Op stap met de dames

‘t Was alweer van september vorig jaar geleden dat ons vrouwenclubje nog een keertje op stap was geweest. Toen was één van onze vriendinnen nog zwanger, ondertussen is zij de trotse mama van een prachtige dochter. Die dochter diende natuurlijk in ‘t lang en in ‘t breed bewonderd te worden. In tegenstelling tot de vorige keer dat we op babybezoek gingen, verliep alles mooi zoals gepland.

We genoten van een glaasje cava als aperitief bij onze vriendin om vervolgens de baby in de zorgzame handen van haar echtgenoot en ouders achter te laten en samen naar restaurant Himalaya te trekken om onze babbel verder te zetten onder het genot van lekker Indisch/Nepalees eten. Ook dit etentje kan toegevoegd worden aan de reeks: laatste keren, want de kans dat we er nog eens in slagen met zijn achten samen te komen voor mijn vertrek is gewoonweg onbestaande. Ik ga ze missen, onze vrouwenuitstapjes. Maar wie weet kan ik mijn lieve collega’s overtuigen om een keertje naar Genève af te zakken? 😉

Na het diner zakten de dames nog even af naar mijn appartementje voor een groepsfoto als aandenken. Komt dat statief toch nog eens van pas. We kraakten een flesje champagne om te toasten op de mooie uitslag die mijn collega voor haar examens Spaans behaalde (ze zit een jaar lager dan mij aan het CLT). Al had ik het hart niet om haar te zeggen dat ik meer plusjes bijeen verzameld had dan zij. Alle redenen zijn goed om te vieren! 😉

Zeilen op het Grevelingenmeer

Jaja, na het diner bij het Land aan de Overkant en het communiefeest van zijn petekindje, zat het weekendje weg er nog niet op voor mijn vriend. Pinkstermaandag stond er namelijk een zeiltochtje op het Grevelingenmeer gepland. Met hetzelfde koppel waarmee we voordien ook al een paar keer de Nederlandse wateren verkenden. Terug naar het vertrouwde Grevelingenmeer, maar ditmaal vertrokken we vanuit Bruinisse.

Ik was een beetje grumpy om wille van het vroeg uur waarop ik moest opstaan om om negen uur in Bruinisse te zijn, maar nadat mijn ochtendhumeur verteerd was, kon ik oprecht genieten van ons tochtje, ondanks het feit dat het voor mij eigenlijk te koud was. Al een geluk dat ik mijn windbreker bij had en de zon meer door de wolken kwam dan oorspronkelijk verwacht, anders waren mijn lippen zeker blauw uitgeslagen van de kou. Ik denk dat zeilen met dit koppel een garantie is op goed weer, want de vorige keren gaven de weersvoorspellingen ook altijd zwaarbewolkt en kwam de zon er toch door. De momenten dat de zon door het wolkendek breekt, zijn echt heerlijk. En ik slaagde er zelfs in twee hoofdstukken Koreaans door te nemen tijdens ons tochtje.

We legden ditmaal maar één keer aan onderweg, om naar het toilet te gaan en onze lunch op te etn in de boot. Geen uitstapjes of wandelingen gemaakt en dat vond ik persoonlijk wel een beetje jammer. Omdat op de heenweg de wind onze boot flink vooruit geblazen had, moesten we genoeg tijd incalculeren om tijdig terug te zijn in onze vertrekhaven . Extra stoppen konden we ons dus niet permitteren. Omdat de wind in de namiddag wat afzwakte, waren we zelfs maar nipt op tijd om de boot in te leveren.

Een impressie van de zeiltocht:

Naar goede gewoonte gingen we na de zeiltocht samen dineren. Het is altijd verrassend vast te stellen hoe hongerig je van zo’n dagje op het water wordt. Het eten in paviljoen Meerzicht smaakte dan ook verrukkelijk en de overheerlijke apfelstrüdel (uiteraard een Nederlandse specialiteit) was de spreekwoordelijke kers op de taart.

Het Land aan de Overkant

Het Land aan de Overkant blijft voor mij toch één van de toprestaurants in Leuven. Het eten is altijd tot in de puntjes afgewerkt en de wijnen die de sommelier uitkiest, zijn altijd erg bijzonder. Tel daar nog eens het bijzonder aangename interieur bij, waar plaats genoeg is om discreet onnozele gesprekken met je vrienden te voeren en je hebt het recept voor een geslaagde avond. En ik ben er zeker van dat de vrienden waarmee we deze avond doorbrachten dezelfde mening zijn toegedaan. Al weet ik niet of het personeel onze flauwe mopjes altijd even geslaagd vond. 😉

Een kijkje in onze borden:

Krokantje en huisgemaakte limonade:

Appetizers:

Schelvis, verjus, spinazie en amandel:

Noordzeekrab, peer en citroengras

Lotte, jus van witte kool, lacto gefermenteerd:

Artisjok, lamsspek, gerookte paprika:

Onglet “Aubrac”, asperges, brandnetel en olijf:

Aardbei, vlierbloesem en geitenmelk:

Thee met versnaperingen:

Ben ook erg benieuwd naar de ijsjes die ze over een paar dagen zullen verkopen.

PS: Mijn vriend reed de zaterdag van onze afspraak helemaal met de wagen vanuit Genève naar Leuven. Een verrassend vlotte rit, want hij was al rond half vier in het Leuvense, ruim op tijd voor onze dinner date.

Teleurstelling in het Sluispark

‘t Was een druk Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartsweekend voor mij. Na mijn uitstapjes naar West- en Oost-Vlaanderen, hoefde me ik op zondag gelukkig niet ver te verplaatsen. Ik had afgesproken met mijn petekindje, zijn broer en zijn ouders om samen naar de waterspeeltuin het gloednieuwe Sluispark te gaan. Het was er het weer voor!

Omdat spelen op een lege maag nooit een goed idee is, waren we van plan samen in café Entrepot te gaan lunchen. Het broertje van mijn petekindje brak zijn middagdut een beetje vroeger af dan gewoonlijk, waardoor we beslisten onze ganse afspraak met een uur te vervroegen. Omdat de brunch in OPEK tot 13u duurt en het meisje waarmee ik de dag voordien gebeld had me zei dat rond 12u het aanbod aan het lunchbuffet niet meer zo uitgebreid was, besloten we af te zien van de lunch in café Entrepot en ander oorden op te zoeken. Onder den Toren leek een fijn alternatief, niet te ver wandelen van het Sluispark, maar ondanks wat Google Maps en hun eigen website beweerden, was deze brasserie gesloten. We wandelden dus maar verder richting Vismarkt om een fijn plekje te vinden in de schaduw van de bomen in de binnentuin van de Blauwe Schuit. De huispauw en het kleine vijvertje met vissen zorgden meteen voor extra entertainment voor de jongens. Dat het eten erg gewoontjes is in de Blauwe Schuit namen we er met de glimlach bij. Het mooie terras op zich maakte veel goed en de sangria smaakte uitstekend bij dit warme weer. En ik maakte en paar leuke selfies met mijn petekindje.

Na de lunch wandelden we terug naar het Sluispark. Helaas, de gloednieuwe waterspeeltuin stelde ons erg teleur: de wateraanvoer voor het beekje met de waterspeeltuigen liet het afweten en ook de fonteintjes spoten met de beste wil van de wereld maar een twintigtal centimeter water de lucht in. Zo was er niet veel aan. Nochtans waren er behoorlijk veel gezinnen met kinderen naar het Sluispark gekomen om bij dit warme weer in het water te spelen. Hoe lang is deze attractie al open? Toch wel een beetje triestig. Gelukkig was er een (vals) brandalarm in één van de appartementsgebouwen vlakbij om voor wat extra entertainment te zorgen. Mijn petekindje is een grote fan van Sam de brandweerman, dus hij keek vol ontzag naar de grote brandweerwagens en de brandweermannen in volle uitrusting (mét zuurstofflessen en al) die in dit stikhete weer de oorzaak van het alarm moesten zien te achterhalen. Na een grondig onderzoek terwijl ondertussen het brandalarm bleef loeien, bleek er geen sprake van brand te zijn. De brandweerlui vertrokken, het alarm bleef loeien en wij besloten ook ons boeltje te pakken en een ijsje te gaan eten bij Coupe Matadi.

Het ingekorte middagdutje en de wandeling naar de boot van Coupe Matadi bleek een beetje te veel van het goede te zijn voor het broertje van mijn petekindje: de vermoeidheid sloeg toe en hij barstte in huilen uit. Zelfs een ijsje kon hem niet troosten. De warmte en het slaapgebrek eisten hun tol. Na het ijsje namen we dus noodgedwongen afscheid van mekaar. Mijn vrienden boden nog aan om samen het avondmaal te eten bij hen thuis in Tielt-Winge, maar dat sloeg ik af. Het werd hoog tijd om nog wat achter de boeken te kruipen en Koreaans te studeren. Heel fijn zo’n drukke weekends, maar niet bepaald bevorderlijk voor mijn kennis van de Koreaanse grammatica en woordenschat. 😉

Barbecue in De Pinte

Heerlijk geslapen na het Beste Communiefeest Ooit. Een beetje te lang, zo bleek, want toen ik mij rond kwart na negen losmaakte van mijn verrassend comfortabele luchtmatras, bleek iedereen al lang gegeten te hebben en druk bezig met de opruim. Die was al zo ver gevorderd dat ik mij zelfs niet nog een klein beetje kon nuttig maken. Woeps.

