CERN, Atlas en babybezoek – 10 november 2014

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (6.30u) om tijdig klaar te zijn om mee te rijden met onze gastheer naar CERN. Vandaag stond er een bezoek aan de kersverse dochter van onze vrienden in Meyrin (vlak bij CERN) op het programma. Na een rit van ongeveer een uur waren we in CERN. Onze vriend was zo vriendelijk om ons de weg naar de cafetaria te wijzen alwaar ik me helemaal liet gaan en mijn bord vol laadde met een gigantisch English Breakfast. Love me some English Breakfast!

We deden rustig aan met het ontbijt, want we werden pas om 11 uur bij onze vrienden verwacht. We maakten van de gelegenheid gebruik om voor de tweede keer de tentoonstelling Microcosm in CERN te bezoeken. CERN blijft toch een ongelooflijk fascinerende plek. Zelfs het ontbijten daar vond ik bijzonder, omringd door onderzoekers uit alle landen van de wereld. Je voelde gewoon de positieve energie. <3 CERN

We waren van plan om de bus te nemen, maar om de één of andere reden (we vonden de bushalte niet op de plek waar googlemaps zei dat er een bushalte moest zijn) mislukte dit. Ondertussen was het opnieuw beginnen miezeren. We besloten gewoon door te lopen, we waren immers al een flink stuk opgeschoten in de richting van waar onze vrienden woonden. De wandeling van CERN naar Meyrin viel eigenlijk ontzettend goed mee. Op een dikke twintig minuten waren we er. Niet de moeite om een bus voor te nemen.

We belden aan en werden supervriendelijk onthaald. Het was op een paar dagen na exact twee jaar geleden dat we onze vrienden IRL zagen. Sinds ons vorige bezoekje was hun gezinnetje een baby rijker en de baby die wij toen bezochten was ondertussen al een flinke peuter. Die peuter kochten we om met Duplo (duidelijk wél een cadeau). Meteen gescoord. 😉 Het klikte heel goed tussen de peuter en mijn vriend. Wat een verstandig kind ook. Net twee en daar kwamen al heelder volzinnen uit. Nu ja, kan ook moeilijk anders met twee zulke intelligente ouders.

Om het onze gastheer en gastvrouw niet te moeilijk te maken, bestelden we pizza bij een zaak vlakbij. De pizza was niet echt geweldig, maar goed, ik moet toegeven dat ik in mijn leven nog nooit geweldige pizza gegeten heb. Snap niet zo goed waarom mensen daar zo’n fan van zijn.

We praatten over de toekomstplannen van onze vrienden. Ze vertelden ons dat ze op termijn van plan waren om terug te keren naar België, omdat ze hun kinderen graag een roots wilden geven en ze vonden dat dit niet kon in Zwitserland, waar ze altijd als buitenlanders beschouwd zouden worden. Zelf kon ik die redenering niet helemaal volgen. Ik vind het fantastisch dat mijn petekindje Belgisch-Poolse ouders heeft, geboren is in Nederland, vloeiend Engels en binnenkort ook vloeiend Frans zal spreken en zal opgroeien in Zwitserland. Het is waar, hier liggen haar roots niet, maar ze is wel een echte wereldburger die zich wellicht overal zal thuis voelen.

We hadden jammer genoeg niet zo heel veel tijd om rustig bij te praten, want om 17u moesten we alweer in CERN zijn. Onze vriend had speciaal voor ons geregeld dat we last minute konden aansluiten bij een rondleiding in ATLAS, een van de zes deeltjesdetectorexperimenten die plaatsvinden in de Large Hadron Collider. We wandelden samen met onze vrienden terug naar CERN en namen afscheid van elkaar.

