Ik kreeg de volgende unsubscribe boodschap van een mailinglist waar ik me uiteraard helemaal niet op ingeschreven had:
Are you sure you no longer want to receive newsletters from us? If you cancel your subscription, you will no longer receive interesting offers or participate and win great prices. Do you still want to receive our communication?
Mogelijke antwoorden: yes of no. Een doordenkertje. 😉
Dit jaar zal mijn aanwezigheid op de Gentse Feesten beperkt blijven tot het blitsbezoek aan het Huis van Alijn deze ochtend. Ik was daar voor een werkvergadering in Belangrijk Gezelschap, maar na de vergadering konden we genieten van een ontbijt op de binnenplaats en een optreden van de Koninklijke Harmonie Willen is Kunnen Lochristi en zowaar, de zon kwam even van tussen de donkere regenwolken piepen.
Na een vlucht van ocharme nog geen anderhalf uur, kwamen we aan in de luchthaven van Kopenhagen, pikten onze koffer van de bagageband en namen de metro naar het stadscentrum. Op een dikke twintig minuten stonden we op Kongens Nytorv, normaal een prachtig plein, maar nu volledig verstopt achter hoge groene schermen. In Kopenhagen wordt namelijk druk gewerkt aan een nieuwe metrolijn en dat betekent dat straten en pleinen op veel plekken open gebroken zijn. Spijtig, maar het resultaat zal ongetwijfeld erg nuttig zijn.
We wandelden op ons gemak door de avondlijke straten naar ons hotel Copenhagen Strand. Toen we daar aankwamen, bleek er echter een klein probleem te zijn: het hotel was overboekt en voor ons was er geen plek meer (we hadden nochtans op voorhand betaald). Gelukkig was de staf superprofessioneel en nog geen vijf minuten later hadden ze voor ons een kamer versierd in een zusterhotel op een vijftal minuten wandelen van ons oorspronkelijk hotel. Enfin, toen we de vriendelijke receptioniste “vier sterren” hoorden zeggen, was het voor ons direct in de sjakosj. We kregen een upgrade zonder hiervoor te moeten betalen en de receptioniste bood zelfs aan ons voor die vijf minuten wandelen een taxi te bellen. Dat aanbod sloegen we vriendelijk af en we begaven ons blij gemutst naar 71 Nyhavn Hotel, gelegen aan één van de meest schilderachtige kaaien van Kopenhagen.
De viersterrenkamer zelf was wat klein uitgevallen, maar wel kraaknet en in een historisch pakhuis gelegen met dikke houten balken. De badkamer was ook bijzonder petite en na het douchen stond het water tot aan de toiletpot (eigenlijk was de badkamer zelf gewoon een grote douchekabine waarin een toilet geplaatst was). Maar het ontbijt was fabuleus en overvloedig en we kregen aan de receptie nog een fles wijn mee ter compensatie voor het ongemak (welk ongemak dat dit dan wel was, was ons niet helemaal duidelijk, vijf minuten langer wandelen?).
Tot onze scha en schande moet ik zeggen dat we de fles wijn op het einde van de trip niet eens geledigd hadden (ongelooflijk, maar waar). Hopelijk heeft het kamermeisje er nog iets aan gehad, want alcohol, het blijft pokkeduur in Scandinavische laden.
Na een geweldige vierdaagse in Kopenhagen, waar we het, op één hevige regenbui van een twintigtal minuten vandaag na, helemaal droog gehouden hebben! Meer later.
Een dikke proficiat aan kersverse doctor Lynn! Geweldig presentatie met coole simulaties van migrerende celletjes. Ik ben er zeker van dat dit doctoraat een steentje zal bijdragen om ervoor te zorgen dat die vieze kankercelletjes in de toekomst wat minder migreren. Go Lynn!
De receptie achteraf was anders ook dik de moeite. Al een geluk dat ik van de treinrit tussen Gent en Leuven gebruik kon maken om mijn roes uit te slapen. 😉
Voor wie in Rotselaar en omgeving op zoek is naar een verfijnde culinaire ervaring: brasserie Darche is uw ding. Echt een bijzonder aangename kennismaking, deze zondag. Én kindvriendelijk, want onze jonge tafelgenoot van een maand of zes heeft zich er prima geamuseerd in zijn Ikea-kinderstoel.
Thanks E en J voor de traktatie!
Ok, een 4th of July feestje houden op de zevende juli is waarschijnlijk een beetje valsspelen, maar wie maalt daar om als je een prachtige tuin met zwembad bij een villa in één van de chique wijken in Brasschaat ter beschikking hebt. We hadden het geluk uitgenodigd te zijn bij een Amerika-enthousiastelinge en ons tegoed te mogen doen aan hamburgers (not really my thing) en een overdaad aan desserts (cheesecake! so my thing!).
