Met een verrassingsgast, zowaar! Deze middag had ik afgesproken met een collega om wat bij te praten. We hebben allebei een heel drukke agenda waardoor we elkaar op het werk zelf vaak mislopen. Dus deze lunch kwam op een uitstekend moment. En kijk eens aan, vlak voor onze geplande lunch had mijn collega een overleg gehad met een dierbare oud-collega die ook honger had! En zo werd onze lunch met twee uitgebreid met één extra persoon. Een onverwachte en zeer fijne verrassing. Al liet ik de carbonara deze keer aan mij voorbij gaan. 😉
Een beetje een onverwachte lunch op deze eerste werkdag van de week, want ik was eigenlijk de invaller voor de invaller. Derde keus, dus. 😉 Initieel was ik best wel zenuwachtig voor deze lunch, want ik moest onze grote baas vergezellen voor een ontmoeting met belangrijke business partners uit Québec en de ganse lunch zou ik Frans moeten spreken. Nu is mijn Frans niet zo slecht, maar het niveau B2.3 waarvoor ik vorig jaar met vlag en wimpel slaagde, is toch iet of wat weggedeemsterd ondertussen. Vooral omdat ik nog amper de kans krijg om Frans te spreken en ik in deze context wel geacht werd twee uur een intelligente conversatie over complexe werkgerelateerde onderwerpen aan te gaan. En dat Québécois Frans vind ik niet altijd even makkelijk te verstaan.
Kwam daar nog eens bij dat mijn baas uiteraard te laat op de afspraak was en ik in mijn eentje onze drie gasten moest entertainen, maar hey, blijkbaar helpt een beetje gezonde adrenaline, want ik denk niet dat ik het er slecht vanaf heb gebracht. Toegegeven onze gasten spraken Frans met slechts een licht Québécois accent, waardoor ik hen perfect verstond. Al was ik toch wel opgelucht toen mijn baas een kwartier later alsnog aan tafel opdook. 😉
En oja, Les Brigittines is echt een pareltje. Wat een prachtige brasserie! Al had ik liever iets verder van het haardvuur gezeten, want mijn rug kreeg het op een bepaald moment wel heel erg warm. Trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik paardenfilet met wulken en waterkers at. Zoveel plekken zijn er sowieso al niet meer waar er paardenvlees op het menu staat en dat in combinatie met wulken en de saus die recht vanuit de pan op mijn bord werd geschept. Het was heerlijk!
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
Door treinproblemen miste ik helaas de speeches, maar ik was net op tijd voor de onthulling zelf in aanwezigheid van de kersverse minister van Cultuur. Daarna volgde een fijne receptie in het poepchique The Dominican. Een vriendelijke collega nam me op sleeptouw tijdens de receptie en stelde me voor aan allerlei boeiende mensen. Alleen vrees ik dat het er zoveel waren dat ik van minstens de helft de namen niet onthouden heb. 😉
Ik bleef uiteraard plakken tot het einde van de receptie waardoor ik verstek moest laten gaan voor het reisconcert van het USO. Gelukkig had ik op voorhand aan mijn jonge collega (die als niet-student geluk heeft dat ze viool speelt en er altijd violen te kort zijn) gezegd dat de kans klein was dat ik er effectief zou geraken. Maar toch blij dat ik het USO heb kunnen steunen.
Voor al uw speeches één adres: yab.be! Neen, alle gekheid op een stokje, door één of ander ongelooflijk toeval moest ik deze week twee keer speechen op zeer uiteenlopende evenementen. Al werd de tweede keer helaas niet voorafgegaan door verwennerij in een fantastische privé-wellness. Neen, ik spoorde na een dag goed gevuld met selectiegesprekken, last minute voorbereidingen voor een belangrijk netwerkmoment, vlak daarna gevolgd door het netwerkmoment zelf (really, als er iets is wat mij oncomfortabel maakt, is het wel dit soort last minute voorbereidingen) naar Gent-Dampoort. De allereerste keer in mijn leven dat ik uitstapte in dit station, kunnen jullie dat geloven?
Vanaf het station van Gent-Dampoort was het nog een eindje stappen naar de Heilig Hartkerk, die momenteel een ingrijpende renovatie ondergaat om Hartetroef te worden, een ontmoetingsplek voor de buurt. Een ideale plek om het nieuwe Architectuurboek Vlaanderen van het VAi te lanceren. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik afgesproken met mijn collega uit Gent, die mij graag vergezelde.
Na drie uitstekende (kuch, kuch) speeches mocht een volledig vrouwelijk panel zich buigen over het thema van het Architectuurboek: de zorgzaamheid van zowel ontwerpers als opdrachtgevers bij het aangaan van de uitdagingen waarvoor regelgeving, ecologisch engagement, bouwconventies en economische beperkingen hen plaatsen. Zeer boeiend.
Na het debat volgde een kleine receptie. Lang kon ik helaas niet blijven, want mij wachtte nog een stevige wandeling naar Gent-Dampoort en een overstap op weg naar Leuven. Alweer een bijzondere ervaring rijker.
Na een goede nachtrust is onze geweldige kamer in Hoeve La Cascina genieten mijn vriend en ik samen van een heerlijk ontbijt in de mooie ontbijtruimte met zicht op de landelijke omgeving. Alleen jammer dat de zon niet van de partij is.
Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, nemen we afscheid van onze sympathieke gastheer en gastvrouw en fietsen we op het gemak naar het Roger Raveel Museum, waar ik mag speechen ter gelegenheid van de opening van maar liefst drie tentoonstellingen. Een hele eer, want het zijn de laatste tentoonstellingen voordat het museum voor een tijdje de deuren zal sluiten om een grondige renovatie te ondergaan.
Ik heb op voorhand de speech wat naar mijn hand gezet en ‘s ochtends nog een laatste keer geoefend. De speech verloopt vlot en ik ben blij dat dit spannende moment achter de rug is. Nu is het genieten van de tentoonstellingen, het lekkere eten (waarvan ik helaas vergeten ben een foto te nemen) en de fijne babbels op de vernissage.
We sluiten de namiddag af met een stukje taart. De taart zorgt voor hét slapstickmoment van de dag: een oudere dame met wie ik aan de praat was geraakt, doet haar best een stuk van de taart (met zeer harde bodem) af te breken met het plastic bestek. Helaas mislukt haar moedige poging en belandt gans het stuk taart op de grond. Er valt toch iets te zeggen voor een zachte biscuit voor zulke gelegenheden. 😉 Gelukkig zijn de medewerkers van de museum er als de kippen bij om de boel op te ruimen en kan iedereen lachen met het incident.
Mijn vriend en ik nemen vervolgens afscheid, want er wacht ons nog een lange treinreis van het station van Deinze terug naar Leuven. De fietstocht naar het station is iets minder leuk omdat we een groot gedeelte van de tijd langs een steenweg moeten fietsen, maar we arriveren mooi op tijd om onze trein te halen.
We sluiten het weekend af met een lekkere lamskolet en mezze bij Syrisch restaurant Fatayer in Leuven. Fijne plek met lekkere gerechten aan zeer schappelijk prijzen. En toevallig belandt een collega aan het tafeltje naast ons net op het moment dat wij onze bestelling hebben doorgegeven. Leuven is soms echt een dorp. 😉
Want hoeveel gepensioneerden kunnen zeggen dat er een oud-minister gespeecht heeft op hun pensioenfeestje?
Uitzonderlijk had ik geen vergadering in de namiddag, dus kon ik mooi op tijd mijn werklaptop dichtklappen om mij naar het feestje in de Ambrassade te begeven. Bij aankomst was er al massaal veel volk aanwezig om de bijna-gepensioneerde in stijl uit te wuiven. Uit de vele speeches en loftuigingen bleek alvast duidelijk dat hij doorheen zijn carrière op veel mensen een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. De ontroerende momenten regen zich aan mekaar en er werden vele traantjes stiekem, of iets minder stiekem, weggepinkt.
Eigenlijk was ik van plan niet lang te blijven, maar uiteindelijk was het zo gezellig dat ik toch als één van de laatsten bleef. Kwestie van het weekend meteen goed in te zetten!
Na een bijzonder vlotte vergadering (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), werd ik uitgenodigd voor de lunch in het Leon deSingel Café. Het café kreeg onlangs een nieuwe uitbater (dezelfde als die van de Belga Queen in Brussel), maar de menukaart werd grotendeels behouden. Ik bestelde als voorgerecht de toast champignon en als hoofdgerecht de eend (hoera voor het wildseizoen!). Al moet ik schoorvoetend toegeven dat de eend eerder aan de taaie kant was. Misschien nog wat kinderziektes?
Na mijn laatste vergadering van de dag in de buurt van Brussel-Centraal wandelde ik richting de KVS voor de première van de dansvoorstelling Void van Ultima Vez. Ik kocht onderweg een broodje in een Proxy Delhaize en omdat ik nog wat te vroeg was voor de voorstelling dronk ik een kombucha bij Continental – Creative market, hub & café terwijl ik mijn laptop open klapte om nog wat mails te beantwoorden.
Een kwartier vóór het begin van de voorstelling trof ik een collega en zijn kameraad voor de ingang van de KVS. We begaven ons naar ons genummerde plaatsen en kijk eens aan, ik bleek langs kersvers minister Cieltje Van Achter te zitten. Die ik tot mijn grote schande niet meteen herkend had, maar die een zeer aangename en sympathieke dame bleek te zijn.
De voorstelling zelf was fantastisch. Al waren er stukken die ik volstrekt niet begreep, de dansers slaagden erin mijn aandacht zonder problemen vast te houden. Tijdens de voorstelling kwamen steeds andere dansers aan bod en ze vertelden elk een eigen verhaal door een hypnotiserende combinatie van dans en muziek. Heel bijzonder en moeilijk te omschrijven. Deze voorstelling moet je gewoon over je laten komen.
Mijn collega vroeg of ik na de voorstelling nog iets wilde gaan drinken, maar ik besloot verstandig te zijn en zijn aanbod af tes laan. De werkdagen zijn tegenwoordig al druk genoeg.
Yep, mijn collega en ik houden de traditie in stand! Al was het wel een beetje gênant dat De Klimop mijn naam had afgeprint en op de tafel had gezet. Dat was nu echt niet nodig. Wat als ik stiekem had afgesproken met mijn minnaar? 😉 Gelukkig smaakte de lunch uitstekend! Altijd blij als er inktvis op het menu staat!
