Como agua para chocolate – Laura Esquivel

De eerste klassieke roman die ik volledig in het Spaans gelezen heb. Ik had al wel eerder Spaanse boeken gelezen, maar dat waren altijd jeugd- of kinderboeken. Alweer een horde genomen!

Echt genoten van deze roman trouwens, al moest ik er wel regelmatig een woordenboek bij nemen om al de culinaire termen die de schrijfster gebruikt, op te zoeken. Dit boek is namelijk opgevat als een receptenboek. Elk hoofdstuk begint met een recept uit de traditionele Mexicaanse keuken en de bereiding van de gerechten komen uitgebreid aan bod doorheen elk hoofdstuk. Heel boeiend om wat bij te leren over de culinaire geneugten van het vroegere Mexico. Dat het boek geschreven is in de magisch realistische stijl is een extra pluspunt. Sinds mijn kennismaking met schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez, ben ik fan.

Het hoofdpersonage, Tita, wordt geboren in de keuken en is zowat voorbestemd om een erg begaafde kokkin te worden. Wanneer ze op vijftienjarige leeftijd verliefd wordt, verbiedt haar moeder haar echter te huwen met haar grote liefde Pedro. En wat nog erger is: haar moeder biedt Pedro de hand aan van haar oudere zus Rosaura, Tita veroordelend tot een leven in de keuken, in dienst van haar tirannieke moeder. Waarom een moeder zo wreed zou zijn ten opzichte van haar eigen dochter, ontgaat me volledig, maar deze premisse levert wel een meeslepende roman op. De scène waarin de oudste zus, Gertudis, in vuur en vlam gezet door een recept met rozenblaadjes dat Tita bereid heeft, naakt rennend door de velden, gekidnapt wordt door een revolutionair, is één van de hoogtepunten van het boek.

En hoewel je het Tita van harte gunt, een happy end is er voor het hoofdpersonage helaas niet bij. Te herlezen als mijn Spaans nog wat beter is.

#endFGM

Stop de verminking van meisjes en vrouwen!

Brno – 4 februari 2016

Het leek ons verstandig na de uitspattingen van de vorige dag zo lang mogelijk uit te slapen. Alhoewel dat niet kon verhinderen dat we allebei met een licht kadergevoel opstonden. We zetten onze wekker vlak voor het einde van het ontbijt en konden zo nog wat scrambled eggs en ander lekkers meepikken, ideaal tegen de kater.

Na het ontbijt namen we opnieuw de tram naar het stadscentrum. Ik wilde graag de mummies van het Kapucijnenklooster gaan bekijken die we de dag voordien gemist hadden. Daar aangekomen, bleek echter dat we toen beter iets verder gekeken hadden dan onze neus lang was, want door onderhoudswerken was de crypte enkele maanden gesloten. Teleurstelling alom!

Gelukkig vielen er elders in Brno nog dode mensen te bewonderen. Heel veel dode mensen zelfs. Het Ossuarium van Brno is na dat van Parijs het tweede grootste van gans Europa. Wat dit Ossuarium zo bijzonder maakt, is dat het pas herontdekt werd in 2001. Tot dat moment had niemand er een idee van dat er zich zo’n 50.000 lichamen vlakbij de Sint-Jacobskerk bevonden.

Het Ossuarium was enorm indrukwekkend, een confrontatie met je eigen sterfelijkheid. Men had na een grondige schoonmaakbeurt de beenderen en doodshoofden een nieuwe plek gegeven. De drie kelders waren voorzien van sfeervolle verlichting en de moderne kunstwerken vormden een mooi contrast met de oude beenderen. Ik hield enorm van de muziek van Miloš Štědroň die speciaal voor deze plek gecomponeerd werd. Een plek om aan introspectie te doen.

Na het bezoek aan het Ossuarium was het al tijd voor het middagmaal. Veel honger hadden we nog niet, maar een pannenkoek en een smoothie gaan er altijd wel in. We bestelden een pannenkoek bij Poe-Poe (leuke fastfood plek waar al het eten vlak voor je neus bereid wordt) en aten die ook daar op.

Lang had onze lunch niet geduurd, maar toen we buiten stapten, zagen we dat de straten nat waren. Net een regenbui gemist. Onze timing had niet beter kunnen zijn.

We wandelden naar Špilberk kasteel en kochten een kaartje voor een bezoek aan de kazematten en de toren. Het museum in het kasteel was helaas gesloten tijdens de winter. We waren de enige bezoekers in het kasteel. Heel bijzonder gevoel om met z’n tweeën in de kazematten rond te dolen en je voor te stellen hoe verschrikkelijk het leven van de gevangen die hier opgesloten zaten, geweest moest zijn. Een gedeelte van de kazematten deed tijdens de bezetting van Brno in de tweede wereldoorlog dienst als schuilkelders voor de Duitsers.

Ook hier waren de weergoden ons goed gezind. Terwijl wij in de kazematten ronddoolden, trok er een hagelbui over Brno. We moesten een kleine oversteek maken van het ene naar het andere gedeelte van het kasteel door de hagel, maar verder hielden we het droog. Net toen we begonnen aan de beklimming van de toren was de bui alweer overgetrokken en zette de zon de stad in een prachtig avondlicht.

Het uitzicht vanaf de toren van Špilberk was nog beter dan het uitzicht vanaf de torens van de kathedraal. Ik maakte tientallen foto’s van het bijzondere licht, de ijzig koude wind trotserend.

Terug op de begane grond moesten we dringend opwarmen. Gelukkig moesten we niet lang zoeken naar een geschikte

plek: er was een café in het kasteel zelf. Een thee en een warme wijn hielpen onze lichaamstemperatuur op peil te krijgen. Aan een tafeltje vlak bij ons zat een Tsjechische heer een pintje te drinken. Hij sprak ons aan om te vragen vanwaar we kwamen. Toen hij België hoorde vallen, was zijn eerste reactie: “Oei, is het daar niet gevaarlijk?” Jaja, de reputatie van België als terrorismehoofdstad van Europa is zelfs tot in Tsjechië doorgedrongen. We stelden de heer gerust dat dat heel goed meeviel en dat al die berichten in de media met een stevige korrel zout genomen moesten worden.

Het was binnen zo lekker warm dat we langer in het café bleven plakken dan we oorspronkelijk van plan waren. Bijgevolg was het al donker toen we buiten kwamen. We maakten wat nachtfoto’s en besloten vervolgens op ons gemak vanaf het kasteel te wandelen naar restaurant The Pavillon.

We waren alweer ruim voor onze reservatietijd ter plaatse, dus maakten we nog een ommetje in de buurt en belandden we zo in een groot shopping centrum waar één of ander event aan de gang was terwijl verder alle winkels gesloten waren.

The Pavillon is een reconstructie van een paviljoen in functionalistische stijl dat in de jaren werd afgebroken om plaats te maken voor een theater. Het paviljoen werd in de jaren 90 een beetje verderop volledig heropgebouwd. Het paviljoen is een mooi en elegant bouwwerk met een hoog plafond, grote ramen en veel ruimte.

Opnieuw werden we bediend door een erg vriendelijke ober. Onze ober sprak dan wel geen Nederlands, maar zijn Engels was perfect. Gelukkig was de degustatiemenu een paar gangen korter dan die bij Borgo Agnese. Culinair hoefde dit restaurant alvast niet onder te doen voor Borgo Agnese. De gerechten waren heerlijk, met als uitschieter de combinatie van hert en inktvis. Een echte topper.

De ober vertelde ons dat de chefkok nog samengewerkt had met Gordon Ramsay. Als referentie kan dat uiteraard tellen. Gelukkig bestond de degustatiemenu ditmaal slechts uit zeven gangen en was ook de hoeveelheid wijn iets bescheidener. Mijn vriend had zelfs nog een plaatsje over voor een digestiefje: een glas Becherovka, een soort kruidenlikeur uit Tsjechië, waar ik persoonlijk niet echt wild van werd.

Dit aten wij:

Corn Fed Chicken Roulade, Wild Mushrooms, Peanuts And Cantaloupe Melon
Broccoli Soup, Parsley, Marinated Stem, Nut Bread And Comté Cheese
Grilled Tuna With Sichuan Pepper, Black Rice Venere, Chervil, Cauliflower Pureé With Saffron
Grilled Beef Fillet, Beetroot Consommé, Pine Nuts And Basil Mayonnaise
Blood Orange Sorbet
Deertopus – Grilled Saddle Of Deer, Asian Style Octopus, Pickled Ginger, Oyster Mushrooms And Pak Choi
Coconut Crème Brûlée, Pineapple Ragout, Pineapple And Caramel Sorbet

We waren zelfs nog prima in staat om met de tram naar het hotel terug te sporen. Voorlopig niets dan lof over de Tsjechische keuken!

Van Diegem naar Brno – 2-3 februari 2016

Na het evenement in Gent reden mijn vriend en ik terug naar Leuven om ons kleine valiesje in te ruilen voor twee grotere. Snel al onze spullen bijeen gepakt en naar het station van Leuven om vervolgens de trein naar Diegem te nemen. De deuren van de trein waren net dichtgegaan toen ik mij realiseerde dat ik vergeten was mijn nylonkousen in de valies te steken. En ’t is niet dat het in Brno blotebenenweer zou zijn. Stom, dat zouden we moeten remediëren op de luchthaven.

Na een verder incidentloze treinrit stapten we af in Diegem en bijna rechtstreeks ons hotel NH Brussels Airport binnen. We hadden ervoor gekozen in Diegem te overnachten omdat onze vlucht ’s ochtends om 6.25u vertrok en we het te nipt vonden om vanuit Leuven de eerste trein naar Zaventem te nemen. Ons hotel bood een gratis shuttledienst naar de luchthaven aan, zodat we mooi op tijd daar zouden zijn.

We gingen nog iets drinken in de bar (een lekker tomatensoepje voor mij) en kropen vervolgens onder de wol, want de wekker stond om 4.15u. Vroeg opstaan is niet bepaald mijn ding, maar ik slaagde er ‘s ochtends vroeg toch min of meer in mijn ogen open te krijgen. We waren zelfs ruim op tijd klaar om de eerste shuttle naar de luchthaven te nemen. Het ontbijtbuffet moesten we helaas missen, maar NH Hotel had wel chocoladebroodjes, water en fruitsap voorzien voor vroege vogels. Een fijne geste.

We waren mooi op tijd in Zaventem luchthaven, geraakten vlotjes door security en onze eerste vlucht van de dag verliep probleemloos. Op de luchthaven van München was onze eerste missie op zoek te gaan naar een winkel die nylon kousen verkocht. Uiteindelijk vonden we na wat rondvragen een Wolford alwaar ik twee paar kousen kocht aan 29 euro per stuk. Ietsje duurder dan de kousen die ik normaal bij de HEMA koop. Laat ons hopen dat ze lang meegaan!

Na onze geslaagde kousenmissie bestelden we een ontbijt met scrambled eggs en zalm. Op een chocoladebroodje alleen kan een mens niet overleven, nietwaar? Tijdens het wachten aan de gate beantwoordde ik nog wat mails van het werk. Qua timing kwam dit tripje niet zo goed uit, wegens drukke periode op het werk, maar goed, niets aan te doen.

De vlucht van München naar Brno verliep eveneens vlot. Het contrast tussen de gigantische luchthaven van München en het mini-luchthaventje van Brno kon amper groter zijn. Nadat we onze valiezen van de transportband gehaald hadden, deed het luchthavenpersoneel zelfs de deur van het gebouw achter ons op slot. We namen een taxi naar het Avanti hotel, dropten onze valiezen op de kamer, kochten aan het onthaal kaartjes voor de tram en trokken richting het historische stadscentrum van Brno.

Nu vragen jullie je ondertussen wellicht af hoe we er in godsnaam bij kwamen om naar Brno te trekken. Deze Tsjechische stad is niet meteen een drukke toeristische trekpleister. De meeste mensen die ik vertelde dat we naar Brno gingen, hadden zelfs nog nooit van deze stad gehoord. De voornaamste reden van ons bezoek was DevConf, de conferentie die mijn vriend zou bijwonen. Omdat we allebei nogal nieuwsgierig waren naar Brno en ik, zoals jullie weten, een zwak heb voor Oost-Europese steden hadden we er nog een paar dagen aan bijgeplakt.

Een tramritje van tien minuten bracht ons naar het historische centrum. Her en der had ik gelezen dat Brno geen mooie stad zou zijn, maar onze eerste indruk was helemaal anders. Mooie historische gebouwen, propere straten en een aangename vibe. Ondertussen was het al 13u gepasseerd, tijd om op zoek te gaan naar een snack voor het middagmaal.

Op voorhand hadden we wat research gedaan naar goeie restaurants in Brno en de prijzen van de toprestaurants bleken heel goed mee te vallen in vergelijking met de prijzen in België. Ik had meteen voor de twee eerste dagen van ons bezoek gereserveerd in de restaurants die het hoogst aangeschreven stonden op tripadvisor. Voor het middagmaal zochten we dus een snelle, niet te zware snack. En zo belandden we in wat wellicht de enige Falafel bar van Brno geweest moet zijn. We werden supervriendelijk onthaald. De uitbater was erg verbaasd dat we helemaal uit België naar Brno kwamen en dan nog eens in zijn bar beland waren. Nochtans was zijn falafel heerlijk! Liefhebbers van falafel, allen daarheen!

Na dit zeer geslaagde middagmaal stapten we in de richting van de kathedraal. Het was niet bepaald moeilijk om ons te oriënteren, want de kathedraal lag op een heuvel en de twee neogotische spitsen staken overal bovenuit. We liepen eerst helemaal rond het bouwwerk tot we ergens een zijdeur opmerkten. Voor nog geen 3 euro kochten we een toegangskaartje voor de schatkamer met enkele mooie liturgische voorwerpen en de beklimming van de toren. Veel plaats was er niet op de kleine balkons, maar het uitzicht op Brno was de moeite. Vanuit de toren hadden we ook een goed zicht op Špilberk Castle, nog op ons todolijstje voor de komende dagen.

Na de beklimming van de toren begon de vermoeidheid de overhand te krijgen. We wilden nog een kort bezoekje brengen aan de mummies in de crypte van het Kapucijnenklooster, maar dat bleek maar mogelijk te zijn tot 16u. Het was nog geen tijd voor het avondmaal, maar 17u vonden wij een aanvaardbaar tijdstip om aan het aperitieven te slaan. Het was ons tijdens onze wandeling al opgevallen dat Brno veel gezellige koffiehuizen en wijnbars heeft. Reden te meer om er eentje binnen te stappen en een lokale wijn te proberen.

We kwamen terecht in Café Pilat, een gezellige zaak gedecoreerd met vogeltjes en voorzien van vogelzang als achtergrondmuziek. Heel gezellig en ook hier weer viel het op hoe vriendelijk de mensen waren en hoe goed hun Engels was. We bestelden een groot glas rode wijn Modrý Portugal 2015 (ja, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is dit een Tsjechische wijn), waarmee we wel even zoet waren. Omdat we de vermoeidheid niet te veel kans wilden geven, besloten we een beetje vroeger dan het uur waarop we gereserveerd hadden naar restaurant Borgo Agnese te gaan.

Tot onze grote verbazing werden we in restaurant Borgo Agnese in het Nederlands ontvangen. Bleek dat onze ober een tijdje in Nederland gewerkt had. Bijzonder onverwacht, maar wel erg leuk om in een restaurant in Tsjechië in het Nederlands bediend te worden. We waren in een overmoedige bui en besloten voor het degustatiemenu SLOW FOOD te gaan: tien gangen met aangepaste wijnen.

Dit aten wij:

Vitello Tonato By Borgo
Salted Duck Breast, Sea Buckthorn Gel, Cantaloupe And Balsamic Vinegar
Creamy Corn Soup, Crayfish, Lemon Grass And Quinoa
Black Tortellini With Seafood, Saffron Cream
Grilled Foie Gras, Miso, Orange And Sweet Potatoes
Veal Sweetbreads, White Carrot Puree, Blood Sausage, Nuts And Shimeji Mushrooms
Raspberry Sorbet
Perch Fillet, Choler And Garlic Chips
Ossobuco Ravioli With Wild Boar, Jerusalem Artichokes, Plum Wine And Serrano Ham
Blackberry Cheesecake

Tot bij de achtste gang ging alles vlotjes binnen, maar na de gang met baars voelden we dat ons verzadigingspunt in zicht kwam. We waren ondertussen al flink tipsy door al die wijn en het gebrek aan slaap maakte dat de wijn nog sneller naar ons hoofd steeg. Gelukkig hadden we nog maar twee gangen te gaan en was het dessert heel klein. Ik moet eraan toevoegen dat het eten overheerlijk was. Elke gang was een kunstwerkje op zich en het restaurant zelf was zeer mooi en gezellig ingericht. Het viel ons wel op dat er opvallend veel buitenlanders aan de tafels rondom ons zaten te dineren. Waarschijnlijk ook allemaal op voorhand tripadvisor geconsulteerd. 😉

Na de bijzonder uitstekende maaltijd haalde ik mijn credit card boven om af te rekenen. Volgens de online research van mijn vriend was het de gewoonte in Tsjechië om fooi te geven. Ik was echter nog niet helemaal gewoon aan het Tsjechische geld (en had misschien ook een ietsie pietsie te veel wijn gedronken) en in plaats van tien procent fooi te geven, typte ik een nul te weinig en werd het een miezerige één procent. Schandelijk. Helaas hadden we geen kleine briefjes om onze vergissing recht te zetten. En onze ober had nog zo zijn best gedaan om elke gang in het Nederlands voor te stellen. We zullen nog eens terug moeten gaan en dan dubbel zo veel fooi achterlaten. 😉

Het restaurant zorgde dat er bij het buitenkomen een taxi op ons stond te wachten en we lieten ons voor de deur van het hotel afzetten. Volledig uitgeteld door drank en vermoeidheid vielen we op ons bed neer.

Een geslaagde eerste dag in Brno!

Aan het onthaal met een BV

Op 2 februari organiseerde mijn bedrijf een groot evenement in de Vooruit in Gent. In een onbewaakt moment had ik toegezegd om een handje toe steken aan het onthaal. Mijn enthousiasme kreeg echter een stevige knauw toen bleek dat ik reeds om 8 uur ‘s ochtends op het appel moest verschijnen. Argl. Het lot was mij echter gunstig gezind: één van mijn collega’s viel ziek uit (jammer voor die collega, uiteraard) en ik kon de hotelkamer overnemen die voor haar geboekt was. Mijn vriend en ik konden er zelfs een romantisch uitje van maken, want hij moest toevallig diezelfde woensdag in Gent zijn voor een conferentie.

En zo kwam het dat we maandagavond na de salsales met ons koffertje richting ibis Gent Centrum Opera reden. Het parkeren in de garage onder het hotel bleek een hele opgave te zijn, nog nooit zo’n smalle parkeerplaatsen gezien. Geen wonder dat de meeste wagens brutaalweg twee plekken in beslag namen. Derde keer, goeie keer, want na tevergeefs twee andere parkeerplekken geprobeerd te hebben, lukte het uiteindelijk om in een derde in te rijden (en ja, wij hebben parkeersensoren op onze wagen). Opgelucht meldden we ons aan bij het onthaal en betaalden met de glimlach de toeslag voor mijn vriend.

De piepkleine hotelkamer stelde niet al te veel voor, maar we hadden een (slecht) bed en een douche én ik moest niet om kwart voor zes ‘s ochtends uit de veren. Het ontbijt was zelfs lekker (hoera voor scrambled eggs) en ik voelde me helemaal klaar om het onthaal voor een uur of twee te bevrouwen. Ik en een mij onbekend heerschap hadden de helpdesk post toegewezen gekregen. Mijn onthaalcollega bleek een heel erg aangename heer te zijn, reeds gepensioneerd, maar steeds bereid zijn oud-collega’s een handje toe te steken. Bleek zelfs dat hij zowaar een BV was. Eén van de deelnemers aan het evenement herkende hem van een toneelstuk dat ze het weekend voordien gezien had en waarin hij één van de hoofdrollen gespeeld had. Heel erg grappig.

De tijd aan het onthaal vloog voorbij en de rest van de dag was ik vrij om de sessies bij te wonen die mijn interesseerden en bij te praten met mensen die ik al een tijdje niet gezien had.

Impressies van de rest van de dag:

Düsseldorf – 29 december 2015

Onze derde en laatste dag in Düsseldorf. Alweer een prachtig zonnige dag. Op het vlak van weer hebben we het echt wel getroffen voor onze driedaagse. We genieten op ons gemak van ons laatste ontbijt, pakken de koffers in en lopen dan naar de oever van de Rijn om wat foto’s te maken van deze mooie winterochtend. Het doet deugd om buiten te zijn.

Na (alweer) een kort ritje met de tram brengen we een bezoekje aan Kunst im Tunnel. Kunst im Tunnel is een volledig afgesloten ruimte tussen twee tunnels waar moderne kunst tentoon gesteld wordt. Het klonk veelbelovend, helaas spreekt het tentoongestelde kunstwerk KOMM mij niet zo aan. KOMM is een geluidskunstwerk. Doorheen de donkere langwerpige ruimte zijn verschillende luidsprekers geïnstalleerd, waardoor het geluid zich in de ruimte lijkt te verplaatsen. Het klinkt interessanter dan het is. Jammer.

Na dit ietwat teleurstellende bezoekje wandelen we langs de oevers van de Rijn verder naar de Altstadt, alwaar we een Killepitsch drinken als aperitief voor het middagmaal. Voor onze laatste maaltijd in Düsseldorf willen we graag sushi eten en zo belanden wed bij Maruyasu in de Schadow-Arkaden, een fancy winkelcentrum. Maruyasu is duidelijk een populaire lunchplek: er staat een gigantisch lange rij aan te schuiven. Gelukkig zijn ze daarop voorzien. Het systeem van Maruyasu is simpel: in een grote koeltoog liggen allerlei verschillende stukken sushi (apart ingepakt in plasticofolie, dus milieuvriendelijk kan je dit concept niet noemen). Je wijst gewoon aan welke sushi je wil (of je kiest voor een combinatie, kan ook), de bedienden aan de toog verzamelen alles op een bord. Aan de kassa bestel je je drankje, reken je af, neem je je chopsticks en je zoekt vervolgens ergens een vrije plek. Erg efficiënt.

Na de lunch trekken we verder naar de Japanse wijk, omdat mijn broertje graag melon pan (メロンパン) wilde kopen bij zijn favoriete Japanse bakker. Helaas blijkt die bakker rond een uur of drie (!) al helemaal uitverkocht te zijn, terwijl op de deur nochtans staat dat de zaak open is tot 19u. Da’s toch een goeie reden om nog wat bij te bakken, nietwaar? Enfin ja, beetje een teleurstelling. Dus snuisteren we maar wat rond in de Japanse winkels in de buurt en vergapen we ons aan al de exotische zaken die ze daar verkopen. Al loopt onze zoektocht naar Japanse whisky op een sisser af. Is duidelijk in de mode tegenwoordig.

We doen nog een poging om het EKŌ-Haus te bezoeken. Op hun website stond wel dat ze gesloten waren, maar het was mij op voorhand niet geheel duidelijk of dit ook voor de omringende tuin gold. De communicatie op de website was hierover niet geheel duidelijk. Helaas, de tuin is al even hard gesloten als de rest van de paviljoenen. We ronden ons bezoek aan Düsseldorf met een licht onvoldaan gevoel af, maar speciaal terugkomen voor een bezoek aan het EKŌ-Haus, zie ik ons niet zo snel doen. Düsseldorf is een gezellig stadje, maar je hebt het ook wel snel gezien. Dan zijn er nog veel andere interessante steden te ontdekken in Europa.

Een zaterdag in Tongeren

Met een kater naar de les Spaans, niet echt een ideale combinatie. Gisterenochtend was ik op z’n zachtst gezet een beetje grumpy, ook al omdat mijn broodnodige nachtrust twee keer ruw onderbroken werd door het alarm van het kantoorgebouw tegenover ons. Eén van de nadelen van in het stadscentrum wonen.

Enfin ja, mijn humeur ging erop vooruit toen we op het einde van de les onze verbeterde examens terug kregen en tegen de middag was het grootste leed zowat geleden. Ik spoedde me naar huis om snel iets te eten, want ik had afgesproken om naar een vriendin in Tongeren te gaan. Onlangs raakte het uit met haar vriend en ze had er behoefte aan om haar hart te luchten. Na de overstap in Liège-Guillemins bleef onze trein echter stille staan in Herstal, wegens een object op het spoor. En zo werd de oorspronkelijke treinrit van 1 uur en 15 minuten er eentje van 1 uur en 35 minuten. Ik bracht mijn vriendin via sms op de hoogte van de vertraging en bleef er voor de rest zen bij.

Eindelijk in Tongeren aangekomen, wachtte mijn vriendin me op aan het station. We hadden oorspronkelijk plannen om te gaan wandelen in Tongeren, maar door het slechte weer zagen we ons genoodzaakt deze op te bergen. Het werd best wel een emotioneel zware namiddag/avond, maar ik zag dat onze gesprekken mijn vriendin deugd deden. Ze kookte dan ook nog eens een overheerlijke spaghetti voor mij. Zo’n talentvolle, intelligente en ondernemende vrouw, jammer dat haar geen geluk in de liefde gegund is en dat ik haar niet meer dan een luisterend oor kon bieden.

In de treinrit naar huis besefte ik eens te meer dat ik het ongelooflijk getroffen heb met mijn vriend, die mij steeds steunt en aanmoedigt in alles wat ik onderneem en een luisterend oor biedt als ik eens een mindere dag heb. Een lotje uit de loterij!

IMG_9387[1]

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje

Gisterenavond namen mijn collega’s en ikzelf afscheid van S. S was één van de collega’s waarmee ik de voorbije jaren het nauwst heb samengewerkt en meteen ook de eerste collega die mijn team verlaat die ik persoonlijk heb aangeworven. Het lijkt pas gisteren dat we tegenover elkaar zaten tijdens het sollicitatiegesprek en poef, opeens zijn we zes jaar later en verlaat hij onze organisatie voor een nieuwe uitdaging.

Pas op, ik gun het hem van harte. Als je de kans krijgt om je vleugels uit te slaan, ben ik de eerste om daarvoor te supporteren, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn vertrek op persoonlijk vlak niet betreur. Het sociale leven binnen onze organisatie zal er ook een deuk door krijgen, want hij was altijd bij de eersten om een lunch of een after work drink te organiseren en hij was het brein achter The party of the Year. En dat hij geliefd was, blijkt duidelijk uit het afscheidscadeau waarvoor alle collega’s bijlegden: een STEAM-cadeaubon van 50 euro, een AB-cadeaubon van 50 euro en een receptie van iets meer dan 200 euro.

Ik zal hem en zijn gevoel voor humor ongelooflijk missen. (De kater de dag nadien, iets minder.)

Muziek verzacht de zeden.

Het was ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik nog eens naar een klassiek concert ging, maar als het er dan eens van komt, doet het mij altijd deugd. Ik heb vanavond dan ook oprecht genoten van het strijkersconcert in M. Heerlijk om mijn gedachten vrij te laten ronddwalen na al dat studeerwerk van de voorbije weken en gewoon te luisteren naar de talentvolle leerlingen van de LUCA School of Arts, me te laten meevoeren op de tonen van de muziek. Fijn om al die jonge mensen samen zien te genieten van het muziek maken.

Toevallig hadden we deze middag op het afscheidsetentje van mijn collega nog over het zelf muziek spelen. En hoe jammer dat het is dat mijn dwarsfluit ergens in een hoekje ligt te verkommeren. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn instrument in de toekomst terug vanonder het stof zou halen of misschien zelfs een nieuw instrument zou aanleren. Maar ik besef dat mezelf opnieuw inschrijven in de muziekschool betekent dat er wat andere hobby’s zullen moeten sneuvelen. En zo’n groot muzikaal talent ben ik nooit geweest. Ok, ik ben wel afgestudeerd met grote onderscheiding, maar dat is louter en alleen te danken aan het feit dat ik dat laatste jaar elke dag twee uur fluit speelde. Elke dag! Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het nu nog zou kunnen opbrengen. Mijn jonge ik was een ongelooflijke doorzetter. Ik wou dat ik nu nog over diezelfde onuitputtelijke energie beschikte.

Twee uur

Zo lang hebben mijn examenpartner en ikzelf staan schilderen in het Korean Cultural Center in Brussel alvorens we ons mondeling examen mochten afleggen. En toen het dan eindelijk onze beurt was, duurde heel het examen amper tien minuten. En dat terwijl ik in de voorgaande lessen aan de leerkracht nog de bijzonder praktische suggestie gedaan had om elke groepje een uur toe te wijzen, anticiperend op een dergelijk scenario. Maar neen, dat was waarschijnlijk te voor de hand liggend. Grr. De volgende keer maak ik zelf een lijst op, als zij het niet doet.

Twee uur van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Ik ben er nog altijd slecht gezind van.

Yet Another Blog

Life on my side