Onze vriend wachtte ons op in de receptie van CERN en zorgde ervoor dat we naadloos konden aansluiten bij de rondleiding. Wat een service! Ik vond het fenomenaal om 100 meter onder de grond te staan bij de detector die het Brout-Englert-Higgs-deeltje gedetecteerd heeft. Die wetenschappelijke verwezenlijking is fenomenaal en wat het helemaal bijzonder maakt is dat dit het resultaat is van een gezamenlijke inspanning van verschillende landen.

Na de rondleiding besloten we iets te gaan eten in het centrum van Genève. Tijdens de tramrit zocht ik op tripadvisor naar een geschikte plek. De pizza die we ‘s middags gegeten hadden, was nogal zwaar, dus onze voorkeur ging uit naar een lichte keuken. Japans of zo. 😉 De reviews voor Izumi waren erg goed en ik zag op hun website dat er nog net een tafeltje voor twee beschikbaar was om 19u. In lichte looppas haastten we ons naar het restaurant in kwestie.

Ter plekke aangekomen, bleek dit toch iets chiquer dan verwacht. Het restaurant bevond zich op een bovenverdieping van het Four Seasons hotel, met geüniformeerde bewakers aan de deur. We voelden ons een beetje misplaatst, maar zetten toch door. Iedereen was supervriendelijk en inderdaad er was nog net een tafeltje voor twee personen beschikbaar. Nog voor we de menukaart kregen, kwam de bediening al informeren of we een aperitief wilden. We bestelden twee champagnes, omdat ze zo mooi werden voorgesteld. Iets wat we ons achteraf dik beklaagden, want dit was de allereerste (en wellicht ook de laatste) keer in mijn leven dat ik 40 Zwitserse frank voor een glas champagne neertelde. Daar waren we toch even niet goed van.

Maar het eten zelf was ongelooflijk fabuleus. Nu we toch al goed begonnen waren, besloten we dan maar all the way te gaan en de menu te nemen (die in verhouding tot de champagne wel een koopje leek, voor 105 Zwitserse frank). Zonder overdrijven één van de beste maaltijden die ik in mijn leven gegeten heb, geïnspireerd op de Japanse keuken. Omdat we nogal geschrokken waren van de prijs van ons aperitief, beperkten we onze consumptie tot een karafje van 300 ml Urakasumi saké. Heel erg lekker, een perfecte aanvulling bij de maaltijd.

Aan het tafeltje naast ons zat een buitenlandse dame die alleen dineerde, toen ze aan het twijfelen was over welk dessert ze zou nemen, kon ik het niet laten om haar de mochi met ijs aan te raden. Mijn absoluut favoriete Japanse dessert. En ja, ze vond het lekker.

Wat wij aten:

Tuna Tartar With Gochujang Sauce On Crispy Rice
Seabass Sashimi, Yuzu Juice And Miso Crush
Yellowtail Sashimi With Chilipepper
Salmon Tataki, Spicy Musterd Miso Sauce
Lobster And Baby Spinach, Yuzu Truffle Dressing (voor mij)
Black Cod Miso Zuke (voor mijn vriend)
Ice cream mochi (geen foto van, wegens te blij dat er mochi op mijn bord lagen)

Bij een volgend bezoek komen we hier zeker terug, maar het aperitief slaan we dan toch maar over. 😉

Na deze iets chiquere maaltijd dan gepland namen we de trein terug naar Aubonne, alwaar onze vriend ons kwam ophalen in het station. Alweer een geslaagde dag achter de rug!

Aubonne – 9 november 2014

Langer dan verwacht uitgeslapen. Gelukkig waren de kaasfondue en de wijn van de dag voordien goed verteerd geraakt. Het ontbijt werd meteen een brunch waarna we in de auto stapten om een wandeling in het Arboretum van Aubonne te maken.

