Een natte M-Vriendendag

Gisteren vond de tweede editie plaats van de Vriendendag van M – Museum Leuven. Een goeie gelegenheid om nog eens een M-bassadeur-activiteit mee te pikken in M, want daar maakte ik de voorbij maanden te weinig tijd voor. Via Facebook zocht en vond ik een date, een toffe oud-collega en all round coole dame besloot mij te vergezellen. Aangezien ik ietwat laat was met inschrijven, waren de meest activiteiten spijtig genoeg al volzet. Gelukkig vind ik het niet erg een goeie tentoonstelling twee keer te bezoeken, uiteindelijk ontdek je altijd nieuwe perspectieven, zeker met werk als dat van Vermeersch dat tijd nodig heeft om door te dringen.

Voor mijn vriendin was het de eerste keer dat ze de tentoonstelling zag en ze was erg onder de indruk van de grootse verfijndheid van de dégradés van Vermeersch. Omdat we maar voor één rondleiding een plekje wisten te bemachtigen, begaven we ons ruimschoots op tijd naar het dakterras om te proeven van de prosecco en de mocktails. Beide drankjes waren heel lekker, maar de prosecco ging toch met de hoofdprijs lopen. Tweede prijs voor de enthousiaste Mariachi band!

We waren net in een interessant gesprek verwikkeld geraakt met een vriendelijk echtpaar dat de loungezetel met ons deelde, toen er een bijzonder koud windje opstak. Het bijhorende kippenvel noodzaakte mij de lift naar de vestiaire in de kelder te nemen om daar mijn regenjas te gaan ophalen. Net op het moment dat de lift opnieuw op het dakterras aankwam en ik met jas en al mijn vriendin wilde vervoegen, gingen de hemelsluizen open. Mijn vriendin spurtte naar de lift en we gingen samen naar beneden om de regenbui uit te zitten.

Gelukkig duurde de bui niet al te lang en en konden we al snel terugkeren naar het dakterras om onze laatste bonnetjes op te maken. Het was er echter té koud om lang te blijven rondhangen. Dus verkasten we naar de Umamido voor gyoza, edamame en kimchi pork buns. Yummie!

Culinaire uitspattingen in Hasselt

Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat het bijna drie jaar geleden was dat ik deze vrienden nog eens in levenden lijve gesproken had. Hoeveel likes en comments je ook op een facebook- of instagrambericht achterlaat, er gaat toch niets boven écht menselijk contact. Ondertussen zijn onze vrienden een paar maanden geleden met hun drie kinderen verhuisd naar Hasselt. Dat maakte het voor mij wel wat makkelijker om af te spreken. Hun vorige woonst in Meldert was immers nauwelijks bereikbaar met het openbaar vervoer.

Dus spoorde ik zaterdagnamiddag naar Hasselt, alwaar mijn gastheer en gastvrouw mij opwachtten om samen te aperitieven in Hasselt Centrum. We belandden met een heerlijke cocktail op het terras van El Sueño. Serieus, een lazy red cheeks is op zich al lekker, maar dat extra bolletje frambozenijs maakte het helemaal af. Op een bizar kort regenbuitje na, scheen de zon de ganse tijd en tegen dat we aan onze wandeling naar de nieuwe woonst van onze vrienden begonnen, was er zelfs geen plasje water meer te bespeuren op de straatstenen.

Het nieuwe huis van onze vrienden in Hasselt is een pak kleiner dan hun vorige woonst, maar de ligging is zoveel beter. Vlak bij het stadscentrum, de scholen van de kinderen en de talrijke hobby’s van mijn vrienden en hun kroost. Ik werd onthaald op een werkelijk uitstekende barbecue met een voorgerechtje gemaakt door de oudste zoon (veertien al, how did that happen?), heerlijke in citrusvruchten gemarineerde kippenspiesjes, scampi en ongelooflijk lekkere tonijn met Mexicaanse saus. Wat een heerlijk gerecht! Een echte luxebarbecue

Na de maaltijd verkasten we naar binnen, want het werd een beetje te fris om buiten te zitten. Hoezeer ik ook verlang naar zalige zomeravonden, het lijkt erop dat de zomer even de pauzeknop heeft ingedrukt. Waar blijft die beloofde hete zomer? Ik ben helemaal klaar voor een bisnummer na de zomer van 2018.

Ik kreeg een rondleiding het nieuwe huis en met een glaasje wijn in de hand en zoveel onderwerpen om over bij te praten, vloog de tijd voorbij. We sloten de avond af met een glaasje authentieke Hasseltje jenever, gerijpt op eikenhouten vaten, en een glaasje Italiaanse limoncello. En toen was het tijd om de laatste trein naar Leuven terug te nemen. Maar niet alvorens elkaar beloofd te hebben, snel een volgende afspraak te maken.

