Sollicitatiegesprekken

‘t Is wel eens leuk, zo aan de andere kant van de tafel te zitten bij een sollicitatiegesprek. Niet dat ik al veel sollicatie-ervaring heb, ik heb in mijn leven nog maar twee sollicitatiegesprekken gedaan, met 100% succes. Ik ben een grote fan van efficiëntie. 😉

Maar goed, vandaag zat ik aan de andere kant van de tafel. Veertien kandidaten heb ik zien voorbijkomen, de ene al beter en gemotiveerder dan de andere. Zullen mij voor altijd bijblijven: de jurist die vond dat de huidige auteurswetgeving niet streng genoeg kon toegepast worden en die een grote fan van de Three strikes and you’re out-wetgeving in Frankrijk was en het allercharmantste meisje met de rosse krullen die blaakte van enthousiasme en ons de oplossing voor de auteursrechtenproblematiek cadeau deed: waarom die wet niet gewoon aanpassen? Zo schattig.

Het gesprek met het rosse meisje was heel verfrissend en bijzonder, ik zal haar mijn leven nooit meer vergeten. Ze was niet geschikt voor de functie, maar ik twijfel er niet aan dat ik haar nog zal tegenkomen in een dynamische job waarin ze al haar enthousiasme en creativiteit kwijt kan. De prachtigste beeldspraak van de dag kwam ook van haar: “Ik werk heel gestructureerd. De verschillende acties die ik moet ondernemen zijn ballonnetjes in mijn hoofd die ik één voor één doorprik.” Na het gesprek was onze jury van drie een heel klein beetje verliefd. 😉

In totaal hebben we vier kandidaten weerhouden voor de laatste ronde. Twee mannen en twee vrouwen, als dat niet mooi verdeeld is. 😉

PS: Deze blogpost verschijnt retroactief om de correctheid van de procedure te garanderen.

Moeders en dochters

Dit weekend had ik een interessant gesprek over moeders en dochter en de veel te hoge verwachtingen die die eerste soms van hun nageslacht hebben. Je hebt van die vrouwen van hun dochters niets minder dan perfectie eisen. Een dochter moet een goeie reputatie hebben, slank zijn, slim zijn, knap zijn en liefst van al nog datgene bereiken waarvan de moeder vroeger droomde maar wat ze zelf niet kon bereiken. Zelf had ik ook een beetje zo’n moeder, zij het in een zeer lichte vorm.

Ik hoorde verhalen van meisjes die zich moesten vrijvechten uit de verpletterende invloed van hun veeleisende moeders. Dochters die anorexia kregen, omdat hun moeder erop bleef hameren dat ze te dik waren terwijl ze een volstrekt normale BMI hadden. Moeders die elk aspect van het leven van hun dochters wilden controleren, tot hun bankrekeningen toe, zelfs nadat ze meerderjarig geworden waren.

Waarom? Je kweekt op die manier enkel ongelukkige mensen. Een belangrijk onderdeel van het opvoeden, is beseffen dat je je kinderen ooit moet loslaten en ze de kans geven om hun eigen weg te zoeken, zelfs al is dit een weg die je ze liever zelf niet ziet inslaan. Iedereen heeft het recht om fouten te maken. En wat ik nog het ergste vind, al die moeders hebben het beste voor met hun dochters. Ze beseffen echter niet dat de erfenis die ze hun eigen dochters meegeven verschrikkelijk zwaar om dragen is.

10 jaar getrouwd

Vanavond waren we te gast bij T en T in Tongeren. We aten afhaalchinees en speelden een spelletje Taipan, waarbij mijn partner en ikzelf jammerlijk de boot in gingen, uiteraard door het ondermaatse spel van mijn partner. 😉

T en T vertelden dat ze deze maand tien jaar getrouwd waren. Tien jaar, wow, daar was ik toch even stil van. T en T zijn al samen van het middelbaar. Ze waren elkaars eerste lief. Ze waren het eerste koppel in mijn vriendenkring dat trouwde, het eerste koppel dat kinderen kreeg. Hun feest was het allereerste trouwfeest dat ik in mijn leven bijwoonde. Het eerste feest ook waar ik en mijn vriend als koppel naar buiten traden. Ze hebben het even moeilijk gehad, maar zijn door de storm heengevaren en zien er nu gelukkiger dan ooit uit.

Tien jaar al. Ik herinner me hun feest nog alsof het gisteren was.

Een weekendje Ardennen – zaterdag

Goed, ik zal er geen doekjes om winden. Sunparks Vielsalm is een park dat zijn beste tijd gehad heeft. De muren van ons huisje leken wel van karton en het meubilair ging duidelijk al een tijdje mee. Gelukkig was het sanitair, inclusief sauna, splinternieuw. Het was voor mij de eerste keer dat ik in zo’n park verbleef. Uit mezelf zou ik dit ook nooit doen. Het heeft iets kunstmatigs: al die identieke huisjes, het zwembad dat ooit hip geweest moet zijn, het winkeltje dat veel te dure producten verkocht, de belachelijke verplaats-je-wagen-stickers die ‘s nachts op de wagens geplakt werden terwijl er parkeerplaats zat was. Maar kom, het was goedkoop.

