Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.

Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.

Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.