Deze avond klonken mijn drie teamverantwoordelijken en ik in het Victor Bozar Café op een succesvol 2024. Het gloednieuwe jaar 2014 kondigt zich aan als een bijzonder druk jaar waarin veel unieke uitdagingen op ons afkomen. Dus belangrijk om de banden even aan te halen en samen onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn vooruit te blikken. Al twijfel ik er geen moment aan dat ik samen met deze topdames de moeilijkste stormen kan doorstaan!
Bij Studio Rubens in het KMSKA! Waar momenteel het gigantische altaarstuk ‘Tronende Madonna omringd door heiligen’ van Peter Paul Rubens vakkundig wordt gerestaureerd.
Gisteren hadden mijn vriend en ik de eer om het openingsconcert bij te wonen van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie in Bozar.
Samen met een vrolijke bende collega’s zetten we op kantoor de avond feestelijk in met een lekkere maaltijd van Les Filles. Omdat Les Filles op een later tijdstip voor ons de catering van een evenement verzorgt, konden we nu al genieten van een proevertje. Geproefd en goedgekeurd!
Na deze vrij stevige maaltijd, trokken we met onze groep van veertien personen naar Bozar, waar ik het zelden zo druk gezeien heb. We moesten ons door de mensenmenigte wurmen om bij de vestiaire te geraken en vervolgens vechten om een glaasje aperitief te bemachtigen in de bloedhete foyer.
In het gewoel raakten we een deel van onze collega’s kwijt, maar geen erg, we zaten allemaal op dezelfde rij op het balkon, waar we elkaar troffen bij aanvang van het concert. (Ik moest even een collega tot de orde roepen die bijna ‘Vive la République’ had geroepen toen de koning en koningin de zaal betraden. Ik denk niet dat dat goed voor hem zou zijn afgelopen.)
Het concert startte vanzelfsprekend met de Brabançonne, gevolgd Ode an die Freude van Beethoven.
Het Belgisch volkslied:
Vervolgens heette onze premier Alexander De Croo alle belangrijke en minder belangrijke mensen welkom. En ook Ursula von der Leyen mocht een woordje placeren. Wie goed zoekt, spot hen op onderstaande foto’s.
Daarna volgde een muzikale avond onder de professionele leiding van pianist Jef Neve die samen met zangeressen Selah Sue en Charlotte Adigéry (wat! een! jurk!) een mengeling van Belgische klassiekers en eigen nummers bracht. Maar dé ster van de avond was voor mij violist Lozenzo Gatto, amai wat een talent! Continue reading
Met mijn favoriete IT-helpdeskcollega in zijn favoriete Indische restaurant Bombay Inn. Kwestie van te profiteren van het feit dat er de eerste dagen van het jaar nog niet te veel afspraken in onze agenda stonden. Met dank aan alle collega’s die de volle veertien dagen kerstvakantie nemen!
Vandaag hebben mijn collega’s en ik het nieuwe werkjaar in stijl ingezet met een Weense receptie (niet alle hapjes waren even geslaagd, maar de cava was lekker en de variant op de bekende Sachertorte kon ik wel appreciëren). Aangezien ik met een infectie aan de bovenste luchtwegen sukkel, wisselde ik uitzonderlijk geen kussen met de collega’s uit. Al viel het op dat er merkelijk minder gezoend werd dan vroeger. Een resultaat van de coronacrisis?
Na de receptie strekten we met een coalition of the willing onze dansbeentjes tot ik letterlijk mijn voeten niet meer voelde en al strompelend naar Brussel-centraal terugliep. Mooi, die hoge hakken, maar erop rechtstaan van half tien tot vijf uur ‘s avonds, dat zijn mijn voeten duidelijk niet meer gewoon.
Een fijne attentie van onze nieuwe grote baas dat ik met smaak zal verorberen!
De voorlaatste werkdag van het jaar afgesloten met een receptie voor al de collega’s van mijn afdeling. Ondanks het feit dat ik meer besteld had dan gewoonlijk werden er minder hapjes geleverd. Shrinkflation it’s a thing. Gelukkig was er meer dan genoeg drank voorhanden en offerde een lieve collega zich op om nog snel een paar zakken chips te gaan halen. 😉
De treinrit terug naar Leuven met vier geweldige vrouwelijke collega’s was alleszins een vrolijke bedoening en een fijne afsluiter van een boeiend, maar zwaar werkjaar.
Een teleurstellende ervaring, deze laatste businesslunch van het werkjaar 2023. Nochtans is het interieur van restaurant Vincent erg bijzonder: een grote houten boot is letterlijk in het interieur ingewerkt en sommige zitbanken maken deel uit van de boot. De muren zijn versierd met prachtige tegeltjes die allerlei lieflijke taferelen uitbeelden.
Helaas, het eten stelde teleur. Mijn collega en ik bestelden allebei de garnaalkroketten als hoofdgerecht. De kroketten op zich waren best lekker, maar als je deze als hoofdgerecht serveert, verwacht ik daar toch minstens een slaatje bij en niet enkel frieten en peterselie. Daarnaast was dit gerecht ook echt te duur voor wat het was.
Geen wonder dat de zaak bijna leeg was…
Yep, deze namiddag alweer een afscheidsfeestje bijgewoond. Ditmaal van twee collega’s uit een andere afdeling. De ene collega was een consultant die een nieuwe opdracht had aangenomen en de andere een piepjonge collega die de tijd rijp achtte voor een wereldreis. Een goeie reden om samen het glas te heffen en te toasten op hun toekomstige succes. Ik hoop dat het hen goed gaat!
Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.