We praatten nog wat na en toen was het al tijd om mij opnieuw naar het station van Kortrijk te laten brengen. In Kortrijk nam ik de trein naar De Pinte, kwestie van dit verlengde weekend twee vliegen in één klap te slaan. De datum voor deze afspraak lag al lang vast, nog voordat we de knoop om naar Genève te verhuizen hadden doorgehakt. Toevallig kwam de combinatie met het communiefeest de dag voordien perfect uit. Kortrijk en De Pinte liggen helemaal niet zo ver van mekaar verwijderd en zo kon ik mooi tegen lunchtijd in De Pinte zijn.

Ik had onze vrienden laten weten wanneer mijn trein zou arriveren en ze zouden me te voet tegemoet komen. Doordat ik echter aan de andere kant van het spoor was uitgestapt misten we mekaar. Het kostte ons twee telefoontjes en een hoop verwarring (er zijn twee tunnels onder het spoor in De Pinte) om elkaar eindelijk te vinden. Het was een blij weerzien met onze vriendin en haar schattige dochter (haar man was nog inkopen aan het doen voor de lunch). Het merkbaar dikker buikje van onze vriendin deed vermoeden dat er gezinsuitbreiding op komst was. En jawel! Fijn nieuws, want die tweede zwangerschap was niet bepaald van een leien dakje gelopen.

Het dochtertje van onze vrienden was een beetje ziekjes, maar dankzij de wonderen van de moderne geneeskunde (kuch, perdolan) leek ze er niet zoveel last van te hebben. We brachten samen een erg gezellig middag en namiddag door, buiten op het terras in de tuin. In de schaduw van een parasol, wel te verstaan, want de vlakke zon was echt té heet, zelfs voor een zonneliefhebber als mezelf.

Een heerlijke barbecue in goed gezelschap. Meer moet dat echt niet zijn! En de NMBS bracht mij ‘s avonds zonder problemen terug naar Leuven. Dat mag ook gezegd worden!

Communiefeest op een hete lentedag

Een tijdje geleden viel een mooie uitnodiging voor het communiefeest van het zoontje van onze vrienden uit Moorsele in onze Leuvense brievenbus. Mijn vriend kon er sowieso niet bij zijn, want zijn ecologische voetafdruk is al groot genoeg door al die vluchten van Genève naar Brussel en terug. Maar omdat het ons vorig jaar niet was gelukt naar het communiefeest van de oudere zus van de communicant te gaan én onze vrienden erom bekend staan geweldige feestjes te geven, wilde ik er ditmaal graag bij zijn. Praktisch gezien, bracht dit een aantal problemen met zich mee, want onze auto bevond zich in Genève en Moorsele is niet bepaald goed bereikbaar met het openbaar vervoer.

Gelukkig stelden onze vrienden voor om mij te komen afhalen aan het station van Kortrijk. Ik arriveerde op verzoek van het organiserende comité een tweetal uur te vroeg, maar bij aankomst bleken onze vrienden alles onder controle te hebben. De pizza-oven stond opgesteld, de drank was koud gelegd, de versiering was opgehangen en de tent opgezet in de tuin om wat schaduw voor de gasten te voorzien op deze bloedhete zesentwintigste mei. Onze vrienden hebben twee jaar na mekaar de weergoden aan hun kant gehad, want ook tijdens het communiefeest van hun dochter een jaar geleden was het schitterend weer. Het was net of we in het zuiden van Frankrijk zaten, in plaats van in Moorsele. 😉 Er werd dan ook druk met zonnecrème gesmeerd.

Buiten onze vrienden en hun kinderen kende ik eigenlijk niemand op het feest, maar dat stoorde niet. Iedereen was super sympathiek en met een glaasje cava achter de kiezen, ben ik best wel een vlotte prater. Echt, de uren vlogen voorbij. Ik genoot van de warmte, de zon, de gesprekken, de heerlijk verse pizza’s (trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n pizzafan ben, maar deze pizza’s recht uit de oven, gemaakt door een ongelooflijk sympathieke gepensioneerde, waren fantastisch, of misschien kwam het gewoon door de positieve vibe dat het mij zo smaakte).

