Een vroeg verjaardagsfeestje

Gisteren heb ik  onverwacht kaarsjes voor mijn verjaardag mogen uitblazen na het diner bij de schoonfamilie. Nu verjaar ik pas binnen een paar weken, maar omdat mijn vriend en ik dan in Australië zitten, besloten ze het nu al te vieren.

Ze hadden speciaal voor mij pannenkoeken gebakken, omdat ik dat zo lekker vind. Alleen spijtig dat ze het idee hadden om pannenkoeken met appeltjes te maken. Allez, niet dat ik iets heb tegen pannenkoeken met appeltjes, integendeel, maar het bleek niet zo’n goed idee om de gesneden appeltjes al op voorhand te mengen met het deeg. De eerste pannenkoeken zagen er behoorlijk aangebrand uit. 😉 Gelukkig was er nog wat deeg over en werden het dan maar gewone pannenkoeken met suiker (en kaarsjes!). Ook lekker! En ik kreeg voor mijn verjaardag een dikke cadeaubon voor het Besloten Land. Kunnen we onze stripcollectie weer wat uitbreiden. Jui!

Ok, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet zó verrast was als bovenstaand stukje laat uitschijnen. Mijn vriend had de dag ervoor gevraagd wat ik graag voor mijn verjaardag wilde hebben en ik wist dat hij om die bon gegaan is. Maar de kaarsjes en het bedrag waren een leuke verrassing. En natuurlijk heb ik gedaan alsof ik helemaal van niks wist. 😉

Goeie raad?

Vorige week zat ik naast een meisje op de trein dat net terug was van een sollicatiegesprek. Ze was het hele sollicitatiegesprek van naadje tot draadje aan het uiteenzetten tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. En hoewel ik erg hard mijn best deed om me te concentreren op mijn cursus Japans, kon ik niet anders dan meeluisteren naar het gesprek. De vloek van de gsm.

Het meisje was net afgestuurd en eigenlijk was de functie waarvoor ze gesolliciteerd had, helemaal niet wat ze voor ogen had en zelfs niet waarvoor ze gestudeerd had. Maar het was zo’n uitgelezen kans! Een nieuw gecreëerde functie met veel verantwoordelijkheid. Ja, het was waar, ze had nog geen ervaring, maar ze waren erg enthousiast over haar geweest. Uit wat ze zei, kon ik opmaken dat ze nog geen jobaanbod op zak had, maar ze was al wel alle pro’s en cons aan het afwegen. Ja, ze zou nog helemaal opgeleid moeten worden, maar zo’n kans, dat zou ze nooit meer krijgen. Neen, ze zochten volgens haar echt wel een starter, iemand die kon groeien in de functie. Ze zag het helemaal zitten.

Hoe meer ik naar haar uiteenzetting luisterde, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat deze job helemaal niks voor haar was. Ik was er zeker van dat, als ze de job al kreeg, ze er niet gelukkig zou zijn. En even dacht ik, zal ik er iets van zeggen? Zal ik haar ongevraagd wat goeie raad geven? Raad van iemand die zelf in zo’n totaal verkeerde eerste job is terechtgekomen?

Natuurlijk heb ik niets gezegd. Want het station van Leuven kwam in zicht en je bemoeit je nu eenmaal niet met de zaken van een ander.

Wii!

De Wii vrolijkt al uw feestjes op! Gisterenavond zijn we naar een verjaardagsfeestje geweest, waar de gastheer net een nieuwe gigantische tv en een Wii gekocht had. Zo hard moeten lachen met de kerels die Star Wars, the force unleashed aan het spelen waren. Schudden met die light saber! De sexuele connotaties waren niet ver weg. :-) ‘k Heb het zelf ook eens geprobeerd, maar had de helft van de tijd gewoon geen idee wat ik aan het doen was. Geef mij toch maar tennis of hoelahoep. 😉

Moe

Pfft, blij dat de week erop zit. Op werkgebied zelden zo’n drukke week gehad. Het leek wel of alle belangrijke vergaderingen en opleidingen in één week gepropt werden. Ik was van plan om vanavond naar de opening van ‘t STUK te gaan, maar gebruikte die paar regendruppels als excuus om binnen te blijven zitten. En morgen blijft ik lekker tot ‘s middags in bed liggen. Ik kan het gebruiken.

Het verschil tussen Japans en Russisch

De juffrouw van Japans is er de eerste les al goed ingevlogen met nieuwe leerstof, terwijl de juffrouw van Russisch ons twee lessen herhalingsoefeningen gegeven heeft. Geen wonder dat Russisch mij momenteel beter afgaat. 😉 En hoera! We hebben weer les van de schattige Russische juf die we tijdens het eerste semester van vorig jaar hadden.

En nu ga ik even bekomen van een dag die één opleiding van twee uur, één vergadering van vier uur en één Russische les van drieënhalf uur telde.

NMBS humor

Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.

Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.

Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