Lijstje

Een lijstje van dingen die ik dolgraag zou willen doen, maar waar ik helaas geen tijd voor heb:

  • een cursus digitale fotografie volgen aan de academie
  • mijn Frans opfrissen aan het CLT
  • mijn Italiaans oppikken waar ik het heb laten vallen
  • een deftige kookcursus volgen
  • zanglessen volgen
  • een nieuw instrument leren spelen
  • mijn oude instrument vanonder het stof halen en mij engageren in een orkest
  • opnieuw bij een koor gaan
  • de ongelezen boeken in mijn boekenkast in één ruk uitlezen
  • een hele dag niks doen
  • schilderlessen volgen

Frustratie.

Contrast

Gisterennamiddag ben ik samen met twee andere collega’s een zieke collega gaan bezoeken. Sinds januari zit hij op doktersbevel thuis: kanker. Hij zag er erg goed uit, maakte grapjes en leek me erg optimistisch. Op het uiterlijk afgaand, zou je niet zeggen dat hij ziek was. Zijn vriendin liet echter duidelijk doorschemeren dat er al veel moeilijke momenten geweest waren. Momenten waarin ze steun bij elkaar gevonden hadden.

Het kankergezwel was ondertussen verwijderd, maar de wonde was nog niet genezen. Vandaag was het een belangrijke dag. De dokters zouden de knoop doorhakken of hij al dan niet bestraald moest worden. Alles zou afhangen van de resultaten van de PSA-test. We beloofden voor hem te duimen. Toen we vertrokken, bedankte hij ons voor onze komst. Ik voelde me gelukkig omdat we even voor afleiding hadden kunnen zorgen.

‘s Avonds sprongen mijn vriend en ik binnen bij een hoogzwangere vriendin. De baby is uitgerekend voor vandaag, 16 april. Doel van ons bezoekje: cursussen terugbrengen die opgedoken waren tijdens de kortstondige lenteschoonmaak. Mijn vriendin zag er rond en gezond uit, maar vooral ongeduldig. Ongeduldig omdat die baby nu eindelijk wel eens mag komen. De kinderen van haar man waren er ook. Er zat duidelijk veel energie in hun lijfjes, want ze stopten niet met giechelen en heen en weer lopen. Mijn vriendin zuchtte eens en wreef over haar buik. We bleven niet te lang. Zwangere vrouwen die op bevallen staan, kunnen alle rust gebruiken.

Vandaag kreeg ik nieuws van mijn zieke collega. De PSA-test was niet goed geweest. Hij zal bestraling krijgen. Vreugde en verdriet, het ligt vaak dicht bij mekaar.

Dr T!

Sinds gisterenavond is mijn vriendenkring alweer een doctor rijker. T gaf een boeiende en vlotte uiteenzetting over het werk dat hij de voorbije zes jaar verzet heeft: 3D-reconstructie van dynamische beelden aan de hand van multi-camera opnames. Een hele mondvol. Ondanks het niet zo eenvoudige onderwerp slaagde hij erin zijn onderzoek op een begrijpelijke manier uiteen te zetten door gebruik te maken van heldere grafische voorstellingen. Toegegeven het onderwerp leent zich daar bijzonder goed toe. 😉

Traditiegetrouw wordt het behalen van een doctoraatstitel gevierd met een receptie achteraf. De vriendin verloofde van T had al de hapjes zelf gemaakt. Indrukwekkend en een pak goedkoper dan catering inhuren. Vrienden en vriendinnen droegen de hapjes en de drank rond en zorgden ervoor dat iedereen aan zijn trekken kwam. Ik had me strategisch opgesteld bij de rauwe bloemkool. Al een geluk dat er nog nooit iemand aan een overdosis rauwe bloemkool gestorven is. 😉

Na té veel bloemkool zakten we met een iets beperktere groep af naar het Chesscafé voor een feestelijk avondmaal. Het duurde even voordat de kersverse doctor arriveerde, blijkbaar was door een communicatiefoutje zijn vriendin verloofde achtergebleven op de plaats van de receptie (zonder gsm), terwijl hij al met de wagen vertrokken was. Gelukkig vond ze een goeie ziel van de bewaking in het bijna uitgestorven gebouw bereid om haar uit de nood te helpen en de verstrooide professor terug te laten keren. Hilarisch. :-)

Ik moet vaker naar doctoraatsfeestjes gaan, want ik zat met zeer boeiende mensen aan tafel: een jonge ondernemer wiens bedrijf opereerde in een nichemarkt, een jonge vrouwelijke professor (zo zijn er veel te weinig), een sinoloog die nu als consultant werkte, een muzikante en natuurlijk mijn eigenste vriendje en de doctor en zijn vriendin verloofde. Bijzonder boeiende gesprekken gehad over de zin en onzin van het Europese streven om de meest competitieve kennismaatschappij tet wereld te worden, de crisis, banken, het loskoppelen van kennis en productie, imec en nog veel meer. Al een geluk dat ik na de receptie braaf op watertjes overgeschakeld was. 😉

Lenteschoonmaak

Zo eens om de drie jaar of zo, krijg ik een heel klein beetje opruimkriebels. Trigger vandaag: de absoluut onoverzichtelijke wanorde in onze logeerkamer. De rommel was ei zo na opgerukt tot aan de deur. Die deur ging nog net open en dan had je een heel smal paadje dat naar de schoenenkast leidde, het venster was al lang niet meer bereikbaar. Deze namiddag een hele hoop oude rommel bijeen geschraapt en klaar gelegd om naar het stort te doen, wat oude kleren in de kledingcontainer gegooid, enkele cursussen terugbezorgd aan de oorspronkelijke eigenaars en wat rekken heringericht. En voila, ik kan er weer voor een jaar of drie tegen. 😉

Paasbarbecue

Pasen vieren we al enkele jaren traditiegetrouw bij vrienden in Limburg. Dit jaar was het een Pasen in mineur, omdat de man in het gezin er niet bij was. Toch heb ik ervan genoten: op het gemak de barbecue aansteken, spelen met de kindjes op de reuzetrampoline, puzzelen, schaken en buiten eten met een glaasje wijn in de hand.

Veel serieuze gesprekken gevoerd met de gastvrouw. Opnieuw maakte ik me de bedenking dat een ogenschijnlijk gelukkig uiterlijk veel miserie kan verbergen. Al die mensen die je dagelijks op straat, op de trein, in de winkel, op je werk,… tegenkomt, welke zorgen en verdriet verbergen zij achter hun glimlach? Misschien vang je even een glimp op van wat er zich binnenin afspeelt. Maar weten zal je het nooit.

Overschotjes

Eergisteren probeerden mijn vriend en ik een nieuw recept uit: Thaise eend-ananaskerrie. Omdat je bij een nieuw recept nooit goed weet of de hoeveelheden voldoende zullen zijn, namen we geen risico en verdubbelden we alle ingrediënten, er vanuit gaande dat zo’n scoutskoppel uit de Vlaanders wel een gezonde eetlust zou hebben.

Wel, dat van die gezonde eetlust bleek te kloppen, maar de kerrie was volumineuzer dan gedacht (en we hadden natuurlijk al wat hapjes en een voorgerechtje binnen). Waardoor we vandaag nog meer dan voldoende over hadden om onze hongerige magen te vullen. Handig!

PS: Hoe komt het dat een mooi initiatief als Kokeneten helemaal doodgebloed is?

Flitsend

Nagenieten van een gezellig etentje in goed gezelschap. Een goed glas wijn in de hand. Met de lamellen volledig geopend, keken we naar de donkere nacht en genoten we van het lichtspel van moeder natuur. Een hemel die om de paar seconden opgelicht werd door zich snel vertakkende bliksemschichten. Ontzagwekkend.

Plaats voor een dessert was er niet meer, maar een glaasje wodka kan er altijd wel in. Toen de druppels niet meer vielen, stapten we naar de Oude Markt waar we verwacht werden op een feestje. We dronken mojito’s in bekend en minder bekend gezelschap. En gingen met een tevreden gevoel naar huis.

Een flitsende avond, voorwaar.

For the record: We aten pikante soep met kip en paddenstoelen en mijn favoriete ovenschotel met kabeljauw en gamba’s.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.