Een weekendje in Libin

16 volwassenen, 13 kinderen, 2 huizen, 1 zwembad, 1 jacuzzi en 1 trol = recept voor een geslaagd weekend in Libin. Zelfs al waren de weergoden ons dit jaar alweer niet goed gezind (moet zelfs één van de slechtste edities ooit geweest zijn), toch hebben we ons fantastisch goed geamuseerd in het zwembad. Fijn om te zien dat al die kinderen zo goed met elkaar opschieten. Ze zijn nu ook allemaal een beetje ouder en kunnen al veel meer hun plan trekken. Sommigen waren zelfs zo verknocht aan het zwembad dat ze de ganse dag in hun badpak bleven rondlopen.

En oja, natuurlijk werd naar aloude gewoonte het spel weerwolven boven gehaald en overleefde ik het naar even aloude gewoonte de nacht weer niet. Ik was nochtans een brave burger (of misschien ook niet). En ons quizteam werd in de laatste ronde jammerlijk van de eerste plaats gestoten.

Met dank aan de mensen die de quiz in mekaar gestoken hebben en aan de dappere heren die de regen trotseerden om ons van heerlijk barbecuevlees te voorzien (noot aan mezelf: volgend jaar niet vergeten het vlees op voorhand te ontdooien).

Een dagje op stap met een Japanse – vrijdag 20 juni

We hadden deze vrijdag helemaal niet goed voorbereid en het resultaat was dan ook een dag die met haken en ogen aan mekaar hing. Eerste foute beslissing: met M naar Espace Chimay rijden. Een rit van 1 uur en 45 minuten om niet eens de abdij zelf te zien. En het ergste is dat ik dit op voorhand wist, want ik bezocht dit bezoekerscentrum reeds eerder. Enfin ja, ik voelde mij in het algemeen niet zo fabuleus (hoofdpijn, keelpijn), dus dat zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. En het weer zag er ook maar belabberd uit, waardoor we aarzelden om een grote wandeling te maken.

Omdat we pas tegen de middag in Espace Chimay waren, besloten we eerst iets te eten in de Auberge de Poteaupré. Uiteraard ging onze vriendin voor de proevertjes van Chimay (4 glaasjes van 15 cl met de drie verschillende kleuren en de Dorée) vergezeld van de Chimay kazen. Ik maakte echter een foute keuze: ik bestelde tapas, maar kreeg enkel charcuterie (worst en gerookte ham) op mijn bord, terwijl ik quiche en ander lekkers verwacht had. Nu kan ik dat wel eten, maar een hele schotel is me echt van het goede te veel, gelukkig kon ik wat uitwisselen met mijn tafelgenoten en kreeg ik een stukje croque en wat kazen in ruil voor mijn worst.

De tentoonstelling in Espace Chimay vond ik wel goed, maar nog nooit in mijn leven heeft er mij iemand zo tegen haar goesting toegangstickets verkocht. Ok, toegegeven de dame in kwestie stond bij de souvenirwinkel, maar hoeveel moeite kan het zijn om drie tickets te verkopen aan mensen die daar al een tijd staan te draaien? Triestig.

Na de tentoonstelling volgde er uiteraard nog een proevertje. Ik stond met graagte mijn glas Chimay Dorée af aan mijn gezelschap, waardoor ik mij wel genoodzaakt zag zelf achter te stuur te kruipen om naar Chimay te rijden. Ditt maakt dat ik dit jaar al oneindig veel keer meer gereden heb dan vorig jaar. 😉

Bedoeling was om het Château de Chimay te bezoeken, maar blijkbaar kon je slechts op twee tijdstippen per dag een geleid bezoek aan het kasteel brengen. Iets wat wij niet zo hadden begrepen toen we de website bezochten, daar was immers sprake van twee voorstellingen per dag, iets wat mij eerder deed denken aan een filmvoorstelling of zoiets. Heel erg spijtig, want van een vorige bezoek herinnerde ik me dat dit kasteel echt de moeite was. Slecht geplande dag, ik zei het al.

Dus trokken we naar de toeristische dienst om een wandelkaart. De gratis kaarten trokken op niet veel, gelukkig konden we voor vijftig cent een blaadje kopen met een specifieke wandeling op. We hadden beter een andere wandeling gekozen, want het eerste deel van de wandeling liep gewoon door een woonwijk. Gelukkig was het tweede deel landelijker. Echt een gemiste kans om M te laten kennismaken met al het moois dat het zuiden van ons land te bieden had. Zonde, want ik wilde oorspronkelijk de Fondry des Chiens in de Fagne-Famennestreek bezoeken. Ook niet bij de deur, maar wellicht een pak interessanter dan Chimay.

Enfin ja, we sloten de dag af met een avondmaal op het terras van het Grand Café op de Grand’Place van Chimay. Het koelde echter snel af, dus besloten we maar weer huiswaarts te keren, want M moest haar was nog doen om met proper gewassen kleren de volgende dag naar Wenen te vertrekken.

Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni

Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)

Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!

Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉

Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.

De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.

Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.

De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?

Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.

Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!

We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!

Een dag met ups en downs

Deze 26ste juni begon alvast niet veelbelovend: de dubbeldekkertrein die tegenwoordig om 8.37 naar Brussel vertrekt, was voor de gelegenheid weer maar eens vervangen door een gewone trein. Gevolg=rechtstaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn tolerantiegraad voor rechtstaan in de trein tegenwoordig toegenomen is. Hoogstens haal ik even mijn schouders op en speel ik al rechtstaand verder Duolingo.

Omdat we nog cash geld nodig hadden om de waarborg voor ons weekendje in Libin te betalen, lastte ik in Brussel een korte tussenstop in bij een bankautomaat om enkele briefjes van 50 euro bij te tanken. Helaas, de automaat in kwestie besloot zo vriendelijk te zijn om mijn bankkaart in te slikken en het bijhorende bankkantoor (typisch) was op donderdag pas open om 10.30u. Ok, geen probleem, ik zou er tijdens mijn middagpauze wel even snel langs gaan om mijn kaart te recupereren.

Mijn humeur was ondertussen al een beetje de dieperik ingegaan, niet in het minst omdat de verkoudheid die ik al een week meesleurde, begon te verergeren in plaats van te verbeteren. En dat net vóór een weekendje weg, uiteraard. Dus klaagde en zaagde ik wat tegen de collega’s, onder het motto, gedeelde smart is halve smart.

Jammer genoeg bleek het Volstrekt Onmogelijk te zijn voor het bankkantoor om mijn bankkaart te recupereren. De automaat werd namelijk beheerd door Group 4 en die verzamelden slechts één keer per maand alle achtergebleven bankkaarten. Alweer een veiligheidsmaatregel die het leven van de gewone mens moeilijker maakt. Er zat niets anders op dan naar Card Stop te bellen en een nieuwe bankkaart aan te vragen, zodat ik geld kan afhalen als ik in IJsland een duur glas wijn wil drinken.

Toen na de middag mijn telefoon overging en ik vervolgens een Bijzonder Verontwaardigde Mevrouw aan de lijn kreeg, was mijn eerste gedacht: ook dat nog. Maar kijk, het kan verkeren. Na een bijzondere verwarde uitleg over chakra’s en geboycot worden van iemand die duidelijk last had van conspiracy theories, aangevuld met mijn pogingen om orde in de chaos te scheppen, legde ik de telefoon neer en kon ik opeens de absurditeit van dit alles inzien. Vanaf dat moment ging de dag in stijgende lijn.

Van mijn vriend kreeg ik het bericht dat de installatie van onze gloednieuwe Telenetverbinding vlekkeloos was verlopen (weg met het steeds slechter werkende Dommel) en ik stopte wat vroeger met werken om samen met enkele collega’s de bloemetjes buiten te zetten in Leuven. Een lang geplande date die bijna het onderspit had moeten delven omdat de Rode Duivels speelden. Gelukkig vonden we een voor iedereen aanvaardbaar compromis.

We belandden met z’n vieren op het gezellige terras van de Meat City en hadden zoveel bij te praten dat het in een zucht negen uur was. Tijd om afscheid te nemen van de twee dames die met hun wederhelften naar de voetbal gingen kijk. Met mijn naamgenote en ex-collega zakte ik af naar Les Parisiennes alwaar nog een andere collega ons vervoegde voor een afsluitend glaasje wijn.

Slecht begonnen, fantastisch geëindigd! All’s well that ends well.

Bratislava – 1 juni 2014

Deze zondagochtend sliepen we opnieuw uit en brachten we door al spelend met O en haar broertje V. Heel zonnige kinderen met wie we direct een klik hadden. Ik las voor aan O, maar moest toch passen voor de boekjes in het Slovaaks die ze me aanbood. Misschien de volgende keer. 😉

Vandaag wilde onze gastvrouw graag voor ons koken. Om haar niet al te zeer in de weg te lopen, trokken we nog even de stad in voor een bezoekje aan de beroemde Blauwe Kerk, ons aangeraden door de mama van onze vriend die momenteel in Chicago woont. Een gouden tip, want de kerk ziet er echt uit als iets uit een sprookje. Een gebouw dat opgetrokken lijkt uit suikerpasta. Heel erg mooi en bijzonder fotogeniek.

Na het bezoekje van de kerk wandelden we op ons gemak langs de straten van het stadscentrum die ons ondertussen al erg vertrouwd leken. We namen de tram en waren, zoals afgesproken stipt om half twee terug op het appartement (een vast etensritme hielden we er niet op na tijdens ons bezoek). De tafel stond voor ons gedekt en we genoten samen van een heerlijk Slovaaks home cooked meal mét zelfgemaakte aardbeientaart als dessert (ja, op culinair vlak hebben we niet te klagen, dit weekend). Met veel liefde bereid, dat smaakt nog altijd het beste.

Enfin ja, het tafelen liep weer wat uit, we speelden met zeepbellen op het balkon, lazen nog wat meer boekjes, gaven de plantjes water en besloten dan de bus naar de oevers van de Donau te nemen. Toegegeven als we met z’n tweetjes zouden zijn, zouden we Bratislava veel grondiger bezocht hebben dan nu het geval was. Maar we genoten allebei van het fijne gezelschap van onze vrienden en hun twee kinderen. Per slot van rekening zien we elkaar niet zo veel en hadden we veel tijd nodig om bij te praten.

Aan de oevers van de Donau bevond zich een prachtige boulevard met allemaal terrasjes. Heel fijne sfeer. De zon deed vandaag wel haar best, dus we nestelden ons al snel in het groene gras en genoten van de weldoende stralen op ons gezicht. Rond twintig voor zes vertrokken onze vrienden terug naar huis. Kleine O was een beetje oververmoeid aan het geraken en oververmoeide kinderen = lastige kinderen.

We besloten iets kleins (‘t is niet dat we deze vakantie al veel te kort kwamen) te eten op één van de mooie terrassen. Een risotto met paddenstoelen was exact waar ik zin in had. Genietend van de avondzon wandelden we langs de Donau richting Nový Most. Bratislava is echt een fantastisch stad om te kuieren, genietend van de mooie gebouwen en de leuke atmosfeer.

Onze vriend was zo vriendelijk geweest een tafeltje voor ons te reserveren op het dakterras van de Skybar. Aangezien het zondagavond was, viel de drukte heel erg goed mee. Er waren zelfs nog tafeltjes vrij. De plek waar gisteren de vriendelijke Vlamingen zaten was nu ingenomen door een bende Engelsen. Love the accent! Deze keer probeerde ik de Spicey Berry Caipiroska (groot succes!) en de Hot Frog (niet echt om over naar huis te schrijven, beetje spijt dat ik niet opnieuw een Pineapple Basil Tini besteld had). We maakten het niet te laat, want op maandagochtend moesten we vroeg uit bed om afscheid te nemen en onze trein naar Wenen te nemen.

Maar één ding is zeker, in Bratislava zien ze ons zeker nog terug!

Bratislava – 31 mei 2014

Deze zaterdagochtend een beetje uitgeslapen, gezellig samen ontbeten en met de kinderen gespeeld.

In de voormiddag trokken we met onze vriend W en zijn schattige dochter O naar het Slavín monument. Dit monument werd door de Sovjets opgericht op de begraafplaats van duizenden soldaten van het Sovjetleger (6.845 om precies te zijn) die sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de bevrijding van Bratislava van de Duitse bezetter in april 1945. Het monument moet zich zowat op de hoogste plek van Bratislava bevinden. Het 11 meter hoge standbeeld van A. Trizuljak boven op een 39 meter hoge piloon is bijgevolg zichtbaar van zowat overal in de stad. Je moet het de Sovjets nageven, ze hadden verstand van het bouwen van bombastische monumenten. Toch is deze plek net zoals de talrijke oorlogskerkhoven in de Westhoek het bezoeken meer dan waard. Want laten we niet vergeten dat zonder de dood van al deze jonge soldaten de oorlog wel eens een heel andere wending had kunnen nemen. Terecht dat deze plek in Bratislava tot Nationaal Cultureel Monument uitgeroepen werd. Het prachtige uitzicht op de stad namen we er graag bij.

Aangezien we ‘s ochtend niet al te vroeg gegeten hadden, waren we nog niet hongerig rond lunchtijd. Onze vrienden stelden voor om iets te gaan eten buiten het stadscentrum, in Modra, vlakbij de wijngaarden. En zo kwamen we terecht in restaurant Elesko, een verrassend moderne constructie op het platteland van Bratislava, omgeven door wijngaarden. Binnen in het restaurant kon je echt ten volle genieten van de moderne architectuur die je het gevoel gaf midden in de velden te zitten. Zeer knap gedaan. In het gebouw was ook een museum met tijdelijke tentoonstellingen, maar dit bezochten we niet.

Het was twee uur gepasseerd toen we ons een plek zochten op het terras. Op aanraden van onze vriendin L proefden we van de lekkerste druivensap ooit. Geperst van de druiven die op dat eigenste moment aan de wijnranken hingen te rijpen. Heerlijk! Zoals het échte Slovaken past, begonnen we de maaltijd met een voorgerecht terwijl boven onze hoofden ouderwetse vliegtuigen kunstjes uithalen (wat verderop was een luchtshow aan de gang). Als voorgerecht nam ik een soep van rundsbouillon met leverdumplings en groenten. Erg lekker. Ook het hoofdgerecht: gegrilde snoekbaard met saffraan wijnsaus, tomaten, venkel, geroosterde knofloof en gegrilde aardappelen was heerlijk. De hoeveelheden waren, naar eveneens Slovaakse gewoonten, zeer genereus. Voor het hoofdgerecht verkasten we naar binnen, het werd ons immers wat te frisjes op het terras. Er stak een kil windje op en de zon liet het jammer genoeg afweten.

‘t Is een beetje beschamend om toe te geven, maar we tafelden tot een uur of zes. (Ja, ik nam nog een dessert, maar sorbet helpt de vertering, of dat hebben ze me toch altijd wijsgemaakt.) Of neen, eigenlijk schaam ik me helemaal niet. Het was gewoon supergezellig. Kleine O op de trampoline en wij fijn babbelend met onze vrienden. Over Bratislava, het leven, de start-up van onze vriend, hun toekomstplannen. Echt ten volle genoten van deze ontspannende momenten samen. Onze vrienden waren dan ook nog eens zo lief ons verschillende flessen wijn cadeau te doen afkomstig van het domein zelf. <3

Rond half acht waren we terug op het appartement van onze vrienden, maar het avondmaal besloten we wijselijk aan ons voorbij te laten gaan. 😉

Nadat de kleinsten in bed lagen gingen we met onze vriend de stad in. We pikten nog net het laatste kwartier mee van een Urban Market in een oude gerestaureerde markthal. De hal stond heel lang leeg, totdat een ondernemende dame besloot zich de toestand van dit verkommerde gebouw aan te trekken, een huurovereenkomst met de stad af te sluiten en er opnieuw een markt in onder te brengen met allerlei kraampjes met zelfgemaakte spullen en natuurlijk eten en drank! Ik dronk er een glaasje schuimwijn, terwijl de heren zich aan een wat zwaardere rode wijn waagden. Onze vriend stelde voor de avond te eindigen in één van de meest populaire cocktailbars van de stad: de Sky Bar beloofde ons een fenomenaal uitzicht over Bratislava te bieden. En jullie weten allemaal dat ik een fan ben van de combinatie cocktails en fenomenale uitzichten. 😉

De bar zat stampvol, maar de geluksgoden waren aan onze kant: er was een plekje vrij voor drie personen aan de bar. We zaten met onze rug naar het fenomenale uitzicht, maar konden wel genieten van de bedrijvigheid van de barmannen achter de toog. De eerste cocktail die ik voorgeschoteld kreeg, was echt fenomenaal lekker. De Pineapple Basil Tini was een heerlijke combinatie van verse ananas, citroen, vodka en basilicum. Staat op mijn lijstje om thuis ook eens uit te proberen. Mijn tweede cocktail, de Shulimango, was ook lekker, maar niet zo overdonderend lekker als de Pineapple Basil Tini.