Aangezien we vlak boven de keuken sliepen, werden we ‘s ochtends vroeg gewekt door hongerig babygehuil. Het kon erger, want de baby’s hadden zich ‘s nachts voortreffelijk gedragen en waren muisstil geweest. Eén voor één druppelden de neven en nichten binnen en werd er aan de ontbijt/brunchtafel aangeschoven. Ik kauwde moeizaam op veel te hard brood uit het plaatselijke winkeltje. We speelden wat spelletjes en hingen wat rond. Ik moest me wat aanpassen aan dit ritme, want ik ben een veel hoger tempo gewoon als ik een uitstapje maak. Gelukkig had ik wat CV’s mee om na te lezen, want wie weet, misschien zou ik me nog verveeld hebben.

In de late middag (14.00u) schoven we de voeten onder tafel voor een lading croque-monsieurs. Ontdekking van de dag: croques met kaas en banaan. Verrassend lekker. Daarna kwam er eindelijk wat actie in de groep en vertrokken we richting het subtropisch zwemparadijs. Nuja, paradijs, het ding had een zwembad, een glijbaan en dat was het zowat. Op een klein uurtje hadden we zowat alles gezien wat er te zien viel en amuseerden we ons wat met elkaar natspetsen in het kinderbadje. De baby’s in het gezelschap waren eigenlijk nog een beetje te klein om echt te kunnen genieten van de waterpret, maar ze gedroegen zich eens te meer voorbeeldig. Modelkinderen.

Ik vind zwemmen op zich heel leuk, maar er zijn een paar dingen waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb: de veel te kleine omkleedhokjes, die rottige lockers waarvan er altijd wel een paar kapot zijn en die gewoon veel te klein zijn om je spullen goed op te bergen, de douches na het zwemmen die niet krachtig genoeg zijn om het zeep uit mijn haren te spoelen, de vuile voetstappen achtergelaten door modderschoenen in de kleedhokjes, de geur van chloor in mijn haar. Als ik naar een publiek zwembad gaan, zijn dit dingen waar ik me altijd over moet zetten.

Na een uur of twee zwemmen, hielden we het voor bekeken. We droogden ons haar en gingen terug naar het huisje, waar we ongeveer een uur discussieerden over wat we vervolgens zouden doen. Uiteindelijk splitsten mijn vriend en ik ons samen met aangetrouwde neef D en zijn zoontje B af van de groep en gingen we een avondwandeling maken in de omgeving. Tot dan toe hadden we nog niets van de streek gezien. Omdat bij valavond een boswandeling maken met een buggy niet zo’n goed idee leek, trokken we naar het centrum van Vielsalm waar we rond een kunstmatig meer liepen. Heel leuk en ontspannend.

Na de wandeling dronken we iets in een plaatselijke taverne.. Een warme chocomelk met amaretto voor mij en een plaatselijk gebrouwen bier voor de heren. Peuter B hield het op een beetje water en glutenvrije koekjes. De koekjes hadden duidelijk een gunstig effect op de spijsvertering van B, want de geur die even later uit zijn pamper omhoog steeg was memorabel. De geneugten van het ouderschap. 😉

We wandelden op het gemak naar het huisje terug en genoten van een laat avondmaal met spaghetti en spelletjes als dessert.

Food weekend

Door een niet zo goede planning van mijn kant, zitten we dit weekend maar liefst drie keer met de benen onder tafel. Gisteren gaan eten met vriend K in de Entresole. Vanavond hebben we een afspraak met vrienden T en J in de Dijlemolens en morgen worden we verwacht bij vrienden T en T in Tongeren. En de feestdagen zijn nog niet eens begonnen.

Brossen

Eigenlijk, eigenlijk, moest ik op dit moment in de fotografiecursus zitten. We zouden vandaag met de groep naar de stad gaan om samen foto’s te nemen. Maar omdat het gisteren zo slecht weer was, ik verschrikkelijk moe was en ik echt geen zin had om te fotograferen in de regen, heb ik vandaag gebrost met de bedoeling eens lekker lang uit te slapen. Wat natuurlijk weer jammerlijk mislukt is. Oh well, ik trek binnenkort wel eens op mijn eentje de stad in.

Blijven ademhalen

Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit in mijn leven zo druk heb gehad, zelfs niet toen ik nog een fulltime studie met een fulltime job combineerde. De dagen vliegen voorbij, ik heb voortdurend tijd te kort en ik word geplaagd door het verschrikkelijk vervelende gevoel dat ik continu achter de feiten aanhol.

Toegegeven, mijn team heeft momenteel één persoon te weinig, maar ook in mijn privéleven geraak ik maar niet bijgebeend. Het is zo dat ik meer overuren maak sinds ik leidinggevende ben, maar ik probeer dit zoveel mogelijk te beperken door mijn middagpauzes zwaar in te krimpen. Ik beknibbel op mijn slaap, maar weet dat dit op de lange termijn niet houdbaar blijft. En af en toe moet ik mezelf eraan herinneren dat ik gewoon moet blijven ademen. Ademen en verder doen. Snel, snel.