Na een lastige dag waarop ik samen met twee andere collega’s tijdens twee opeenvolgende infosessies aan een spervuur van vragen werd blootgesteld. Vragen waarvan we een groot deel helaas onbeantwoord moesten laten, wegens nog geen intern afgestemd standpunt. Bijzonder frustrerend allemaal en een beetje het gevoel alsof ik ongewapend voor een vuurpeloton moest plaatsnemen.
En dan kan een klassieker meebrullen al eens deugd doen.
Deze middag liet ik op mijn werk even de boel de boel (het is momenteel ongelooflijk hectisch) om bij deBuren te genieten van een Valentijnslunch met poëzie afgewisseld met een streepje muziek. Wim Vanseveren, directeur van deBuren, droeg een selectie liefdesverzen voor van o.a. Elen Warmond, Like Marsman, Johan de Boose, Paul Snoek, Judith Herzberg, Hans Dorrestijn, Ester Naomi Perquin en nog vele anderen. Bart Voet en Esmé Bos zorgden voor de muzikale omkadering. Ik moet zeggen dat dit gestolen uurtje een perfectie antigif was voor de stress die momenteel heerst op het werk. De gedichten waren afwisselend grappig, beklijvend of gewoon romantisch. De prachtige stem van Esmé Bos begeleid door het precieze gitaarspel van Bart Voet riep een romantisch sfeertje op dat helemaal in het thema Valentijn paste. Ideaal om op weg te dromen.
Een inspirerende lunchpauze.
Gisteren kreeg ik van mijn collega het bericht dat ik verwachtte, maar waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat het niet zou komen: de baby van mijn collega is geboren en tegelijkertijd gestorven. Het scenario komt me ondertussen al veel te bekend voor. Toepassing van embryoselectie om een erfelijke aandoening uit te sluiten, na een veel te lange lijdensweg eindelijk zwanger, de ouders dolgelukkig en dan, door een gruwelijke speling van het lot blijkt de baby een andere afwijking te hebben dan de erfelijke afwijking waarop geselecteerd werd. Bij elk berichtje dat ik kreeg van mijn collega, zag ik de kansen op een goede afloop slinken. En toch blijf je hopen, hopen dat de testen verkeerd zijn, dat de baby wel nog eens kans heeft, dat misschien de afwijking nog meevalt, dat de ouders die éne verschrikkelijke keuze niet moeten maken. Helaas, het mocht niet zijn.
Hoe verschrikkelijk moet het zijn om mama te worden en geen baby mee naar thuis te kunnen nemen? Ik ben er oprecht niet goed van.
Ondanks de reorganisatie die momenteel aan de gang is op mijn werk, besloten mijn collega’s en ik dat niet aan ons hart te laten komen en eens goed de benen los te schudden op ons jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Dit jaar stond het feest in het teken van de jaren fifties. Veel collega’s hadden de moeite gedaan om zich uit te dossen in fifties kledij, inclusief zwierige pettycoats. Zelf zag ik het niet zitten om mij speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk aan te schaffen, dus trok ik een glinsterend jurkje met een diepe decolleté uit de kast en verkocht ik dat als iets wat Marilyn Monroe nog gedragen zou kunnen hebben.
Na een te lange nieuwjaarsspeech tijdens dewelke een toenemend aantal magen begon te rommelen, werden we eindelijk losgelaten op het warme en koude buffet. Spijtig genoeg waren er slechts vier standjes voorzien waar je kon aanschuiven om je eten te krijgen. Aangezien we met zo’n 200 feestvierders waren, ontstonden er al snel heel lange wachtrijen. Geen erg, samen honger lijden, schept een band en ik had heel leuke gesprekken met collega’s terwijl we op ons eten stonden te wachten. Het eten (Aziatisch, Italiaans en Marokkaans) was best lekker, alleen jammer dat door de koude temperatuur in de zaal in combinatie met de ijskoude borden het eten koud was op het moment het ons bord raakte. Gelukkig is honger de beste saus en waren de nagerechtjes om duimen en vingers af te likken.
Na het eten was het tijd om de dansvloer te betreden, of voor de dames en heren met veel geduld: plaats te nemen aan de kappersspiegel om zich van een fifties kapsel en make-up te laten voorzien. Ik verkoos de swing dansinitiatie van Radio Modern en griste een vrouwelijke collega mee om samen een danskoppel te vormen. Na de initiatie was het tijd voor free style en kwam ik niet meer van de dansvloer af. Het viel wel op dat er twee soorten collega’s waren: zij die dansten en uit de bol gingen en zij die genoten van het aan de toog hangen met een glas alcohol (de wijn trok op niks, naar mijn bescheiden mening) in de hand. Ondanks moedige pogingen van mijn kant om de niet-dansers over te halen ons te vervoegen op de dansvloer, boekte ik weinig tot geen succes. Wel extra punten voor de collega die als Elvis Presley verkleed kwam. Rock on, baby!
Na lang twijfelen besloot ik vlak voor het einde van het feest mij toch te wagen aan zo’n fifties kapsel. Bij al mijn vrouwelijke collega’s zag dat er geweldig uit, dus wat kon er misgaan? Veel, blijkbaar. Het kapsel stond mij echt niet, ondanks het feit dat sommige collega’s mij van het tegendeel probeerden te overtuigen. Al een geluk dat ik niet in de fifties geleefd heb! Het enige voordeel is dat ik er veel extra haarspeldjes aan over hield. De rare blikken van de mensen op de trein naar Leuven nam ik er dan maar bij. 😉
De hele namiddag werd opgeluisterd door Radio Modern. Heel tof gedaan en tot in de puntjes verzorgd. Ik keerde huiswaarts met een stuk of vijf polaroid foto’s. Een souvenir om te koesteren.
Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.
Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.
Ieder jaar ontvang ik een uitnodiging voor de uitreiking van de Henry van de Velde Awards, maar alhoewel design mij zeker interesseert, woonde ik nog nooit een uitreiking bij. Mijn excuus was dat deze uitreikingen altijd in de examenperiode vallen en dat ik dan hoor te studeren. De realiteit leert dat ik echter veruit het beste studeer één dag voor het examen met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, dus dit jaar nam ik me voor mij niets aan te trekken van examens en dergelijke en gewoon de kansen die zich aandienen te grijpen.
En zo woonde ik gisteren in de Bozar voor de allereerste keer in mijn leven de uitreiking van de Henry van de Velde Awards bij. De uitreiking zelf was niet zo bijster spannend, al kon ik de muzikale omkadering door Domino zeer zeker smaken, maar de receptie achteraf maakte dat meer dan goed. Met gewokte noedels, burgers, bagels en cointreau cocktails (waarvoor ik helaas te laat was). Dik spijt dat ik voor de uitreiking nog snel iets te eten gehaald had. Ik hield aan het geheel ook een fijn souvenir over: een foto van mij en de partner van een collega. Een zeer toffe gast, met wie het heel goed klikt.
Een fijne avond die ik niet blokkend achter mijn cursussen Spaans en Koreaans doorbracht. En een dikke proficiat trouwens aan de Maggie Shelter die na veel niet verzilverde nominaties toch met een award naar huis mocht gaan.
‘s Avonds laat geklop op de deur en vervolgens een baby voor de deur van je huis vinden. En da’s exact wat mijn collega is overkomen. Jawel, de “bewoner van het huis die gealarmeerd werd door geklop op de deur” zit twee bureaus van mij verwijderd. En zoals het een echte held betaamt, bleef hij, deze ochtend toen hij ons het verhaal deed, de bescheidenheid zelve. Een beetje overrompeld door de persaandacht, dat wel, maar hij bleef herhalen dat hij niets gedaan had wat een ander niet zou doen. En ik ben ervan overtuigd dat hij daarin gelijk heeft, maar toch, wat een ongelooflijk waanzinnig verhaal!
Tegen wil en dank, is hij op kantoor nu toch een beetje onze held!
Toegegeven, veel zin had ik er niet in, deze maandagochtend. Het was plezant in mijn bed en de laatste ontwikkelingen op het werk maken dat ik er mij minder thuis voel dan andere jaren. Maar hey, de broodjes van de Pistolet waren lekker, de chocolademousse en de brownies nog veel beter! En ja, mits wat aandringen, slaagden mijn lieve collega’s er toch in mij over te halen om mee te gaan dansen en vieren. Wat ik, eens over de streep, dan ook met volle overgave gedaan heb. Zo ben ik dan ook wel weer. 😉
Ik geloof niet dat 2017 de wereld veel goeds zal brengen, maar deze maandag heb ik het even niet aan mijn hart laten komen.
Volgens de planning moest ik op dit eigenste moment met de collega’s aan het klinken zijn op het succesvol afsluiten van het werkjaar 2016. Helaas, nieuwe bazen, nieuwe wetten. De bottom up georganiseerde kerstdrink werd door het hoogste managementsorgaan tot ons aller verbazing verboden.
We gaan een bleek 2017 tegemoet.
En dan te bedenken dat ik op dat vlak toch wel het één en ander gewoon ben. En ‘t is niet dat ik alle oudjes over één kam wil scheren, maar geloof me, ‘t is niet gemakkelijk discussiëren met twee tachtigplussers die naar geen rede willen luisteren.
Eén ding heb ik alvast onthouden: het water tussen de inwoners van Wetteren en Dendermonde is nog nooit zo diep geweest. Al een geluk dat ik zelf niet van Dendermonde ben. 😉