Beetje vroeger wakker dan gepland op deze reisdag. Ongetwijfeld de spanning van het vooruitzicht op een fantastische vakantie in Schotland! Tijd zat dus om onze laatste spullen bijeen te pakken en allemaal in één valies te duwen. We trekken immers op roadtrip met mijn broertje en zijn vriendin en vermoedelijk willen zij ook wat bagage meenemen. En er moet natuurlijk wat plek overblijven om een paar flessen whisky te kopen.

Bij het inladen van onze wagen merken we dat de lente zijn tol heeft geëist: heel onze wagen is bedekt met plakkerig stuifmeel. Het nadeel van je wagen altijd op straat te moeten parkeren (vele, vele jaren geleden zijn we zo dom geweest om geen garage bij ons appartement te kopen, een beslissing die we ons nu nog steeds beklagen). We hebben gelukkig een ruime marge ingecalculeerd, zodat er nog tijd is om onderweg ergens naar een carwash te gaan.

Een half uurtje later staan we in Limburg, alwaar mijn broertje en zijn vriendin nog druk bezig zijn met pakken. Mijn vriend en ik trekken dan maar naar een carwash in de buurt, dan is de auto alvast mooi proper voor de échte start van onze roadtrip. Goedgemutst vertrekken we met een blinkende auto én vergezeld van een schitterend zonnetje richting IJmuiden. Duimen dat we de zon nog vaak mogen zien deze vakantie, want in april heb je in Schotland niet echt een goedweergarantie.

Na iets meer dan anderhalf uur rijden, horen we plots een piepend geluid in de buurt van het rechterachterwiel, nog het best vergelijkbaar met het geluid van een (stille) slijpschijf. Eerst is het geluid bijna niet waarneembaar en valt het soms weg, maar daarna klinkt het aanhoudende en steeds luider. Te luid om te negeren. We rijden de eerste de beste parking op om te inspecteren wat de oorzaak is van dit lawaai. Bij het uitstappen is duidelijk een brandgeur waarneembaar in de buurt van het rechterachterwiel, dat bij nadere inspectie ook heter dan normaal is. We vermoeden dat er iets tegen de band schuurt en hopen van harte dat dat niet de remschijf is. Allerlei doemscenario’s duiken op in ons hoofd en in een flits zie ik de roadtrip al in het water vallen. Eén ding is zeker: we kunnen ons nu geen tussenstop bij een garage veroorloven, want dan missen we gegarandeerd onze ferry in IJmuiden en valt heel de rest van mijn zorgvuldig voorbereide planning met B&B’s en ferry’s ook in duigen.

We besluiten het erop te wagen en toch verder te rijden naar IJmuiden. De remmen van onze wagen lijken alleszins nog te functioneren. Mijn broer die achter het stuur zit, gaat op de parking eens goed hard op de remmen staan en daarna rijden we verder richting IJmuiden. De tussenstop schijnt geholpen te hebben, want het geluid is weg. Al is de stemming in de auto iets minder uitgelaten dan voordien. Onderweg bekijken we onze opties mocht het probleem met de achterband blijven bestaan. Een hele roadtrip lang op de bochtige Schotse wegen rondrijden met zo’n irritant schurend geluid en een veel te hete band lijkt geen optie. We besluiten de situatie te herevalueren eens we op de ferry zitten. Dan kunnen we bellen naar onze pechverhelpingsdienst in de hoop dat ze iemand kunnen sturen wanneer we de volgende dag de boot afrijden in Newcastle. En in het ergste geval huren we ter plekke een wagen als we echt niet meer verder kunnen met de onze. (PS: een week voor we op roadtrip vertrokken werd onze wagen nog nagekeken in de garage.)

Het geluid keert echter niet meer weer en we geraken zonder verdere problemen in IJmuiden, alwaar we even moeite hebben om het exacte beginpunt van de ferry te lokaliseren. Iets betere signalisatie zou wenselijk zijn. Op dat vlak kan IJmuiden nog iets leren van Zeebrugge waar elke vijf meter wel een bord stond. Na wat verkeerd rijden, vinden we uiteindelijk de juiste inrit en kunnen we de ferry oprijden. Van de brandgeur merken we bij het uitstappen op het autodek niets meer en we besluiten het erop te wagen met de roadtrip te starten zonder eerst langs een garage te gaan.

We dalen een dek naar beneden en laten onze handbagage achter in het minikajuitje met twee stapelbedden waar we de nacht zullen doorbrengen. Het vooruitzicht lijkt op dat moment niet meteen aanlokkelijk. In de kajuiten naast ons logeren een aantal vrolijke jongelingen die ons vertellen dat ze naar een voetbalmatch gaan. Wij zien de bui al hangen, maar kunnen alleen maar het beste hopen.

We laten ietwat verstikkende atmosfeer van onze kajuit achter ons en klimmen naar het daglicht. De boot baadt in de prachtige avondzon en veel van de reizigers zitten op het zonnige dek te genieten, vergezeld van een aantal bakken (ter plekke gekochte) Heineken. Ietwat bezorgd stellen we vast dat de overgrote meerderheid van deze Heinekenliefhebbers jonge, mannelijke Duitsers en Nederlanders zijn. De mannen zijn duidelijk van plan er een fijn feestje van te maken en zijn al, nog voordat de boot van de kade losgemaakt is, hun alcoholniveau op peil aan het brengen. We kopen zelf een drankje aan de bar en besluiten iets rustigere oorden op te zoeken. Ik drink mijn eerste cider van de vakantie en besluit nogmaals dat die commerciële cider eigenlijk niet te drinken is. En toch trap ik altijd weer in dezelfde val!

Om 17.30u gooit onze ferry de trossen los en verdwijnt IJmuiden langzaamaan uit het zicht. De zon blijft het beste van zichzelf geven en we blijven buiten genieten van de frisse zeebries (en een voorbij glijdend windmolenpark) tot het écht te koud wordt.

 

Om 18.30u is het tijd om ons naar restaurant Seven Seas te begeven alwaar we een tafeltje gereserveerd hebben om van het uitgebreide buffet te genieten. Van onze vorige ferrytrip van Zeebrugge naar Hull herinner ik me dat het buffet uitstekend was en jawel, ook ditmaal worden we niet teleurgesteld. Ondanks het feit dat het verschrikkelijk druk is in het restaurant (ik vermoed dat de ferry volledig volgeboekt is), wordt het buffet bliksemsnel aangevuld en is het aanbod aan verschillende gerechten bijzonder indrukwekkend. Ik weet niet waar eerst te beginnen. Na wat twijfelen (de schrik om zeeziek te worden zit er bij mij goed in), besluiten mijn vriend en ik toch voor het wijnarragement te gaan. De zee is erg kalm en een aperitief gevolgd door één glaasje wit en één glaasje rood dat moet nog wel lukken. Mijn vriend heeft trouwens magische acupunctuur armbandjes voor mij gekocht, dus ik zit safe! 😉

Ik eet wellicht iets te veel van het overdadige buffet, want ik heb amper nog plek voor een minidessertje. Op vlak van eten verslaat de ferry moeiteloos het vliegtuig. Na de maaltijd lopen we wat rond op de boot. We inspecteren uitgebreid de shop en raken aan de praat met de wildlife observator aan boord die ons vertelt dat de kans groot is dat we ‘s ochtends walvissen of dolfijnen kunnen spotten. We nemen ons voor om haar de volgende ochtend zeker een bezoekje te brengen op het observatiedek.

We eindigen onze avond in de discobar waar de verhouding mannen vrouwen ongeveer 80/20 is. We zien veel gespierde en getatoeëerde mannen die het op een overtuigende manier op een zuipen zetten. Na één bescheiden alcoholvrij drankje houden we het voor bekeken en besluiten we aan de nacht te beginnen. In de hoop al lang in dromenland te zijn wanneer de eerste zatte Duitsers en Nederlanders terugkeren van hun feestje. We poetsen om de beurt onze tanden in het minibadkamertje, klappen de twee bovenste stapelbedden naar beneden en hopen op een goed nachtrust.