Op de werf van P.A.R.T.S. en Rosas in het mooie Vorst!
En na dit werfbezoek mocht ik mijn baas vergezellen naar een fancy business diner, bereid door een voormalige sterrenchef. Not bad, not bad at all! Alleen jammer dat de lunch wat langer duurde dan ik verwacht had, waardoor ik mij kapot moest haasten, snelwandelend door de regen om de trein van 14.30u naar Leuven te halen, want ik had geen zin om mijn vlucht naar Genève te missen.
Gisterenavond trok ik met de dochter van onze vrienden uit Zichem richting het Sportpaleis in Antwerpen. Een beetje een heruitgave van onze succesvolle uitstap naar het concert van Lizzo, vorig jaar. Even dreigde een last minute ingeplande managementvergadering in de namiddag roet in het eten te strooien. Maar ik heb op mijn strepen gestaan en heb bekomen dat de vergadering met een uur vervroegd werd, zodat ik, zoals gepland, om 16u kon afsluiten (dat tijdsblok stond trouwens al maanden geblokkeerd in mijn agenda) en de dochter van onze vrienden kon gaan ophalen in het station van Leuven.
Net als de vorige keer namen we de trein naar Antwerpen-Centraal. Deze keer wel allebei uitgerust met onze allerkleinste handtas. 😉 We smulden opnieuw van ramen bij Takumi, kwestie van genoeg energie te hebben om een hele avond lang liedjes mee te brullen.
En amai, gebruld werd er. Best wel indrukwekkend om te zien (en vooral te horen) hoe al die tienermeisjes elk nummer woord voor woord konden meezingen. Ik vond de show zelf minder goed dan die van Lizzo, maar amai, hoedje af dat een eenentwintigjarige een hele avond kan vullen met zelfgeschreven nummers en zich laat omringen door een all female band. En ja, zo nu en dan liet ze vocaal een steekje vallen, maar dat zie ik graag door de vingers. Heel benieuwd waar deze dame over een paar jaar zal staan. Haar groeipotentieel is alvast enorm.
Het letterlijke hoogtepunt van de show was voor mij Olivia die op een grote maan boven ons zweefde terwijl het Sportpaleis in een paarse sterrenhemel werd omgetoverd. Magisch!
Na het concert moesten we nog een stevig stuk stappen om bij de plek te komen waar onze chauffeur op ons wachtte. De vader van mijn jonge vriendin was zo vriendelijk geweest om zich op te offeren om ons te komen halen. Heel de rit nog zitten nagenieten in de auto!
En zo zullen er de komende weken en maanden helaas nog een aantal volgen. Het grote project waaraan onze organisatie bijna anderhalf jaar heeft gewerkt loopt op zijn einde en de mensen met tijdelijke contracten beginnen één voor één te vertrekken. Deze namiddag namen we afscheid van een sympathieke en intelligente collega, met wie ik heel fijn heb samengewerkt en die ik heel erg zal missen. Gelukkig trekt ze voor haar nieuwe job naar de KU Leuven, dus de kans dat wij elkaar in Leuven tegen het lijf lopen is groot. En dat maakt het afscheid meteen wat minder zwaar. (En stiekem hoop ik dat ze in de toekomst terugkeert naar onze organisatie als er zich een mooie opportuniteit voordoet.)
Niet echt geweldig geslapen, het bed is te hard en het kussen te plat. Enfin, we zullen het wel overleven. Stipt op 8.30u zitten we aan het ontbijt met de ouders van mijn vriend. De gastvrouw is een paar dagen op vakantie, dus het buffet wordt aangevuld door een meisje dat voor de B&B werkt.
Naar Italiaanse normen valt het ontbijt goed mee. Er is zelfs een mooi aanbod aan hartige opties: mortadella, kazen, polenta, yoghurt en zelfs een gekookt eitje. Helaas wel in combinatie met wit toastbrood, maar hey, een mens kan niet alles willen. En natuurlijk zijn er ook cake en koekjes voor de zoetebekken. We startten de dag alvast met een goed gevulde maag.
We trekken richting het universiteitskwartier in Via Zamboni, op zoek naar één van de geheimen van Bologna: de inscripties ‘Panum Resis’ die zich ergens op een bureaublad in een aula zou bevinden. Panum Resis betekent dat kennis de basis is van elke keuze. Helaas, we hebben geen flauw idee waar we zouden moeten beginnen met zoeken naar deze inscriptie en dwalen een beetje doelloos rond in de gangen van de eeuwenoude gebouwen. Tot we een bord zien waarop staat dat het mogelijk is een geleid bezoek aan de universiteitsbibliotheek te brengen. We reserveren meteen een plaatsje om 11.30 voor een rondleiding in het Italiaans. Ik zal mijn beste vertaalkunsten wel boven halen.
Totdat het zover is, gaan we verder op verkenning in Bologna. We komen langs het plein met de twee beroemende torens Garisenda en Asinelli. De Garisenda toren helt echter vervaarlijk over en is instabiel geworden, waardoor gans het plein nu omringd is door containers die als doel hebben de brokstukken op te vangen mocht de toren instorten. Niet echt een plezant vooruitzicht als je je zaak hebt op dat plein.
Uiteraard kunnen we het niet laten nog een paar kerken binnen te lopen. En op de terugweg naar Via Zamboni komen we een plein tegen dat ingenomen is door tentjes van studenten als protest tegen de genocide in Gaza.
En voor de gelegenheid was de zon zelfs van de partij! Wie had dat durven hopen? Mijn vriend en ik spoorden naar Herentals waar zijn ouders ons kwamen ophalen aan het station om vervolgens samen naar het huis van zijn zus en schoonbroer te rijden waar het feestje plaatsvond. Feestvarken van dienst: het jongste nichtje van mijn vriend. Meteen ook zijn enige nichtje dat nog in de lagere school zit. Man, man, wat vliegt de tijd.
Ik had voor deze bijzondere gelegenheid nog eens mijn digitale full frame camera van onder het stof gehaald. Kwestie van mooie herinneringen te hebben aan deze bijzondere dag. Heel fijn dat ik één van de aanwezige koppels een plezier kon doen met een mooie gezinsfoto waarop ook de twee pleegkindjes stonden. Ik merkte dat de oudste van de twee pleegkindjes het wat lastig had. Uiteraard is zo’n groot familiefeest heel confronterend als je zelf uit een moeilijke gezinssituatie komt. Dus deed ik mijn best om haar wat op te fleuren. Ik hoop dat het gewerkt heeft.
De ouders van het feestvarken hadden, naar goede gewoonte, kosten nog moeite gespaard om er een fantastisch feest van te maken, met talloze hapjes, een heerlijke barbecue, een grote ijstaart en een heuse poolparty voor de kinderen. Ikzelf besloot me wijselijk uit al dat zwembadgewoel te houden, al moet ik deemoedig toegeven dat mijn belofte om al de wijn op te drinken, wellicht iets te hoog gegrepen was. Laat mij het erop houden dat ik mij ‘the day after’ niet zo fris voelde. Het was alleszins een heel verstandige beslissing om die nacht bij de ouders van mijn vriend te overnachten, kwestie ons een lange treinrit terug naar Leuven te besparen.
Gisteren haalden mijn vriend en ik onze beste salsamoves boven voor het jaarlijkse salsafeestje van onze salsaclub. Alvorens onze duivels te ontbinden op de dansvloer, konden we genieten van een heerlijk Mexicaans buffet. Kwestie van genoeg energie te hebben om de beentjes los te gooien. De live salsaband zorgde voor ambiance en ik stond er eerlijk gezegd zelf van te kijken hoe vlot het dansen ging. En ja, mijn vriend kon zich niet meer alle figuren herinneren die we ooit geleerd hebben, but who cares? We hebben ons geamuseerd. Wat een verschil met het vorige salsafeestje!
Kwestie van het weekend goed in te zetten!
Deze avond had ik afgesproken met mijn goede vriendin uit Zichem. Voor de gelegenheid had ik een tafeltje voor twee gereserveerd op het terras van Barba, in de overtuiging dat het half mei wel warm genoeg zou zijn om op het terras te zitten. Viel dat even tegen, zeg. Gelukkig werkten de warmtestralers prima, zodat we geen kou moesten lijden.
Uiteraard startten we de maaltijd met een cocktail. Voor mij graag een Carribean sour met whisky, ananas en kaneel. Verder lieten we ons in de watten leggen door chefkok Daniele Soru, die naar goede gewoonte weer allerlei heerlijkheden op ons bord wist te toveren. Zalig!
Disclaimer: het nadeel van die warmtestralers is dat de foto’s allemaal een rode tint hebben. En ik ben vergeten een foto van het menu te maken, dus jullie zullen een beetje moeten raden welke gerechten we gegeten hebben.
Na heel wat omwegen (waarover later meer) uiteindelijk dan toch van Bologna in Leuven geraakt. En kijk eens wie voor een welkomstgeschenkje gezorgd heeft? Onze mooie amaryllis!
Net als vorig jaar maken mijn vriend en ik van het verlengde weekend van O.L.H-Hemelvaart gebruik om met zijn ouders een Europese stad te verkennen. Ditmaal laten we het dure Zwitsersland links liggen en trekken we naar Bologna.
We hebben afgesproken om elkaar om 12u te treffen op de luchthaven. Aangezien mijn vriend en ik iets vroeger zijn, nemen we al een tafel voor vier personen in gebruik bij Le Pain Quotidien. Wanneer zijn ouders aankomen, checken we meteen onze valiezen in en plaatsen we vervolgens onze bestelling aan het scherm van Le Pain Quotidien. Wel handig zo’n touch screen om je bestelling te plaatsen, kan je op je gemak de verschillende opties overlopen. Mijn toast met kip, mozzarella en pesto smaakt alvast.
Onze vlucht vertrekt stipt om 14.30t en landt om 16.00u, zoals gepland. Vlotjes!
We moeten op de kleine luchthaven van Bologna even wachten tot onze valiezen van de band rollen en vervolgens haasten we ons naar de uitgang om een taxi te nemen naar onze B&B Bella Bologna. Naar ondertussen goede gewoonte hebben we op voorhand via whatsapp een hele lijst met instructies gekregen op de sleutelkluisjes en de deuren te kunnen openen. Toch altijd weer een spannend moment: geraken we effectief binnen?
B&B Bella Bologna is gelegen in een oud pand met dikke muren dat opgedeeld is in verschillende appartementen. Onze B&B heeft drie verschillende kamers verspreid over twee verdiepingen. De kamers zijn ruim, maar het wenteltrapje dat de ouders van mijn vriend moeten opklimmen om in hun kamer te geraken ziet er toch maar wankel uit.
We droppen onze spullen af, zetten onze zonnebril op en trekken de stad in voor een eerste kennismaking met Bologna. Wat meteen opvalt zijn de prachtige portico’s die de wandelaars beschermen tegen zon, wind en regen en die van een wandeling door Bologna een bijzonder aangename ervaring maken. In totaal zijn de portico’s bijna 62 kilometer lang, waarvan 40 km in het stadscentrum zelf liggen. Uiteraard zijn deze unieke constructies UNESCO werelderfgoed.
Daarnaast struikel je haast in elke straat over een kerk. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend ook liefhebbers van religieus erfgoed. We wandelen door de universiteitsbuurt en ontdekken meteen al één van de zeven (of zijn het er meer, de online informatie lijkt mekaar tegen te spreken) geheimen van Bologna: de drie pijlen in het houten plafond van de portico bij de ingang van Corte Isolani.