Het werd een heel gezellig avond, waar enkel en alleen het weer het liet afweten. De regen viel bij bakken uit de hemel terwijl wij schuilden onder de zonnewering die evengoed dienst deed als gigantische paraplu. Gelukkig was het warm genoeg om buiten te blijven zitten.
De meeste mensen op het feestje waren onbekenden voor mij. Of toch niet helemaal, want sommige aanwezigen bleken mede-burgies te zijn die een jaar later dan mezelf afgestudeerd waren en wiens gezichten me bij nader inzien inderdaad bekend voorkwamen. It’s a small world. Yep, yep. Iedereen was trouwens heel erg vriendelijk en open, waardoor de gesprekken vlot in mekaar overvloeiden en ik weer wat interessante nieuwe mensen leerde kennen. Vooral het Amerikaanse nichtje maakte indruk op me. Geboren en getogen in Amerika, maar tweetalig opgevoed door haar Vlaamse moeder. Haar Nederlands was bijna accentloos, alleen het schrijven was een complete ramp, want ze had de taal enkel leren spreken en nooit geschreven. Vandaar dat ze nu in België was, om dat onderdeel van de taal ook onder de knie te krijgen.
Een mens pikt al eens wat op op de trein. Meestal saaie werkgerelateerde verhalen, maar af en toe echt horrorstories. Deze wilde ik jullie beslist niet onthouden. Het verhaal werd verteld door de grootmoeder.
De grootmoeder krijgt telefoon van haar paniekerige schoondochter met de vraag of zij haar dochtertje Evy (fictieve naam) is gaan ophalen. De grootmoeder weet van niks, dus kan enkel ontkennend antwoorden. De schoondochter legt uit dat haar dochter verdwenen is uit de crèche. Door iemand opgepikt en niemand van de crèche weet door wie. Paniek alom, want stel het je voor, je komt op de crèche je kind oppikken en het kind in kwestie is er niet meer.
Gelukkig kende de horrorstory een happy end. Wat was er namelijk gebeurt? In de buurt van de crèche was er nog een andere crèche, waar een kindje opgevangen werd dat ook Evy heette. De moeder van Evy kon haar echter niet oppikken, omdat ze moest overwerken. Een vriendelijke collega van de overwerkte moeder bood aan haar dochter te gaan ophalen, al had ze de dochter in kwestie nog nooit gezien. De bereidwillige collega vergiste zich echter van crèche (toevallig leken de straatnamen van beide crèches ook nog eens op elkaar) en begaf zich naar de crèche van de andere Evy.
In de crèche geven ze (gelukkig) een kind niet zomaar aan een onbekende mee. Dus de collega legt in de (verkeerde) crèche uit dat ze Evy komt ophalen, omdat de mama van Evy moet overwerken. In de crèche reageren ze verbaast, want de mama van Evy heeft niet doorgegeven dat iemand anders haar dochter komt ophalen. De crèche belt dus naar de mama van hun eigen Evy die uiteraard de collega van de mama van de andere Evy helemaal niet kent. Door een spijtig toeval heeft de mama van Evy geen ontvangst en bereikt het telefoontje haar niet. De collega in kwestie belt dan maar zelf naar de mama van haar Evy en die mama bevestigt telefonisch aan het personeel van de verkeerde crèche dat haar dochter Evy wel degelijk met de collega mee gegeven mag worden.
De collega vertrekt met de foute Evy en even later komt de mama van Evy aan en stelt vast dat haar dochter er niet meer is.
Gelukkig werd de vergissing vrij snel ontdekt. De collega bracht, terwijl de juiste Evy nog altijd in haar eigen crèche wachtte om opgepikt te worden, de foute Evy naar een tante die natuurlijk dadelijk zag dat er hier een persoonsverwisseling in het spel was. Evy werd teruggebracht naar haar crèche en hield waarschijnlijk geen psychische littekens over aan haar kleine avontuurtje en kon aldaar met haar mama herenigd worden. De politie, die ondertussen al verwittigd werd, kon haar zoektocht staken.
De dag nadien voerde de crèche die het kind aan de foute persoon meegaf een vijfcijferige code in per kind. Personen die een kind komen ophalen, moeten voortaan altijd de code geven of ze krijgen het kind niet mee. Over procesverbetering gesproken. 😉
De combinatie van de prachtig verscheurende tekst met de muziek en de stem van Boudewijn De Groot, bezorgt me nog altijd kippenvel.
In memoriam Gerrit Komrij.
Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.
Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.
Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.