Whiskyproefavond in mineur

Helaas, de maatregelen die de Nationale Veiligheidsraad oplegde om ons tegen de coronacrisis te beschermen, bleken, hoe noodzakelijk ook, nefast voor onze geplande whiskyproefavond. Het aantal deelnemers zakte in een schrikbarend snel tempo van tien naar vier (onszelf inbegrepen). Natuurlijk had ik alle begrip voor de afzeggingen. Iedereen wil uiteraard zijn familie en geliefden beschermen.

Omdat mijn vriend en ik deze avond al zo lang gepland hadden, besloten we deze toch te laten doorgaan, zelfs al zouden we maar met ons tweetjes zijn. Gelukkig vonden we nog twee dappere zielen zonder ziektesymptomen die het aandurfden ons te vervoegen.

Dit zijn de whisky’s die op ons proeflijstje stonden:

The Ardmore Legacy,
mijn eigen persoonlijke Arran whisky (12 jaar oud en op sherryvaten gerijpt,
Belgian Owl (36 maanden),
Bunnahabhaim (12 jaar),
GlenDronach (13 jaar oud, gebotteld in 2003),
Oban (14 jaar), Johnett (7 jaar, gebotteld in 2010),
Chichibu Ichiro’s (Japanse whisky),
The Glenlivet Nàdurra.

Opgelet, dit is de volgorde waarin de flessen op onderstaande foto staan, niet de volgorde waarin deze best gedronken worden. En excuses, de GlenDronach fles staat omgekeerd.

We startten de avond met wat simpele aperitiefhapjes en heerlijke ovenhapjes van De Walvis (redder in nood toen mijn vriend en ik zaterdagochtend op zoek waren naar een traiteur, omdat Convento Food gesloten was).

Als hoofdgerecht hadden we drie dagschotels van De Walvis en een heerlijke lasagne met zalm en spinazie voorzien om in de oven op te warmen. Kwestie van onze aandacht zoveel mogelijk bij onze gasten te houden, want wie weet wanneer we hen opnieuw in ‘t echt te zien zullen krijgen.

Na het gezamenlijke diner waagden we ons aan Trial by Trolley, een spel dat mijn vriend via Kickstarter financierde, maar dat zijn veelbelovende naam niet echt waar maakte. Vandaar dat we al snel over schakelden op Exploding Kittens. Om, na het vertrek van onze vriendin die het niet té laat wou maken, te eindigen met de klassieker der klassiekers: Chapeau. Al moet ik toegeven dat dat laatste gedeelte van de avond iet of wat wazig is in mijn herinnering. 😉

De topprijs van beste whisky van de avond ging moeiteloos naar de GlenDronach, met een verdiende ereplaats voor mijn eigen Arran whisky.

Toch fijn dat we nog de gelegenheid hadden om samen te komen vlak voordat de coronacrisis in volle hevigheid losbarstte.

GUS Brassonomie

Na de Bistronomie, de Brassonomie. Misschien de woordspeling te ver? Maar goed, de online reviews van Brusselse brasserie GUS waren lovend, dus reserveerde ik een tafeltje voor mezelf en mijn oud-collega. Omdat het niet altijd Antwerpen moet zijn, zakte hij voor onze afspraak af naar Brussel. Wij houden allebei van lekker eten, dus wat is er leuker dan samen een nieuw restaurant ontdekken? (Tip: dit is een restaurant voor bierliefhebbers, in veel van de gerechten is bier verwerkt en ze hebben ook een fijne selectie speciale bieren.)

We hadden onderwerpen zat om over bij te praten: zijn nieuwe half time job (die misschien een full time job gaat worden), het ontslag van iemand die we allebei goed kennen en het steeds dichterbij sluipende coronacrisis, waarvan de gevolgen moeilijk in te schatten zijn. Tussen al dat gebabbel door genoten we van de prachtige gerechtjes van GUS en de ongelooflijke gastvrijheid van het team dat ons bediende. Wat een supervriendelijke mensen. Je voelde duidelijk dat bij GUS een gepassioneerd team werkt. Elke gang was tot in de puntjes verzorgd en dat glas rum was gewoonweg de perfecte afsluiter van een avond die echt voorbij gevlogen was.

Appetizers:

Mosselen met bierazijn, waterkers en vitelotte:

Kwartel met Cajun, karkas sap, stout en koffie:

Passievruchtmousse, chutney, bier meringue:

Rum:

Na het diner wandelden we samen terug naar Brussel-Centraal en namen afscheid van elkaar met de welgemeende woorden: ‘En blijf vooral gezond!’

Een zondagmiddag in Mechelen

Op vrouwendag spoorde ik naar Mechelen voor een afspraak met mijn oud-studiegenootje en zijn gezin. Helaas, zijn oudste zoon was geveld door een venijnig buikgriepje en dus niet in geweldige vorm voor een gezamenlijke lunch. Dus trokken met oud-studiegenootje en ik samen met zijn jongste zoon de stad in, terwijl zijn vrouw op de oudste zoon paste. Spijtig genoeg gaf het zonnetje, dat zaterdag nog zo stralend aan de hemel had gestaan, de dag nadien verstek. In de plaats daarvan kregen we een miezerige, druilerige, grauwe dag. Geen ideaal weer om een stad te verkennen, dus trokken we vanaf het station linea recta het centrum in om een lunchplek te vinden.

