Die komende maandag helaas om wille van de gekende omstandigheden digitaal zal plaatsvinden. Eén ding is zeker: we zullen geen eten te kort komen…
werk
Muzikaal erfgoed
Vandaag trokken vier collega’s en ik vanuit Leuven naar de Antwerpse havenzone voor een heel boeiend bezoek aan een aantal kunstdepots. Op vlak van infrastructuur was ik het meest onder de indruk van het volledig luchtdichte en energieneutrale depot dat we bezochten. Door CO2 in dit depot te pompen, was het zuurstofniveau er zo laag dat het risico op brand tot nul was herleid. Dit betekende dat er geen sprinklerinstallatie of poederblussysteem moest geïnstalleerd worden en de opgeslagen kunstwerk geen schade veroorzaakt door bluswerken konden oplopen.
Op vlak van inhoud won de bijzondere orgelcollectie Ghysels moeiteloos mijn hart. Hoe fantastisch moet het niet geweest zijn om mooi opgedirkt in een grote feesttent te dansen op de tonen van zo’n orgel?
Ook nog gespot: een knappe fontein van Wim Delvoye, niet moeilijk om te raden waar hij de mosterd haalde. 😉
Een blik in het restauratie-atelier van KMSKA:
En nog wat kunstwerken in één van de depots:
Maar het allerbeste aan deze namiddag was het samen zijn onder collega’s en het kunnen uitwisselen van gedachten en ideeën. We voelden ons echt als kinderen op een schoolreisje. Menselijk contact is de max!
Lunch bij L’Intermezzo
Eigenlijk moest ik vandaag niet echt op kantoor zijn (die post kon gerust nog een paar dagen langer ongeopend blijven), maar een lunchvoorstel sla ik nooit af. Uiteindelijk is het helemaal niet lang sporen tussen Leuven en Brussel en al zeker niet als je voorzien bent van een laptop en een personal hotspot. Voordat je het weet stopt de trein in Brussel-centraal.
En ik kan alvast bevestigen: samen lunchen is ideaal om de banden met de collega’s aan te halen. De gesprekken gaan zoveel vlotter als er geen scherm is dat je scheid van de andere. En ja, een lekkere portie spaghetti frutti di mare valt natuurlijk ook niet te versmaden.
Achter de schermen bij DIVA
Een gunstige wind deed een uitnodiging voor een avondje achter de schermen van DIVA in mijn inbox belanden. Aangezien ik zo genoten had van mijn vorige bezoek, zei ik onmiddellijk toe, ondanks de verslechterende coronacijfers. Serieus zeg, wat is dat? In onze omgeving lijkt iedereen één voor één ten prooi te vallen aan het virus. Zelfs onze dubbel gevaccineerde vrienden zijn meestal stevig ziek: extreme vermoeidheid, grieperigheid, spierpijn, reuk- en smaakverlies. Tot nu toe zijn mijn vriend en ik erin geslaagd te ontsnappen aan het virus, laat ons hopen dat dat zo blijft. Wij wonen gelukkig niet samen met niet-gevaccineerde min-twaalfjarigen, wat in ons voordeel lijkt te zijn. Het is duidelijk dat het vooral de lagereschoolkinderen zijn die het virus binnen brengen in hun gezin.
Maar goed, dinsdagavond spoorde ik dus naar Antwerpen-Centraal en vanaf daar fietste ik met de blue-bike naar DIVA. ‘s Nachts fietsen doorheen de Antwerpse straten, niet meteen één van mijn favoriete bezigheden, met al die tramsporen en wegenwerken. Maar ik had voldoende marge ingecalculeerd zodat ik rustig kon fietsen en was stipt op tijd op de afspraak, alwaar mijn collega met wie ik afgesproken had al op mij stond te wachten. Fun fact: de collega in kwestie was exact een week eerder ook al naar Antwerpen gereden voor dit DIVA-bezoek. Ik kreeg toen ‘s avonds om 18u telefoon van haar en dacht even dat ik me vergist had van datum, maar het was zij die een week te vroeg was. Tweede keer, goeie keer dus, in haar geval.
Mijn collega en ik werden onthaald met een glaasje bubbels en wat hapjes. Pluim voor de organisatie die alles zeer coronaveilig had georganiseerd: iedereen moest aan aparte tafeltjes plaatsnemen en moest daaraan blijven zitten, terwijl het catering personeel de hapjes en drankjes rondbracht. Na een paar korte toespraken werden we in kleine groepjes opgedeeld voor het bezoek achter de schermen. Uiteraard allemaal voorzien van een masker. Heel fijn om te kunnen delen in het enthousiasme van de DIVA-medewerkers. Het was duidelijk dat ze uren over hun vakgebied konden praten. Super!
De gloednieuwe bibliotheek:
Een bezoekje aan het archief met enkele bijzondere catalogi en promomateriaal.
En ja, ik kijk graag naar blinkende dingetjes!
We rondden de avond af met nog wat extra hapjes, drankjes en een heel fijn gesprek met één van de DIVA-medewerkers.
