hadden, maar een spelletje Risk gaat er altijd in! Nadat ik de gele legers van mijn vriend helemaal van de kaart geveegd had en ik maar liefst acht kaarten in mijn hand had die ik bij de volgende beurt zou omruilen om een verpletterende overwinning te halen, veroverde onze vriend Azië en had hij daarmee zijn opdracht vervuld. Om mijn verdriet te verdrinken dat de overwinning me ontglipt was, dronken we een glaasje whisky (of twee). Stonden op tafel: Machrie Moor, The Chita, Arran single malt 18y en Benromach 10 y. En zo waren we allemaal een beetje winnaar. 😉

Out of my comfort zone

Vandaag mocht ik de rol van nieuwsanker opnemen in een interne communicatievideo voor ons bedrijf. Als je mij een jaar geleden gezegd had dat ik ooit door een professionele filmcrew gefilmd zou worden terwijl ik een tekst aflas van de autocue, zou ik je beslist niet geloofd hebben. Maar kijk, a first for everything. Na een paar minuutjes oefenen, begon het steeds vlotter te gaan. En ik kreeg zelf complimentjes over mijn outfit (blauw om mijn ogen goed te laten uitkomen). Benieuwd of ik de moed zal vinden om het eindresultaat ook effectief te bekijken. 😉

Puffen in het Provinciedomein

Vandaag, de (voorlopig) warmste dag van het jaar hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit De Pinte en hun twee schattige dochters. We startten met een lunch op het terras van Van de Weyer. De twee jongedames (4 en 7) kregen meteen kleurbladen en kleurpotloden aangereikt door de ober. Initieel leek het terras een superleuke plek om iets te eten, maar naarmate het warmer en warmer werd, begonnen we wat last te krijgen van de hitte. Vooral omdat de parasols niet elk plekje aan tafel van voldoende schaduw konden voorzien. Al hield de warmte de oudste van de twee meisjes niet tegen wat acrobatische toeren uit te halen.

Een fris aspergeslaatje was wat mij betreft de perfecte lunch op deze warme dag:

Hamburgerliefhebber:

Voor mij liever iets gezonds:

Toekomstige circusacrobaat:

Na de lunch reden we samen met onze vrienden naar het provinciedomein van Kessel-Lo. Oorspronkelijk waren we van plan te voet te gaan (de meisjes zijn zeer goede stappers), maar met dit extreem warme weer leek dat toch niet zo’n goed idee. Zeker niet wanneer de vermoeidheid zou toeslaan na een lange namiddag en de dames het niet meer zouden zien zitten om een half uur terug te wandelen naar parking De Bond.

In het provinciedomein was het bijzonder druk. Vooral de nieuw aangelegde speeltuin waardoor een riviertje liep, was zeer populair. Begrijpelijk dat iedereen bij dit weer het water opzoekt om verkoeling te zoeken. Jammer dat er vlakbij de speeltuin nergens een schaduwrijke plek was van waaruit we de kinderen in het oog konden houden. Aangezien de jongste van de twee nog niet kon zwemmen, besloten we toch maar verder te wandelen op zoek naar een rustigere plek.

Niet meteen veel rustiger, maar wel aangenaam in de schaduw: de waterspeeltuin aan Ecocentrum. De jongedames haalden hun hart op en niemand van ons gezelschap vond het een probleem om zelf nat te worden. Het was er het weer voor. Vervolgens wandelden we naar de grote vijver en huurden we twee waterfietsen. Altijd leuk, maar nu was het er eigenlijk te warm voor. De zitplaatsen waren zo heet dat we ons zitvlak bijna verbrandden toen we op de fietsen plaats namen. En op het water zelf waren er natuurlijk geen schaduwrijke plekjes te bespeuren. Ik maakte me ook wat zorgen over de twee blonde meisjes zonder zonnebril, die hun ogen tot spleetjes moesten knijpen om het zonlicht te filteren. Gelukkig waren ze zeer goed ingesmeerd tegen het verbranden en duurde het tochtje maar een half uurtje.

Fijn, maar vijf graden frisser, zou beter geweest zijn.

Na al dat waterfietsen, hadden we wel iets lekkers verdiend en genoten we samen van een ijsje bij de Kiosk.

We sloten de namiddag af in de grote speeltuin. Het was nét een tikkeltje minder warm, zodat het voor ons minder een probleem was om in de vlakke zon op de kinderen te letten. Onze circusacrobaat amuseerde zich uitstekend door overal op en onder te klauteren. De jongste deed het iets rustiger aan en bleef braaf in de buurt van mama.

En amai, waren wij content dat we met de wagen naar het provinciedomein waren gereden, want na een goed gevulde namiddag waren onze twee blondjes bekaf. 😉

Sterren plukken bij Essenciel

Mademoiselle Julie en ik zijn goed bezig met het verzamelen van sterren. Na ons bezoek aan Melchior in Tienen was ik er tot mijn grote verbazing in geslaagd een tafel voor twee te bemachtigen bij Leuvens sterrenrestaurant Essenciel.

Gisteren was het dus zover: onze volgende culinaire topervaring! Julie kwam naar goeie gewoonte met de trein en omdat we nog wat tijd op overschot hadden voordat Essenciel open ging, profiteerden we van de gelegenheid om een klein aperitiefje te drinken bij een nieuw Leuvens concept SLŌ slow food & living. Mijn glaasje schuimwijn smaakte alvast naar meer, kijk er al naar uit om een keer te gaan brunchen bij SLŌ.

Iets na zeven stapten we vervolgens binnen bij Essenciel voor werkelijk een fabuleuze culinaire ervaring. Ik kan niet anders dan zeggen dat de chefkok en zijn team die ster dubbel en dik verdienen. Heel vriendelijke bediening, zalig lekkere cocktails en ja, de gerechten waren zo mogelijk nog lekkerder dan ze eruit zagen.

Cocktails maison:

Cocktails en appetizers:

Mademoiselle Julie:

Versgebakken brood:

Lijngevangen zeebaars, koolrabi, citroen, codium:

Otoro, koshihikari, komkommer, ponzu:

Oosterschelde kreeft, verse pasta, romesco, buratta:

Noordzeevis, brandade, spitskool, bottarga:

Entrecote ‘Morucha’, gerookte look, aubergine, ansjovis:

Pinapple ‘tepache’, jasmijnrijst, manog, combava:

Zoetigheden bij de thee en koffie:

Na genoten te hebben van de laatste versnaperingen wandelden we op een stevig tempo richting het station. Ik had tijdens het eten gezien dat er ‘s avonds laat geen treinen meer reden richting Tienen wegens werken aan de sporen. De treinen werden vervangen door een bus. Aan het station zelf was het even zoeken naar de plek waar die vervangbussen vertrokken (serieus, NMBS, dat kan toch echt duidelijker worden aangegeven). Gelukkig waren we net op tijd zodat Julie zonder problemen op de vervangbus richting Tienen kon stappen.

Een topavond die naar meer smaakte!

Bezoek aan Asiat Park in Vilvoorde

Vanavond bezochten we met de leden van het management en het middenkader de tentoonstelling Horst 2022: The Act of Breathing. Fijn om de banden opnieuw wat nauwer te kunnen aanhalen. Want de coronacrisis heeft door het wegvallen van de informele contacten duidelijk voor verwijdering tussen bepaalde teams gezorgd en dat heeft mogelijk negatieve gevolgen voor de rest van de organisatie.

Ik kende Horst Arts and Music nog van toen dit festival plaatsvond op de terreinen rondom het Kasteel van Horst, waaraan het festival zijn naam ontleent. Na een aantal jaar raakt het festival de omgeving van Horst ontgroeid en door een gelukkig combinatie van toevalligheden is de organisatie terecht gekomen in Asiat Park in Vilvoorde. Een heel bijzondere site: een voormalig militair domein dat, nadat de militairen er vertrokken waren, zelfs nog even dienst deed als school. En nu dus ruimte biedt voor muziek en kunst.

We kregen een zeer boeiende rondleiding op het domein. Een aantal kunstwerken werden specifiek voor deze plek gemaakt en pasten perfect in de context van de aan hun lot overgelaten militaire barekken. De tentoonstelling is een coproductie met KANAL – Centre Pompidou en maakt onderdeel uit van ‘Living Traces’, een samenwerkingsprogramma tussen Brussel en Kinshasa.

Ik neem jullie graag mee doorheen de site waar de tekenen van verval overal waarneembaar zijn en langs een aantal kunstwerken die mij bijzonder aanspraken.

Heel bijzonder werk van mountaincutters: