Het eerste weekend van 2015

Ik speel een beetje vals, want voor deze gelegenheid laat ik het weekend starten op vrijdag. Een eerste werkdag die enkel bestaat uit een receptie en een portie stappen met de collega’s, kan je moeilijk een echte werkdag noemen. Het behoort tot de mogelijkheden dat ik ietsiepietse te veel had gedronken. Sommige gedeelten van de namiddag zijn nogal wazig in mijn geheugen. Buiten dan dat beschamende slippertje met hoge hakken op een gladde dansvloer. Enfin ja, heb me geweldig goed geamuseerd en meteen het jaar met het nodige feestgedruis ingezet. Om te ontnuchteren at ik samen met mijn vriend ‘s avonds heerlijk Indisch (spinaziemomo’s are the best) en keken we nog een paar serietjes.

Zaterdag bestond onze enige noemenswaardige activiteit uit het bijwonen van de nieuwjaarsreceptie voor de inwoners van de stad Leuven. Het weer was fenomenaal slecht. Toch stonden er in de gietende regen een ganse rij zoetebekken aan te schuiven voor hun taartje. Dit jaar liet ik het slagroom- of crème au beurre-rijke taartje aan mij voorbij gaan. Ben nooit een fan van biscuit geweest en de kans dat je een beeldje in je gebakje vindt, is niet zo groot. Ik gun de prijzen graag aan mijn medebewoners en at in plaats daarvan een pannenkoek van ‘t Wit Madammeke.

Zondagnamiddag overhandigde mijn petekindje (nog geen twee jaar) zijn nieuwjaarsbrief aan mij. Ik kreeg er meteen ook een flesje zelfgemaakte limoncello bij (gemaakt door de mama, niet door het petekindje, uiteraard). Het vergde wat overtuigingskracht om hem zijn envelopje te laten aannemen, maar uiteindelijk lukte het toch. Ik denk dat hij het concept ‘een cent voor Nieuwjaar’ nog niet helemaal door heeft. Volgend jaar zal hij trouwens voor het eerst een op school gemaakte nieuwjaarsbrief overhandigen. Ik ben benieuwd!

We sloten de avond af met een gezellig diner vergezeld van een goed glas wijn met de mama en papa van mijn petekindje. Op het menu stonden met veel liefde klaargemaakte lasagne en tiramisu van Jeroen Meus. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden.

Een zalig rustige kerstvakantie

In aanloop naar de kerstvakantie hadden mijn vriend en ik aan elkaar beloofd het deze vakantie rustig aan te doen. Geen wilde plannen, geen uitstapjes, geen overdaad aan sociale afspraken. Onze agenda zit de rest van het jaar al vol genoeg en door de drukke eindejaarsperiode op het werk hadden we allebei nood aan wat tijd om op adem te komen.

Dus brachten we kerstavond en kerstdag gewoon gezellig door op ons appartementje, van spijzen voorzien door Convento Food en ook op tweede kerstdag bleven we thuis cocoonen. Toch handig, sushi die aan huis geleverd wordt! Wat een fantastische uitvinding!

Zondag 27 december werden we bij de ouders van mijn vriend verwacht voor de jaarlijkse kerstfestiviteiten. Hoewel de ouders van mijn vriend elk jaar echt hun best doen, is de maaltijd die ze ons voorschotelen toch altijd weer een beetje een teleurstelling. Denk dat het gewoon van nature niet zo’n goeie koks zijn. Wel een beetje jammer, zeker als je weet dat ze er zoveel tijd en moeite in steken. Gelukkig waren er de heerlijke pralines van Bittersweet als afsluiter van de maaltijd. En ik kreeg een Oxfam-kip cadeau. Hoera! Mijn cadeautjesgever had echter dezelfde bemerking als ikzelf: wat een verschrikkelijk omslachtig systeem. Komaan Oxfam, time to step up your game!

Zondag 28 december lag er zowaar een wit laagje over Leuven en kregen we toch nog volk over de vloer. Tijdens het kerstdiner onder vrienden kwam het idee van een lan-party opborrelen en dus zat ik zondag met zes manspersonen in mijn leefruimte. Niet dat ik er veel last van had. Ik heb een goeie hoofdtelefoon met noice cancelling. 😉 Terwijl de heren speelden, verwerkte ik mijn foto’s. ‘s Avonds bezondigden we ons weer aan een aan huis geleverde maaltijd: Thais ditmaal. Ik moet zowat de beste klant van just-eat.be geweest zijn deze vakantie.

Maandag 29 december stond volledig in het teken van het petekindje van mijn vriend en haar zusje (die de laatste keer zo zielig was geweest dat ze niet mee op stap mocht, zielig doen werkt, beste mensen). In de voormiddag verkenden we samen het ‘Magnus is ziek‘-parcours, ‘s middags gingen we voor de ongezonde kindvriendelijke (frietjes en kippenvingers) maaltijd in De Lange Trappen en de rest van de namiddag brachten we door in de Winterspeeltuin in de Brabanthal. Pure horror, trouwens die winterspeeltuin. Ongezellig kunstlicht, ellenlange wachtrijen en ouders waarbij je de wanhoop in hun ogen kon lezen. Ik vond het verschrikkelijk. Mijn vriend heeft een uur staan aanschuiven om zijn petekindje vijf minuutjes op de trampoline te laten springen. Al een geluk dat er dan smartphones bestaan om het kind bezig te houden. Zelf ging ik ondertussen met het jongste zusje op schok. En ik koos strategisch voor de attracties waarvan de wachtrijen mij doenbaar leken.

Wel een pluspunt: de overheerlijke pannenkoeken. Ik verorberde er maar liefst twee met appel en rozijnen, de jongste van de hoop at er zowaar drie! We bleven tot sluitingstijd en vertrokken dan met twee enthousiaste jongedames op de achterbank terug naar Geel. Twee smartphones = twee brave kindjes. En ja, het is wellicht niet zo opvoedkundig verantwoord, maar de sfeer in de auto is wel beter als ze niet op mekaar zitten te kloppen.

We leverden onze twee jongedames zonder problemen af bij de ouders en bleven vervolgens een beetje plakken. De zus van mijn vriend (tevens mama van de beide jongedames) was net begonnen aan een puzzel van duizend stukjes die al een jaar of drie in de kast lag. Natuurlijk konden mijn vriend en ik niet anders dan haar een handje toesteken bij dit karwei. Zo rond een uur of elf naderde de puzzel haar voltooiing en besloten we toch maar wijselijk naar thuis te vertrekken. Kwestie van niet te laat in bed te liggen en de eer van het oplossen aan de zus van mijn vriend over te laten.

Dinsdag 30 december hadden we enkel ‘s avonds een afspraak met een vriendin die pas terug was van vakantie in Marokko. We luisterden naar haar fijne reisverhalen terwijl we genoten van een overheerlijke sushiboot in de Wabi Sabi Sushi Bar. De avond rondden we af met een cocktail in d’Entreprise.

Oudjaar vierden mijn vriend en ik gezellig romantisch samen op ons appartementje. De last minute uitnodiging van onze vrienden hadden we afgeslagen, want we waren vast van plan ons deze laatste avond van het jaar lekker asociaal te gedragen, nog een laatste keer seks te hebben in het oude jaar en meteen een eerste keer in het nieuwe jaar. 😉 Op culinair vlak trakteerden we onszelf op een feestelijke visschotel van De Walvis. Kreeft, oesters, gravlax, garnalen, scampi, kokkels,… Het water komt me in de mond als ik eraan terugdenk. De oesters aten we met een glaasje wodka en de hoofdschotel met een flesje heerlijke witte wijn. Klokslag middernacht zagen we overal rondom ons vuurwerk de hemel verlichten. Fantastisch spektakel, gratis te bewonderen vanaf ons balkon. 😉

De eerste dag van het nieuwe jaar reden we met een fris hoofd en zonder kater ‘s avonds richting Limburg voor het traditionele familiefeest met gourmet. ‘t Was lekker en de kerststronken van Demeestere vielen ook dit jaar weer in de smaak. We haalden de Japanse whisky boven om te klinken op het nieuwe jaar. En daarmee zijn we officieel in 2015 en bij het eind van de vakantie aanbeland.

PS: Denk nu vooral niet dat we onze kerstvakantie in ledigheid doorbrachten. Toegegeven, we keken vaker naar een aflevering van onze favoriete series dan gewoonlijk, maar dat is niet moeilijk, want doorheen het jaar komen we daar zelden tot nooit aan toe. Ik maakte twee pixum-fotoboeken om onze vrienden in Bratislava en Aubonne te bedanken voor hun gastvrijheid, ik schreef eindelijk de reisverslagen van onze trip naar Zwitserland, schreef wat recensies en een stuk of honderd kerstkaarten, voorzag al mijn Schotlandfoto’s van commentaar en coördinaten, verwerkte een groot deel van mijn Singapore-foto’s, knabbelde aan mijn mailachterstand, las de conclusies na van onze advocaat i.v.m. een zaak op het werk en studeerde zelfs een ietsiepietsie Spaans. Alleen aan het bewerken van mijn gopro-filmpjes ben ik spijtig genoeg niet toegekomen.

Kickoff eindejaarsperiode

En we zijn weer vertrokken voor een periode vol feestelijkheden, al hebben mijn vriend en ik ons voorgenomen het deze kerstvakantie wat rustiger aan te doen.

Naar goeie gewoonte startten de festiviteiten met het jaarlijkse kerstdiner onder vrienden. Dit jaar brak het aantal aanwezigen (23 personen) alle records. Waar ik, als organisator, natuurlijk superblij om was.

Dit jaar het ik voor een nieuwe locatie gekozen: de Abdijmolen bij de Parkabdij in Heverlee. Een voltreffer. Het aperitief vond plaats in de ruimte bij het mechanisme van de prachtig gereconstrueerde watermolen. Alleen jammer dat het niet lukte om een demonstratie van de molen te organiseren. Een verbeterpunt voor volgend jaar.

Na het aperitief namen we plaats in een apart zaaltje speciaal voorbehouden voor ons gezelschap. Het eten was erg lekker en de avond vloog voorbij. We maakten zelfs plannen voor een bezoek aan de Expo in Milaan volgend jaar. Voordat we er erg in hadden was het dessert achter de rug en werden we vriendelijk door het personeel aangemaand andere oorden op te zoeken.

Omdat de meeste van onze vrienden kinderen hebben, konden we hen niet meer overtuigen om naar de afterparty op ons appartement te komen. Het werd dus een bescheiden afterparty met de twee vrienden uit West-Vlaanderen die bij ons bleven logeren. We dronken nog een digestief en kropen op een deftig uur in bed.

Terwijl op zondag onze gasten uitsliepen, glipte ik naar buiten om inkopen voor het ontbijt te doen. Altijd fijn, op het gemak ontbijten op zondag. Zo rond het middaguur namen we afscheid van onze vrienden en hadden we het rijk weer voor ons alleen.

In de namiddag brachten we nog een bezoekje aan een pasgeboren baby in Mechelen. Een schattig jongetje dat zich duidelijk erg goed bij mij op zijn gemak voelde: hij viel prompt in slaap op mijn schoot en bleef daar zo’n dik uur liggen tot het tijd was voor zijn voeding. Het laatste babybezoek van 2014! Al heb ik zo het gevoel dat 2015 op dat vlak alle records zal breken.

Stakingsweek

Maandag 8 december: Een dagje verlof omdat ik geen zin had om weer thuis te werken en ik de stad in wilde trekken om foto’s te maken van de stakers. Ik bleef echter te lang in bed liggen (mijn zwakke punt), waardoor ik de actie aan de piketten grotendeels miste. Gelukkig kon ik wel wat foto’s maken van de actie aan de Alma en de Hart boven Hard-fietstocht. Mijn vriend geraakte ook niet op zijn werk, dus brachten we samen een rustige namiddag door. We bestelden Indian Food bij Just-eat.be (ideaal voor luie mensen zoals wij) en waren voor één keer mooi op tijd in de salsa-les. De laatste les alweer. Snik. Gelukkig kunnen we er in januari opnieuw invliegen.
Dinsdag 9 december: Marathonvergadering van negen uur ‘s ochtends tot half twee ‘s middags. Gelukkig waren er broodjes voorzien. Voor mij de eerste keer dat ik rechtopstaand vergaderde aan zo’n hoge tafel. Toch niet echt een fan. Je bent dan bijna verplicht om schoenen zonder hakken aan te doen om op den duur niet verschrikkelijk veel pijn aan je voeten te krijgen. ‘s Avonds stond er een afspraak met onze vriend K op het programma. Altijd weer een plezier om met hem af te spreken. We verkenden een nieuw Leuvens restaurant: Bistro Tribunal. Echt een ontdekking voor wie van lekker vlees houdt. Al had ik achteraf wel het gevoel dat ik mijn vleesquotum voor de maand december bereikt had. Ik ben normaal niet zo’n vleeseter. Op restaurant neem ik eerder vis (tenzij er wild op het menu staat), maar ja, als je dan in een restaurant komt waar je aan een koeltoog je eigen vlees kan uitkiezen, dan is er niet veel nodig om mij over de streep te halen.
Woensdag 10 december: Wat is de ideale manier om mij slecht gezind te krijgen voor de rest van de dag? Een vergadering inplannen om 7.30u. En neen, dat is geen typfout. Die woensdag sleepte ik mezelf om zes uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor deze Bijzonder Belangrijke Vergadering. De vergadering zelf was vrij ontnuchterend. De crisis heeft nu ook ons bedrijf bereikt. Gelukkig had ik ‘s avonds niets gepland, ik denk niet dat ik aangenaam gezelschap zou geweest zijn.
Donderdag 11 december: Alweer een stakingsdag! Veel collega’s die het zekere voor het onzeker namen en thuis werkten. Gelukkig raakte ik zonder al te veel problemen in Brussel. Met de weinige collega’s die er wel waren, gingen we ‘s middags een lekkere spaghetti eten in het oer-Brusselse etablissement De Meiboom. Vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk omdat ik de opening van de Leuvense kerstmarkt wilde fotograferen. Tijdens het optreden van drie tenoren die liederen brachten die pijn aan mijn oren deden, verorberde ik snel een pannenkoek met siroop van ‘t Wit Madammeke, want nadat de officiële geplogendheden achter de rug waren, had ik me ingeschreven voor een Winterwandeling die in het teken van Vesalius stond. Heel tof gebracht, die wandeling, met een onzichtbare Vesalius die onze gids allerlei wetenswaardigheden influisterde. Jammer genoeg moest ik voortijdig afhaken, want ik werd om half acht alweer op een andere vergadering verwacht. Die duurde veel langer dan ik had verwacht, dus mijn maag rammelde serieus toen ik om tien uur weer buiten stond. De lokroep van een tweede pannenkoek met appel op de kerstmarkt was bijgevolg moeilijk te weerstaan…
Vrijdag 12 december: In de late namiddag kregen we bezoek van de Big Big Boss. Hij kwam op alle verdiepingen van ons gebouw even kort goeiendag zeggen (wat een uurtje op voorhand hilarische taferelen opleverde van mensen die al hun rommel nog rap rap probeerden ergens te verstoppen), om vervolgens op een kleine receptie voor al het personeel een korte speech te geven. Heel fijn om informeel kennis te maken met de nauwe medewerkers van de Big Big Boss. Ik genoot van mijn glaasje cava en de toffe gesprekken. De receptie liep een beetje uit, waardoor ik de pré-dinnerdrink met onze vrienden miste (ze namen het mij niet kwalijk). Ik was wel mooi op tijd op de afspraak in restaurant Enoteca da Valentino. We brachten een gezellige avond door met lekker eten en uitstekende wijn. Een mooie afsluiter van de werkweek.

Sinterklaasweekend

Een bijzonder rijk gevuld weekend! Eentje om in de annalen bij te schrijven.

Maar laat ik beginnen bij het begin: zaterdagochtend, 11.30u, tijd voor mijn spreekbeurt. Mijn vriend was speciaal naar het clt afgezakt voor onze salsademonstratie. (Ik benadruk het niet genoeg, maar ik heb het echt wel getroffen met hem.) De demonstratie was ok, al hadden we zonder toeschouwers onze choreografie op ons appartementje een pak beter uitgevoerd. Nuja, ik neem aan dat als je zelf geen salsa doet, die kleine foutjes en onzorgvuldigheden niet direct opvallen. We raakten ook een beetje de kluts kwijt, omdat de leerkracht aan het volume van de luidspreker zat te prutsen. Gelukkig zijn er na de les toch een paar medeleerlingen komen zeggen dat we goed konden dansen, al kan dat ook uit beleefdheid geweest zijn. Van mijn spreekbeurt zelf was ik minder tevreden. Mijn niveau van spreken is gewoon te laag voor een vierde jaar. Meer oefenen, dat is natuurlijk de clou. Het pakt niet om je te beperken tot ongeveer vier uur per week opletten in de les om een taal onder de knie te krijgen. Nu alleen nog de tijd vinden om ook in de week wat met Spaans bezig te zijn.

Natuurlijk liep met al die spreekbeurten de les gigantisch hard uit en dat terwijl ik nog boodschappen moest gaan doen in het Kruidvat en een cadeau voor de housewarming party van van collega’s diezelfde avond moest op de kop tikken (het werd een grote doos legoblokjes voor het vijfjarige dochtertje). Het geplande bezoek aan de fototentoonstelling van Foto Gamma moest ik helaas laten schieten. Volgend jaar een herkansing!

Vroeger dan verwacht ging de bel. Of correcter: sprong het scherm van de intercom op, want onze bel heeft er een tijdje geleden de geest aan gegeven. Niet dat we dat erg vinden, want het ding produceerde een verschrikkelijk rotgeluid. Mijn petekindje en zijn mama en papa. Net op het moment dat ik van plan was in de douche te springen! Ongewassen heette ik onze gasten welkom. Gelukkig was de Sint vooruitziend en had hij de cadeautjes al klaar gezet op tafel. De mama was heel blij met de stoere outfit voor haar flinke peuter en mijn petekindje zelf was in de wolken met zijn duplo blokken.

Het was een kort bezoekje, want ook mijn petekindje heeft een drukke agenda. Hij moest die avond gaan dineren bij zijn oma en opa (en daar natuurlijk ook Sinterklaasgeschenkjes in ontvangst nemen, zo gaat dat).

Na het bezoekje nam ik snel een douche, staken we een boterham in onze mond en vertrokken we richting Stekene, een vriendelijk dorpje bij de Nederlandse grens waarvan ik tot voor kort nog nooit gehoord had. Onze lieftallige collega’s hadden het huis van de mama van één van hen volledig opgeknapt en er een fijne thuis van gemaakt voor hun tweetjes en de dochter van één van beiden. Al hadden ze mij wel op voorhand mogen waarschuwen dat het een feestje op kousenvoeten zou worden, dan had ik een paar kousen zonder gat in aangedaan. 😉

De leefruimte was uitgerust met een houtkachel die zoveel warmte gaf, dat de meeste collega’s al snel in topjes of t-shirts zaten. Ik was zelf ook erg blij dat ik mijn vestje kon uitspelen. Ik hou van een warme en gezellige thuis, maar dit was me toch een paar graden te veel. Gelukkig was de cava uitstekend, de hapjes lekker en de met krantenknipsels versierde salontafel een waar kunstwerk. Onze collega’s hadden duidelijk hun best gedaan om hun gasten in de watten te leggen, ze hadden zelfs een heuse bierquiz voorbereid, die jammer genoeg te moeilijk bleek voor mijn vriend en mezelf, want we eindigden op de derde laatste plaats. Als het nu een whisky-quiz was geweest, he! Door de glaasje cava had ik zelfs de moed om een kleine salsademonstratie te geven (nuja, we hadden de ochtend al een generale repetitie gehad, he).

Tijdens de rit naar huis vielen mijn ogen al snel dicht. Chapeau voor mijn geweldige chauffeur die er altijd in slaagt ons veilig thuis te brengen.

Te zeggen dat ik redelijk uitgeput was, is een understatement. Gelukkig stond er zondagochtend geen verschrikkelijk vroeg verjaardagsfeestje gepland en slaagden we erin tot het middaguur uit te slapen. Man, dat deed deugd! Zoveel slaapachterstand om in te halen.

Het was goed dat ik mijn cava-roes had uitgeslapen, want om drie uur werden we verwacht op een whisky-proefnamiddag. We waren in totaal met zes personen en zeven flessen whisky. Eén van de aanwezigen bleek echter in de onmogelijkheid te verkeren om mee te doen aan onze proeverij, om wille van de beste reden ooit: nummer twee op komst! We klonken met een lekker glas whisky op dit goede nieuws en verkenden de verschillende smaken. Ik weet ondertussen dat smoky whisky’s niet mijn ding zijn en dat werd weer maar eens bevestigd. De piepjonge Australische Starward whisky daarentegen viel enorm bij mij in de smaak. Ik heb meteen een bezoek aan deze distillery op mijn verlanglijstje gezet voor onze volgende Australiëreis.

Ik deed het rustig aan met de whisky’s en hield het bij kleine proevertjes. Whisky is een drank die de nodige respect verdient en waarvan je met mate moet genieten. Even deed er zich een onsmakelijk akkefietje voor toen het tweejarige zoontje van onze vrienden opeens zonder waarschuwing zijn maaginhoud op de grond ledigde. Het arme ventje was er helemaal ontdaan door. Ik zag ons geplande diner al in het gedrang komen, maar de ouders bleven er super chill bij. Alles snel opgekuist en het was duidelijk dat het ventje zich daarna een pak beter voelde. De ouders vermoedden dat hij de nieuwe medicatie die hij gekregen had tegen zijn hoest niet goed verdroeg en ik vermoed dat ze met dit vermoeden de nagel op de kop sloegen. De kleur keerde snel terug in zijn gezicht. En jawel, nog geen kwartier later zat het ventje alweer met een brede smile op en neer te wippen. Ongelooflijk hoe veerkrachtig kinderen zijn.

We konden dus zoals gepland iets gaan eten in restaurant De Kleine Kauter mét een vrolijke peuter die een grote fan was van de kabeljauwmousse die als hapje werd opgediend. De vriendelijke ober bracht zelfs speciaal voor hem nog een tweede portie. Ik keek toch een beetje zorgelijk toe, maar de kabeljauwmousse hebben we geen tweede keer meer terug gezien. 😉

Ik was oorspronkelijk van plan het bij iets lichts te houden, maar onze zwangere gastvrouw verjaarde de dag nadien en er was een heel interessante menuaanbieding waarbij de jarige een gratis menu kreeg. Als we met voldoende personen de menu bestelden kregen we er ook nog eens twee flessen wijn gratis bovenop. Tja, dan toch maar overstag gegaan en geen spijt van gekregen, al moet ik toegeven dat het wel een beetje te veel van het goede was. Bij het dessert moest ik dan ook passen. Maar De Kleine Kauter is absoluut een aanrader, als je in de buurt van Roosbeek bent.

We moesten een beetje overhaast afscheid nemen, om voor de start van de staking in Vlaams-Brabant nog tijdig onze bus te halen, maar wat mij betreft, zeker voor herhaling vatbaar!

Het laatste weekend van november

Niet te geloven dat november er alweer op zit. Nu is de race naar het einde van 2014 definitief ingezet, met drukke dagen op het werk en een eindejaarsperiode die mijn vriend en ik bewust rustig gehouden hebben. Kwestie van wat op adem te komen na best een druk jaar.

De laatste zaterdag van november begon naar goede gewoonte met een paar uurtjes Spaans. Ik heb het gevoel dat ik een tandje bij moet steken dit jaar. Meer tijd maken om naar Spaanse films te kijken en al de grammatica nog eens grondig herhalen. Alleen, wanneer doet een mens dat? Ik ben nu al begonnen met een Spaanstalige Youtuber te volgen, kwestie van toch meer dan één keer per week met de Spaanse taal geconfronteerd te worden. Vooral het spreken gaat nog niet zo vlot als ik het zou willen. Ik moet nog te vaak naar woorden zoeken en de verschillende tijden van het werkwoord zitten er nog niet goed genoeg in. Vooral de subjuntivo blijft lastig. En Spanjaarden zijn een grote fan van hun subjuntivo, die in tegenstelling tot Fransen die deze tijd steeds minder en minder gebruiken.

Na de Spaanse les at ik snel een boterhammetje om samen met mijn vriend Sinterklaascadeautjes te gaan kopen voor onze drie petekindjes. Ze zijn dit jaar naar goed gewoonte weer allemaal superbraaf geweest, dus de Sint kan trots op hen zijn. Voor het petekindje van mijn vriend kochten we een knalgeel fototoestel (een Nikon dan nog wel, shame on me) dat ook onder water foto’s kan maken. Ben erg benieuwd om de eerste foto’s te kunnen aanschouwen!

‘s Avonds werden we samen met Peter en Lynn in Zottegem verwacht bij Joke en Vincent. Vincent volgt al een tijdje een opleiding tot hulpkok en dat is eraan te merken. Heerlijke hapjes om mee te starten en daarna huisgemaakt stoofvlees met appelmoes en zelfgemaakte frietjes. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden! Na het dessert werden de strijkparels en een jaren negentig versie van Trivial Pursuit boven gehaald. Dat blijkt een geweldige combinatie te zijn, want niet alleen maakten we enkele leuke strijkparelsfiguren, we sorteerden gezamenlijk ook alle strijkparels op kleur. En oja, mijn vriend en ikzelf kwamen als overwinnaars uit de Trivial Pursuit strijd. 😉

We hadden ons voorgenomen het niet al te laat te maken, maar je weet hoe dat gaat, als het plezant is, dan vliegt de tijd. Dus lagen we pas rond een uur of half drie in bed. Veel te laat als je de dag nadien (op een zondag, blasfemie!) alweer om negen uur eruit moet. Mensen die ontbijtfeestjes geven voor verjaardagen, ze zouden dat moeten verbieden!

Enfin ja, het ontbijtfeestje was eigenlijk best wel plezant. Ik ben een fan van uitgebreid ontbijten en het is altijd leuk om met de nichtjes en neefjes te spelen. De jarige (twee jaar al, nu officieel geen baby meer) had het concept van kaarsjes uitblazen nog niet helemaal door, maar er waren genoeg bereidwilligen om haar daarbij te helpen.

Al waren we toch blij dat we ‘s avonds rustig achter onze pc konden kruipen. Veel energie, dat jonge grut.

Een goed gevulde week

Maandag 24 november
Salsa! Het begint nu echt wel redelijk goed te gaan. Maar goed ook, want ik moet binnenkort een mini-spreekbeurt over salsa geven in de Spaanse les en ik wil daarbij aansluitend een kleine demonstratie geven. Nu alleen nog mijn vriend overtuigen om mijn demonstratiepartner te zijn. 😉

Dinsdag 25 november
Met vijf collega’s in één auto richting Opwijk om een collega te bezoeken die wegens een operatie een tijdje met ziekteverlof is. Verschrikkelijk veel file in Brussel. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die elke dag bumper aan bumper willen staan aanschuiven. Dan toch liever op een trein met vertraging zitten! Het bezoek was superleuk. Onze collega herstelde goed en de wonden van de operatie waren mooi aan het genezen. We kregen een rondleiding in haar splinternieuwe huis en werden volgestopt met champagne, witte wijn en heerlijke hapjes door de man van de collega bereid. Jaja, daar kan mijn vriend nog wat van leren. 😉 Ik was een beetje tipsy op de treinrit naar Leuven die verder vlekkeloos verliep. (De collega die zo vriendelijk was ons een lift naar Opwijk te geven, had ons naar het dichtstbijzijnde station gebracht, omdat iedereen natuurlijk een andere richting uit moest om thuis te geraken.

Woensdag 26 november
‘s Middags met de collega’s gaan lunchen in Au bon bol, het restaurant met de heerlijke, huisgemaakte noedels en de meest onvriendelijk serveerster op de planeet. Je gaat er voor het lekkere eten, niet voor de gezellige sfeer. 😉

‘s Avonds bezoek van een oud-studiegenootje. Reden om de whikyflessen nog eens boven te halen, want hij is een liefhebber. Al mocht hij na zijn ongeval eigenlijk geen alcohol drinken.

Donderdag 27 november
Naar het openingsfeest van een nieuw hotel in Leuven, inclusief rode loper. Naar ‘t schijnt zijn er die avond veel BV’s komen opdagen en trad er zelfs een heel bekende boyband op (waarvan ik nog nooit gehoord had). Dit alles is echter volledig aan mij voorbij gegaan, want ik moest mij concentreren op het verrukkelijke eten en de cocktailshowtjes van de geïmporteerde Britse barmannen aan de smeltende ijsbar. Een mens moet zijn prioriteiten stellen in het leven. Er is trouwens niks mis met eerst een ijsje van Häagen Dazs eten en vervolgens nog een stukje ongelooflijk mals rundsvlees een perfecte rosé tonijn verorberen. Wie heeft er ooit beslist dat het dessert de maaltijd afsluit?

Vrijdag 28 november
Deze niet onaardige week werd in stijl afgesloten op de openingsavond van het Kortfilmfestival. Mijn vriend zag het niet zitten om mij te vergezellen (stiekem denk ik dat hij niet zo’n kortfilmfan is), gelukkig kon ik beroep doen op de vriendin die mij eerder op de Vermist-screening vergezeld had. Facebook, het ideale instrument om een date te vinden! Het werd een fijne avond met een zeer gevarieerd aanbod aan kortfilms en een leuke afsluitende babbel op de receptie. <3

Knockout game

Toen ik het sms’je kreeg dat mijn kameraad in Providence het slachtoffer geworden was van een knockout game, moest ik eerst opzoeken wat het betekende. Ik had geen flauw idee wat ik me bij de term moest voorstellen, maar toen ik de beschrijving las op wikipedia ging het haar op mijn armen recht overeind staan. Mijn kameraad en oud-studiegenootje was in het midden van de dag vlak voor een drukke mall met politieagenten op nog geen honderd meter afstand, buiten Westen geklopt door een groep van een twintigtal minderjarigen. Kinderen die het plezant vonden om een willekeurige vreemdeling bewusteloos te kloppen. Just for the fun of it.

Mijn vriend is deze avond langs geweest om het hele verhaal in geuren en kleuren te vertellen. Anderhalf uur heeft de politie hem laten wachten, vlak voor de mall waar hij buiten westen was geraakt, zonder dat iemand op het idee kwam om hem naar een ziekenhuis te brengen. Eerst dacht hij dat de schade nog meeviel, maar zoals dat vaak gaat wanneer mensen in shock zijn, werd de omvang van de schade pas later merkbaar. Pas de dag na de aanval is hij naar de ER geweest om zich te laten onderzoeken. Vervolgens heeft hij twee weken bijna niets meer kunnen doen door de stekende hoofdpijn. Na een zoveelste bezoek aan de ER wilden ze hem daar niet doorverwijzen naar een specialist, omdat hij in de US geen primary care fysician had. Hallucinant.

En zo werd wat een productief werkbezoek moest zijn aan de Brown University een nachtmerrie. Gelukkig kon hij beroep doen op behulpzame collega’s ginder, maar toch, zoiets traumatiserend doormaken ver van je familie en vrienden, ik mag er niet aan denken. Gelukkig is hij nu terug in België, maar hij sukkelt nog steeds met de gevolgen van de aanval. Hij kan zich niet concentreren, heeft geheugenproblemen, last van hoofdpijn en wellicht ook post-traumatische stress. En dat voor iemand die zijn geld moet verdienen met zijn hersenen.

De daders hebben ze niet te pakken gekregen. Er zijn, in tegenstelling tot wat je zou denken, geen camerabeelden van het voorval. En zelfs al zouden ze de schuldigen te pakken krijgen, een minderjarige kan je niet lang opgesloten houden…

En dan denk ik terug aan mijn eigen tienerjaren waarin ik tijdens de middagpauze op school brieven voor Amnesty International zat te schrijven en kalligrafie leerde. Gelukkig zijn dit soort voorvallen de uitzondering, maar toch, wat bezielt een groep tieners om zoiets te doen?

Sint-Truiden by Lights

Zaterdag was ik bij vrienden te gast. Echt een verwennamiddag/avond. We werden onthaald met lekkere taart (kaastaart, jay!) en reden vervolgens naar Sint-Truiden om een wandeling te maken langs 12 verlichte sites en architecturale bakens. Het was een prachtige, niet te koude herfstavond, ideaal om te genieten van de sfeervolle verlichting. Misschien had ik me er, de foto’s van het Lichtfestival in Gent indachtig, net iets spectaculairder bij voorgesteld, maar het was een bijzonder aangename wandeling die iets intiems had door de manier waarop de lichtkunstwerken door de stad verspreid waren. De kinderen waren trouwens dol op de veelkleurige schaduwen waarmee ze door deze te laten overlappen alle kleuren van de regenboog tevoorschijn konden toveren.

We waren een beetje later dan gepland terug van de wandeling, waardoor de tweeling eigenlijk al wat te moe was om nog goed te eten. Voor de jongen was compleet uitgeteld. Jammer, want de maaltijd die mijn vriendin op tafel toverde was heerlijk. Hertensteak met zelfgemaakte portosaus en zelfgemaakte knolselderpurée!

Ik neem mij al een hele tijd voor om mijn vrijwel onbestaande cooking skills eens wat op te krikken, maar het komt er maar niet van. Mijn luiheid haalt steeds de bovenhand. Wanneer ik dan bij vrienden te gast ben die een fijne, zelfgemaakte maaltijd op tafel weten te toveren, ben ik altijd een beetje jaloers.

