Met mijn favoriete IT-helpdeskcollega in zijn favoriete Indische restaurant Bombay Inn. Kwestie van te profiteren van het feit dat er de eerste dagen van het jaar nog niet te veel afspraken in onze agenda stonden. Met dank aan alle collega’s die de volle veertien dagen kerstvakantie nemen!
Vandaag zijn we maar liefst om 7.30u opgestaan. Wat het grote voordeel met zich meebrengt dat het bijzonder rustig is aan het bijna maagdelijke ontbijtbuffet. En yep, we doen ons opnieuw te goed aan een omeletje en een uitgebreid English Breakfast.
Na het ontbijt pakken we onze spullen bij mekaar en reserveren we een taxi via eCabs. De taxi brengt ons naar de ferryterminal van Ċirkewwa voor een bezoekje aan het eiland Gozo. We zijn mooi op tijd voor de ferry en het is warm genoeg om de iets meer dan twintig minuten varen naar de ferryterminal van Mġarr op het buitendek door te brengen en te genieten van het prachtige uitzicht op Gozo, waar zon en schaduw het landschap er steeds anders uit doen zien.
Op de boot zelf kopen we al een ticket voor de hop on hop off bus. We krijgen de meest uitgebreide uitleg aller tijden over alle mogelijke stopplaatsen van de de hop on hop off bus, waardoor we bijna als allerlaatsten de ferry verlaten. We moeten niet lang zoeken naar de hop on hop off bus, nemen wegwerpoortjes in ontvangst voor de meertalige uitleg op de bus en veroveren een plekje op het open bovendek van de dubbeldekkerbus.
We laten een aantal stops passeren en stappen af in Dwejra om de Dwejra Inland Sea te bewonderen. Dit is ook de plek waar zich het helaas nu ingestorte Azure Window bevond. De Inland Sea is een natuurlijk zoutwatermeer dat via een groot gat en een tunnel verbonden is met de zee. Volgens de uitleg in de folder, is het mogelijk om met een vissersbootje een kort boottochtje te doen doorheen de tunnel naar wat grotten. Helaas vallen er nergens bootjes te bespeuren. En door de lelijke huizen rondom het meer is dit eigenlijk ook niet zo’n heel mooie plek.
Deze ochtend uitgeslapen tot 9u! Amai dat deed deugd! Het ontbijtbuffet is alleszins een pak beter dan dat van ons hotel vorig jaar. Wat een keuze! Je kan zelfs ter plekke een omelet met ingrediënten naar keuze laten maken. Uiteraard ga ik voor een full English breakfast met alles erop eraan. We blijven zitten tot het ontbijtbuffet sluit om 10.30u. We hebben alleszins genoeg gegeten om er tegen te kunnen vandaag!
We hebben niet veel wilde plannen vandaag. De zon schijnt en al is het minder warm dan vorig jaar, we willen graag zoveel mogelijk profiteren van de zachte temperaturen. We wandelen op het gemak langs de grillige kustlijn van Sain-Julian’s naar Sliema. Onderweg spotten we overblijfselen van Romeinse baden uitgehakt in de rotsige kust.
Vandaag hebben mijn collega’s en ik het nieuwe werkjaar in stijl ingezet met een Weense receptie (niet alle hapjes waren even geslaagd, maar de cava was lekker en de variant op de bekende Sachertorte kon ik wel appreciëren). Aangezien ik met een infectie aan de bovenste luchtwegen sukkel, wisselde ik uitzonderlijk geen kussen met de collega’s uit. Al viel het op dat er merkelijk minder gezoend werd dan vroeger. Een resultaat van de coronacrisis?
Na de receptie strekten we met een coalition of the willing onze dansbeentjes tot ik letterlijk mijn voeten niet meer voelde en al strompelend naar Brussel-centraal terugliep. Mooi, die hoge hakken, maar erop rechtstaan van half tien tot vijf uur ‘s avonds, dat zijn mijn voeten duidelijk niet meer gewoon.
En mijn broertje die een wijncursus volgt en daardoor de perfecte wijntjes bij al dit heerlijks in ons glas goot. Wat een topavond! De nieuwe uitbaters van Alter slagen er moeiteloos in het vroegere niveau te behouden!
Onze sceptische gastvrouw:
Gerookte paling, rode biet, framboos
Noordzeegarnaal, bloemkool, kaffir:
Contratto, voor het eerst geproefd in Ape Wine Bar:
Ierse Mor oesters met dashi vinaigrette:
Noordzeekrab, pompoen, citrus, verveine:
Zeeduivel, spitskool, Zeeuwse schelpen:
Hertenkalf, aardpeer, specerijen:
Le Bergerin (Luik), Le Calondroz (Namen), Le Radonnez (Condroz), Le Limbourgeois (Val Dieu), Pas de Bleu (Gent):
Hazelnoot, melkchocolade, peer:
En we haalden een echte spelklassieker uit de kast:
Super blij dat we ons niets van de klok moesten aantrekken en gewoon gezellig konden blijven slapen op twee tweepersoonsluchtmatrassen in de logeerkamer. Luxe!
Aangezien mijn vriend en ik al vroeg klaar zijn met pakken, besluiten we rond een uur of vier in de namiddag al naar de luchthaven te vertrekken. Ruimschoots op tijd, want onze vlucht vertrekt pas om 20.25u. We hebben voor de gelegenheid opnieuw een toegang tot de Diamond Lounge gekocht, kwestie van op ons gemak te zitten en iets te kunnen eten en drinken op kerstavond.
Helaas, ik sprak profetische woorden toen ik mij op de trein naar de luchthaven opeens afvroeg of we onze valiezen wel zouden kunnen inchecken op dit vroege uur. Niet dus. De incheckbalie wordt pas om 18u bekend gemaakt. Dat betekent dat we dus niet door security kunnen en dat we onze toegang tot de lounge nog niet kunnen verzilveren. We vloeken binnensmonds, maar hebben geen andere keuze dan ons neerleggen bij de toestand.
We zijn dus genoodzaakt de tijd tot we onze valiezen kunnen inchecken te overbruggen met een glas warm appelsap met gember bij Le Pain Quotidien. Gelukkig hebben we onze laptops bij om ons bezig te houden.
Om iets voor 18u krijgt mijn vriend via de website van Brussels Airport door aan welke balie we onze valiezen kunnen inchecken en zorgen we dat we als eerste bij die balie staan. We checken onze valiezen in en haasten om ons zo snel mogelijk door security te gaan. Dat verloopt helaas iets minder vlot dan gehoopt. Mijn schoenen moeten gecontroleerd worden in de schoenscanner en mijn vriend moet zijn ganse rugzak uitladen. We maken ook de fout aan te schuiven achter een gezin met drie jonge kinderen die echt bijna al hun tassen moeten leeg maken. Amai, die hadden veel potjes bij!
Enfin, veel tijd voor de Diamond Lounge blijft er bijgevolg niet meer over. En eerlijk, eigenlijk is de Diamond Lounge niet echt zijn geld waard. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de lounge duidelijk onbemand is op kerstavond en het personeel niet echt veel animo heeft om hun job goed te doen. Gelukkig zijn de witloofsoep en de slaatjes lekker. En vult het personeel, op tot twee keer vriendelijk aansporen van mijn vriend, de flessen prosecco terug aan.
De vlucht naar Malta zelf verloopt vlotjes. Tot ik vlak na de landing merk dat ik de foute vluchturen aan onze taxichauffeur heb doorgegeven (die van 2022 ipv die van dit jaar) en vorig jaar dezelfde vlucht een uur vroeger landde. We bellen direct naar de taxichauffeur, want het is ondertussen al half twaalf ‘s nachts en we zouden echt graag zo snel mogelijk naar ons hotel willen. Gelukkig maakt de taxichauffeur nergens een probleem van en komen we een korte rit later in het hotel aan.
Ditmaal hebben we een hotel in Saint-Julian’s uitgekozen, gelegen aan de party-mile van het eiland Malta. Het contrast met het statige stadspaleis van vorig jaar kan amper groter zijn. Nu zitten we een een supermodern gebouw met een wel heel bijzonder kamer met kettingen aan de muren, een spiegel boven het bed en een doorzichtige wand die de badkamer van de slaapkamer scheidt. Interessant. 😉
Ook interessant: vanaf ons balkon hebben we zicht op een bouwwerf waar op dit nachtelijke uur zich wel heel bijzondere zaken afspelen. Wij spotten door een venstergat in de ruwbouw een man, volledig uitgedost in een kerstmanplunje, gevolgd door een dame met een kort rokje en op hoge hakken. Wat zouden die uitspoken op zo’n bouwwerf…
Veel meer dan onze toiletspullen uitpakken en onze tanden poetsen doen we niet meer, want het is al laat en we zijn moe. Benieuwd naar het weer morgen!
Op naar een (hopelijk) beter 2024!
Bij gebrek aan sushi-overschot moet een mens ergens terecht om de honger te stillen, nietwaar?
Gisterenavond hadden we vrienden over de vloer die hun jaarlijkse ‘relatie’geschenk (op twee manieren te interpreteren) kwamen afgeven. In een ver verleden waren mijn vriend en ik verantwoordelijk voor hun allereerste ontmoeting. Dus het is dankzij ons dat de vlam tussen hen beiden is over geslagen. Tot op de dag van vandaag mogen wij daarom nog steeds smullen van hun dankbaarheid. 
Ik had voor de gelegenheid voorgesteld om samen iets te eten en de voorkeur was op sushi gevallen. Omdat ze om 20u bij de harmonie moesten zijn (al die mensen met drukke agenda’s, tegenwoordig!) durfde ik niet goed bij Wabi Sabi bestellen; Wabi Sabi laat immers pas bestellingen toe vanaf 17.30u en op een vrijdagavond durfde ik geen lange wachttijd riskeren. Dus bestelden wij bij Tsuru Sushi om zeker te zijn dat we om 17.45u onze sushi konden afhalen.
Helaas, bleek deze sushizaak een beetje een tegenvaller. De sushi was zeker lekker, maar veel kleiner dan wij gewoon zijn, waardoor we het gevoel hadden dat we minder waar voor ons geld kregen (ik moet wel toegeven dat een boot voor drie personen minder kostte dan bij de Wabi Sabi). Ik had een in mijn ogen normale bestelling geplaatst voor vier volwassenen (de kinderen hadden aangegeven niet veel honger te hebben) en die viel echt veel kleiner uit dan verwacht. We slaagden er zelfs in alles op te eten! En dat terwijl ik eigenlijk nog op een overschot voor de dag nadien gerekend had. Al een geluk dat onze vriendin ook niet zoveel honger had, want anders hadden we zeker te kort gehad!
Volgende keer toch maar weer bij Wabi Sabi bestellen…
Een fijne attentie van onze nieuwe grote baas dat ik met smaak zal verorberen!