Net als in Leuven zijn in Mechelen veel zaken gesloten op zondagmiddag. Het was dus een beetje zoeken, maar uiteindelijk kwamen we bij Sava terecht. Tapas, dat gaat er altijd wel in! Ik maakte me een beetje zorgen of de jongste van ons gezelschap (nog geen twee jaar) zijn gading wel zou vinden op de kaart. Maar kijk, hij bleek een geweldige fan van gefrituurde inktvisringen. Wie had dat gedacht! Een foodie in wording! Persoonlijk was ik vooral een fan van de zarzuela en de carne de porco à Alentejana (een Portugees gerecht, dus strikt genomen geen tapas, maar wie klaagt daarover?). Bij al dat lekkers dronk ik uiteraard een glaasje cava (of twee, of misschien stiekem wel drie omdat de cava gewoon super was!).

Ondertussen kreeg mijn kameraad bericht van zijn vrouw dat de oudste net was wakker geworden en zich beter voelde. Fijn, want dan konden ze toch nog bij ons aansluiten! Met ons vijven trokken we van de Grote Markt van Mechelen naar de De Vleeshalle, ondertussen een oude bekende voor mij. De ideale plek om te genieten van een heerlijk ijsje van nICE! als dessert. En terwijl de volwassenen gezellig keuvelden onder het genot van een glaasje wijn, konden de kinderen zich uitleven in de speelhoek. Echt een fijne plek, die Vleeshalle.

Lunch bij Wolf!

Vrijdagmiddag had ik een lunchafspraak met mijn favoriete jurist, bij wie je letterlijk dag en nacht terecht kan met juridische vragen of problemen. Echt waar, de mens verdient een medaille voor moed en zelfopoffering. Vandaar dat ik het zo erg vind dat zijn harde werk en inspanningen door het management niet altijd naar waarde geschat worden.

Enfin ja, omdat mijn favoriete jurist en ik allebei houden van lekker eten trokken we richting Wolf. Ik ben nu eenmaal een grote fan van food courts en eigenlijk (shame on me) had ik alleen nog maar het standje van Knees to Chin geprobeerd (die lenterolletjes zijn nu eenmaal zooooo lekker). Omdat een noedelsoepje ook niet te versmaden valt, probeerde ik ditmaal de phở van Hanoi station. Zeer lekker gegeten voor echt geen geld.

Gelukkig hadden we allebei nog plaats voor een dessertje. Die heerlijke chocomousse van de dessertbar van Vincent Denis was de perfecte zoete zonde om deze fijne lunch in stijl af te sluiten.

Massage in Tervuren

Toegegeven, het moment van afspraak kwam me niet helemaal goed uit (iets te enthousiast toegezegd tijdens onze Brusselse date), omdat ik al twee avonden die week op stap was geweest. Aan de andere kant, in drukke en stresserende tijden kan zo’n massage nog extra deugd doen, nietwaar?

Na mijn werk nam ik de metro naar Stokkel en wandelde ik door de gietende regen naar de Potaardestraat. Ik had me van metro-uitgang vergist, dus ik moest langer door de regen stappen dan gepland. Ik stapte dan ook nog eens per ongeluk in een diepe plas, waardoor het water mijn schoenen binnen gutste. Aiaiai, en ik heb al zoveel last van koude voeten.

Mijn vriendin stond me op de wachten aan het begin van de Potaardestraat en van daaruit was het nog een klein stukje wandelen naar de plek waar haar wagen stond. We reden samen naar Tervuren. Ik kreeg eerst een rondleiding in haar mini-appartement en dan mocht ik mij van mijn kleding ontdoen en plaats nemen op de massagetafel. Ze had het heel gezellig gemaakt, met kaarsjes en bijpassende muziek. Alleen mocht de temperatuur in de ruimte iets warmer zijn. Ik voelde meteen dat ze er niet in zou slagen mijn voeten op een normale temperatuur te krijgen.

De massage zelf was heel aangenaam. Zeer onder de indruk van de skills van mijn vriendin die zich op tien lessen tijd tot een heuse professional heeft ontpopt. Het deed me echt deugd en ik voelde me na iets meer dan een uur op de massagetafel helemaal ontspannen.

Na de massage aten we gezellig samen en praatten we nog wat na. Ik had weinig concrete tips te geven, buiten dat het wat warmer mocht zijn en dat de berichtjes die binnen kwamen op haar gsm ietwat storend waren. Ze bevestigde dat het moeilijk was mijn voeten en benen warm te krijgen, maar ze maakte mij er ook op attent dat mijn rug blijkbaar erg gespannen is. Iets waar ik zelf niet veel van merk, moet ik eerlijk zijn. Misschien toch een gevolg van de lange werkdagen die ik klop? Nuja, zolang ik nergens last van heb. Misschien een goed excuus om wat vaker op de massagetafel te kruipen. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn vriendin, want ze had na mij nog een afspraak. Chapeau dat ze na een werkdag de energie heeft om twee massages van meer dan een uur te geven. Ik denk niet dat ik het zou kunnen.