Quote van de dag, uit de mond van de zevenjarige met wie ik hand in hand liep: “Jouw schaduw lijkt wel een papa!”

Lausanne – 11 november 2014

Vandaag afscheid moeten nemen van onze vrienden en de kinderen. Zo’n bezoekje is altijd veel te kort om volledig bijgepraat te geraken. Er gebeurt dan ook ontzettend veel in het leven van onze vrienden (in tegenstelling tot in dat van ons, wij zijn een beetje saaie mensen). Ik ben alleszins ontzettend blij dat het zo goed klikte met de kinderen en met ons petekindje in het bijzonder. We zien hen door de afstand helaas niet vaak genoeg, maar ik hoop dat ons petekindje een keer bij ons kan komen logeren als ze wat groter is.

Onze vriend zette ons samen met onze valiezen af aan het treinstation van Aubonne waar we wachtten op de trein naar Lausanne. Tijdens de treinrit las ik nog wat verder in de roman die ik aan het begin van onze trip was beginnen lezen. Door al die treinritjes was ik al goed opgeschoten. In het station van Lausanne lieten we onze valiezen achter in de lockers en kochten we een treinticket voor de rit naar de luchthaven van Genève.

Mijn vriend had ons verzekerd dat we Lausanne een erg toffe stad zouden vinden, dus ik was benieuwd naar de stad waar we drie dagen geleden slechts een glimp van hadden opgevangen. De stralende zon van toen verstopte zich helaas achter een grijs en grauw wolkendek. Wat nog maar eens mijn stelling bevestigt: alles is mooier als de zon schijnt. Gelukkig regende het niet.

We startten onze verkenning van Lausanne met een ontbijt in Hôtel Alpha-Palmiers. Voor zo’n chique hotel vond ik het ontbijt eerlijk gezegd een beetje tegenvallen, maar kom, de scrambled eggs waren lekker.

Lausanne is een erg heuvelachtige stad, dus bereid je voor op veel trappen en steile straten. Ik hield van de kleurrijke huizen die hier en daar het straatbeeld opfleurden, maar als ik moet kiezen tussen Genève en Lausanne, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar Genève. Veel boeiender, met CERN en al die internationale organisaties en dat mooie oude stadscentrum. Waarschijnlijk moeten we in de zomer eens terugkeren naar Lausanne en ‘s avonds op stap gaan om de charme van de stad volledig tot zijn recht te laten komen.

Onze eerste stop van de dag was de kathedraal. Bijzonder indrukwekkend bouwwerk! Vooral het geschilderde portaal en het mooi gerestaureerde houten koorgestoelte uit de dertiende eeuw vond ik prachtig. Natuurlijk beklommen we het belfort, maar door de laaghangende grijze wolken viel het uitzicht wat tegen. Op een zonnige dag moet dit fenomenaal zijn.

We wandelden verder langs mooie bouwwerken zoals het Château Saint-Maire en het Palais de Rumine waarin verschillende musea gevestigd zijn. We hadden echter geen zin in een museumbezoekje, dus liepen we gewoon even het gebouw binnen om van de prachtige trappenhal te genieten en even naar het toilet te gaan.

Ondertussen was het tijd voor het middagmaal. Mijn vriend kocht een warm broodje en ik een pannenkoek met appel. We hadden geen van beiden grote honger en aten ons middagmaal al lopend op.

Na deze snelle lunch namen we de metro naar de oever van het meer waar we in een kleine kiosk kaartjes kochten om naar het thuisfront te sturen. Het was nog een heel gedoe om postzegels te vinden, uiteindelijk kochten we onze postzegels een postverdeelpunt in een apotheker (I kid you not).

Mijn vriend en ik zijn beide niet zo’n sportliefhebbers, maar het Olympisch Museum stond hoog aangeschreven als toeristische attractie. We liepen langs de mooi aangelegde boulevard met de chique hotels richting het museum en bewonderden de beeldhouwwerken van verschillende kunstenaars in de Olympische tuin. Het ene werk sprak me al meer aan dan het andere.

Toen we de toegangsprijzen (18 Zwitserse frank) zagen, hadden we opeens niet meer zoveel zin om het museum te bezoeken. Pas op, voor een tentoonstelling of museum dat helemaal mijn ding is, zou ik dit bedrag graag neertellen. Maar ik volg de Olympische spelen niet eens. Enfin ja, we dronken iets in het Olympisch café met uitzicht op het meer en keerden dan op onze stappen terug. We maakten een mooie wandeling tot aan het metrostation en namen dan de metro die ons terug bracht naar het hoger gelegen gedeelte van Lausanne.

We wandelden nog wat rond, ontdekten een fijn parkje en sloten ons bezoek af met een glas heerlijke wijn in Yatus, Œnothèque & Winebar. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven, waar we nog snel een noedelsoepje en een wokgerecht aten alvorens het vliegtuig op te stappen.

Ons weekendje zat er weer op. But we’ll be back!