Speechen in het Roger Raveel Museum

Na een goede nachtrust is onze geweldige kamer in Hoeve La Cascina genieten mijn vriend en ik samen van een heerlijk ontbijt in de mooie ontbijtruimte met zicht op de landelijke omgeving. Alleen jammer dat de zon niet van de partij is.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, nemen we afscheid van onze sympathieke gastheer en gastvrouw en fietsen we op het gemak naar het Roger Raveel Museum, waar ik mag speechen ter gelegenheid van de opening van maar liefst drie tentoonstellingen. Een hele eer, want het zijn de laatste tentoonstellingen voordat het museum voor een tijdje de deuren zal sluiten om een grondige renovatie te ondergaan.

Ik heb op voorhand de speech wat naar mijn hand gezet en ‘s ochtends nog een laatste keer geoefend. De speech verloopt vlot en ik ben blij dat dit spannende moment achter de rug is. Nu is het genieten van de tentoonstellingen, het lekkere eten (waarvan ik helaas vergeten ben een foto te nemen) en de fijne babbels op de vernissage.

We sluiten de namiddag af met een stukje taart. De taart zorgt voor hét slapstickmoment van de dag: een oudere dame met wie ik aan de praat was geraakt, doet haar best een stuk van de taart (met zeer harde bodem) af te breken met het plastic bestek. Helaas mislukt haar moedige poging en belandt gans het stuk taart op de grond. Er valt toch iets te zeggen voor een zachte biscuit voor zulke gelegenheden. 😉 Gelukkig zijn de medewerkers van de museum er als de kippen bij om de boel op te ruimen en kan iedereen lachen met het incident.

Mijn vriend en ik nemen vervolgens afscheid, want er wacht ons nog een lange treinreis van het station van Deinze terug naar Leuven. De fietstocht naar het station is iets minder leuk omdat we een groot gedeelte van de tijd langs een steenweg moeten fietsen, maar we arriveren mooi op tijd om onze trein te halen.

We sluiten het weekend af met een lekkere lamskolet en mezze bij Syrisch restaurant Fatayer in Leuven. Fijne plek met lekkere gerechten aan zeer schappelijk prijzen. En toevallig belandt een collega aan het tafeltje naast ons net op het moment dat wij onze bestelling hebben doorgegeven. Leuven is soms echt een dorp. 😉

Een memorabel pensioneringsfeestje

Want hoeveel gepensioneerden kunnen zeggen dat er een oud-minister gespeecht heeft op hun pensioenfeestje?

Uitzonderlijk had ik geen vergadering in de namiddag, dus kon ik mooi op tijd mijn werklaptop dichtklappen om mij naar het feestje in de Ambrassade te begeven. Bij aankomst was er al massaal veel volk aanwezig om de bijna-gepensioneerde in stijl uit te wuiven. Uit de vele speeches en loftuigingen bleek alvast duidelijk dat hij doorheen zijn carrière op veel mensen een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. De ontroerende momenten regen zich aan mekaar en er werden vele traantjes stiekem, of iets minder stiekem, weggepinkt.

Eigenlijk was ik van plan niet lang te blijven, maar uiteindelijk was het zo gezellig dat ik toch als één van de laatsten bleef. Kwestie van het weekend meteen goed in te zetten!

Business lunch in het Leon deSingel Café

Na een bijzonder vlotte vergadering (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), werd ik uitgenodigd voor de lunch in het Leon deSingel Café. Het café kreeg onlangs een nieuwe uitbater (dezelfde als die van de Belga Queen in Brussel), maar de menukaart werd grotendeels behouden. Ik bestelde als voorgerecht de toast champignon en als hoofdgerecht de eend (hoera voor het wildseizoen!). Al moet ik schoorvoetend toegeven dat de eend eerder aan de taaie kant was. Misschien nog wat kinderziektes?

Première Void van Ultima Vez in de KVS

Na mijn laatste vergadering van de dag in de buurt van Brussel-Centraal wandelde ik richting de KVS voor de première van de dansvoorstelling Void van Ultima Vez. Ik kocht onderweg een broodje in een Proxy Delhaize en omdat ik nog wat te vroeg was voor de voorstelling dronk ik een kombucha bij Continental – Creative market, hub & café terwijl ik mijn laptop open klapte om nog wat mails te beantwoorden.

Een kwartier vóór het begin van de voorstelling trof ik een collega en zijn kameraad voor de ingang van de KVS. We begaven ons naar ons genummerde plaatsen en kijk eens aan, ik bleek langs kersvers minister Cieltje Van Achter te zitten. Die ik tot mijn grote schande niet meteen herkend had, maar die een zeer aangename en sympathieke dame bleek te zijn.

De voorstelling zelf was fantastisch. Al waren er stukken die ik volstrekt niet begreep, de dansers slaagden erin mijn aandacht zonder problemen vast te houden. Tijdens de voorstelling kwamen steeds andere dansers aan bod en ze vertelden elk een eigen verhaal door een hypnotiserende combinatie van dans en muziek. Heel bijzonder en moeilijk te omschrijven. Deze voorstelling moet je gewoon over je laten komen.

Mijn collega vroeg of ik na de voorstelling nog iets wilde gaan drinken, maar ik besloot verstandig te zijn en zijn aanbod af tes laan. De werkdagen zijn tegenwoordig al druk genoeg.

Business lunch in de Klimop

Yep, mijn collega en ik houden de traditie in stand! Al was het wel een beetje gênant dat De Klimop mijn naam had afgeprint en op de tafel had gezet. Dat was nu echt niet nodig. Wat als ik stiekem had afgesproken met mijn minnaar? 😉 Gelukkig smaakte de lunch uitstekend! Altijd blij als er inktvis op het menu staat!

Opening Film Fest Gent

Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.

Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.

Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉

Opstartlunch!

Na de uitwuifreceptie van gisteren volgde vandaag de opstartlunch. Bedoeling was dat elk afdelingshoofd een elevatorpitch zou geven over de nieuwe afdeling. Met wat hulp van mijn collega’s en ChatGPT was ik tot een mooie pitch gekomen.

Alleen waren vier van de vijf leden van het management (waaronder ikzelf) te laat op het feestje, omdat we allemaal deel uitmaakten van de jury van dezelfde bevorderingsprocedure. Niet echt een ideale timing, maar goed, met wat vertraging kregen onze collega’s dan toch de elevator pitches te horen. En kon ik vervolgens genieten van een lekker slaatje en fijne babbels met de collega’s.

Uitwuifreceptie

Vandaag namen we afscheid van onze oude, vertrouwde afdeling, want vanaf morgen schudden we de teams en afdelingen eens goed door mekaar om te landen met een gloednieuw en verbeterd organigram. Ik geloof echt dat we met deze reorganisatie een aantal weeffouten uit het verleden kunnen rechtzetten. Ikzelf ben alvast bij met mijn nieuwe, vereenvoudigde functietitel. De vorige zorgde voor heel veel verwarring, vooral in internationale contexten.

Omdat we aan de andere kant zeer veel fijne herinneringen hadden aan onze oude afdeling en we tegelijkertijd moesten afscheid nemen van een team dat de oversteek naar een nieuwe afdeling waagt, vond ik het aangewezen om even het glas te heffen en terug te kijken op wat we de voorbije jaren gepresteerd hebben. En dat is best indrukwekkend.

Wat ik niet verwacht had, was dat ikzelf cadeautje zou krijgen: heerlijke chocolaatjes van Leonidas en Chocolatier Deduytschaever (de beste chocolatier van Gent) en een Leuvense cadeaubon. Ik was er echt van aangedaan. Een fijne appreciatie van mijn collega’s die me oprecht gelukkig maakt.

Teamdag in het glorieuze Kasteel van Gaasbeek

Nog steeds één van mijn favoriete plekken in het Pajottenland. Alleen jammer dat het kasteel zelf zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer. Gelukkig mocht ik deze ochtend meerijden met een lieve collega uit het Leuvense! En tot mijn verbazing zat het verkeer richting Gaasbeek zelfs mee.

We startten de dag met een warm drankje in Café Carletto, gevolgd door een rondleiding in het kasteel zelf. Hoe vaak ik er ook kom, de plek zelf weet me steeds weer te betoveren.

Voor de lunch trokken we naar Taverne Klein Nederlo, waar we op de laatste teamactiviteit van het team in de huidige samenstelling klonken en ik smulde van een werkelijk uitstekende groentenlasagne. De lasagne was van zo’n stevig kaliber dat we aan onze tafel besloten drie thees/koffies gourmand te bestellen, zodat we de kleine versnaperingen konden delen. Geen plek meer voor een groot dessert.

Daarna keerden we terug naar het kasteel om in de ronde torenkamer elkaar te bekampen in een heuse muziekquiz. Mijn team droeg de ronkende naam ‘De Romeo’s’ en tot mijn grote verbazing slaagden we er zelfs in een gedeelde eerste plaats te veroveren! En dat dankzij het feit dat ik de begintune van de serie Community herkende. We vormden trouwens een geweldig team, elk met zijn eigen sterktes.

De rit terug naar Leuven duurde ongeveer dubbel zo lang als deze ochtend met veel file en regen, gelukkig maakte het gezelschap veel goed. Zo kwam ik zelfs te weten dat één van mijn collega’s als hobby glasramen maakt. Hoe cool is dat?

Yet another afscheidsfeestje

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje van dit jaar. Zelfs al weet je op voorhand dat er een eind komt aan tijdelijke contracten, je hebt ondertussen wel een fijne band opgebouwd met de collega’s die vertrekken. Echt blij trouwens dat het me lukte om er vanavond bij te zijn, want de laatste collega die ons verlaat, heeft een speciaal plekje in mijn hart veroverd sinds onze gezamenlijke uitstap naar Film Fest Gent.

Voor de afscheidsdrink hadden de collega’s een zeer hippe plek uitgezocht in het Brusselse, een stad die mij toch altijd weer weet te verrassen. Brasserie Surréaliste was helemaal mijn ding. Een plek met een boeiende industriële geschiedenis die een hippe make-over kreeg en waar je de heerlijke cocktailcreaties van de barman kan proeven. Ook bier- en wijnliefhebbers komen hier aan hun trekken en toen wij er waren was er een live optreden. De tapas zagen er trouwens ook uitstekend uit. Alleen jammer dat deze brasserie zo ver ligt van onze huidige werkplek, anders zou je mij hier zeker vaker aantreffen.

Na de drukte van de voorgaande dagen hield ik het bij één cocktail (een werkelijk geweldige mezcal sour, met als ingrediënten Mezcal Nuestra Soledad, Amaro Montenegro, lime juice, egg white & bitter) en één orange wine. Ik bedankte vriendelijk voor het aanbod om nog samen iets te gaan eten. Een avond wat rustiger aan doen, mag ook wel eens.

Tip: bezoek zeker het toilet van Brasserie Surréaliste!

Yet Another Blog

Life on my side

werk