The roaring twenties
Die van de vorige eeuw uiteraard, de twenties van deze eeuw stellen op dat vlak iet of wat teleur. The roaring twenties was het thema van het personeelsfeest deze woensdagavond. Een heus avondfeest in het prachtige Vaudeville theater in de Koninginnegalerij in Brussel. Ik had er lang naar uitgekeken, al bleef het tot op de laatste moment spannend of we dit feest wel konden organiseren met inachtneming van al de nodige veiligheidsmaatregelen. Het aantal coronagevallen is duidelijk weer stevig aan het stijgen en ik hoor van steeds meer mensen in mijn omgeving dat ze ziek zijn of in quarantaine zitten.
Omdat het feest tot 2 uur duurde had ik een hotel gereserveerd. Als er gefeest wordt, blijf ik graag plakken tot de laatste mens. Iemand moet het feest afsluiten, he! Spijtig genoeg waren er last minute toch nog wat collega’s afgehaakt, omdat ze zich niet veilig voelden. Waar ik uiteraard alle begrip voor heb. De collega’s die er wel bij waren, hadden duidelijk, net als ik, zin in een feestje. Ik was echt onder de indruk van de inspanningen die de meesten gedaan hadden om zich uit te dossen in het thema. Zelf had ik nog ergens een kort, zwart glitterkleedje opgediept uit mijn kleerkast en een tochtje naar de Topolino tijdens mijn middagpauze leverde mij een zwarte hoofdband met veer op. Ik had helaas te weinig tijd om echt werk te maken van een fantastische outfit, maar leuk om te zien dat er zoveel mensen all the way gegaan waren.
Het feest zelf was tip top in orde. De cava en wijn vloeiden rijkelijk en voor het walking dinner waren er allerlei vegetarische hapjes voorzien. Enige opmerking daarbij: vegetarische hapjes zijn minder goed om een bodempje te leggen dan vlees of vis. Sommige mensen die iet of wat te veel gedronken hadden, zullen dat kunnen beamen. 😉
Ook top: de fraai uitgedoste barmannen die heerlijke cocktails voor ons mengden. Mijn persoonlijke favoriet: de Mexican Mule (met tequila ipv wodka). Er was ook nog een groepje dat wat live muziek en dans bracht in de stijl van de jaren twintig, maar eerlijk, er waren zoveel toffe collega’s met wie ik een babbeltje wilde doen, dat die optredens grotendeels aan mij voorbij zijn gegaan. En daarna was het uiteraard tijd om zélf de dansvloer onveilig te maken!
Rond half twee verliet ik het feest even om een collega die iet of wat boven haar theewater was in een Uber te steken. Nog een heel gedoe met die Uber, want we vonden hem niet direct en tegen dat we hem gevonden hadden, had de chauffeur de rit geannuleerd. En ont-annuleren was niet mogelijk. Hele discussie in het Frans met te veel alcohol achter de kiezen, enfin, ik moet er geen tekening bij maken. Uiteindelijk kreeg ik de chauffeur zo ver om toch mijn collega mee te nemen. Met de belofte van cash geld, uiteraard. Gelukkig is ze veilig thuis geraakt, dat is het belangrijkste!
Tegen dat ik terug was, was het feest ver gedaan, ik nam afscheid van de laatste collega’s op de dansvloer en waggelde op zeer pijnlijke voeten (amai zeg, ik ben het echt niet meer gewoon om op hoge hakken te wandelen, laat staan een hele avond te dansen) naar mijn Ibis hotel, dat gelukkig vlakbij was.
Echt een topavond!
Een vergaderverjaardag
Het kan helaas niet alle dagen feest zijn en ‘t is niet dat ik de laatste tijd te klagen heb op dat vlak. Zodoende trok ik op mijn verjaardag naar het Kasteel van Gaasbeek voor een belangrijke vergadering en aansluitend een werfbezoek. Ditmaal kon ik meerijden met een collega die me kwam ophalen in Brussel-Noord, wat mij een vervelende busrit bespaarde.
De vergadering duurde maar liefst drie en een half uur en dat terwijl we in een amper verwarmde ruimte zaten. Zelfs met jas én sjaal aan had ik het nog koud. Ik deed als voorzitter nochtans mijn best om het tempo erin te houden, maar de aanwezigen waren duidelijk warmbloediger dan ikzelf. Doordat de vergadering zo lang geduurd had, was er geen tijd meer over voor een werfbezoek, dat bijgevolg verplaatst werd naar 2022.
Gelukkig vond ik de tijd om toch een paar foto’s te nemen.
50 jaar Destelheide
Doordat de collega die mij en een andere collega met de wagen zou ophalen aan het station van Halle noodgedwongen moest afhaken wegens ziekte, moesten we onze plannen last minute wijzigen. Gelukkig vond mijn collega iemand anders bereid om ons op te halen aan het station van Buizingen, anders waren we wellicht nooit in Destelheide geraakt voor het verjaardagsfeestje ter ere van hun vijftigjarig bestaan. Mooie plek, Destelheide, maar berucht om wille van de moeilijke bereikbaarheid met het openbaar vervoer.
Dat Destelheide veel vrienden heeft, moge duidelijk zijn. Er was massaal veel bekend volk op deze druilerige oktoberavond afgezakt naar het pittoreske Dworp voor dit feest, dat helaas met meer dan een half uur vertraging startte wegens de laattijdige aankomst van één van de eregasten.
Wat volgde was een cultureel hoogstaande avond met goeie (en korte) speeches, een filmpje over de bijzondere architectuur, een gedicht opgedragen aan Destelheide, twee toffe presentatoren en fenomenale muzikale intermezzo’s van Astrid Stockman en Philip Catherine (een werkelijk fantastische jazzmuzikant die mij tot op heden onbekend was, wegens niet echt een jazzliefhebber). Ik laat jullie graag meegenieten van al dat moois dat ik vanop een ereplaats op de eerste rij kon meevolgen.
Het programma was geweldig, maar een beetje aan de lange kant (natuurlijk was de avond ook te laat gestart). De receptie begon hierdoor pas om 22u en zowel mijn collega als ikzelf hadden nog geen avondmaal gehad. Jullie kunnen je voorstellen dat die hapjes en dat stuk verjaardagstaart alvast erg naar waarde gesmaakt werden! Er is zelfs geen beeldmateriaal om dit te illustreren. 😉 Uiteindelijk namen we na veel fijne babbels de laatste trein om 23.13u vanuit Buizingen terug naar Leuven.
Van harte gefeliciteerd, Destelheide! Op naar de volgende vijftig jaar!
Personeelsmoment met taart!
Deze namiddag hield onze organisatie een personeelsmoment in Brussel. Het eerste fysieke personeelsmoment sinds het begin van de coronacrisis. Het voelde toch een beetje vreemd aan, zo’n zaal vol met gemaskerde collega’s, maar blij dat het mogelijk is om elkaar door deze maatregelen veilig te ontmoeten.
Na de traditionele powerpoint gevolgd door vragen uit de zaal, hadden we koffie en taart voorzien. Door de strengere regels in Brussel moesten de collega’s per acht aan tafels plaatsnemen. Jammer dat het niet toegestaan was van tafels te veranderen, maar je voelde toch dat het samenzijn geapprecieerd werd. En nu maar duimen dat de regels in Brussel niet verder verstrengen, want ik kijk echt uit naar ons geplande personeelsfeest op 10 november!
Film Fest Gent
Volgens mijn archieven dateert mijn laatste bezoek aan Film Fest Gent van 2015. Amai, ik realiseerde mij niet dat dit al zo lang geleden was.
Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.
Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉
Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.
Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.
Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉
Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.
Teamdag in Leuven
Teamdag nummer twee bracht ik samen met mijn collega’s door in Leuven. Lekker handig, want zo kon ik ‘s ochtends wat langer in bed liggen. 😉
Eerste stop van de dag: een bezoek aan de raadszaal van het gotische stadhuis, alwaar we wat meer uitleg kregen over de langetermijnplannen van de stad.
Na deze introductie op de toekomst, leidde een gids ons langs verschillende ontwikkelingsprojecten in Leuven. De gids deed echt zijn best en was zeker goed voorbereid, maar hij slaagde er niet in zijn verhaal goed over te brengen. Hij miste ook veel kansen om de collega’s mee te nemen in zijn verhaal. Persoonlijk vond ik het erg jammer dat de wandeling ons alleen langs bouwwerven leidde. Mijn collega’s die Leuven niet kenden, kregen zo een erg vertekend beeld van onze mooie stad. Gelukkig kon ik de gids overtuigen om heel op het einde van de wandeling even in de Hoorn binnen te gaan en de prachtige brouwzaal te bewonderen.
De lunch bij Gastrobar Hop was zonder twijfel het hoogtepunt van de dag: de heerlijk verfijnde gerechten en de uitstekende lokale wijnen en bieren wisten iedereen te bekoren. We klonken in het bijzonder op een collega die vorig jaar in volle coronacrisis met pensioen ging en dus helaas niet op gepaste wijze kon uitgewuifd worden. En of dat glaasje Monteberg smaakte!
bite:
Tartaar van zalm, gekonfijte tomaat, selder, burrata:
Vis van het moment, wortel, raz el hanut, gele biet:
Oogstappel, sabayon, gezouten amandel, ijs van pepermunt:
Na deze zalige en ontspannen lunch met veel gelegenheid om bij te praten, belandden we met een coalition of the willing in Bar Florida voor een koffie, een theetje of iets straffer. Ik hield het braaf bij huisgemaakte gemberlimonade (die eerlijk gezegd meer ijs dan limonade was).
Time flies when you are having fun en het overblijvende groepje dunde geleidelijk uit. Met de vijf laatste overblijvers gingen we uiteindelijk nog garnaalkroketten eten op het terras van brasserie La Royale op het Martelarenplein. Een klassieke afsluiter van een fijne dag.