De zon liet het wat afweten. De lucht zag er grijs en dreigend uit en de meest bergtoppen hadden zich verstopt achter het dikke wolkendek. Gelukkig bleef het droog. De wandeling was echt prachtig. Het Arboretum bleek een groot en uitgestrekt park te zijn met mooie bomen in herfstkleuren en vijvers met dikke karpers in. We genoten met z’n allen van de gezonde buitenlucht. We wandelden langs de rivier de Aubonne en vroegen ons af waarom er zo weinig water in het stuwmeer zat.

Onderweg stopten we bij enkele menhirs die samen een stenen tafel vormden om de kinderen een broodje te laten eten. Ik probeerde een mooie foto van hen samen te maken, maar na een stuk of twintig foto’s waarop altijd wel iemand een gekke bek trok, heb ik het opgegeven.

Op de terugweg lieten mijn vriend en ik ons afzetten in het centrum van Aubonne. De kinderen hadden geen zin meer om nog verder te wandelen, maar onze benen waren nog niet moe. We wandelden langs de charmante volkstuintjes en door de leuke straatjes van Aubonne en kwamen zelfs Schotse hooglanders tegen. Jammer dat het zondag was, waardoor het dorp een beetje een verlaten indruk gaf.

Op ons gemak wandelden we terug naar het huis van onze vrienden. Onze gastheer had lekkere spaghetti gemaakt die er na al dat wandelen bijzonder vlotjes inging bij mij.

‘s Avonds moesten onze vrienden naar de dansles en kregen wij de Belangrijke Opdracht om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend had er niet zoveel vertrouwen in, maar alles ging supervlotjes. Iedereen poetste braaf de tandjes en daarna kropen ze samen in het bed van de oudste voor een verhaaltje (waarnaar ze niet echt luisterden, maar kom). Na het verhaaltje verhuisden de jongste twee naar hun eigen kamer. Daarna geen gepiep meer gehoord. Waarschijnlijk ook moe van de wandeling.

Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ons lekker gezellig in de zetel te nestelen met een boek. Daar hebben we thuis nooit tijd voor! We waren alleszins ontspannen genoeg om na de thuiskomst van onze vrienden enkele van onze eigen salsamoves te demonstreren.

Erg genoten van deze relaxte dag. Het moet niet altijd van hot naar haar rennen zijn.

Lausanne, Evian en kaasfondue – 8 november 2014

Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.

Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.

Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.

Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.

Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.

Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.

In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.

De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.

Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.

Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.

Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).

We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉

De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.

Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉

Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.

Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.

We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.

En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.

Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.

Genève – 7 november 2014

Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland. Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.

Verjaardagsweekend – zondag op Signal de Botrange

Na een nachtje worstelen om het donsdeken (er is een reden dat mijn vriend en ik thuis twee aparte donsdekens hebben), werden we ‘s ochtends onthaald op de grote glimlach van Kabouter. We namen de tijd om op ons gemak wakker te worden en samen te ontbijten.

Na het ontbijt trokken we naar de Hoge Venen voor een wandeling in de buurt van Signal de Botrange, voornamelijk omdat ik daar nog nooit geweest was. Jawel, tot voor enkele dagen had ik nog nooit op het hoogste punt van België gestaan. Dat euvel werd snel verholpen, al viel er verder niet veel te beleven, daar op dat hoogste punt. De wandeling zelf was prachtig. We genoten van de stralende zon en het uitzicht op de windmolens in Duitsland. Erg mooie streek, die Hoge Venen.

Na de wandeling moesten we helaas al afscheid nemen van Goofball en haar gezin, omdat zowel Goofball als Jan diezelfde avond nog op businesstrip vertrokken. Drukke mensen, zeg dat wel. Omdat we vrij laat ontbeten hadden, waren we de tijd wat uit het oog verloren. Lunchtijd was ondertussen al lang gepasseerd. We reden naar Eupen waar we op aanraden van onze gastheer en gastvrouw in de Ratskeller gingen eten, een brasserie waar de keuken gelukkig de ganse namiddag open was. Zo rond half drie arriveerden onze wildgerechten. En smaken dat het deed!

We waren rijkelijk laat om nog een grote wandeling te maken, maar reden van Eupen toch verder naar Ternell. Terwijl de ondergaande zon de herfstbladeren in de mooiste kleuren schilderde, genoten we van de frisse boslucht en het geruis van het riviertje. Jammer dat we geen tijd genoeg hadden om een lange wandeling te maken. In het donker door de bossen hossen zagen we niet echt zitten. We zullen nog eens moeten teruggaan, he. 😉 We waren mooi vlak voor zonsondergang bij de wagen terug, zodat we op de terugweg naar Leuven konden genieten van een fenomenale zonsondergang.

Zeer geslaagd weekend!

Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie

Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.

Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.

We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.

Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):

We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.

Daarna volgden de amuse-gueules.

Kip curry tapioca chips (i kid you not):

Escargots met look:

Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:

Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:

Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.

La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:

Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.

Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:

Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:

Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:

Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:

Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.

Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:

Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):

A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.

De weekends zeilen voorbij

Alweer een weekendje in mijn eentje moeten doorbrengen. Ik word nog een echte zeilweduwe! Enfin, niet dat ik de kans heb gehad om me eenzaam te voelen. De zaterdagochtend is altijd goed gevuld met de Spaanse les. Ben wel tevreden met de nieuwe leerkracht, al is haar enthousiasme soms een beetje vermoeiend, zo vroeg op de ochtend. De nadruk ligt in het vierde jaar op conversatie en ik heb echt het gevoel dat de Spaanse zinnen en werkwoordsvormen vlotter van mijn lippen vloeien.

Zaterdagnamiddag deed ik boodschappen en schafte ik me eindelijk een nieuwe portemonnée aan. Het lot is mij deze keer niet goed gezind geweest en ik zal de hoop om mijn portemonnée met inhoud ooit nog terug te zien, definitief moeten laten varen. Tijd dus om de tot op de draad versleten portefeuille van mijn vriend die ik als tussenoplossing gebruikte, in te ruilen voor iets deftigs. Een mooi donkerrood exemplaar dat hopelijk wat langer bij mij zal blijven dan zijn gifgroene broertje.

Zondag werd ik rond het middaguur bij vrienden verwacht. Omdat mijn chauffeur zich op datzelfde moment ergens op de Noordzee bevond, moest het openbaar vervoer redding brengen. In het station vlakbij onze vrienden stopt op zondag echter slechts om de twee uur een trein. Ik was dus een uur te vroeg op de afspraak. Is me nog niet vaak overkomen. Onze vrienden waren zo vriendelijk om me van het station te komen afhalen en daar ook weer af te zetten na een erg fijne namiddag. Het eten was heerlijk en het was erg leuk om bij te praten met de twee aanwezige koppels en te spelen met de in totaal vier aanwezige kinderen. Erg leuk ook om my girl L haar eerste zinnetjes te zien en horen lezen. Indrukwekkend hoeveel kinderen op zo’n korte tijd leren in het eerste studiejaar.

Zondagavond was het een blij weerzien met mijn door zon en wind getaande vriend. Helemaal vermoeid na een weekendje onder mannen. De zielepoot. 😉

Lady’s night out + after work

Ik moet zeggen dat ik het op het werk erg getroffen heb met mijn collega’s. Allemaal toffe en open mensen met wie het erg plezierig samenwerken is. Nu wil het toeval dat er onder mijn collega’s nog vier andere dames uit het Leuvense zijn, allemaal (voorlopig nog) kinderloos. Een fijn kliekje om zo nu en dan na de werkuren mee af te spreken. Een avond in hun gezelschap vliegt meestal voorbij. Dus ja, donderdagavond was dat niet anders. Ik reserveerde een tafeltje in De Hoorn. We genoten van het eten, de omgeving, dronken een glas witte wijn en praatten over life, the universe and everything. En zwembroeken, niet te vergeten. Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in het stampvolle OPEK café en gaven de opdracht aan de volgende dame in de rij om een nieuwe bijeenkomst te organiseren. Een hele uitdaging met al die drukke agenda’s.

