Afscheid van Chicago – 10 augustus 2015

Onze allerlaatste dag in Chicago. Ons bezoekje aan onze vrienden is werkelijk voorbij gevlogen. We ontbijten voor de allerlaatste keer samen en nemen afscheid. Wie weet wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?

De weersvoorspellingen voor onze laatste dag gaven de ganse dag regen. Gelukkig durven die voorspellingen er al eens flink naast zitten. Het is prachtig zonnig wanneer we de deur van de woonst van onze vrienden achter ons dicht trekken. Tijdens ons vorig bezoek aan Chicago had ik erg genoten van onze boottocht op de Chicago River en Michigan Lake. Als afsluiter voor onze reis wilde ik graag opnieuw zo’n boottocht doen.

We stapten uit bij een metrohalte in de buurt van de rivier en liepen langs de Chicago Riverwalk (een gloednieuw wandelpad en terrassen vlak langs de rivier) richting Trump Tower. We zijn van plan de eerste de beste boot op te stappen die we onderweg tegen komen. Het toeval wil dat we bij hetzelfde bedrijf terecht komen als zes jaar geleden. De Wendella architecture tour is een absolute aanrader. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel nieuwe buildings er ondertussen zijn bijgekomen. Een hoop gloednieuwe gebouwen staan nog in de steigers.

IMG_6848

IMG_6849

IMG_6851

IMG_6852

IMG_6857

IMG_6861

IMG_6864

IMG_6865

IMG_6866

Mijn favoriet blijft echter nog steeds de Aqua Tower, één van de weinige wolkenkrabbers ter wereld ontworpen door een vrouwelijke architect. Ook heel interessant om te vernemen dat de stroomrichting van de Chicago River in het verleden omgekeerd werd. Men wilde vermijden dat er te veel vervuild water uit de rivier in Michigan Lake terecht kwam. Michigan Lake is immers de belangrijkste bron van drinkwater voor Chicago. In plaats van ervoor te zorgen dat het water van de rivier zuiverder werd, keerde men gewoon de stroomrichting van het water om en werd het vervuilde water het probleem van een andere staat. Niet proper!

IMG_6880

IMG_6882

IMG_6883

IMG_6893

IMG_6896

IMG_6901

IMG_6916

IMG_6918

IMG_6928

IMG_6932

IMG_6941

IMG_6947

IMG_6951

IMG_6965

IMG_6972

IMG_6977

IMG_6998

IMG_7017

IMG_7018

IMG_7020

IMG_7022

IMG_7025

IMG_7026

IMG_7028

IMG_7030

IMG_7032

De zon blijft haar best doen en ik maak enkele schitterende foto’s van de skyline van Chicago. Na het boottochtje besluiten we terug te keren naar de Food Ease waar we de dag voordien zo heerlijk gegeten hebben. Ik schep mijn bord vol met slaatjes en groenten allerhanden. Hier zou ik makkelijk vegetariër kunnen worden! We sluiten onze maaltijd af met een laatste glaasje Chardonnay uit Australië. Onze laatste uren op Amerikaanse bodem.

We lopen terug naar de metro, maar het ziet ernaar uit dat ons geluk op weervlak opgebruikt is. Vier minuten voordat we de metro bereiken gaan de hemelsluizen open voor een hevige stortbui. We zetten een klein sprintje in en slagen erin min of meer droog de metro te bereiken. Wat een timing!!

Terug in het huis van onze vrienden pakken we onze laatste spullen bijeen en wachten we tot de hevige regenbui over is. We hebben niet veel zin om met onze valiezen en rugzakken door de gietende regen naar de metro te moeten gaan. Gelukkig stopt het even met regenen en bereiken we droog de metrohalte. De rit naar de luchthaven is supersaai, want ik heb niets meer om te lezen. Ik kijk dan maar wat naar het voorbijglijdende landschap.

Op de luchthaven blijkt dat mijn valies een kilo te veel weegt dan de toegestane 23 kilo. Blah. Dat zullen al die souvenirs die we onderweg gekocht hebben en de nieuwe kleren van mijn vriend wel zijn. Gelukkig heeft mijn vriend een lichtere valies en kunnen we daar nog wat spullen in kwijt.

Tot mijn grote verbazing passeren we alweer supervlot langs de security. Ditmaal worden we vriendelijk verzocht alles in onze rugzak te laten zitten, ook de laptops en tablets. Eerlijk waar, nog nooit meegemaakt. Eerlijk gezegd stel ik me toch serieus vragen bij al die verschillende richtlijnen bij de security check. Bij de ene security check moeten alle laptops uitgeladen worden en apart gescand bij de andere dan weer niet. Die ene keer in schiphol moesten we zelfs al onze kabels en onze voedingen uitpakken. We moeten zelfs onze schoenen niet uitdoen! Ik blijf ervan overtuigd dat iemand met slechte bedoelingen er wel in zal slagen om de security te omzeilen.

We zijn bijgevolg al om 16.05u bij de gate, terwijl onze vlucht pas om 17.55u vertrek. Ik zet mij dan maar naarstig aan het schrijven. Die verslagen schrijven zichzelf niet, he!

Gelukkig hebben we voor onze terugkeer een rechtstreeks vlucht van Chicago naar Brussel. Superopgelucht dat er ons niet nog een paar overstappen te wachten staan.

De vlucht verloopt vlekkeloos en daarmee zit ons Noord-Amerikaans avontuur erop. Voorbij gevlogen.

Chicago – 9 augustus 2015

Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.

Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.

Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.

IMG_6750

IMG_6759

IMG_6766

IMG_6782

IMG_6783

IMG_6791

IMG_6792

IMG_6793

IMG_6803

Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.

IMG_6810

Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.

We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!

We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.

IMG_6814

IMG_6823

IMG_6828

IMG_6829

IMG_6832 IMG_6833 IMG_6835

IMG_6840

IMG_6841

IMG_6845

IMG_6847

Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.

De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.

We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.

Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015

Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.

Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.

The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.

Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.

Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!

IMG_6628

Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!

IMG_7929

Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.

IMG_6666

IMG_6678

IMG_6679

IMG_6680

IMG_6681

We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.

De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.

Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.

Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.

De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.

Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.

Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.

Chicago – 7 augustus 2015

Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.

Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.

Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen

We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.

Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.

IMG_6467

IMG_6470

IMG_6475

IMG_6484

IMG_6485

IMG_6488

IMG_6492

IMG_6498

IMG_6508

IMG_6526

IMG_6528

IMG_6540

Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.

IMG_6541

Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?

Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.

IMG_6548

IMG_6550

IMG_6554

IMG_6558

IMG_6560

IMG_6561

IMG_6562

De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.

De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.

IMG_6564

IMG_6565

IMG_6568

IMG_6575

IMG_6579

IMG_6581

IMG_6583

We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.

Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.

IMG_7906 IMG_7907

IMG_7908 IMG_7912

IMG_7911 IMG_7913

IMG_7914 IMG_7918

De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.

We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.

Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3

Van Calgary naar Chicago – 6 augustus 2015

Opstaan om 6.30u, niet bepaald iets wat mij vrolijk maakt. Gedoucht, nog een laatste vrijpartij op Canadese bodem, ontbeten en de laatste spullen in de valies gegooid. Op naar de luchthaven van Calgary!

We droppen onze Toyota Corolla af bij verhuurbedrijf Thrifty en begeven ons naar de luchthaven. Tot onze grote verbazing moeten we eerst door customs en dan door security mét onze valiezen. Calgary is één van die luchthavens waar de Amerikaanse security check gebeurt vóór je op het vliegtuig stapt. We laten nogmaals onze vingerafdrukken en onze foto nemen.

Onze vlucht zelf heeft een lichte vertraging, wellicht te wijten aan het slechte weer in Calgary dat blijft aanhouden. We zijn naar goede gewoonte weer riant veel te vroeg. Onze vlucht vertrekt immers pas om 11.30u. Mijn vriend wil elke mogelijke pech zoveel mogelijk uitsluiten en rekent daarom altijd ruim voldoende tijd opdat we het vliegtuig zeker niet zouden missen.

Het eten in onze terminal is kort gezegd amper die naam waard. We zien geen andere uitweg dan een fruitsla en een chocolate chip cookie te kopen bij Starbucks, een keten die ik in normale omstandigheden liever vermijd.

Het is toch een kleine 4 uur vliegen van Calgary naar Chicago. Maar goed dat ik mijn oorspronkelijke plan om met de wagen van Vancouver naar Chicago te rijden snel heb laten varen. Dat zou gewoon gekkenwerk geweest zijn.

De vlucht verloopt probleemloos. Helaas moet ik vaststellen dat mijn valies voor de zoveelste keer het bagagetransport niet zonder kleerscheuren heeft overleefd. Mijn spiksplinternieuwe, dure valies. Het is niet te geloven en dat terwijl de valies van mijn vriend, hoewel geblutst, al jaren meegaat. Kan ik weer een klacht gaan indienen bij United Airlines.

IMG_7901

Op de luchthaven kopen we snel een potje yoghurt en een sandwich om onze knorrende magen wat in bedwang te houden. Na een metrorit van meer dan een uur, stappen we eindelijk uit in metrohalte UIC Halsted. Aan de uitgang van de metro staat onze vriend H (dezelfde vriend met wie we destijds onze roadtrip van Chicago naar New York deden) ons op te wachten met zijn schattige dochter. Het is een blij weerzien én een eerste kennismaking tegelijkertijd. Zijn dochter is nu tien maanden, maar het is de allereerste keer dat we haar in ’t echt zien.

Het weer in Chicago valt zeer goed mee met temperaturen tegen de 30 graden. Fijn dat we het rotweer in Calgary ontvlucht zijn.

Wanneer de Chinese echtgenote van onze vriend thuis komt, bestelt onze vriend pizza. Normaal ben ik geen pizza-fan, maar deze pizza valt echt goed mee. De bodem blijft redelijk krokant en de pizzachef is niet karig geweest bij het beleggen van de pizza.

Als afsluiter van de avond kijken we samen met mijn vriend naar de GOP Presidential Debates. Ik zie een hoop saaie conservatievelingen die onderling uitwisselbaar zijn. Behalve onze vriend Trump natuurlijk, die de rest van het peloton ver vooruit is op het vlak van idiote uitspraken en vrouwonvriendelijkheid. Wat een lul. Niet te geloven dat zo’n clown serieus kans maakt om een gooi te doen naar het presidentschap.

We zappen weg van het debat om de allerlaatste aflevering van de The Daily Show met Jon Stewart te zien. Ik ken Jon Stewart natuurlijk wel van fragmenten op youtube, maar deze laatste show stel mij erg teleur. Er passeren een lange rij oude bekenden waarvan ik helemaal niemand ken. Bijna even saai als het GOP Presidential Debate.

We wensen onze vriend goedenacht en kruipen in bed. Morgen hebben we een dagje Chicago voor de boeg! Ben benieuwd hoezeer de stad veranderd is sinds ons vorige bezoek in 2009.