Miskoop

‘t Gebeurt mij zelden, maar vandaag heb ik een miskoop gedaan. Ik was op zoek naar iets om de vakantiekaartjes die we regelmatig uit onze brievenbus vissen, op te hangen. Kwestie van mijn neus er nog eens extra op te drukken dat vakantie er momenteel niet in zit. 😉 Nu stonden al die kaartjes heel erg rommelig te wezen in onze boekenkast. Het leek me leuk om ze een eigen plekje aan de muur te geven en zo het wit wat op te fleuren. Op naar het Pakjeshuis, want voor prulletjes klein en fijn, moet je bij het Pakjeshuis zijn.

Het eerste wat ik vond was zo’n doorschijnend plastieken geval waar je kaartjes in kan steken. Lelijk en alle kaartjes moeten dan hetzelfde formaat hebben om het iet of wat toonbaar te maken. Ik informeer dus of er nog andere systemen bestaan, want ik had bij een vriendin ooit eens een draad met magneetjes gezien waaraan zij haar kaartjes bevestigde. En hoera, dat was er. Ik had de keuze uit superflashy bloemetjesmagneetjes, nog meer superflashy bloemetjesmagneetjes, superflashy hondjesmagneetjes of superflashy katjesmagneetjes. Goed, niet helemaal wat ik in gedachten had. Ik had liever iets neutraals gehad. Maar kom, nepkatjes zijn leuk.

Dus ik bij het thuiskomen direct aan de slag met mijn magneetjes. Blijkt dat er gewoon veel te weinig magneetjes in zo’n pakje zitten! Mijn draad hangt net voor de helft vol! En d’r staan nog steeds kaartjes in mijn boekenkast. :-( Ik zou andere magneetjes kunnen gebruiken, maar dat staat zo slordig. Ik zou ook terug kunnen gaan naar het Pakjeshuis en een tweede pakje kopen, maar ja, dan zit ik met een ijzeren draad op overschot. Iemand een paar flashy katjesmagneetjes te veel?

De eerste schooldag

Ik heb nog geen berichtje aan de eerste schooldag gewijd, omdat de derde september voor mij business as usual was. Geen spannend uitkijken naar nieuwe vriendjes, geen zorgvuldig ingepakte boekentas met nieuwe pennen en nieuwe schriften, geen bang afwachten of de klastitularis wel zou meevallen, geen bergen boeken om te kaften. Nope, niks bijzonders te melden. Toch was de derde september voor een paar mensen in mijn omgeving wel een speciale dag. De vriendin van mijn broertje is officieel aan haar stage in Utrecht begonnen en de zus van mijn vriendje is sinds maandag aan haar eerste job als lerares in het middelbaar onderwijs begonnen. Spannende momenten. Nieuwe ervaringen en indrukken in ‘t vooruitzicht.

En dat mis ik: het gevoel aan iets nieuws te beginnen. De spanning van een nieuw schooljaar, een nieuwe job, een nieuw begin. Mijn leven is na de verhuis naar ons appartement in een soort van definitieve plooi gevallen en soms ben ik niet zeker of ik dat wel wil. Waar is de spanning? Waar is het avontuur? Het leven wordt zo voorspelbaar. Je hebt bepaalde keuzes gemaakt die het pad dat je volgt, uitgestippeld hebben en van dat pad afwijken wordt moeilijker en moeilijker. Of misschien heb ik er gewoon het lef niet voor. Want zeg nu zelf, het vergt niet veel moed je te settelen in een bepaald patroon. Eruit breken, dat is een ander paar mouwen. Versta me niet verkeerd, het is niet dat ik ontevreden ben of zo. Maar wat is er aan de andere kant van de heuvel? Wie weet is het gras daar wel groener?

Voorlopig blijft het voor mij echter business as usual. Zelfs de studie die ik dit jaar had moeten afsluiten, zal ik volgend jaar in de vorm van een drietal vakken met mij mee blijven sleuren. En mijn agenda, tja, ik weet al tot eind november hoe ik mijn weekends zal doorbrengen. Avontuur, ‘t zal voor een andere keer zijn.

Buren

Berichtje in de inkomhal van ons appartementsgebouw:

‘k Hoef er zeker niet bij te zeggen dat er nu op regelmatige basis volk voor de deur staat met de vraag of wij de garagepoort aub kunnen open maken want hun auto staat binnen en ze hebben geen sleutel. Helaas heb ik ze telkens moeten teleurstellen want wij hebben ook nog geen sleutel gekregen van de bouwfirma, ondanks eerder gedane beloftes. De fuckers. Gelukkig staat onze auto gewoon op straat.

Nog wat reclame voor de Leuvense horeca

Vanavond hebben mijn vriendje en ik ons aan nieuwe culinaire ontdekkingen gewaagd. Nuja, ontdekkingen is misschien iets te spectaculair voorgesteld, we hadden gewoon zin om een restaurant dat we nog niet kenden, te bezoeken. Het werd restaurant De Klimop op het Martelarenplein. Een restaurant dat we tot nu toe om weet ik veel welke reden links hadden laten liggen.

Ik ging voor de tomaat garnaal en mijn vriendje wilde de vol-au-vent wel eens proberen. Jaja, ken uw klassiekers. En ‘k moet zeggen, het heeft gesmaakt. Ik kreeg een groot bord met een enorme berg garnalen gepresenteerd. De tomaatjes onder mijn garnalen waren (zoals het éigenlijk hoort, maar de restaurants waar ze dat nog doen zijn niet zo talrijk) van hun pel ontdaan. Op het slaatje bij de tomaat garnaal zat een heel lekkere dressing en de groentjes waren heerlijk vers. De frietjes waren handgesneden en de mayonaise was huisgemaakt. Zelf ben ik geen mayonaise-liefhebber, maar mijn vriendje was er ten zeerste over te spreken. Over zijn vol-au-vent ook, trouwens.

De menukaart van de Klimop bestaat uit klassieke, maar degelijke gerechten. De bediening was heel vriendelijk (ze zijn ons zeker drie keer komen vragen of het lekker was) en snel. En ‘t is niet dat we alleen in het restaurant zaten. ‘t Is Leuven kermis, dus het was er behoorlijk druk. Het publiek van de Klimop is niet echt hip te noemen, tenzij jullie grijze haren hip vinden. Nu, dat zal mij en mijn vriend zeker niet tegenhouden om er vaker te gaan eten. Een aanrader.

Verrassing

Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het verrassingsfeestje voor de dertigste verjaardag van mijn oud-studiegenoot L geweest. D, de vriendin van L was al meer dan een maand bezig met de voorbereidingen. En ze heeft haar plannetje goed kunnen geheim houden. L had totaal niets in de gaten en de verrassing was dan ook compleet toen hij, nadat hij met een smoes door een vriend het huis uitgelokt was, bij het thuiskomen door een hoop vrienden met een vrolijk “Happy Birthday” begroet werd.

Het feestje zelf was ok. Er waren keiveel petit fourkes met marsepein die veel te dicht bij mij stonden. En ja, dan is weerstand bieden aan de verleiding niet gemakkelijk. De gasten zelf vond ik, eerlijk gezegd, een beetje saai. Ik heb wel een paar keer moeten lachen met de gesprekken, maar dan vooral als er herinneringen opgehaald werden aan de kwajongensstreken die ze in vroeger tijden op kot hadden uitgehaald. Helaas viel er over hun huidige leven niet veel sappigs te vertellen. Het leven van werkmensen kan soms frustrerend saai zijn.

Om wat leven in de brouwerij te brengen, ben ik dan maar twee keer (jawel, twéé) met mijn stomme kop tegen de glazen deur gelopen. Ik steek het op de vermoeidheid en het uitgewerkt zijn van de adrenaline. 😉 Laat ons zeggen dat ik alleszins een indruk heb nagelaten op het aanwezige volk én op de deur. Al goed dat ik de meeste van de aanwezigen toch hoogstens eens om de zoveel jaar zie. En hey, zolang er maar gelachen wordt, he. 😉