Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.
Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.
Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.
Als je nog eens in Zaventem bent, moet je zeker eens gaan eten bij Bovis, net tegenover Serenata, echt een aanrader !
en tsja, mijn ouders hebben het woord vechtscheiding uitgevonden denk ik, dus ik snap wat je wilt bedoelen….
Vind het ook altijd vreselijk om te horen over (v)echtscheidingen waar kinderen bij betrokken zijn. De exen vergeten dan dat ze ouders zijn en dat de kinderen hun eerste prioriteit zijn. Ik hoop dat ik zelf ooit beter mijn verstand zal gebruiken, moest het mij overkomen.
Er is een verschil tussen breakups die veroorzaakt worden door uit elkaar groeien, en breakups die veroorzaakt worden door dingen als bedriegen en die na een slechte relatie in het algemeen komen. Sure, ooit heb je elkaar graag gezien, maar juist dat zorgt ervoor dat je iemand met een passie kunt haten als die persoon je hart in duizend stukjes breekt. Met één van mijn exen ben ik ook nog goeie vrienden, juist omdat de liefde gewoon voorbij was en er verder niks traumatisch gebeurd is. Maar een andere ex zou ik als ik hem zou tegenkomen waarschijnlijk in zijn kloten schoppen, om alle dingen die hij me aangedaan heeft en om hoe hard dat aankwam van iemand die op dat moment de belangrijkste persoon in mijn leven was en die ik onvoorwaardelijk vertrouwde. Ik zou wel durven zeggen dat dat krassen op mijn ziel heeft achtergelaten, zoals jij het zo mooi zegt, en als je dat nog niet gevoeld hebt, dan kun je zo’n vechtscheiding inderdaad niet begrijpen denk ik
Nu goed, dat buiten beschouwing gelaten zou ik ongeacht de situatie ook altijd het beste voor de kinderen willen natuurlijk. Maar ik kan me inbeelden dat het allemaal veel makkelijker gezegd dan gedaan is als je daadwerkelijk in zo’n situatie terecht komt.
Mja, ik kan begrijpen dat sommige relatiebreuken je tot in het diepste van je persoon kunnen raken. Vooral als je vertrouwen geschonden is. Maar toch, iedereen maakt fouten, zoveel mensen rijden al eens een scheve schaats. Zovele anderen werden bedrogen. Feit is dat er een onschuldige derde het slachtoffer wordt van foute keuzes en geruzie.