Op stap in Leuven

Gisterenavond had ik een dinner date met mijn goede vriendin E, die ik helaas veel te weinig zie. Onze vriendschap gaat al ettelijke jaren mee: we leerden elkaar immers kennen in het tweede middelbaar, wat in mijn hoofd nog helemaal niet zo lang geleden lijkt, maar in werkelijkheid meer dan een half leven achter mij ligt. Time flies when you’re having fun?

Ik kwam rechtstreeks van een zonnig terras in Gent, alwaar ik na alweer een dagje ontwikkelen met mijn collega’s mijn ontevredenheid over de cursus doorspoelde met een glaasje cava. Een pré-aperitief om zo te zeggen. Gelukkig reed mijn trein voor een keer op tijd en zorgde de bluebike ervoor dat ik mooi op tijd in restaurant Osteria Michele was. We hadden de reservatie gedaan via restodays en het was zeker lekker, maar mijn verwachtingen gebaseerd op een 12/20 in de Gault Millau werden toch niet helemaal ingelost. Misschien ben ik iet of wat verwend na mijn verblijf in Piemonte, maar ik vond het allemaal wat gewoontjes en niet helemaal van het niveau dat ik ondertussen verwacht van de Italiaanse keuken. En de paar slierten pasta (vers gemaakt, dat wel) die we bij ons hoofdgerecht kregen waren al koud voordat ze op tafel stonden.

La classica insalata Caprese di pomodoro e mozzarella fiordilatte:

Fetta di Vitello con funghi porcini:

Tiramisu:

We lieten het niet aan ons hart komen, uiteindelijk is het het gezelschap dat de maaltijd tot een succes maakt. Na ons diner trokken we de stad in om nog iets te drinken. Ver moesten we daarvoor niet gaan, want we kwamen terecht op het terras van een oude bekende: het Tafelrond. Echt wel een prachtige plek om de zon te zien ondergaan boven Leuven met een glaasje champagne of een Hugo in de hand. Al was het spijtig genoeg al om 21.30u uit met de pret, want toen sloot het terras. Blijkt dat het Tafelrond momenteel personeel te kort heeft om het terras langer dan dat open te houden. Voorlopig is het dus ook niet mogelijk om te eten op het terras. Toch wel een gemiste kans als je over zo’n schitterend terras beschikt. Dus als je een vakantiejob zoekt in de horeca, bij het Tafelrond kunnen ze nog wat extra handen gebruiken.

We sloten de avond af met een wandeling door Leuven en ontdekten en cours de route nog wat nieuwe zaakjes die de moeite van het bezoeken waard zijn.

Caves Ouvertes Vaudoises

Dit pinksterweekend was ik speciaal naar Genève over gevlogen om deel te nemen aan de fameuze Caves Ouvertes, waar mijn vriend altijd zo laaiend enthousiast over is. Hij kocht op voorhand een passeport Caves Ouvertes dat ons recht gaf op een glas, toegang tot het openbaar vervoer en de mogelijkheid om zoveel wijn te proeven als we wilden.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken met zijn collega A om de trein van 10.19u naar Chexbres te nemen. We hadden al eerder gewandeld tussen deze prachtige UNESCO werelderfgoed terrassen, dus ik keek ernaar uit om nu volop te proeven van de ongetwijfeld heerlijke wijnen die hier geproduceerd worden.

Het weer was schitterend op zaterdag en het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die zin hadden in een dagje wijn proeven. In Chexbres was het bijzonder druk aan het toeristische kantoor waar we de wijnglassen en het bijhorende paspoort moesten ophalen. In Chexbres hadden we afgesproken met een oud-collega van A die al een uurtje eerder op verkenning was getrokken en graag onze gids speelde.

Onze eerste stop was Cave Francey alwaar we meteen al een mooi uitzicht hadden op het meer van Genève en de terrassen. De wijn was lekker, maar organisatorisch stond het één en ander duidelijk nog niet op punt. Beetje vreemd, want dit is een jaarlijks wederkerend evenement. Van Zwitsers zou je toch iets meer efficiëntie verwachten. We kregen meteen ook wat proevertjes kaas en worst aangeboden. Altijd welkom.

Vervolgens gingen we verder naar Cave Champ de Clos en Domaine Bovy. De werkelijk prachtige tuin van Domaine nodigde uit om hier een middagpauze in te lassen. We vonden een mooie tafel in de schaduw en we bestelden sushi du terroir (jawel, sushi gemaakt met streekproducten, al heb ik sterke vermoedens dat de rijst niet lokaal geteeld werd) en een vegetarisch assortiment. Omdat de proevertjes hier nogal klein uitvielen, kochten we ook een flesje Viognier om aan tafel te degusteren. Tijdens onze lunch kregen we het gezelschap van een Ierse kameraad van A en zijn vrouw. Jawel, diezelfde Ier die een tweetal jaar geleden mij zo op de zenuwen gewerkt heeft. Gelukkig leek hij iet of wat gekalmeerd, of misschien milderde de aanwezigheid van zijn vrouw zijn gedrag wat. 😉

Na deze zeer lekkere lunch zetten we onze ontdekkingstocht in Chexbres verder. We proefden wijn bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard en Constant Jomini. Ook hier stelden we vast dat de praktische organisatie beter kon, maar hey, de wijn was lekker! Het moet gezegd dat de vrolijkheid van ons gezelschap evenredig toenam met het aantal proevertjes. Bij onze laatste stop in Chexbres vervoegde nog een kameraad van de oud-collega van A ons ondertussen behoorlijk aangeschoten gezelschap.

Omdat het weer zo prachtig was, besloten we te voet verder te wandelen naar het volgende dorpje: Epesses. De wandeling beloonde ons met schitterende uitzichten op de omgeving, maar de heren in ons gezelschap werden nogal opgeslorpt door het feit dat ze de fles rode wijn die ze kochten bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard niet open kregen. Wie trekt er nu ook op wijnuitstap zonder een kurkentrekker? Gevolg: om de haverklap spraken ze andere wandelaars aan met de vraag of ze misschien een kurkentrekker van hen konden lenen. Uiteindelijk is de Ier (wie anders) gaan aankloppen bij een woning langs de weg en hielp een vriendelijke Zwitser ons uit de nood.

In Epesses vonden we een plekje op het werkelijk prachtige terras van Philippe Rouge alwaar we de rest van de avond in de zon doorbrachten. We kochten wat kaas en worst om de honger te stillen en genoten van een heerlijk flesje witte wijn. Meer moet dat soms echt niet zijn. En dankzij de Zwitserse spoorwegen zijn we in onze aangeschoten toestand veilig weer in Genève geraakt. Alwaar mijn vriend en ik als afsluiter van de avond nog snel iets bij een Indiër bij ons in de buurt zijn gaan eten. Kwestie van al die alcohol wat te absorberen. 😉

Rendez-vous avec un Parisien

Een paar maanden geleden nam ik afscheid van één van mijn favoriete collega’s, een allround gentleman met een zachtaardige inborst, groot rechtvaardigheidsgevoel en hoge intelligentie. Een crème van een vent, zoals ze dat zeggen. Hij verkaste naar Parijs voor een topjob die helemaal zijn ding was.

Deze week waren hij en zijn vriend echter terug in het land. Veel tijd had hij niet in zijn drukke agenda, maar gelukkig wist hij zich toch één avond vrij te maken om af te spreken met mij en nog een paar andere collega’s. We begonnen de avond rustig met een drankje in het Muntpunt Grand Café, goed op weg om ons nieuwe stamcafé te worden, al kan de bediening nog wat beter. Vervolgens zakten we met z’n vijven (de zesde persoon moest afhaken wegens borstvoedingsverplichtingen) af naar restaurant Horia, heel toevallig de keuze die de voorkeur wegdroeg van onze oud-collega. Aangezien ik nog geen week geleden kennis had gemaakt met dit Brusselse établissement, vond ik het niet zo erg dat restaurant Horia helemaal vol zat. Hierdoor kwamen we terecht bij Italiaans restaurant Mirante, eveneens een oude bekende.

De pasta met asperges en Sint-Jacobsvruchten was heerlijk, maar wat mij het meest zal bijblijven van deze avond was het enthousiasme waarmee mijn oud-collega over zijn nieuwe job praatte. Ik voelde dat hij helemaal zijn draai had gevonden. Ik was ook erg benieuwd naar zijn verhalen over Parijs. Het verhaal dat er voor mij het meest uitsprong was de reactie van de Parijzenaars op de brand van de Notre Dame, volgens hen de grootste ramp in de geschiedenis van Frankrijk. Alhoewel ik moet toegeven zelf ook aangedaan geweest te zijn door de verwoesting van dit schitterende monument, lijkt mij dit toch een ietwat overdreven reactie. Die Notre Dame zal ongetwijfeld uit haar as herrijzen. Geen Frans bedrijf dat daar niet zijn steentje aan wil bijdragen.

Pannenkoeken bij Leo

Gisterenmiddag had ik afgesproken met mijn vriendin om samen te ontbijten na haar examen Japans. Ik wilde al lang eens de pannenkoeken van Leo Pancakes gaan proberen en dit leek me een ideale gelegenheid. Blijkbaar is het niet mogelijk een tafeltje te reserveren, maar dat bleek geen probleem te zijn. Om tien uur ‘s ochtends was er nog veel plaats in de zaak.

Het examen van mijn vriendin was (zoals verwacht) goed gegaan, dus we hadden een reden om te vieren. We bestelden allebei Leo’s favorite pancakes en, amai, die waren heeeeeerlijk! De combinatie van Griekse yoghurt, blauwe bessen, aardbeien, walnoten en vijgenconfituur was gewoon hemels. Stevige portie ook. Na die pannenkoeken in combinatie met de fig vanilla smoothie kon ik er wel even tegen.

We bleven lekker lang zitten kletsen en op de terugweg van het station schafte ik mij nogal impulsief een nieuwe zonnebril van Serengeti aan, alhoewel mijn huidige zonnebril nog niet echt versleten was. Mijn broer en zijn vriendin hadden allebei een zonnebril van dat merk gekocht om naar Cuba te gaan en ik was zo onder de indruk van de kwaliteit van de speciale gepolariseerde glazen, dat ik me voornam mij een bril van hetzelfde merk aan te schaffen. Ik zet heel vaak een zonnebril op, dus zo’n bril die zich aanpast aan de lichtomstandigheden is zijn geld meer dan waard.

Supervoormiddag.

Zomeropera L’Italiana in Algeri in Alden Biesen

Na de fijne ervaring van vorig jaar, moest ik niet lang twijfelen toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel. Mijn vriend bevond zich dit weekend in Zwitserland, dus ik moest op zoek naar een andere date om mij te vergezellen. Ik dacht meteen aan mijn goede kameraad en oud-studiegenoot J. En jawel, hij had deze vrijdag nog geen afspraken in zijn agenda staan!

Hij was zo vriendelijk om me te komen oppikken in Leuven en een rit van 50 minuten laten waren we in Alden Biesen. Doordat we vroeger waren dan de vorige keer, konden we meer dan één glaasje schuimwijn meepikken en er was pasta carbonara en taboulé om de hongerigen te spijzen. Eén voor één druppelden mijn collega’s binnen en het was zo’n gezellige boel dat we een beetje aanmoediging nodig hadden om onze plaatsen in te nemen voor het spektakel.

Eerlijk gezegd was de opera L’Italiana in Algeri van Gioachino Rossini mij volledig onbekend, maar wat een meevaller! Hoewel de muziek bij mij geen belletje deed rinkelen, vond ik de voorstelling beter dan vorig jaar. Een schitterend idee trouwens om de opera op te voeren als een generale repetitie van diezelfde opera. Op die manier werd er een extra laag toegevoegd aan de voorstelling: we zagen niet alleen het podium, maar ook de coulissen van de voorstelling, waar zich achter de schermen allerlei kleine drama’s en komische situaties afspeelden. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd dat je gerust nog eens een tweede keer naar de voorstelling kan gaan kijken, om mee te pikken wat je tijdens de eerste voorstelling gemist hebt. Doordat het zogezegd om een generale repetitie ging, liep er ook vanalles fout. Wat soms tot regelrechte slapstick situaties leidde, zoals de snor van de hoofdrolspeler die aan de handschoen van de mezzosopraan bleef plakken of de kapitein van de wacht die zijn lans vergeet mee te nemen op het podium en dan maar doet alsof hij een onzichtbare lans vast heeft. Echt zeer knap gedaan en het voelde nooit geforceerd grappig.

Dikke pluim trouwens voor de Sloveense mezzosopraan Nuška Drašcek Rojko die de rol van de Italiaans Isabella speelde. Een absoluut toptalent met een geweldig uitstraling op het podium. In haar eentje overtrof ze moeiteloos gans de cast, die zelf ook uitstekend stond te zingen en te acteren.

Na de voorstelling was er nog tijd om na te praten bij een drankje en een dessertje. Ik denk dat de catering het aantal desserts verkeerd had ingeschat, want ik kreeg met moeite één klein potje chocomousse te pakken. Maar verder geen klagen. Topavond die me ook de gelegenheid gaf bij te praten met mijn kameraad.

Volgend jaar opnieuw!