Tot na middernacht zaten we buiten in de tuin te praten en te drinken. En toen werd het tijd om naar bed te gaan. Ik nestelde me op een best comfortabele luchtmatras en keek uit naar een goede nachtrust. Een fenomenaal feest achter de kiezen!

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

Dinner bij Ko’uzi

Een afspraak met Kato en Dieter staat altijd garant voor nieuwe culinaire ontdekkingen in Antwerpen en dankzij de NMBS moeten we niet discussiëren over wie BOB is én kunnen we genieten van het mooiste station ter wereld.

Ditmaal stond een bezoek aan restaurant Ko’uzi op het programma. Ik had ooit tijdens een event van de Japanse ambassade al eens kennis gemaakt met de creatieve sushi van Ko’uzi, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Gelukkig werden deze probleemloos ingelost. Wat een sushiweelde! Natuurlijk gingen we voor de creatieve sushi’s. Hoewel ik in principe een sushipurist ben (nooit een echte fan geweest van de Amerikaanse sushivarianten), kan ik zo’n creatief uitstapje bij tijd en wijlen zeker appreciëren. Het moet gezegd, de sushi die Ko’uzi serveert is werkelijk een kunstvorm. Fenomenaal lekker. (Bij het schrijven van deze blogpost komt het water me alweer in de mond.) En de perfecte wagashi als dessert was de heerlijke kers op de taart.

Zoals de traditie het wil, sloten we met ons vieren de avond af in een Antwerpse cocktailbar. De uitgebreide kaart van Cocktails at Nine maakte kiezen moeilijk, maar uiteindelijk slaagden we er allemaal in een drankje naar onze smaak te vinden. En als iedereen een andere cocktail neemt, kan je natuurlijk bij elkaar proeven en vergelijken. We zakten gezellig weg in de zeteltjes van Cocktails at Nine en babbelden tot het tijd werd de laatste trein naar Leuven te halen.

Heerlijke avond.

Mijn collega’s zijn geweldig

Ik schreef al eerder dat mijn collega’s een beetje in shock waren bij het vernemen van het nieuws van onze verhuis naar Genève. Gelukkig is de eerste ontzetting nu achter de rug en blijf ik nog lang genoeg op mijn huidige werk om mijn medewerkers aan het idee te laten wennen en ervoor te zorgen dat ze in goede handen achter blijven.

Eén van mijn collega’s stond erop mijn vriend en mij nog een laatste keer uit te nodigen alvorens mijn vriend naar Genève zou verhuizen. Het was niet makkelijk nog een moment te vinden, maar nu donderdag was het dan zover. Op de valreep, want zondag is de verhuis naar Genève gepland. Naast mijn vriend en ik had mijn collega ook de teamgenote waarmee hij het nauwst samenwerkt uitgenodigd. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om met de fiets te gaan, maar een plaatselijke wolkbreuk boven Leuven, deed ons van gedachten veranderen. Gelukkig konden we meerijden met mijn collega en haar man die zo vriendelijk waren ons een lift met hun Cambiowagen te geven. Anders hadden ze mijn vriend en mezelf na die fietstocht zeker kunnen uitwringen!

Het regende nog de ganse weg naar Bierbeek, maar eens we daar aankwamen, trok de hemel open en konden we zelfs aperitieven op het mooie terras van mijn collega. Weliswaar ingepakt in een fleece dekentje, maar toch, we zaten buiten. Na het aperitief verhuisden we naar binnen en genoten we van al het lekkers dan mijn collega en zijn vrouw hadden klaargemaakt. De ceviche was wellicht een beetje aan de zure kant (citroenen door limoenen veranderen heeft dat effect natuurlijk), maar ik hou van zuur, dus ik vond het heerlijk. Het hoofdgerecht (en de wijn!) mocht er trouwens ook zijn. Mijn collega had nog een leuk grapje uitgehaald: als hoofdgerecht presenteerde hij mijn vriend hersenen op een bord verstopt onder een deksel. Mijn vriend gaat immers werken voor het Blue Brain project.

Omdat mijn collega en haar man op tijd hun trein terug naar Antwerpen moesten halen, was er niet meer voldoende tijd voor een uitgebreid dessert. Gelukkig gaan truffels van Tartufo er altijd wel in! We hadden nog uren kunnen kletsen, maar de NMBS wacht niet, dus kwam het afscheid helaas vroeger dan gewenst.

Terug onderweg naar het station werd mijn lieve collega helaas geflitst. Een klein12e domper op een fantastische avond.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden