Het is wel even zoeken naar waar de knopjes zich bevinden, want de bediening verschilt tamelijk veel van mijn vorige Canon EOS 550D. Maar: een full sensor! hogere ISO-waarden! en! en! en! ingebouwde GPS-functionaliteit!
De Google Glass toekomst
Stressy
Op het werk staat alles in het teken van de eindsprint naar een groot event dat we volgende week maandag organiseren. Dat maakt dat we allemaal onder stress staan en onze lonten wat korter zijn dan gewoonlijk. Er wordt al eens kregeliger gereageerd dan normaal, dingen lopen niet zoals gehoopt en een stem wordt al eens verheven. Tegelijkertijd hou ik ook wel een beetje van deze rush, het toewerken naar een einddoel. Het gevoel samen ergens de schouders onder te kunnen zetten, tegen de verwachtingen in een moeilijke taak toch voor de gestelde deadline gedaan krijgen, het geeft ook een kick.
Toch zal ik er niet rouwig om zijn als het stof volgende week weer zal gaan liggen en de werkzaamheden opnieuw in hun normale plooi vallen. En dan kunnen we starten met de voorbereidingen van de volgende editie.
Feng Shui
Dankzij een collega kon ik vorige week dinsdag in het kader van het Chinese filmfestival in Flagey samen met mijn vriend naar de film Feng Shui.
Veel volk was er niet, in het cinemazaaltje van de Flagey, maar de afwezigen hadden ongelijk. Het was wel even slikken toen bleek dat de ondertitels in het Frans waren, maar het lukte tot mijn eigen verbazing (ik heb mijn Frans jammerlijk verwaarloosd) zonder al te veel moeite om de film te volgen.
Een mokerslag van een film, dat wel. De film vertelt het verhaal van Li Baoli, een vrouw die het ogenschijnlijk voor de wind gaat: haar gezin (man en één zoon) verhuist naar een gloednieuw appartement dat een serieuze vooruitgang betekent ten opzichte van hun vorige stulpje. Toch kan ze het niet nalaten haar man verbaal aan te vallen en te vernederen in bijzijn van vreemden. Zelfs de verhuizers hebben compassie met de arme man.
De echtgenoot kan de vernederingen niet meer verdragen en wil een echtscheiding. Baoli kan dit niet verkroppen en gebruikt alle middelen (waaronder hun achtjarige zoon) om hem van gedachten te doen veranderen. Als ze haar echtgenoot betrapt op een overspelige relatie, neemt ze wraak door de politie te bellen met de melding dat er prostitutie gebeurt in het kamertje waar haar man en zijn minnares zich bevinden. Na dit feit gaat de relatie tussen man en vrouw verder bergaf. Tot de man, ontslagen, vernederd, zelfmoord pleegt.
Li Baoli staat nu alleen voor de zorg van haar zoon en haar inwonende schoonmoeder. Ze toont zich echter strijdlustig en neemt een rotjob aan om haar zoon een schoonmoeder te kunnen onderhouden. Haar zoon is haar alles, maar deze blijft haar de zelfmoord van zijn vader verwijten. Door het harde werken vervreemden moeder en zoon verder van elkaar. De dag dat hij slaagt in zijn aartsmoeilijke ingangsexamens voor de universiteit zegt haar zoon dat hij Baoli niet meer wil zien.
De film toont hoe hard het leven is voor gewone mensen in China, maar voor mij draaide de film vooral om de fenomenale vertolking van hoofdrolspeelster Yan Bingyan. Boali is een vrouw die er rotsvast van overtuigd is het goede te doen voor haar gezin, maar hier jammerlijk in faalt door haar eigengereidheid en ambitie. Een vrouw die weigert in te zien dat zijzelf de oorzaak is van haar ongeluk. Zelfs aan het einde van de film dringt deze harde waarheid niet tot haar door.
Mij ontroerde deze film omdat ik in de onverzettelijke wil om zich op te offeren voor het geluk van haar enige zoon, mijn eigen moeder herkende, die zelf helaas weinig geluk kende en wellicht dezelfde ondankbaarheid ervoer als Baoli in de film. Sommige inzichten komen pas bij het ouder worden, maar vaak is het dan te laat…
Yikes
Pinksterweekend
Een leuk en ontspannen Pinksterweekend achter de rug, waarbij we met volle teugen genoten van het Leuvense circusfestival (ja, ook op vrijdag, toen de meeste mensen het af lieten weten wegens het slechte weer). Zaterdag bijna de ganse dag door Leuven gelopen en heel veel bekend volk tegen het lijf gelopen die allemaal door het zonnetje en de festiviteiten naar buiten gelokt werden. We profiteerden optimaal van het aanbod op Fiesta Europa om zo weinig mogelijk tijd te verliezen en zo veel mogelijk circusacts mee te pikken, zonder ons overdreven te moeten haasten van punt A naar punt B.
Zondag en maandag hadden we bewust vrij gehouden om de bergen achterstallige administratie en foto’s weg te werken. Uiteraard slaagden we daar niet in, maar mijn vriend deed wel enkele interessante archeologische vondsten in dozen die al een paar verhuizen ongeopend waren gebleven. En de stralende zon was een goed excuus om zondagmiddag nog wat te gaan rondhangen op Fiesta Europa. Soms is er niet meer nodig dan een een lekkere bratwurst om iemand gelukkig te maken. 😉
Helaas is zo’n verlengd weekend altijd veel te snel voorbij en moest er vandaag weer hard gewerkt worden!
Waar ik mijn avond doorbracht
Daarnaast maakte ik kennis met een supersympathieke Welshman die toevallig Italiaans sprak en hetzelfde boek over Putin gelezen had als ik (what are the odds?). (En vraag nooit aan een Welshman of hij van Engeland komt.)
Het tweede weekend van mei
Speelden we twee keer gastheer en gastvrouw. Zaterdag hadden we onze vrienden van over de taalgrens over de vloer. We grepen terug naar onze vertrouwde succesformule: hapjes van De Walvis, een simpele wok met peultjes, babymaïs, groene asperges, pepertjes en rundsvlees als hoofdgerecht en aardbeien in balsamico met mascarpone (een recept van Jamie Oliver) als dessert. Alleen de wok vond ik wat tegenvallen. Er zaten naar mijn smaak verhoudingsgewijs te veel peultjes in de wok en de peultjes waren niet op het juist moment geplukt, waardoor ze draderig waren en er al erwtjes in zaten. Maar gezond was het wel! We keuvelden gezellig bij onder het genot van een glaasje wijn en klaagden wat over het slecht weer (dat blijkt de laatste tijd zowat een constante te zijn).
Zondag hadden we mijn jongste petekindje over de vloer met de mama en de papa. We maakten er een heuse moederdagbrunch van met taartjes van House of Taste. En ja, we hadden weer veel te veel gekocht. Onze gasten zulle nooit met honger buiten gaan! Tussen de flesjes door organiseerden we een heuse fotoshoot met mijn petekindje. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de witte muur van de living “uit te branden” om een echt studioresultaat te bekomen. Het lukte bijna, maar net niet helemaal. Misschien mij eens wat extra goedkope flitsen aanschaffen. Maar het belangrijkste was dat de mama van mijn petekindje heel blij was met het resultaat.
En mijn petekindje? Die kan zo in een catalogus voor professionele fotomodellen gaan staan. 😉