Gisteren

Was ik dus niet op de prijsuitreiking voor de site/blog/whatever van het jaar.

Neen, ik heb mijn avond zeer aangenaam gevuld met een bezoekje aan een verjaardagsfeestje in de Downtown Jack en een dinner date met L en U. Onze aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van B in de DTJ was een beetje illegaal, want ik had al aan de jarige in kwestie laten weten dat mijn vriendje en ik niet konden komen. Maar toen bevriend koppel L en U voorstelden om bij het begin van de avond af te spreken in de DTJ, ging er bij mij zowaar een lichtje branden. Twee vliegen in één klap. Aperitieven in de DTJ én de jarige proficiat kunnen wensen.

Het aperitieven is daarna een klein beetje uit de hand gelopen, want de barman van de DTJ was behoorlijk royaal in het uitschenken van de rode wijn. Na drie glazen gevuld tot aan de rand binnengekapt te hebben, was ons viertal al goed in de wind. (Aja, we hadden nog niks gegeten.) Enfin, jarige B kon er wel mee lachen.

Na bijna twee uur aperitieven zijn we dan iets gaan eten in het Begijntje. Waar ons zatte gezelschap voor entertainment gezorgd heeft voor de obers en de rest van de gasten. L en U brachten het gesprek op één van mijn favoriete bezigheden (het begint met s en eindigt op s) en toen was het hek natuurlijk van de dam. Aan de naburige tafels werd het muisstil terwijl wij vlotjes bedgeheimen zaten uit te wisselen. (Hey, ik ben niet begonnen, he! Ik ben een deftig meisje.)

Na het eten zijn we dan nog even gedag gaan zeggen in de DTJ. Volgens mij hebben L en U (die jarige B voordien nog nooit gezien hadden) een overdonderende indruk achtergelaten. :-)

Natuurlijk lagen we veel te laat in bed. Waardoor ik vanochtend alleen naar de Italiaanse les ben moeten gaan. Mijn vriendje had pijn aan zijn goesting en verkoos zijn bed boven het charmante gezelschap van onze lieve juffrouw J en een bende vrouwen in de menopauze. 😉 Tsss, het watje.

Leedvermaak

In de Club Swing daarstraks ferm op mijn tong moeten bijten om te voorkomen dat ik in lachen zou uitbarsten. Komt er vandaag een al wat oudere kerel (ik schat een stuk in de veertig) voor de eerste keer meedoen. Na zo’n tiental lessen Club Swing in de benen te hebben, kennen we de meeste dansjes al vrij goed, dus geeft de juffrouw daar geen uitleg meer over. Muziek opzetten en hop met de beentjes (en de armen).

Stel jullie nu een kerel voor in zwarte jeans met een deftig hemd en gewone geklede schoenen die tussen een zestal vrouwen in sportoutfit zijn best doet om een beetje mee te dansen. Hilarisch! Hij had echt wel pech, want normaal zijn we met meer dan twintig. Vandaag was iedereen blijkbaar collectief ziek (waarschijnlijk van te veel chocolade eten). Kon hij zich ook niet echt verstoppen achter wat ruggen. En aangezien we dansen in zo’n grote spiegelzaal, was elk foutje en elke misstap maar al te duidelijk zichtbaar. Aan zijn moves te zien had hij ook niet echt veel danservaring. 😉

Nu, niet dat ikzelf foutloos dans, verre van, maar die vent. Bwahahaha. Leedvermaak. :-) Benieuwd of hij volgende week nog van de partij zal zijn.

Lachen met voornamen

Altijd goed voor een glimlachje. Het overzicht van de populairste voornamen van vorig jaar (2005). Mij interesseren niet zozeer de populairste namen, maar wel de buitenbeentjes. Of wat dacht u van Venus-Hornaëlle, Tuba, Babylonya, Poppie, Jihade en Orly voor een meisje. En als het een jongen is, waarom hem dan niet opzadelen met een welklinkende voornaam als Napoléon-Flavien, Pé, Babi, Christenvie, Ruppel en Splinther. En als u er dan nog niet uitgeraakt, kan u nog kiezen uit Puk, Zonder, Zorg of Bink. Bwahahahaha. :-)

Het volledige overzicht.

Koude billen

Om de één of andere onverklaarbare reden is het op het werk altijd ijskoud in de vrouwentoiletten. En dan bedoel ik dus écht ijskoud. Het gevoel alsof je een industriële frigo binnenstapt, zo koud. Mijn billen schrikken zich elke keer een hoedje als ze in contact komen met de frisse toiletbril. Stiekem vermoed ik dat dit gewoon een manier is om te zorgen dat er niet te veel gekletst wordt in de toiletruimte.

Nu heeft één van mijn pientere vrouwelijke collega’s er niet beter op gevonden dan de deur naar de toiletruimte te blokkeren in de stand “open” (waar die wegwerpemmer voor papieren handdoekjes al niet nuttig voor is). Dit om te proberen de ruimte op iets aangenamere temperatuur te brengen. Tot grote hilariteit van de mannen, natuurlijk. Met flauwe grapjes als “‘t Is opendeurdag bij de vrouwen.” tot gevolg.

Pfft, zij hebben makkelijk praten, hun toilet is wél lekker warm!

What I did yesterday

Dus ja, gisteren ben ik naar de 4de Dag van de Cultuurcommunicatie geweest. Een dag die als ondertitel het ietwat zweverige “c’est arrivé près de chez vous” had. Hoe ik juist op die dag terecht gekomen ben, is mezelf ook een beetje een raadsel, maar hey, een free lunch en een fijne mogelijkheid om wat te netwerken, sla ik nooit af. 😉

Enkele impressies van de dag:

– Netwerken wordt moeilijker naarmate je meer mensen kent. Die mensen hebben dan de neiging om bij jou te komen staan en zo leer je moeilijker nieuwe mensen kennen. Het magere resultaat van een dagje netwerken: één nieuwe kennis. :-( Maar wel fijn gebabbeld met oude kennissen. :-)

– Engelstaligen zijn gewoonweg geboren om presentaties te geven. Geen enkele Nederlandstalige presentatie gezien die ook maar in de buurt van de vlotheid en welbespraaktheid van de Engelsen kwam.

– De boodschap die de mannen van de Mortierbrigade daar kwamen verkondigen, ontging mij volkomen. Bovendien nog nooit iemand zoveel euh’s in één zin horen gebruiken. Nog pijnlijker: hun presentatie was doorspekt met filmpjes, maar omdat die niet over het netwerk konden afgespeeld worden, hebben ze daar niks van kunnen laten zien. Tof hoor, zo’n presentatie waarin gezegd wordt: “En nu zou ik u een tof filmpje willen laten zien, maar ‘t gaat niet.” Wat een flater! Waarom hadden ze die filmpjes niet op voorhand gedownload naar hun harde schijf? Dat is toch het minste wat je kan doen als je een presentatie voor 700 man moet geven. Afgang.

– Verder moet ik bekennen dat ik ‘s namiddags stiekem een andere sessie ben gaan volgen dan die waarvoor ik ingeschreven was. Het grote mediadebat leek me net iets interessanter dan nog maar eens een uiteenzetting over de digitale stad. Het grote mediadebat was volledig volzet toen ik mij inschreef, maar gelukkig vond ik nog een plekje. Met dank aan de persoon die niet is komen opdagen. Een goeie keuze bleek al snel. Het debat, gemodereerd door Chantal Pattyn, leverde een interessante uitwisseling van gedachten op tussen Peter Vandermeersch, Karl van den Broeck en Yves Desmet.

– De speech van Bert Anciaux was saai, duurde veel te lang en ik vermoed dat Bertje hem op voorhand niet gelezen had, want hij struikelde regelmatig over zijn woorden. De speech was ook te veel in schrijftaal opgesteld. Zinsconstructies met veel bijzinnen bekken nu eenmaal niet zo vlot.

– En het eten? Wel, dat was voortreffelijk. Subliem gewoon. Voor al uw feestjes en recepties, één adres: Vive la nourriture. Tijdens de lunch twee grote borden naar binnen gespeeld. En op de receptie ‘s avonds mij opnieuw laten verleiden door de verrukkelijke hapjes (en de goeie wijn) en dat terwijl ik uitgenodigd was voor een diner bij bevriend koppel N en U. Al een geluk dat N en U nog niet klaar waren met het bereiden van het eten toen ik bij hen aankwam. Ik was verdorie blij dat ik al die wijn en hapjes nog even kon laten verteren voordat ik aan het driegangenmenu begon. 😉

Kortfilmfestival

Gisteren zijn we dus samen met mijn broertje, zijn vriendin en twee vrolijke vrijgezellen naar het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven geweest. Omdat film kijken met een lege maag nu eenmaal not done is, zijn we daarvoor met de twee koppeltjes iets gaan eten in de Blauwe Maan in de Mechelsestraat. Het eten was verrukkelijk, het gezelschap ook.

DATE:LOVE:SEX was de voorstelling die we gekozen hadden (ok, ik zal het maar meteen opbiechten: de voorstelling die ik gekozen had). Niet alle filmpjes waren spek naar mijn bek, maar ik heb meermaals luidop moeten lachen. (Kan wel zijn dat de wijn bij het diner hier iets mee te maken had.)

Mijn persoonlijk favoriete filmpje was “Consent” van Jason Reitman. Twee lovers die zich opmaken voor het liefdespel maar de grenzen eerst door hun advocaten op papier laten zetten. Hilarisch. Mijn collega’s niet-juristen-in-spé waren ook bijzonder gecharmeerd door dit filmpje.

“Incomplete” van Yann Demange krijgt van mij de absurditeitsprijs. Penissen die praten en de wijde wereld intrekken zonder hun baasje. Vagina’s die sigaretten roken. En een einde dat zo onaf was, dat we ons afvroegen of het budget op was. (Misschien kostten de special effects voor de pratende vagina te veel.)

“Oedipus” van RONG was een goeie nummer twee, na “Consent”. Een filmpje in sappig rijmend british english, waarin een moderne versie van het Oedipus-drama nagespeeld werd. En dat is grappiger dan het klinkt. Gelukkig waren er voor dit filmpje ondertitels voorzien, want anders had ik de verzen beslist niet kunnen volgen.

“Dan Clark’s Guide to dating” van Dan Clark & Gary Reich was ook hilarisch. Deze filmpjes vormden de rode draad tussen de andere kortfilms. De twee laatste “ten things not to do” vond ik wel het zwakste van de reeks. Misschien was het concept tegen dan al een beetje afgezaagd.

Na de kortfilms zijn we, hoe kan het ook anders, nog wat cocktails gaan drinken. Eerst in de Rodins, daarna in d’Entreprise. Alwaar ik mijn metgezellen wat verveeld heb met een uitgebreide lofzang op Oorlog en Vrede van Tolstoj. :-) Ach, er was genoeg drank om de pijn te verzachten.