Lunchen bij Horia

Vrijdagmiddag had ik afgesproken met een ex-collega om samen te lunchen. De ex-collega in kwestie is een Brusselaar, dus goed op de hoogte van de culinair interessante plekjes in Brussel. En zo ontdekte ik de heerlijke mezze van Horia, op een kleine tien minuten wandelen van mijn werk, dan nog wel. Mijn collega was er iets eerder dan ik en had meteen een tafeltje op het zonnige terras in de autovrije straat ingenomen. Ik moet zeggen dat ik zeer te spreken ben van de metamorphose die Brussel momenteel ondergaat. Het gaat ongetwijfeld prachtig zijn, eens de nu autovrije Anspachlaan helemaal klaar is en vol met gezellige terrassen zal staan. Je voelt de buurt nu al herleven. De auto kan wat mij betreft niet snel genoeg uit het stadscentrum gebannen worden.

De mezze (biologisch én lokaal, wat wil een mens nog meer?) waren trouwens heerlijk. En het deed me deugd om te horen dat mijn collega zo’n toffe nieuwe job heeft gevonden. Ik weet dat de laatste maanden bij ons op het werk voor hem heel moeilijk waren en ik zie duidelijk dat hij helemaal herleeft nu hij zich wel gewaardeerd voelt voor het werk dat hij doet.

Whisky with a friend

Gisteren had ik nog eens een gast over de vloer. Dat komt er de laatste tijd jammer genoeg niet meer zo vaak van. De tol van het over en weer vliegen waardoor er minder weekends beschikbaar zijn dan vroeger. En als ik eerlijk moet zijn, sinds mijn (korte) verhuis naar Zwitserland zijn sommige vriendschappen verwaterd. In Zwitserland merkte ik dat veel mensen niet eens de moeite namen om een berichtje te sturen om te vragen hoe het met me ging. Daarnaast begint het me steeds meer te storen dat het initiatief om af te spreken meestal van mijn kant moet komen. Echte vriendschappen zijn tweerichtingsverkeer, althans daar ga ik toch vanuit. Daarom zet ik sinds vorig jaar bewust zelf minder stappen om af te spreken en kijk, opeens hoor je niks meer van bepaalde mensen. Zelfs geen facebook- of whatsapp-berichtjes. Oh well, so be it.

Maar kijk, dan zijn er gelukkig ook oude vriendschappen die moeiteloos terug opgerakeld worden, zelfs al hebben we elkaar al lang niet meer gezien. De vriendschap met mijn oud-studiegenoot (die we lang, lang geleden in Australië zijn gaan bezoeken) is er zo eentje. En bestaat er een betere manier om bij te praten dan met een goed glas whisky? Hij had zelfs twee flessen (nuja, een fles en een flesje) bij die zijn doctoraatsstudent speciaal uit Japan had meegebracht naar België. Al ging de Bunnahabhain van 12 jaar moeiteloos met de hoofdprijs lopen. Ere wie ere toekomt.

Wandelen in Meerdaalbos

Zondag hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden om samen met hun ondertussen niet meer zo kersverse baby een wandeling te maken in Meerdaalbos. Mijn vriend en ik fietsten naar hun woonst in Heverlee en vandaar reden we samen met de wagen naar de Zoete Waters, het vertrekpunt van onze wandeling. We kozen een kinderwagenvriendelijke route uit en genoten van het prachtige bos rondom ons. Ik vergeet altijd dat we vlakbij Leuven zo’n mooie natuur ter beschikking hebben. Zulke momenten herinneren me eraan dat ik opnieuw moet proberen wat meer vrije tijd te creëren in mijn agenda. Het kan niet de bedoeling zijn dat ik één weekend op twee zit te werken…

De wandeling was perfect wat ik nodig had om de gedachten te verzetten en we kregen zelfs een streepje zon te zien. Da’s meer dan we op voorhand hadden durven hopen, op basis van de weersvoorspellingen. De baby gedroeg zich eveneensfantastisch. De ganse wandeling geslapen als een roosje. Een modelbaby, ik zeg het.

Eigenlijk hadden we afgesproken om samen iets te gaan eten na de wandeling, maar kijk, stiekem hadden onze gastheer en gastvrouw eten voor ons voorzien. Huisgemaakte lasagne op basis van een recept van Jeroen Meus, daar zeggen wij geen neen tegen! We bleven gezellig kletsen tot het neefje en nichtje van onze vriendin langs kwamen om met de lego te spelen. Onze vriend beschikt namelijk over een zeer indrukwekkende collectie zelf in elkaar geknutselde kastelen. Iets waar elke verzamelaar jaloers van zou worden. Chapeau dat hij het aandurfde die collectie bloot te stellen aan twee kinderen van zes en vier jaar oud.

We namen afscheid van al dat jong geweld en spraken af zeker nog eens opnieuw te gaan wandelen.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden