Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.
De eerste dag van de laatste werkweek van het jaar afgesloten met een dubbel afscheidsfeestje. Twee collega’s van een andere afdeling verlaten ons bedrijf voor een nieuwe uitdaging. Er was massaal veel volk aanwezig op het afscheidsfeestje, wat aangeeft dat beide collega’s graag gezien zijn. Ze werden dan ook met mooie woorden en dito cadeaus overladen. Eén ding is zeker: we gaan in de toekomst zeker nog samenwerken, want mijn bedrijf heeft nauwe banden met de organisaties waarnaar ze vertrekken. Wat maakt dat het afscheid in dit geval als minder definitief aanvoelt.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik na mijn dagje Antwerpen zou meerijden met de collega’s die met de wagen van het MAS naar Mu.ZEE in Oostende reden om de vernissage van de tentoonstelling ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België 1830 – 1930′ bij te wonen. Bij nader inzien betekende dit dat ik dan opnieuw de verplaatsing van Antwerpen-centraal naar het MAS moest maken (zonder fiets ditmaal, want die moest aan het station blijven). Aangezien mijn date in Berchem woonde, leek het mij eenvoudiger om gewoon van Antwerpen-Centraal naar Berchem te sporen en de tien minuutjes van het station naar haar huis te voet af te leggen. Zo konden we ook gezellig met zijn twee naar Oostende rijden. Change of plans, dus, maar duidelijk de beste oplossing om in Oostende te geraken.
De rit verliep vlot en bood ons de gelegenheid om nog een aantal werk gerelateerde zaken te bespreken. We moesten even zoeken, maar uiteindelijk vonden we vrij makkelijk een parkeerplaats vlakbij Mu.ZEE. Dat Ensor als schilder veel mensen aanspreekt, bleek duidelijk uit de massale opkomst. Eigenlijk was het te druk om echt van de schilderijen te kunnen genieten. Al moet ik zeggen dat het fijn was om een voor mij iets minder bekende kant van Ensor te ontdekken: zijn stillevens. De vijftig stillevens van Ensor in de tentoonstelling worden geconfronteerd met een indrukwekkende collectie stillevens van Belgische kunstenaars uit de periode tussen 1830 en 1930. Echt de moeite om nog eens voor terug te komen en alles rustig op te nemen als het minder druk is.
De op Ensor geïnspireerde hapjes mochten er trouwens ook zijn. In het begin van de avond kreeg je alleen een bordje met hapjes in ruil voor een blauwe jeton, maar tegen het eind van de avond werden de bordjes vrij rondgedeeld, zodat we onze buikjes rond konden eten.
Super tof trouwens dat er zoveel collega’s op de vernissage aanwezig waren. Echt een fijne gelegenheid om onder het genot van een hapje en een drankje je collega’s wat beter te leren kennen.
En voor de terugrit naar Leuven kon ik meerijden in de gloednieuwe elektrische bedrijfswagen van de man van een collega. Wat een luxe!
Na een vlotte vergadering deze voormiddag in deSingel (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), fietste ik van deSingel naar het MAS om aan te sluiten bij de afscheidslunch van een collega die met pensioen gaat. Jaja, op het werk is een heuse generatiewissel aan de gang. Het doet toch me toch wat om zoveel sterkhouders op korte tijd ons bedrijf te zien verlaten.
Aangezien de collega’s aansluitend op de lunch een rondleiding in de topstukkententoonstelling het MAS gepland hadden, vond het afscheidsetentje plaats in Cucina 48, een uitstekende Italiaan op een steenworp van het MAS. En ja, net zoals de vorige keer, was het eten om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat de baars op was tegen dat het aan onze tafel was om te bestellen, maar de pasta Bacio di Mare was ongetwijfeld even lekker. En ja, die limoncello tartufo kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan, nietwaar?
Na de lunch nam ik afscheid van de collega’s, want ik had nog een paar belangrijke digitale vergaderingen gepland in de namiddag. Ik fietste van het MAS richting Antwerpen-centraal, waar ik een vergaderruimte in een telewerkkantoor had gereserveerd. Veel fietskilometers afgemaald vandaag en dankbaar dat ik het voor het grootste deel droog heb kunnen houden.
Deze middag trok ik samen met één van de drie teams die onder mijn afdeling vallen naar La Maison des Gourmands voor een kerstlunch. Helaas, wat een enorme tegenvaller. Veel te lang moeten wachten op ons eten, het eten zelf was bijzonder middelmatig (bizar dat de karakollen niet in hun schelp gepresenteerd werden en de mosselen waren piepklein) , de ventilatie was slecht waardoor de etensgeuren in onze kleren bleven hangen en de bediening bracht het dessert zonder op voorhand de tafel te ontdoen van de borden en het bestek van het hoofdgerecht. Zelfs een vriendelijke bediening kan me al deze tekortkomingen niet door de vingers doen zien. Al een geluk dat het gezelschap uitstekend was.
Lekker en betaalbaar eten in Brussel, het wordt meer en meer een uitdaging.
Na onze wekelijkse managementvergadering trokken we samen naar restaurant de L’Ogenblik om het jaar in schoonheid af te sluiten met een fijne kerstlunch. En ja, het eten was nog even lekker als een paar jaar geleden. Alleen laat de akoestiek in het restaurant te wensen over. We zaten met zes personen aan tafel en ik moest al moeite doen om de persoon tegenover mij te verstaan, laat staan de rest van mijn tafelgenoten. Dubbel spijtig, want we wilden van deze kerstlunch gebruik maken om de gezamenlijke nieuwjaarswens van het management voor het personeel te formuleren. Enfin, van wat ik ervan verstond, denk ik dat het wel snor zit met onze nieuwjaarswens. 😉
Als afsluiter van het werkjaar hadden we deze middag een belangrijke werkpartner uitgenodigd om samen te lunchen bij Le Comptoir des Galeries. Helaas bleken er zich tegelijkertijd met ons twee andere grote groepen in het restaurant te bevinden. En ondanks het feit dat onze directiesecretaresse bij de reservatie voor twaalf personen had doorgegeven dat het vooruit moest gaan, was die boodschap duidelijk niet tot bij de bediening/keuken geraakt.
Toen we opmerkten dat het nu wel erg lang begon te duren, kregen we te horen dat we mondeling bij aankomst hadden moeten meegeven dat we gehaast waren. Excuseer, we zaten om tien na twaalf aan tafel en ons hoofdgerecht werd pas om twee uur aan tafel gebracht… Eén van onze gasten was ondertussen al moeten vertrekken wegens een andere afspraak. Die had dus enkel een voorgerecht te eten gekregen. Schaamtelijk toch wel. Nu, op zich nog een meevaller dat die persoon vroeger vertrokken was, want het veggie gerecht met gevulde palmharten dat mijn baas en ik besteld hadden, bleek wat magertjes te zijn. We waren dus blij dat we een extra steak hadden om onder ons twee te verdelen. 😉
Jammer, maar ik vrees dat het even zal duren voordat ze mij hier terug zien.
Veel interessante televisiegerelateerde evenementen deze week. Na 70 jaar televisie gevierd te hebben deze maandag, woonde ik vandaag in het Vlaamse Parlement een studienamiddag ter ere van het 20-jarig jubileum van het Elektronisch Nieuwsarchief bij. Voor wie het zich afvraagt: het Elektronisch Nieuwsarchief archiveert en analyseert alle nieuwsuitzendingen van VRT en VTM. Tijdens de studienamiddag kwamen de onderzoekers de belangrijke bevindingen van 20 jaar ENA-onderzoek toelichten, met daaropvolgend per onderwerp een panelgesprek.
Uit dat onderzoek blijkt (gelukkig) dat het met de kwaliteit en onpartijdigheid van het nieuws in Vlaanderen enorm meevalt, in tegenstelling tot wat de perceptie van de Vlaming hierover is. Op het vlak van diversiteit zijn er echter nog grote stappen te zetten. Al denk ik dat dit voor niemand als een verrassing zal komen.
De studienamiddag werd, hoe kan het ook anders, afgesloten met een receptie. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd en ik was graag nog wat langer blijven napraten, maar aangezien mijn vriend en ik om 19u in Kessel-Lo moesten zijn voor een les rueda de casino, gevolgd door een les meringue, kon ik de receptie niet afsluiten. En ja, het was weer koekenbak bij de NMBS, maar gelukkig was er een trein in vertraging waarop ik meteen bij aankomst in het statoin kon springen én blijkt dat na het drinken van zo’n glaasje cava al die danspassen eens zo vlot gaan. 😉
Deze namiddag nam ik samen met wat collega’s de bus naar Flagey om een feestelijke namiddag in het teken van zeventig jaar televisie bij te wonen. De namiddag bood een terugblik op de voorbije zeventig jaar en probeerde de trends voor de toekomst te identificeren. Wat, als we eerlijk zijn, niet zo evident is. De disruptie heeft net zoals in andere sectoren ook stevig thuisgehouden in televisieland.
Het was alleszins heel boeiend om de drie CEO’s van de Vlaamse zenders, Dirk Lodewijckx (DPG Media), Frederik Delaplace(VRT) en Jeroen Bronselaer (Play Media) met elkaar in debat te zien gaan. Toch wel een vrij uitzonderlijk moment, die drie heren samen op een podium. De namiddag werd muzikaal opgeluisterd door Hannes Demayer die met zijn band een muzikaal terugblik bood op de begintunes van vele bekende fictie en non-fictie programma’s. Ben er zeker van dat iedereen in de zaal zijn hoofd zat te breken om zich te herinneren welk deuntje bij welk tv-programma hoorde. Zeer fijn gedaan.
En natuurlijk werd de namiddag afgesloten met een feestelijk netwerkreceptie. Wat hadden jullie gedacht?
En we blijven maar successen vieren in het jaar 2023. Deze namiddag woonde ik samen met een aantal collega’s het GIVE toonmoment bij in een aula vlakbij Brussel-Noord. GIVE is een acroniem dat staat voor ‘Gecoördineerd Initiatief voor Vlaamse Erfgoeddigitalisering’. Onder GIVE werden drie digitaliseringsprojecten en een metadataproject gerealiseerd. Dat verdient een feestje!
Het toonmoment startte met Greogriaanse gezangen van Psallentes, terwijl op de achtergrond de notenbalken van het prachtig gedigitaliseerde oude muziekmanuscript getoond werden. Vervolgens nam de minister-president het woord en lanceerde hij de gloednieuwe website Totindetail.be. Tijdens een panelgesprek blikten de partners van het project terug op de samenwerking en de mooie realisaties, maar hét beste moment van de namiddag was natuurlijk de netwerkreceptie. Mét kaasballetjes! 😉
