Een vriendschappelijk weekend

Dit weekend hebben mijn vriend en ik alle uithoeken van het land gezien. Zaterdag reden we richting Limburg, naar Tongeren meer bepaald. We gingen er een beetje op ziekenbezoek. Het zoontje van vrienden T en T is een tijdje geleden van de schommel gevallen doordat het koord brak en liep door die val een dubbele beenbreuk op. Niet te geloven dat net hem zoiets overkomt, R moet zowat het voorzichtigste kind op de aardbol zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje, blijkt eens te meer. Nu, veel ziekenbezoek was er niet meer aan. R hobbelde erg tevreden rond op zijn loopgips en de breuk herstelde goed. Binnen drie weken mag hij uit het gips.

T en T hadden ter gelegenheid van ons bezoek het gourmetstel vanonder het stof gehaald. Altijd gezellig: zelf je vlees bakken. We praatten over de nieuwe jobs van S en S en hun vele hobby’s. Twee kinderen, allebei een drukke job en zij volgt een opleiding tot kok, doet al eens mee aan kookwedstrijden, speelt viool en hij doet aan houtbewerking en speelt piano. Je moet het maar klaarspelen. Na het eten speelden we een spelletje Boonanza. Alweer een nieuw kaartspel geleerd. Een vrij simpel, maar leuk spelletje. Het tofste onderdeel is het onderhandelen met je medespelers of er nog wat te ruilen valt. Wie wil er een blauwe boon tegen een tuinboon ruilen? En hey, omdat ik u graag heb, doe ik er nog een oogboon bovenop. Doordat we per sé nog een spelletje wilden afmaken, vertrokken we natuurlijk laten dan gepland en lagen we te laat in bed.

Dat voelden we de volgende ochtend, want we moesten er al om half tien uit (ik weet dat dit voor mensen met kinderen lang uitslapen lijkt, maar wij liggen nu eenmaal in het weekend graag lang in bed). We werden immers rond de middag verwacht in Izegem, in het veel te verre West-Vlaanderen. We hadden al ettelijke keren een uitnodiging gekregen van E en C om hun huisje te bezoeken, maar doordat we steeds iets anders in onze agenda hadden staan, was het nog niet gelukt. Bij deze hebben we daar iets aan gedaan.

We werden echt fantastisch onthaald met champagne en overheerlijke hapjes. Zoveel hapjes dat ik al vol zat voordat het hoofdgerecht werd opgediend. E en C zijn beide zeer actief geweest in de scouts en we kregen een wokgerecht dat ook perfect op een houtvuur klaargemaakt kan worden. Ik luisterde ook erg geboeid naar hun verhalen over het varken dat maar liefst 12 uur aan het spit moest garen en zo heerlijk mals was. Even had ik spijt dat ik zelf nooit bij een jeugdbeweging geweest ben. Maar eerlijk: tenten zijn mijn ding niet.

Na al dat eten, gingen we even een wandelingetje maken. Kwestie van alles wat te laten verteren en een plekje vrij te maken voor het dessert: een overheerlijke taart van een plaatselijke patissier. Daarna keken we samen nog wat foto’s van hun huwelijksreis naar Cuba en hopla opeens was het half acht. De invallende duisternis was een stille hint dat het tijd werd om naar huis te gaan. 

Een fijn weekend met lekker eten in het gezelschap van fijne mensen. Soms ben ik echt wel tevreden met mijn leven.

Sightseeing met de Lijn

Vergeet de Leuven City Tour! Bij de Lijn moet je zijn. Deze namiddag nam ik de bus van campus Heverlee naar het station. Dit is meestal een vrij lange rit, maar gelukkig stapten er onderweg veel studenten op en iedereen weet dat ik dol op studenten ben en dat ik er zelf graag nog eentje zou willen zijn en dat studenten maar half beseffen hoe mooi het studentenleven is en dat het leven van een werkmens zwaar tegenvalt en boehoehoe.

Anyway, na deze lange rit kwamen we aan op het Martelarenplein. De halve bus maakte zich op om uit te stappen toen tot onze grote verbazing de Lijnbus de Bondgenotenlaan insloeg. Zomaar. Even een ommetje maken langs het Fochplein, daar wat mensen oppikken en terug. Een vriendelijke meneer op de bus vertelde dat de omweg te maken had met het Studenten Welkom. Ik vond het alleszins uitzonderlijk dat iedereen op de bus er zo zen onder bleef. Blijkbaar zaten er geen mensen op die dringend hun trein moesten halen. En ik had gelukkig ook geen haast. Want eerlijk, ik kon het kleine omwegje best wel appreciëren, kon ik nog enkele minuten langer naar de enthousiaste verhalen van de studenten luisteren.

Een nieuw academiejaar

En voor het eerst sinds mensenheugenis zal ik niet meer ingeschreven zijn als student aan de KUL. Al hou ik nog een beetje de schijn op door twee taalcursussen te volgen aan het CLT, het is toch niet hetzelfde.

Het doet een beetje zeer dat mijn studentenkaart dit jaar niet vernieuwd zal worden. Zo’n zeer dat ik de laatste week al ettelijke beschrijvingen van aanvullende opleidingen en andere masters heb zitten doornemen en hard zit te twijfelen of ik me uit nostalgische redenen toch niet voor één vakje zou inschrijven. Een volledig jaar van 60 studiepunten volgen, zie ik momenteel niet zitten en daarvoor heb ik ook al te veel plannen gemaakt die onverenigbaar zijn met examens. Ik denk dat een sabbatjaar op studievlak geen kwaad kan, maar wie weet, volgend jaar? En dan te bedenken dat ik, toen ik in mijn laatste jaar rechten zat, zo hard gezworen heb dat ik nooit meer een universitaire opleiding bij zou doen. 😉