Deze namiddag zat ik in een meeting met onze MP, mister JJ himself. Die, na wat ongetwijfeld een heel onaangenaam overlegcomité moet geweest zijn, nog redelijk opgewekt voor de dag kwam. Waarschijnlijk blij dat hij eens in een meeting zat waar het beruchte C-woord niet de orde van de dag was.
En zo heb ik nog eens een namiddagje in Brussel doorgebracht. Altijd een goed excuus om wat paaseitjes van Neuhaus te kopen!
Alweer een mail met slecht nieuws aan de collega’s moeten versturen. Na het plotse overlijden van de vader van een collega twee weken geleden, moest ik ditmaal de boodschap brengen dat één van de collega’s getroffen is door borstkanker. De collega in kwestie klonk, gezien de omstandigheden, nog vrij goed aan de telefoon. Wellicht was het nieuws nog niet volledig bij haar doorgedrongen. In zulke omstandigheden voel ik me altijd machteloos, want wat kan je meer zeggen dan: we denk aan jou en duimen voor jou. Hopelijk verloopt de behandeling vlot en heeft ze niet te veel last van bijwerkingen. En kan ze wat moed putten uit het bloemetje dat ik namens de collega’s zal sturen.
Doordat de hallucinante vergadering dubbel zo lang duurde dan gepland, had ik geen tijd meer om vóór ons tijdslot van 19.00u nog snel iets te eten. Maar geen erg, de retrospectieve gewijd aan het werk van Roger Raveel in BOZAR slaagde er moeiteloos in mijn aandacht weg te leiden van mijn rammelende maag. Echt een zeer mooi overzicht van de interessantste jaren uit de carrière van één van de belangrijkste Belgische schilders van de tweede helft van de 20e eeuw.
Ik deel graag enkele van de werken die er voor mij uitsprongen:
Persoonlijk niet zo’n fan van vogels in te kleine kooitjes. Ik hoop dat ze na deze tentoonstelling terug mogen keren naar een grote volière.
In sommige zalen was het naar mijn aanvoelen net iets té druk om volledig veilig te zijn. Maar da’s eigen aan een vernissage natuurlijk. Zoveel mensen die elkaar al lang niet meer gezien hebben, dan is het moeilijk om de neiging te onderdrukken om een babbel te slaan.
Niet twijfelen, gewoon gaan! Het zal er op normale tijdstippen ongetwijfeld rustiger zijn.
Speciaal naar Brussel getreind voor een ultieme verzoeningspoging met één van onze opdrachtnemers. De vergadering die initieel één uur zou duren, duurde er uiteindelijk twee en eerlijk, we hadden er ons ook op vijf minuten vanaf kunnen maken. De opdrachtnemer toonde geen enkel begrip voor de moeilijke situatie waarin hij ons plaatste. Ondanks onze pogingen om hem de problemen waarvoor hij ons plaatste in het lang en in het breed uit te leggen, weigerde hij zich klantvriendelijk op te stellen en zich in te zetten om tot een voor alle partijen aanvaardbaar compromis te komen. Wij bleven pogingen doen om begrip bij hem op te wekken voor onze situatie, hij bleef halsstarrig vasthouden aan zijn zienswijze. Enfin, dit is alleszins een vergadering die ik niet licht zal vergeten. Klantvriendelijkheid nul. Onvoorstelbaar.
PS: Fotootje van een indrukwekkende Brusselse werf om de gedachten wat te verzetten.
Een reden om mijn glitterkleedje boven te halen uit de stoffige diepten van mijn kleerkast. Al moet ik eerlijk bekennen dat #fancyfriday in al die video calls niet echt tot zijn recht kwam. Ik denk niet dat iemand door had dat ik iets feestelijks had aan getrokken.
Maar hey, mijn vriend en ik dronken cocktails om het weekend op gepaste wijze in te zetten! That’s also fancy!
Nummer tweeëntwintig van de tweeëntwintig! Done!
Da’s wel het voordeel van mijn nieuwe job. Volgend jaar maar drie evaluatieverslagen te schrijven!
Zou eerlijk gezegd aan mij voorbij zijn gegaan, als ik niet, na mijn bezoek aan ons kantoor, aan het Centraal Station van Brussel op deze actievoerders was gestoten:
De dagen, weken en maanden in lockdown vliegen zo snel voorbij dat ik amper kan bevatten dat het ondertussen alweer maart is…
Vanmiddag afgesproken met een fijne collega die net als ik in Leuven woont om samen te lunchen in de winterzon. Toegegeven, het was een beetje aan de frisse kant, maar daar kunnen we ons op kleden!
We kochten een pastabeker met truffelroomsaus en champignons bij Boccone en zochten een fijn plekje om deze te verorberen. Aangezien er vrijdag marktkramen staan op het Hooverplein kwamen we uiteindelijk op een zonnig bankje in het stadspark terecht. Elk op het uiteinde gezeten, konden we eindelijk op een normale manier bijpraten. Aan onderwerpen alvast geen gebrek. Al ging het vooral over het werk, omdat mijn collega momenteel iet of wat in een werkdip zit. Gelukkig gaat het haar privé wel voor de wind. Met een fantastische partner en een schattig dochtertje dat groeit als kool!
PS: Ik geniet momenteel enorm van mijn orchideeën die volop in bloei staan!
Vier sollicitatiegesprekken later, heb ik eindelijk een geschikte kandidaat gevonden voor de moeilijk invulbare positie van coördinator van een heel specifieke onderafdeling van ons bedrijf! Na tweemaal de vacature in de markt geplaatst te hebben (de eerste keer hadden we welgeteld nul kandidaten). Oef! Een hele opluchting! En nu duimen dat de kandidaat in kwestie de positie aanvaardt.
Deze ochtend de twee laatste evaluatiegesprekken afgehandeld. Weer iets wat ik kan schrappen van mijn nooit korter wordend todolijstje. Nu alleen nog tweeëntwintig evaluatieverslagen uitschrijven en dan kan ik er weer voor een jaartje tegen! 😉