Ik was van plan de bus van Tervuren naar Leuven te nemen, maar helaas, toen mijn bus uitbleef, bleek dat de bushalte waar ik stond niet bediend werd wegens wegenwerken. Dat A4-tje had ik helemaal niet opgemerkt in de bijzonder donkere bushalte… De Lijn had wel wat duidelijker mogen aangeven dat die halte tijdelijk buiten gebruik was. Gelukkig vond ik snel een bushalte in de buurt die wel bediend werd en kon ik met een dik half uur vertraging alsnog op de bus stappen.

Afterwork en risotto

Twee dagen na mekaar op stap met de collega’s, is dat decadent of gewoon goeie teambuilding? Qua deelnemers zat er trouwens weinig overlap tussen beide afterwors, wat maakte dat de gesprekken over totaal andere onderwerpen gingen. Mijn collega’s en ik maakten het onszelf trouwens gemakkelijk: eerst wat flesjes cava met hapjes in het Muntpunt Grand Café en vervolgens heerlijk risotto bij Ricotta & Parmesan. En ja, beide etablissementen passeerden al wel vaker op deze blog, maar originaliteit is soms overroepen. Niets mis met tradities in ere houden!

De risotto met truffel en prosciutto die mij ontzettend goed gesmaakt heeft:

Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

1917

Volgens mijn blog is het bijna een jaar geleden dat ik nog eens een cinemazaal betrad. En dan te bedenken dat ik vroeger minstens twee keer per maand in een cinemazaal te vinden was. Het Netflix-effect, zeker? Het is nu eenmaal makkelijker om in het comfort van je eigen huis naar die eindeloze parade aan series te kijken.

Maar voor een cinematografisch overweldigende film zoals 1917 is het grote scherm met surround sound de enige gepaste plek. Wat een ongelooflijk huzarenstukje van regisseur Sam Mendes en cinematograaf Roger Deakins! Door de knappe montage lijkt het alsof de film uit één lang ononderbroken shot bestaat. Hierdoor krijg je het gevoel dat je letterlijk met de twee hoofdrolspelers meeloopt: in de loopgraven, langs ruïnes van plat gebombardeerde dorpen, brandende kerken, doorheen velden met omgehakte kerselaars, ploeterend door de modder,… De horror van de oorlog heeft nog nooit zo dicht op mijn huid gezeten als bij deze film. Zeer knappe en geloofwaardige vertolkingen ook van beide hoofdrolspelers. Een mokerslag van een film.

Gaat dat zien en prijs je gelukkig dat je in vredestijd geboren bent. Oorlog is waanzin.

Yet another Samourai Lunch

Ik weet het, qua originaliteit kan dit tellen, maar zo’n lekkere bentobox gaat er altijd wel in. En daifuku (大福) als dessert sla ik natuurlijk nooit af.

Met dank aan mijn lieve collega voor de traktatie!

Ladies night out in restaurant de l’Ogenblik

Donderdagavond had ik een date met een goede vriendin om bij te praten onder het genot van een lekkere maaltijd en een goed glas wijn. Ditmaal had zij het restaurant gekozen. En ik moet eerlijk zijn, zelf zou ik niet direct bij dit etablissement uitgekomen zijn. Maar kijk, restaurant de l’Ogenblik bleek een verrassend gezellig, ietwat ouderwets aandoend restaurant te zijn dat degelijke Belgische kost serveert. De carpaccio van Sint-Jacobsvruchten kon alvast mijn goedkeuring wegdragen en ook de gestoomde skrei met spinazie was erg lekker. Alleen jammer dat we vlakbij de keuken zaten, waardoor het een aan- en aflopen was van obers.

Eigenlijk had ik genoeg gegeten met voor- en hoofdgerecht, maar als er een kolonel op de dessertkaart staat, is het moeilijk om die aan mij voorbij te laten gaan. Citroensorbet is goed voor de spijsvertering, nietwaar?

Ik was blij om te horen dat het ondertussen wat beter met mijn vriendin gaat. De scheiding zal binnenkort gefinaliseerd worden en de kinderen zien een verhuis naar haar nieuwe huurappartement in Tervuren helemaal zitten. Haar nieuwe job is geknipt voor haar, alleen jammer dat het met de collega’s minder goed klikt. Hopelijk kan ze genoeg voldoening uit het werk zelf halen om er even te blijven, want een beetje stabiliteit in haar leven is op dit moment welkom, denk ik. Ze vertelde me ook over haar nieuwe hobby: masseren! En voordat ik het wist, had ik mezelf een gratis massage geboekt. Altijd bereid om proefkonijn te spelen. 😉

We sloten de avond af met een lekker glaasje wijn in The Dominican. Een stijlvol einde van een fijne avond.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden