Teambuilding in Blankenberge

Ongeveer week na ons team-uitstapje naar Oostende, stond er al weer een teambuilding activiteit op het programma. Ditmaal wel iets grootser van opzet: alle medewerkers van ons bedrijf werden verwacht in Blankenberge voor een dagje highland games in het Sport Vlaanderen centrum. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet goed wist wat ik van het concept moest verwachten, maar hey, een dagje plezier maken met de collega’s is altijd mooi meegenomen. Al had de locatie zich wel iets dichter bij huis mogen situeren. Vanuit Berchem was ik bijna twee uur onderweg om ter plekke te geraken. Gelukkig waren er redelijk wat collega’s die opstapten in Berchem en werd zo de treinrit zelf al een plezante bedoening.

Bij aankomst was het aanschuiven om een naamkaartje en drankbonnetjes (what!? drankbonnetjes?!) Het organiserende team had er blijkbaar niet aan gedacht dat iedereen met dezelfde trein zou aankomen en slechts twee personen voorzien als ontvangstcomité. Tss.

We werden onthaald met koffiekoeken en niet veel later werden we toegesproken door de nieuwe baas in de behoorlijk ongezellige sporthal van het complex. Flashback naar mijn middelbareschoolcarrière. Daarna was het al tijd voor het aperitief (één zielig glaasje schuimwijn, ‘t is duidelijk crisis) en het middagmaal: ontzettend lekkere paella. Perfect klaargemaakt in gigantische pannen. De accommodatie was misschien niet al te gezellig, maar het gezelschap maakte veel goed.

Met volle magen (tja, ik was nog terug gegaan voor een tweede portie) begonnen we aan het tweede gedeelte van de dag: de highland games. Nooit verwacht dat ze ons effectief in Schotse rokjes zouden steken, maar hey, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje (of rokje). We werden opgedeeld in verschillende clans en mochten vervolgens tegen mekaar strijden. Voor de pauze was mijn clan (clan McChouffe) duidelijk in topvorm: we wonnen alle uitdagingen: het schoofwerpen, de slalom met een paal tussen stokken (variant op paalwerpen) en het in duo lopen terwijl we een houten blok achter ons aan moesten slepen, ondertussen begeleid door een doedelzakspeler. Wie in deze laatste proef eerst eindigde, mocht vervolgens het nummer raden dat de doedelzakspeler gespeeld had.

Helaas kwam er een einde aan onze winning streak na de pauze. Blijkt dat behendigheidsproeven veel minder ons ding waren dan de proeven waarvoor brute kracht en snelheid vereist was. Het via walkietalkie bouwen van een constructie van houten latten viel nog mee, maar van het hoefijzerwerpen (met als handicap dat we een whiskybril moesten opzetten waardoor je amper zag) en het met touwen transfereren van tennisballen van de ene melkkruik naar de melkkruik naar de andere, brachten we niet veel terecht.

We eindigden in de totaalstand dan ook ergens in de middenmoot. Iets wat eerlijk gezegd niemand veel kon schelen, want het echte feest moest toen nog beginnen. Met zo’n zestien die hards zakten we af naar de zee. Vijf dapperen waagden zich zelfs helemaal in het koude water. Zelf hield ik het bij pootje baden.

Daarna trakteerden we onszelf op garnaalkroketjes op de dijk en namen we vervolgens gezamenlijk de trein van 20.54u terug naar huis. Tussen Blankenberge en Gent trakteerden we onze treincoupé op luidkeels gezongen schlagers (De meeste dromen zijn bedrog!) terwijl ondertussen de fles cava die ik meegenomen had na de afsluitende drink, van hand tot hand rondging.

Ongelooflijk goed geamuseerd! Die houte kop de dag nadien nam ik er maar al te graag bij!

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Teamdag in Oostende! The Crystal Ship

Op basis van de voorstellen van de medewerkers van mijn team, won Oostende na een democratische stemming overtuigend als locatie voor onze allereerste teamdag op 11 juni 2018. Mijn jongste medewerker (nog geen 25, slik!) bokste een mooi programma in mekaar, afspraken werden gemaakt om samen de trein te nemen en deze maandag was het dan eindelijk zover.

Onze teamdag startte alvast onder een gunstig gesternte: de zon gaf het beste van zichzelf aan een stralend blauwe hemel. Beter weer hadden we ons niet kunnen wensen. Onze trein had een beetje vertraging waardoor er geen tijd meer overbleef om ons bij de andere collega’s te voegen en nog een koffie (of thee) te drinken. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik dat niet zo erg: ik had wel zin in een wandeling door het zonnige Oostende.

Tijdens de voormiddag stond er een rondleiding op het programma langs een aantal kunstwerken van kunstenfestival The Crystal Ship. Speciaal voor dit unieke evenement maakten vijftien kunstenaars doorheen gans Oostende grootschalige muurschilderingen en kunstinstallaties. Street art op z’n best, met andere woorden. De rondleiding toonde ons enkel een selectie, maar ik was bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit.

Een kleine bloemlezing:

Alexis Diaz:

Oak Oak:
Oak Oak

Pastel:
Pastel

Onbekende kunstenaar (geen onderdeel van The Crystal Ship):

Outings Project

Pol Cosmo en Jaune:

Bué The Warrior en Jaune:

Isaac Cordal (zoek het kunstwerk):

Levalet:

Strook:

Pixel Pancho:

Tragisch

Een donderslag bij heldere hemel. Het telefoontje dat ik vanochtend kreeg van mijn collega bracht me serieus van mijn stuk. Bij het opnemen hoorde ik meteen dat er iets niet in orde was. De collega in kwestie borrelt normaal over van energie en nu klonk haar stem vlak en monotoon. Ze bracht het nieuws dat haar man zich de avond voordien van het leven beroofd had. Ik slikte en probeerde te verwerken wat ik gehoord had, tegelijkertijd enkele woorden van medeleven prevelend. Want wat voor medeleven kan je bieden aan iemand in zulk een situatie? Wetende dat twee dochters hun vader nooit meer terug zullen zien en dat wat eens een mooi gezin was waarschijnlijk de rest van hun leven met onbeantwoorde zullen blijven zitten.

Verschrikkelijk.

Mocht iemand van jullie met zulke duistere gedachten worstelen. Weet dat er hulp beschikbaar is. Bel naar het nummer van de zelfmoordlijn: 1813 of zoek hulp bij je huisarts. Het leven heeft echt te veel te bieden om er voortijdig een einde aan te maken. Zelfs al zie je dat nu niet.

Een lastige vrijdag

Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.

Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.

Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.

Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.

Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.

In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim was geweest veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.

Niet bepaald een ideale start van het weekend…

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In de Vooruit! Waar ik mee mocht vieren ter gelegenheid van het steken van de mei! (En me persoonlijk liet rondleiden door de architect van de verbouwing.)

Behoorlijk nieuwsgierig naar het eindresultaat!

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Frans Masereel Centrum! Wat een schitterende dag om een bouwwerf te bezoeken!

Niet bepaald gemakkelijk bereikbaar (understatement), maar gelukkig kon ik meerijden met een collega en was diezelfde collega bereid om mij ‘s middags af te zetten aan het station van Turnhout. Want veel hoop dat ik in Kasterlee een lift zou versieren van een toevallige passant had ik niet bepaald. 😉

Cocktails in Gent!

Een hele tijd geleden opperde mijn collega het idee om samen cocktails te gaan drinken in Gent. Om de één of andere reden slaagden we er echter maar niet in om dit idee in de realiteit om te zetten. Tot hij me vertelde dat het uit was met zijn vriend met wie hij 13 jaar was samen geweest. Een relatiebreuk is hét ideale excuus om cocktails te gaan drinken. Dat verdriet moet doorgespoeld en uiteindelijk ben ik nu ‘s avonds ook vaak alleen, met mijn vriend in Zwitserland. Dus spraken we af om vrijdag Gent te verkennen.

We namen nog een andere collega mee op sleeptouw, maar die moest door haar gezegende toestand (wow, was me dat een verrassing! ik wist niet eens dat ze een relatie had) van de alcohol afblijven. We begonnen de avond met z’n drietjes bij Siciliaan Il Cortile. Ik genoot van de heerlijk verse pasta en de babbels met mijn collega’s. Al besef ik erop terugkijkend dat we misschien te veel over de reorganisatie op het werk gesproken hebben. ‘t Is waarschijnlijk mijn fout, doordat ik zoveel uren op het werk doorbreng, heb ik nog weinig andere onderwerpen om over te praten.

Na het eten namen we afscheid van onze zwangere collega die zaterdagochtend in de zwangerschapsyoga verwacht werd en (begrijpelijk) liever in haar eigen bed sliep. One woman down zakten we met zijn tweetjes af naar Jigger’s, de favoriete cocktailbar van mijn collega. En inderdaad, hij werd er onthaald als een oude bekende. We zaten een hele tijd buiten op het binnenkoertje tot het écht te fris werd. Naarmate het aantal cocktails dat we achter de kiezen hadden, werden de onderwerpen serieuzer. Na een cocktail of vier, besloten we de avond af te sluiten. Al een geluk dat mijn collega me aangeboden had te blijven logeren, want de laatste trein naar Antwerpen was al lang vertrokken.

Mijn collega was zo vriendelijk om mij zijn bed aan te bieden en zelf op de bank te gaan slapen. Ik sliep als een roosje tussen de verse lakens in het muisstille appartement. Niet te geloven dat we ons in hartje Gent bevonden.

Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was mijn collega al vertrokken. Hij had een afspraak om tien uur, maar had er expliciet op aangedrongen dat ik zeker van de gelegenheid moest gebruik maken om uit te slapen. Dat aanbod nam ik met beide handen aan, want ik had de voorbije nachten slecht geslapen. Een paar keer wakker geworden door de baby en daarna niet meer de slaap kunnen vatten.

Op tafel lag een briefje dat me goeiemorgen wenste en waarin hij schreef dat ik mezelf mocht bedienen van alles wat er in huis was. Ik hield het bescheiden en sneed me een lekker stuk af van het bananenbrood dat mijn collega de dag voordien gebakken had. Ik genoot van de rust en kalmte die zijn appartement uitstraalde. ‘t Is waar dat homo’s een goeie smaak hebben. 😉

Na mijn ontbijt trok de deur achter me dicht en stuurde ik een berichtje om mijn collega te laten weten dat ik vertrokken was.

Voor herhaling vatbaar!

A first for everything

Gisteren schreef ik voor de allereerste keer een nota om toe te voegen aan het evaluatiedossier van een rechtstreekse medewerker. Geen plezante job, maar ik had geen andere keuze. Ik heb uiteraard al eerder conflictsituaties gehad met medewerkers, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Willens en wetens de gemaakte afspraken volledig naast zich neer leggen, de collega’s opzadelen met het niet gedane werk en zelf fijn op verlof gaan en dan vervolgens bij terugkomst geen enkel schuldbesef vertonen, maar in tegendeel de schuld doorschuiven naar de collega’s die alles uit de kast hebben moeten halen om achterstand weg te werken.

Nog nooit heb ik zo’n surreëel gesprek gevoerd. Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat de medewerker in kwestie in een parallel universum leefde. Nu waren er al eerder conflicten geweest, maar ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de situatie zo snel zou escaleren. Mijn mening is dat de persoon in kwestie gewoon niet in staat is om samen te werken en dat heeft helemaal niets te maken met de labels die de persoon zichzelf toekent.

Dus was ik genoodzaakt om na amper vijf maanden als nieuwe teamverantwoordelijke een nota op te maken die ik liever nooit had willen schrijven.

Afterwork

Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.

Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.

Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.

Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).

Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.

Yet Another Blog

Life on my side

werk