Het toeval wil dat een andere collega de volgende dag (vrijdag) een after work had georganiseerd. Een vrijblijvende drink na de werkuren in Brussel. Iedereen die zin heeft kan aansluiten. Meestal blijft het bij een drankje of twee en ook deze vrijdag zagen we de ene na de andere collega vertrekken tot we met een groepje van vier personen achterbleven (ok, ik ben een plakker, ik geef het toe). Ik was net begonnen met afscheid nemen, toen iemand het idee opperde om Thais te gaan eten. Onder lichte druk liet ik me overhalen om mee te gaan naar de Fanny Thai alwaar we een tafeltje voor vier wisten te veroveren op het terras. Terrasjes doen in oktober, de weergoden zijn duidelijk in de war, maar hey, mij hoor je niet klagen, hoor. Lang geleden dat ik nog in oktober met blote benen heb kunnen rondlopen. En oja, de scampi curry was heerlijk.

<3 my colleagues!

Een rustig weekend

Niet elk weekend moet volledig volgepropt zijn, soms is een beetje ademruimte om verder te knabbelen aan al die foto- en mailachterstand erg welkom. (Ok, ok, ik beken, het weekend was niet volgeboekt, omdat mijn vriend ging zeilen.)

Een kleine samenvatting:

Zaterdagvoormiddag: Spaanse les.
Zaterdagmiddag: lunch in de gloednieuwe bar Mister Bean.
Zaterdagnamiddag: afgesproken met mijn petekindje en zijn ouders. Oorspronkelijk zouden we naar het provinciedomein gaan, maar door het slecht weer waren we genoodzaakt onze plannen te herzien. We spraken af in Tweebronnen en wandelden daarna door de stad met een ijsje van Decadenza.
Zaterdagavond zat ik ijverig te werken achter mijn computer tot het bedtijd was.
Zondagnamiddag ging is samen met een vriendin naar de opening van de gerestaureerde bibliotheek van de Parkabdij. Wat een prachtig stuk erfgoed. Ik kreeg bijna een stijve nek van het kijken naar het schitterend gerestaureerde plafond van Hansche.
Zondagavond keerde mijn vriend terug van zijn zeiltochtje en aten we samen afhaalsushi. Een mooie afsluiter van het weekend.

Een gezellige avond in restaurant Beluga

Ja, twee culinaire uitspattingen in dezelfde week. Niet zo goed voor de portemonnée, maar wel enorm genoten van het lekkere eten en het goede gezelschap.

Beluga is zo’n plek waar ik altijd graag naar terugkom. Het enthousiasme waarmee de chefkok de wijnen en de gangen voorstelt, werkt gewoon aanstekelijk. En als de huisaperitief dan een Bollinger champagne blijkt te zin (de favoriete champagne van James Bond), kan een mens daar onmogelijk neen tegen zeggen.

Omdat chic volk altijd een beetje op zich laat wachten, arriveerden onze vrienden op het nippertje binnen het academisch kwartiertje (in all fairness, ze hadden zich van straat vergist). Dat hield de spanning erin, maar eens ze zich op hun stoel neergevlijd hadden, waren we vertrokken voor een geweldig driegangenmenu waarin vis en schaaldieren de glansrol voor hun rekening namen.

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde.

Tartaar van Canadese zalm:

Sint-Jacobsvruchten met een saus van platte peterselie, rucola en venkel (love, love, love, Sint-Jacobsvruchten)

Corvina met shiitake en een wortelzalfje:

Tarte tatin met peer:

We sloten af met een koffie/thee/Ile de Ré cognac. Die cognac was trouwens echt een ontdekking (met dank aan mijn vriend om mij van zijn glas te laten nippen). Heerlijk!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden