Een dagje op het Grevelingenmeer

Mijn vriend volgt al een tijdje zeillessen en is nog één examen verwijderd van zijn brevet. Hij had echter nog nooit zonder instructeur gezeild en ik had nog nooit samen met hem op een zeilboot gezeten. Om mijn vriend de kans te geven het zeilen wat meer te oefenen, legden we in overleg met een bevriend koppel waarvan de man samen met mijn vriend zeillessen volgde, een paar maanden gelegen een dagje Grevelingenmeer vast. We duimden heel hard dat we goed weer zouden hebben, want zeilen in de regen da’s alleen weggelegd voor stoere bonken en niet voor koukleumen zoals mezelf.

Ik was op voorhand erg benieuwd of zeilen iets voor mij zou zijn en of ik misschien zeeziek zou worden (al veel verhalen over kotsende zeilers gehoord). Voor de zekerheid hadden we toch maar pilletjes tegen de reisziekte in onze bagage gestoken. Mijn vriend had me al op voorhand gewaarschuwd dat ik het zeker heel erg saai zou vinden, dus hup, ook een boek mee in de handbagage.

De weergoden lieten zich gelukkig van hun beste kant zien. Een aangenaam zonnetje en temperaturen die het toelieten om in korte mouwen op het dek van de zeilboot te zitten. Enige probleem: er was te weinig wind, waardoor we amper snelheid konden maken en slechts een klein stukje van het mooie Grevelingenmeer konden verkennen. Verder dan het charmante Brouwershaven (waar ze trouwens erg propere toiletten hebben) zijn we niet geraakt. Op sommige momenten was het windstil en lagen we zo maar wat te dobberen. Niet dat je mij hoorde klagen, want ik vond dat zeilen helemaal niet saai, integendeel, heel erg rustgevend, zo in een bootje op een groot meer met een boekje en de zon op je gezicht. Een ideaal rustpunt in mijn anders zo drukke leven.

Het klikte ook heel goed met het ander koppel, rustige en sympathieke mensen. Zo goed, dat er meteen al een tweede zeildag werd ingepland voor 2016. Hopelijk hebben we dan iets meer wind.

We sloten de dag af met een geweldige portie mosselen bij ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Het ideale einde van een mooie dag.

Nu deze eerste test positief is uitgevallen, behoort een zeilvakantie langs bijvoorbeeld de Kroatische kust tot de mogelijkheden. Of wie weet, ooit, de Whitsunday islands!

Katuit!

Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.

En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.

De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.

Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.

Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.

Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.

Fijne avond, voor herhaling vatbaar!

Soms…

Gebeuren er in deze wereld dingen waardoor mijn geloof in de mensheid aan het wankelen gaat. Wat bezielt iemand om zijn medemensen op zo’n gruwelijke manier aan hun einde te laten komen?

Vele hemels boven de zevende

Ik las Vele hemels boven de zevende, het debuut van Griet Op de Beeck uit op de metro onderweg van de luchthaven van Chicago naar de halte UIC Halsted, alwaar we onze vriend zouden ontmoeten. Ik moet toegeven dat ik op de overvolle metro echt moeite moest doen om de tranen terug te dringen. Zo’n prachtig ontroerend einde.

Ik kreeg dit boek cadeau van mijn lieve tante, die haar hele leven al een neus voor goede boeken heeft gehad. En ja, de vele lofbetuigingen die dit boek al mocht ontvangen, zijn terecht. Griet Op de Beeck heeft een ongelooflijk vlotte pen. De verschillende verhalen zijn heel herkenbaar en de dialogen levensecht. Je kan niet anders dan mededogen voelen voor de vijf hoofdpersonages die elk worstelen met hun eigen demonen.

Tot op het einde hoop je dat het goed komt, maar een happy end is ons, zoals dat zo vaak gaat in het échte leven, niet gegund.

Herkenbaar

Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.

En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.

Afscheid van Chicago – 10 augustus 2015

Onze allerlaatste dag in Chicago. Ons bezoekje aan onze vrienden is werkelijk voorbij gevlogen. We ontbijten voor de allerlaatste keer samen en nemen afscheid. Wie weet wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?

De weersvoorspellingen voor onze laatste dag gaven de ganse dag regen. Gelukkig durven die voorspellingen er al eens flink naast zitten. Het is prachtig zonnig wanneer we de deur van de woonst van onze vrienden achter ons dicht trekken. Tijdens ons vorig bezoek aan Chicago had ik erg genoten van onze boottocht op de Chicago River en Michigan Lake. Als afsluiter voor onze reis wilde ik graag opnieuw zo’n boottocht doen.

We stapten uit bij een metrohalte in de buurt van de rivier en liepen langs de Chicago Riverwalk (een gloednieuw wandelpad en terrassen vlak langs de rivier) richting Trump Tower. We zijn van plan de eerste de beste boot op te stappen die we onderweg tegen komen. Het toeval wil dat we bij hetzelfde bedrijf terecht komen als zes jaar geleden. De Wendella architecture tour is een absolute aanrader. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel nieuwe buildings er ondertussen zijn bijgekomen. Een hoop gloednieuwe gebouwen staan nog in de steigers.

Mijn favoriet blijft echter nog steeds de Aqua Tower, één van de weinige wolkenkrabbers ter wereld ontworpen door een vrouwelijke architect. Ook heel interessant om te vernemen dat de stroomrichting van de Chicago River in het verleden omgekeerd werd. Men wilde vermijden dat er te veel vervuild water uit de rivier in Michigan Lake terecht kwam. Michigan Lake is immers de belangrijkste bron van drinkwater voor Chicago. In plaats van ervoor te zorgen dat het water van de rivier zuiverder werd, keerde men gewoon de stroomrichting van het water om en werd het vervuilde water het probleem van een andere staat. Niet proper!

De zon blijft haar best doen en ik maak enkele schitterende foto’s van de skyline van Chicago. Na het boottochtje besluiten we terug te keren naar de Food Ease waar we de dag voordien zo heerlijk gegeten hebben. Ik schep mijn bord vol met slaatjes en groenten allerhanden. Hier zou ik makkelijk vegetariër kunnen worden! We sluiten onze maaltijd af met een laatste glaasje Chardonnay uit Australië. Onze laatste uren op Amerikaanse bodem.

We lopen terug naar de metro, maar het ziet ernaar uit dat ons geluk op weervlak opgebruikt is. Vier minuten voordat we de metro bereiken gaan de hemelsluizen open voor een hevige stortbui. We zetten een klein sprintje in en slagen erin min of meer droog de metro te bereiken. Wat een timing!!

Terug in het huis van onze vrienden pakken we onze laatste spullen bijeen en wachten we tot de hevige regenbui over is. We hebben niet veel zin om met onze valiezen en rugzakken door de gietende regen naar de metro te moeten gaan. Gelukkig stopt het even met regenen en bereiken we droog de metrohalte. De rit naar de luchthaven is supersaai, want ik heb niets meer om te lezen. Ik kijk dan maar wat naar het voorbijglijdende landschap.

Op de luchthaven blijkt dat mijn valies een kilo te veel weegt dan de toegestane 23 kilo. Blah. Dat zullen al die souvenirs die we onderweg gekocht hebben en de nieuwe kleren van mijn vriend wel zijn. Gelukkig heeft mijn vriend een lichtere valies en kunnen we daar nog wat spullen in kwijt.

Tot mijn grote verbazing passeren we alweer supervlot langs de security. Ditmaal worden we vriendelijk verzocht alles in onze rugzak te laten zitten, ook de laptops en tablets. Eerlijk waar, nog nooit meegemaakt. Eerlijk gezegd stel ik me toch serieus vragen bij al die verschillende richtlijnen bij de security check. Bij de ene security check moeten alle laptops uitgeladen worden en apart gescand bij de andere dan weer niet. Die ene keer in schiphol moesten we zelfs al onze kabels en onze voedingen uitpakken. We moeten zelfs onze schoenen niet uitdoen! Ik blijf ervan overtuigd dat iemand met slechte bedoelingen er wel in zal slagen om de security te omzeilen.

We zijn bijgevolg al om 16.05u bij de gate, terwijl onze vlucht pas om 17.55u vertrek. Ik zet mij dan maar naarstig aan het schrijven. Die verslagen schrijven zichzelf niet, he!

Gelukkig hebben we voor onze terugkeer een rechtstreeks vlucht van Chicago naar Brussel. Superopgelucht dat er ons niet nog een paar overstappen te wachten staan.

De vlucht verloopt vlekkeloos en daarmee zit ons Noord-Amerikaans avontuur erop. Voorbij gevlogen.

Ik dacht…

Laat ik eens gek doen, vandaag. Dus bij deze ben ik officieel ingeschreven voor een cursus Koreaans aan het King Sejong Institute in Brussel. Kan haast niet wachten om een nieuw alfabet aan te leren!

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Chicago – 9 augustus 2015

Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.

Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.

Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.

Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.

Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.

We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!

We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.

Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.

De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.

We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.

Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015

Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.

Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.

The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.

Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.

Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!

Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!

Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.

We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.

De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.

Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.

Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.

De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.

Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.

Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.

Yet Another Blog

Life on my side