Terwijl de heren aan de bar bleven zitten om whiskey te drinken, nam ik de trap om een verdieping hoger op het buitenterras wat foto’ s te nemen van het uitzicht. Voor mij was het echt wel te koud om buiten op het terras op de zevende verdieping te gaan zitten, maar een groep dappere heren had duidelijk geen last van kippenvel. Toen ik op het terras verscheen met mijn fototoestel werd ik uitbundig gegroet in het Engels door de heren die zich duidelijk goed vermaakten. Ik groette vrolijk terug en concentreerde me verder op de foto’s. Na de begroeting schakelden de heren over op hun moedertaal (Vlaams!) en begonnen ze onderling te overleggen of ze hun kans moesten wagen om mij te versieren. Inwendig moest ik keihard lachen, maar ik besloot nog even niets te verraden. In het Engels vroegen ze me waar ik vandaan kwam en of ik nog plannen had voor de avond. Dat kon ik natuurlijk niet laten liggen en ik zei fijntjes: “Uit hetzelfde land als jullie.” Rode kaken en gelach alom. Gelukkig waren ze beleefd gebleven. 😉 We praatten nog even over wat ze allemaal al bezocht hadden, maar het aanbod om samen met hen de nachtclubs te verkennen liet ik toch maar liggen. 😉

Glimlachend en een sterk verhaal rijker keerde ik terug naar mijn gezelschap. Na twee cocktails (voor mij) en wat whisky’s (voor de mannen) sloten we de avond af en keerden we terug naar het appartement na deze toch wel erg decadente dag.

Een week met onze Japanse vriendin

Van vorige week zondag 15 juni tot zaterdag 21 juni logeerde onze Japanse vriendin bij ons. Ik zou heel graag willen zeggen dat we een fantastische tijd samen hadden, maar dat klopt niet helemaal. Misschien kwam het omdat ik moe was en er een keelontsteking broeide, maar ik had het erg moeilijk om aanknopingspunten te vinden. Toegegeven, haar Engels is duizend keer beter dan ons Japans, maar toch bleven we keer op keer steken in bijzonder oppervlakkige conversaties. Diepzinnige gesprekken voeren was heel erg moeilijk door haar gebrekkige Engelse woordenschat en vaak had ik het gevoel dat we mekaar gewoon niet verstonden.

Wat me ditmaal meer stoorde dan de vorige keer dat ze bij ons logeerde, of misschien viel het nu gewoon meer op, was haar ogenschijnlijk gebrek aan interesse in de Europese cultuur. Hoe hard ik ook probeerde wat achtergrond te verschaffen bij onze geschiedenis, vaak had ik het gevoel dat dit alles over haar hoofd heen ging en dat ze eigenlijk maar in één ding geïnteresseerd was: bier. Natuurlijk beschikken wij in België over een heel rijke biercultuur waar we terecht trots op mogen zijn, maar ons land heeft toch heus wat meer te bieden dan enkel dat. En als ik probeerde te polsen naar wat haar dan wel boeide, kreeg ik geen antwoord. Zelfs als ik haar de keuze tussen twee opties bood, kreeg ik een ontwijkend antwoord. Erg vermoeiend voor iemand zoals ik, die op dat vlak nogal recht door zee is.

Enfin ja, ik ben aan het zagen. Cultuurverschillen zijn op zich een verrijking, maar ditmaal had ik spijtig genoeg het gevoel op een muur te botsen. Een gemiste kans.

Proficiat, dr. B!

Alweer een doctor rijker in onze vriendenkring. Ditmaal mag de papa van mijn petekindje het fel begeerde dr. voor zijn naam zetten. ‘k Zou eens moeten tellen hoeveel doctoraten er ondertussen al in mijn boekenkast staan (en dan zijn er veel doctoraatsstudenten die tegenwoordig geen papieren exemplaar meer laten drukken om ecologische redenen).

Enfin ja, de receptie was een vrolijke bedoening. Veel oude bekenden teruggezien en lekkere cava gedronken. Mijn petekindje vond al de drukte een beetje minder leuk en verkoos de veilige armen van de mama boven die van de meter. Hij was ook pas terug van vakantie en nog wat vermoeid van te veel overgeslagen middagdutjes. Geen erg, er komt snel een herkansing.

Na al die cava ging het squashen diezelfde avond een pak minder, maar hey, wie maalt daarom?

Een fantastische Langste Dag

Het was lang geleden dat we nog eens in het land waren tijdens de Langste Dag, dus ik had al een hele tijd geleden afgesproken met vrienden om samen op de braderie rond te lopen en te genieten van de sfeer in de Leuvense straten. Toen ik de afspraak vastlegde, was er nog geen sprake van dat onze Japanse vriendin M bij ons zou komen logeren. We konden haar dus niet entertainen de laatste halve dag dat ze in België zou zijn. Nu, niet dat ik de indruk had dat ze dit heel erg vond: ze had een rondleiding bij Inbev gereserveerd en moest haar rugzak nog pakken.

En om heel eerlijk te zijn, ik vond het ook niet zo erg om ’s ochtends al afscheid te moeten nemen. De twee voorbije dagen hadden mij wat te veel energie gekost en ik keek ernaar uit om opnieuw vlotte conversaties te kunnen voeren en niet steeds het gevoel te hebben dat ik een eenrichtingsgesprek voerde. Begrijp me niet verkeerd, M is nog steeds welkom bij ons, maar ik denk niet dat ik in de toekomst nog twee hele dagen verlof zal opnemen om met haar op stap te gaan.

Deze eenentwintigste juni besliste de zon alvast haar beste beentje voor te zetten. Wat een zalig weertje! We genoten van de vele toffe acts en dronken een glaasje cava (mét lavendelsiroop voor mij) op de Grote Markt. We hadden oorspronkelijk afgesproken met onze vrienden en hun zoontje, maar onderweg pikten we nog een paar andere bekenden uit het Leuvense op.

En zo belandden we met zes volwassenen en één blauwogige peuter op het terras van het L-café op de Oude Markt. Fijne gesprekken in goed gezelschap, meer moet dat niet zijn en onze vriend O hield er zelfs een nieuwe hippe haarsnit aan over. Alleen jammer dat ik nog altijd last had van mijn keel, waardoor ik toch maar besloot het bij één glas cava te houden en over te schakelen op thee.

’s Avonds had ik gereserveerd in De 3 Tonghen. Omdat het bevriende koppel op tijd naar huis moest om hun zoon in bed te steken, leken tapas me een goede formule. We kregen een ronde tafel op het terras toegewezen waar perfect zes volwassenen en één kinderstoel rond pasten. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij.

Zalig ontspannen dagje.

Bratislava – 30 mei 2014

Gezellig samen ontbeten en het ijs gebroken met de kinderen. Het klikte meteen met kleine O, een perfect tweetalige meid (Nederlands-Slovaaks) van drie met een eigen willetje. Op voorhand had ik een beetje schrik dat ze ons niet goed zou begrijpen, want eerlijk, ik ken geen woord Slovaaks (al blijkt bij nader inzien dat Slovaaks veel verwantschap heeft met het Russisch en het Pools, dus het zou me wellicht niet al te veel moeite kosten om de basis onder de knie te krijgen). Gelukkig bleek die vrees ongegrond. O verstond ons zeer goed en sprak ook een aardig mondje Nederlands. Toch indrukwekkend hoe hersenen van jonge kinderen als een spons de woorden opzuigen.

En kleine V, zes maanden oud, won met zijn aanstekelijke glimlach meteen onze harten. Zo een vrolijke baby! Een heel sociaal kind ook, wilde er altijd bij zijn om te zien wat die rare volwassenen zoal uitspookten. Heel fijn dat we zo gemakkelijk aansluiting vonden bij de kinderen. Blijft toch altijd een beetje afwachten en kleine O had ons al wel een keertje ontmoet, maar toen was ze nog te klein om daar een blijvende herinnering aan over te houden.

Na het ontbijt vergezelde vriend W ons naar de tramhalte om ons op weg richting centrum te helpen. De regenwolken van de dag voordien hadden plaats gemaakt voor witgrijze schapenwolkjes en hier en daar zagen we zelfs een streepje blauwe lucht. Al mocht het voor mij gerust wat warmer zijn. Onze eerste stop in het historische centrum van Bratislava was de toeristische dienst. We werden supervriendelijk verder geholpen door een jongeman die het Engels perfect beheerste. We kochten allebei een Bratislava City Card die ons drie dagen lang onbeperkte toegang tot het openbaar vervoer garandeerde en een hoop kortingen er bovenop beloofde. Handig! Ik was wat aan het rondkijken in de shop toen mijn oog viel op, jawel, handgeblazen kerstballen in mei! De collectie van de mama van mijn petekindje is bij deze weer wat groter geworden. 😉

Blijgemutst verlieten we de toeristische dienst en begonnen we aan onze verkenning van het historische centrum van Bratislava. Groot is het centrum niet, maar wel heel gezellig en kleurrijk, met veel terrasjes en verrassend veel toeristen. Meer dan we verwacht hadden alleszins. Bratislava heeft de typische vibe van een Oost-Europese stad: komaf willen maken met de donkere periode van het communisme, de blik gericht op de toekomst om al die verloren jaren goed te maken. Het historische erfgoed wordt in ere hersteld (of gewoon gereconstueerd) wat een interessante mix aan prachtig gerestaureerde gebouwen en nog in verval zijnde gedeelten oplevert. Ook opvallend: erg veel graffiti in het straatbeeld. De meest opvallende landmarks zijn enerzijds de Donau die het historische centrum scheidt van de blokken uit de communistische periode en anderzijds het witte kasteel met het oranje-rode dak dat boven de stad uitrijst.

Omdat je nu eenmaal niet naast Bratislava Castle kon kijken, stond een bezoek aan dit kasteel hoog op ons lijstje. Op ons gemak wandelden door de gezellige straten richting het kasteel. Onderweg veel terrasjes gespot, jammer dat het daar nog nét te koud voor was. Bratislava Castle brandde volledig af in 1811, maar verrees op indrukwekkende manier uit haar assen. Pas in 1953 begon men aan de reconstructie, die niet meteen van een leien dakje liep wegens uiteenlopende visies over hoe de reconstructie aan te pakken. Pas in 2011 was het werk voltooid. De ruimtes in het kasteel huisvesten een paar tentoonstellingen, de één al interessanter dan de andere. Mijn persoonlijke favoriet was de tijdelijke tentoonstelling ‘From the shadow to the light‘. Heel mooie, zorgvuldig uitgekozen voorwerpen op een uitstekende manier gepresenteerd. Maar hét hoogtepunt is toch wel het uitzicht vanuit de Kroontoren op de stad. Magnifiek.

‘s Middags hadden we afgesproken om met onze vrienden en hun jongste zoon in restaurant Hradná Hviezda gelegen in het kasteel zelf. Wat een fantastische plek om samen te lunchen! Het was erg rustig dus we hadden de volle aandacht van de ober, die ons graag hielp bij het kiezen uit al die heerlijk klinkende gerechten. We begonnen met een soepje (want écht Slovaken eten altijd soep). Voor het hoofdgerecht ging ik voor de hert met rode biet en dumplings, uiteraard met een glaasje Slovaakse wijn erbij, en wow, wat een smaakexplosie. Deze eerste kennismaking met de Slovaakse keuken smaakte alvast naar meer.

Na de lunch namen we opnieuw afscheid en zetten mijn vriend en ik ons bezoek aan het kasteel verder. De ietwat dreigende wolken van de ochtend hadden ondertussen een iets lieflijkere witte kleur gekregen en het blauw van de hemel leek even de bovenhand te krijgen. Helaas, dit was slechts tijdelijk, want het grijs kreeg algauw weer de bovenhand. We wandelden van het kasteel opnieuw naar beneden. In het bij de City Card meegeleverde boekje stond dat we korting hadden voor het Museum of Viticulture gewijd aan de wijnproductie in Bratislava. Jammer genoeg waren we er pas een half uur voor sluitingstijd (welk museum sluit nu om 17u!) en had de mevrouw aan de kassa duidelijk geen zin meer om kaartjes te verkopen, want ze zei dat een half uur zeker niet voldoende zou zijn om het museum te bezoeken.

We keerden op onze stappen terug en besloten dan maar iets hypertoeristisch te doen: een ritje met de Presporacik Oldtimer® – minitrein. Dit minitreintje is het enige voertuig dat toegelaten is in de smalle straatjes van het historische centrum. Via een koptelefoon kregen we een uitstekende uitleg in het Engels. Leuk, omdat mijn kennis van de geschiedenis van Slovakije zo goed als onbestaande is. Na een half uurtje stonden we weer op straat. Omdat foto’s maken vanuit een rijdend voertuig meestal niet zo’n geweldige resultaten oplevert, besloten we de tocht die we zonet gedaan hadden nog eens te voet over te doen.

Omdat we nog tijd over hadden alvorens we in het restaurant verwacht werden voor het diner, besloten we alvast een aperitiefje te nemen. We slaagden erin terecht te komen in wat ongetwijfeld de allerduurste wijnbar van gans Slovakije geweest moet zijn. Onvoorstelbaar wat ze durfden aanrekenen voor een glas wijn. En dan zwijg ik over de flessen wijn van meer dan 100 euro. Gelukkig vond ik een goedkope prosecco op de menukaart en waagde mijn vriend zich aan een Slovaakse sterke drank Spišská Borovička gemaakt van jeneverbessen. Helemaal niet slecht en zowat het enige betaalbare op de kaart.

Onze vrienden hadden op vrijdagavond al een andere afspraak, maar waren zo vriendelijk om voor ons te reserveren in wat ongetwijfeld het meest spectaculaire restaurant van heel Bratislava moet zijn: het U.F.O. restaurant. En ja, het restaurant ziet er effectief uit als een UFO: gelegen aan de andere kant van de Donau, 85 meter boven de begane grond op het uiteinde van de Novy Most (nieuwe brug) met een werkelijk adembenemend uitzicht op de oude stad en het kasteel. Fenomenaal. Het enige wat nog ontbrak was dat het restaurant effectief rond zijn as zou draaien.

Uiteraard gingen we voor de zevengangenmenu met Slovaakse specialiteiten, alhoewel we na het formidabele middagmaal geen van beiden veel honger hadden, wilden we deze unieke gelegenheid niet voorbij laten gaan. Wat passeerden waren een hele hoop erg lekkere gerechten geïnspireerd op de traditionele keuken, maar met een moderne twist. Enkel de kazen vielen zwaar tegen. Het is duidelijk dat Slovaken van kaas maken niet veel kaas gegeten hebben. 😉 De (enkel Slovaakse) wijnen daarentegen waren fantastisch. De wijnen werden met veel enthousiasme voorgesteld door de vrouwelijke sommelier, die ons toevertrouwde dat ze voor buitenlanders altijd enkel Slovaakse wijnen koos. Heel tof.

Het menu:

Pork Knuckle In Gelatine Strong Broth, Pickled Spring Onion, Chives Mousse
Split Pea Soup With Wild Bear Garlic, Cream Dumplings, Mangalitsa Crackling Powder
Homemade Potato Dumplings Stuffed With Duck Confit, Cabbage Marmelade, Demi Glasse
Sturgeon, Grillef Potato Tartlet, Creamy Leek
Ballotine From Rabbit Loin, Stuffed Carrot, Poached Coal, Morel Mushroom
Assortment Of Local Cheeses, Honeycumb, Quince
Curd Cheese-Dill Tartlet, Apricot Mousse, Raspberry Coulis

Oja, ik was zo enthousiast om het fenomenale uitzicht vast te leggen dat ik per ongeluk met de draagriem van mijn fototoestel het bordje voor het brood tegen de grond liet smakken. Het bord was nog min of meer heel, maar er was wel een stukje van de zijkant gesprongen. Erg gênant moment, maar de obers reageerden superprofessioneel en voordat ik het goed en wel besefte, had ik al een nieuw bord.

Fun fact of the evening: als afsluiter kwam de ober heel erg trots aandraven met twee pralines van échte Belgische chocolade. Toen wij heel fijntjes opmerkten dat wij van België kwamen, werd zijn glimlach een beetje kleiner en maakte hij zich snel uit de voeten. De pralines waren niet echt bijzonder en kwamen uit rechtstreeks uit de frigo. A big nono!

De avond was voorbij gevlogen. We slaagden erin nog even naar het observation deck te glippen, maar werden al snel vriendelijk verzocht dit te verlaten omdat het sluitingstijd was. Aangezien het erop leek dat er rond elf uur ‘s avonds geen bussen of trams meer reden die ons naar het appartement van onze vrienden konden voeren, besloten we te voet te gaan. Kwestie van de maaltijd wat tijd te geven om te verteren. Het werd een aangename wandeling die ons door het hart van het uitgaanscentrum voerde. Ik had nog wel zin om een stapje in de wereld te zetten, maar dan zou ik de dag nadien geen mens meer zijn. Al deed het toch even zeer aan mijn (niet meer zo jonge) hartje.

Op het appartement aangekomen, overliepen we nog even de gebeurtenissen van de dag en maakten we plannen voor de volgende dag. Ons bedje lonkte!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden