Een gezellige avond bij Euterpia

Na een dagje thuis werken spoorde ik deze avond naar Antwerpen voor een dinner date met een oud-collega. De laatste keer dat we elkaar zagen was vlak voor de lockdown, in een tijd dat het nog ondenkbaar was dat je bij elke treinrit en elk restaurantbezoek een masker zou moeten opzetten. Oh, the times, how they have changed…

Ik was dolblij dat het restaurant vlakbij het station was, want ik moest al een ganse tijd dringend naar het toilet en indien niet echt nodig, vermijd ik liever de treintoiletten. Zeker in tijden van COVID-19. Het eerste wat ik bijgevolg deed bij aankomst was linea recta naar het toilet hollen. Qua binnenkomst in dit statige herenhuis kon dat tellen.

Mijn oud-collega had voor onze afspraak een tafel bij het zeer stijlvolle Euterpia gereserveerd. We kregen een tafel toegewezen in de prachtige gietijzeren veranda, die we op één andere bezette tafel na helemaal voor ons alleen hadden. Enfin, eigenlijk waren er in het ganse restaurant maar twee tafels bezet. We informeerden voorzichtig bij de uitbaters, maar die verzekerden ons dat het restaurant in het weekend wel volledig volzet was en dat ze nu van de rust gebruikt maakten om wat administratie bij te werken. Goed voor hen, want echt rendabel kan dit niet zijn.

Het eten was zeer lekker, maar wel aan de dure kant. Als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik 28 euro voor een voorgerecht en 40 euro voor een hoofdgerecht eigenlijk te duur. Zelfs al staat daar een zeer verfijnde keuken en uitstekende service in een prachtig kader tegenover. We moesten ook even slikken toen we de prijzen op de wijnkaart zaten, maar mijn oud-collega en ik zijn assertief genoeg om gewoon de goedkoopste fles (35 euro) op de kaart te bestellen en daar geen seconde spijt van te hebben. Een voortreffelijke Chardonnay trouwens!

Ik dacht trouwens dat ik mijn oud-collega al op de hoogte had gebracht van mijn promotie en verknalde zo een beetje zelf de verrassing, maar dat deed er verder weinig toe. Champagne werd er gedronken!

Appetizers:

Oesters:

Zeetong met truffel:

Sorbet:

Heel op het einde van de avond pakte mijn collega trouwens zelf ook met een verrassing uit: hij heeft samen met zijn vriendin een nieuw huis gekocht! Daar drinken we de volgende keer op!

Culinair genieten bij Wald

Deze prachtige vrijdagavond leende zich bij uitstek voor een fietstocht langs het kanaal Leuven-Mechelen en Wijgmaalbroek naar Rotselaar. Een deel van dit traject hadden we trouwens al eens gedaan in volle lockdownperiode. Laat het ons erop houden dat we geweldig blij zijn dat we tegenwoordig onderweg weer ergens kunnen stoppen voor een hapje en een drankje.

En kijk eens wat een prachtige zonsondergang, mét vliegtuig, we onderweg konden bewonderen!

Bestemming van deze fietstocht was Resto Wald, een restaurant dat dezelfde naam draagt als de jongste zoon van onze vrienden uit Rotselaar. Dus moesten we daar ooit wel eens gaan eten! En deze vrijdag was de uitverkoren dag.

Ik moet zeggen dat ik resto Wald iet of wat verkeerd ingeschat had. Ik verwachtte een soort chique brasserie, maar wat we op ons bord aantroffen, was regelrechte gastronomie. Indrukwekkend! En dan die aangepaste wijntjes erbij. Heerlijk! Al moest onze vriendin de wijntjes aan zich voorbij laten gaan (en neen, ditmaal was ze niet zwanger), omdat ze sinds een paar weken een zeer streng dieet (geen gluten, geen suikers) volgt. Knap dat ze het karakter had om neen te zeggen tegen die wijntjes, maar het dieet werkt, want ze was al een kilo of zes kwijt en dat motiveert ongetwijfeld. Het restaurant was trouwens zo vriendelijk om al haar gerechten aan te passen zodat ze perfect binnen haar dieet pasten. Zo hoort dat!

Appetizers:

Zeebaars – koolrabi – granny smith:

Kreeft – watermeloen – bisque – rode curry:

Belgisch ‘Wit-Blauw’ – parmezaan – 45 minuten ei:

Tarbot – cantharellen – lamsoor – zomertruffel:

Duroc varken – kool – wortel – vadouvan:

Chocolade – vijg – karamel – citrus:

Mignardises:

Het moge niet verbazen dat na het verorberen van al dat lekkers de nacht gevallen was. Helaas bleek opeens dat noch het voorlicht, noch het achterlicht van mijn fiets meer werkte. Een recent euvel, want toen we terug fietsten van Bierbeek was er nog niks aan de hand. Beetje vervelend, want het eerste stuk van onze terugtocht leidde ons langs een smal en zanderig slingerpaadje tussen de velden. Bij nader inzien hadden we beter langs de grote weg terug gefietst, want ik zag geen steek. Gevolg: mijn voorband kwam in een voor langs het smalle wegeltje terecht en voor dat ik er erg in had, tuimelde ik de akker in. Al een geluk dat zand zacht valt. Buiten mijn vriend waren er geen getuigen van deze gênante val en ik betwijfel of hij zelf in het pikkedonker veel gezien heeft.

Ik krabbelde snel recht, borstelde het zand van me af en we konden weer verder. Mijn vriend was zo vriendelijk om mij zijn afneembaar voorlicht te lenen, zodat ik toch min of meer zag waar ik fietste en zo geraakten we verder zonder problemen thuis.

Het terras van Plein Publiek

Twee terrasjes doen op één dag, is dat decadent? Niet als uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kans om in buitenlucht besmet te raken met het coronavirus klein is. En laten we eerlijk zijn, deze prachtige nazomerdagen zijn wellicht de laatste stuiptrekkingen van de bizarre zomer van 2020. Reden te meer om ervan te profiteren, zolang het nog kan. Want wie weet zitten we een ganse herfst en winter opnieuw in lockdown.

Dus ging ik donderdagavond na het werk met een vijftal collega’s op zoek naar een fijn terrasje in hartje Brussel. Ons oorspronkelijke plan was om het vernieuwde dakterras van de Koninklijke Bibliotheek uit te testen, maar aangezien we de ingang niet vonden, belandden we onder de parasols van Plein Publiek. Zalig om in goed gezelschap te kunnen genieten van de warme avondzon. Bonuspunten voor de mogelijkheid om via een QR-code op de tafel onze bestelling door te geven. Hopelijk vind dit systeem bij meer en meer zaken ingang. Nooit meer tevergeefs wuiven naar een ober. Al slaagde de bediening er wel in om bij het tweede rondje de biertjes van mijn collega’s te vergeten…

Op stap in de Marollen

Gisteren was het een drukke dag op sociaal vlak, want na de zeer fijne lunch ‘s middags, trok ik ‘s avonds de stad in met een andere fantastische collega. We startten ons avondje uit met een ritje in het reuzenrad aan het Justitiepaleis om te genieten van Brussel aan onze voeten. En toegegeven vanuit de lucht gezien, is Brussel echt prachtig. Zeker met een spectaculaire wolkenhemel erboven.

Aangezien we pas om 19u gereserveerd hadden in Le Wine Bar des Marolles, hadden we nog net genoeg tijd om een lekkere cider als aperitief te drinken in de strandstoelen aan de voet van het reuzenrad. Terwijl we genoten van onze cider, zagen we een vreemd figuur allerlei tai chi-achtige bewegingen uitvoeren op het muurtje dat het Poelaertplein van de dieper gelegen Minimenstraat scheidt. Enfin, hij is er niet vanaf gevallen, dus it’s all good.

Stipt om 19u waren we bij Le Wine Bar des Marolles. Zoals jullie kunnen zien waren we de allereerste klanten. We kregen een fijne tafel achteraan in het restaurant toegewezen met een mooie art nouveau lamp.

De reviews hadden gelijk. Het eten en de atmosfeer bij Le Wine Bar des Marolles waren dik in orde. De visgerechten waren zeer verzorgd en niet te zwaar, zodat we nog net genoeg ruimte hadden voor een dessert! Echt genoten van deze heerlijke maaltijd en het fijne gezelschap van mijn collega. Al moet ik toegeven dat we te veel over het werk gebabbeld hebben. Dat krijg je ervan als je twee workaholics samen zet, zeker? 😉

Carpaccio de daurade royale:

Sole à l’Ostendaise:

Glace au lait d’amande et fruits exotiques

We sloten de avond af zoals we die begonnen waren: met een ritje in het reuzenrad. ‘s Nachts een heel andere ervaring!

En zonder dat we dit zo gepland hadden, kwamen we toevallig allebei net op tijd in het Centraal station aan om met een paar minuten marge onze trein te nemen. Perfecte timing!

Ladies Lunch at Victor Bozar Café

Na onze zeer geslaagde lunch bij Wolf (momenteel helaas gesloten wegens het coronavirus), zetten mijn twee sympathieke collega’s en ik de traditie verder bij Victor Bozar Café. Toegegeven, een iets meer verfijnde plek om te lunchen dan Wolf. De jongste dame uit ons gezelschap van drie heeft duidelijk een neus voor de betere zaken, want het was haar voorstel.

Hoewel ik dat niet van plan was liet ik me overhalen door het enthousiaste voorstel van één van de dames om een aperitiefje te nemen. Cava, daar doet Victor Bozar Café niet aan mee, champagne, dan maar! Hey, op vrijdag mag dat, de werkweek telt dan nog maar een paar uurtjes! En die champagne bleek een uitstekende keuze, want we konden meteen klinken op de nieuwe job van één van onze collega’s. Geheadhunt voor een topjob, zo gaat dat, he. Grappig, want onze vorige lunch trakteerde ik omdat ik promotie had gemaakt. We girls are going places!

Oja, het eten was, uiteraard, voortreffelijk. Ik neem niet vaak rundstartaar, maar in zo’n établissement als Victor Bozar Café heb ik vertrouwen in de kwaliteit. En jawel, ik werd niet teleurgesteld. Heerlijk!

Lunch en zwembadparty bij Dumon

Op een onweerachtige zomeravond eind juni, toen we nog dachten dat het ergste van de coronacrisis zo stilletjesaan achter de rug was en dat een heropflakkering van het virus pas voor het najaar zou zijn, legden we een beetje dronken een lunch bij Dumon vast voor zes personen. De jongens van ons vrienden zijn ondertussen groot genoeg om zich flink te gedragen op restaurant en dat mooie verwarmde zwembad is uiteraard een extra troef.

De tweede golf dreigde even een streep door onze rekening te tekken, maar we spraken af één gezamenlijke bubbel te vormen en zo kon de lunch waar we allemaal zo naar hadden uitgekeken toch doorgaan. Ook nu weer dreigde het weer roet in het eten te strooien. Aangezien er op zondag geen enkele bus vanuit Leuven centrum naar Wakkerzeel rijdt, waagden mijn vriend en ik het er toch op met de fiets naar Wakkerzeel te trekken. In Wijgmaal sloten onze vrienden zich bij ons aan en zo fietsen we met z’n zessen naar Wakkerzeel. De zon begon er zelfs spontaan van te schijnen.

We dachten iets te optimistisch dat we aan de voorspelde regen ontsnapt waren en kregen een mooie tafel toegewezen op het terras aan de rand van het zwembad en bestelden meteen een flesje champagne van de nieuwe huischampagne om onze droge aankomst te vieren. Helaas, ons geluk bleef niet duren, na onze heerlijke appetizers begon het lichtjes te regen en al snel viel de regen met bakken tegelijkertijd uit de lucht. Gelukkig was het geweldige personeel van Dumon op alles voorzien: binnen stond er voor ons al een nieuwe, mooi gedekte tafel te wachten.

Culinair werden we, naar goede gewoonte, weer verwend, met heerlijk aangepaste wijntjes erbij, uiteraard. Ik laat jullie meegenieten.

Appetizers

GEROOKTE RIVIERPALING
Mousse van gerookte paling ‧ crème en poeder van rode biet zure room ‧ appel ‧ selder

GOUDBRASEM(DORADE) FILET
Tempura Zeeuwse mosselen ‧ courgette ‧ aardappelpuree blanke botersaus ‧ zomerse groentjes

CITROEN EN MOJITO
Biscuit ‧ citroen cremeux ‧ coulis ‧ witte chocolade yoghurt ‧ munt

De jongens lieten het zich overigens ook smaken. De grootste slaagde er zowaar in twee garnaalkroketten als voorgerecht, een filet pure als hoofdgerecht én nog een dessert binnen te spelen. De jongste hield het bij kaaskroketten en een trio van tiramisu, framboos en chocolade als dessert. Kijk eens naar deze tevreden gezichten!

En die glimlach werd alleen maar breder toen de jongens na het dessert in het zwembad mochten. Geen regenbui die hen tegenhield! Jammer dat ik zelf geen zwempak bij had of ik zou hen zeker achterna gesprongen zijn!

Wij verkasten naar buiten om een oogje op de jongens te houden. De luifel hield ons droog en de warmtestraler ons warm. Terwijl de jongens zich uitleefden in het zwembad genoten we van een lekker kopje thee met versnaperingen.

Toen de regen eindelijk stopte, rekenden we af en fietsten terug naar onze vrienden, alwaar we nog wat napraatten in hun gezellige zetels.

Topnamiddag!

Culinaire verwennerijen in Bierbeek

Oorspronkelijk zouden we met negen rond de tafel gezeten hebben, maar de coronamaatregelen staken daar een stokje voor. Mijn lieve onlangs gepensioneerde collega stond er echter op mijn vriend en mezelf uit te nodigen om mijn bevordering te vieren. Mijn vriend en ik slaagden er de ganse avond op anderhalve meter afstond van onze gastheer en gastvrouw door te brengen, maar dat mocht de pret niet drukken. Tegen de verwachtingen in konden we het aperitief (een door mij meegebrachte fles champagne met veel te veel hapjes) zelfs buiten nuttigen.

Voor het voorgerecht (heerlijke gamba’s) verhuisden we naar binnen alwaar we plaatsnamen aan de uiterste zijden van de tafel. De anderhalve meter werd rigoureus gerespecteerd! Helaas doorkruiste de fikse regenbui de oorspronkelijk barbecueplannen, maar dat lekker malse stukje vlees smaakte zeker zo goed recht uit de grillpan!

En het dessertje met ijs en vers fruit was de perfecte afsluiter.

Fantastische avond met iets te veel alcohol. Al een geluk dat ik preventief vrijdag een dag verlof genomen had. 😉 Ik moet zeggen dat met het vorderen der jaren mijn alcoholtolerantie stevig begint af te nemen…

Een heerlijke avond op het terras van De Hoorn

Vanavond afgesproken met onze vriendin uit Roeselare die haar vakantieplannen met de kinderen in Spanje door de coronacrisis noodgedwongen moest inruilen voor een vakantie in eigen land. Maar hey, dat gaf ons de gelegenheid om elkaar nog eens te zien. Veilig op een terras en op anderhalve meter van elkaar! Of dat was althans onze initiële bedoeling, maar in de realiteit blijkt anderhalve meter toch echt wel ver als je elkaar al zo lang niet meer gezien hebt. En de kinderen houden zich sowieso niet aan die anderhalve meter regel. Gelukkig was onze vriendin vorige week nog getest en coronavirusvrij verklaard. Wat de sfeer meteen een pak losser maakte.

De zomeravond was zwoel, het eten lekker, de drankjes uitstekend (die pisco sour smaakte zo goed dat ik niet anders kon dan een tweede bestellen) en het gezelschap uitmuntend. Heel fijne gesprekken gehad met de kinderen ook. Echt, dat terras van De Hoorn is een Leuvense hotspot voor wie een fan is van mooie terrassen (en wie is dat niet?). Dat we niet de enige waren die deze avond uitverkoren hadden om op een terras rond te hangen, bleek uit het aantal mensen die kwamen vragen of er nog een tafeltje vrij was, maar onverrichter zaken teruggestuurd werden. Gelukkig had onze vriendin gereserveerd!

Geheel toevallig bestelde ik trouwens hetzelfde gerecht als bij mijn vorige bezoek aan De Hoorn. En ja, het was even lekker als de vorige keer!

Die prachtige zonsondergang was de kers op de taart!

Een onweerachtige barbecue

Normaal zouden we dit weekend in Brugge doorbrengen met onze vrienden uit Wijgmaal, helaas stak de toename van het aantal coronabesmettingen en de bijhorende verstrenging van de coronamaatregelen daar een stokje voor. Het weekendje dat we gepland hadden met onze vrienden was adults only en normaal zouden ze hun twee jongens bij de grootouders ondergebracht hebben. De grootouders langs beide kanten hebben echter heel wat gezondheidsproblemen en daarom wilden onze vrienden het risico niet nemen. Begrijpelijk, uiteraard.

We spraken af dat we datzelfde weekend met onze bubbel toch samen iets leuks zouden doen, maar gewoon in Leuven. Aangezien onze vrienden een gigantische tuin hebben en wij een klein balkon was de keuze snel gemaakt: barbecue in Wijgmaal!

Net zoals bij ons vorige bezoek waren de weersvoorspellingen erg twijfelachtig en zagen we steeds meer dreigende wolken boven Leuven samen pakken. Dus lieten we de fiets alweer links liggen en namen we de bus mét mondmasker, uiteraard. Maar kijk, de weergoden waren ons alweer goed gezind. De dreigende wolken dropten hun lading elders af en wij hielden het de ganse avond droog.

De ‘simpele barbecue’ werd alvast in stijl ingezet met champagne en oesters. Want onze vriend had net bericht gekregen dat hij met zijn onderzoeksgroep een zeer belangrijk onderzoeksbudget van ettelijke miljoenen had binnen gehaald, grotendeels te danken aan zijn onvermoeibare inzet. Chapeau! Laat ons hopen dat dat geneesmiddel voor Parkinson er snel komt.

Na het aperitief gingen we op hetzelfde elan verder met echt de beste slaatjes die ik ooit gegeten heb bij een barbecue. Onze lieve vriendin en gastvrouw had werkelijk geen moeite gespaard en allerlei heerlijkheden uit de kookboeken van Ottolenghi op tafel getoverd. Uiteraard dronken we een lekker flesje wijn bij dit alles en tussendoor sprong mijn vriend nog even in een geleende zwembroek in het water met de twee jongens.

We eindigden de avond met z’n vieren in de lounge achteraan hun tuin. Gewoon gezellig kletsen bij een glaasje. Niemand die Brugge miste. Een ware topavond! Én de dag nadien zonder kater opgestaan!

Whisky and Indian Food

Vrijdagavond hadden mijn vriend en ik onze kameraad uitgenodigd om samen Indisch te eten en vervolgens te genieten van een paar whisky-proevertjes. Ik ontsmette opnieuw alle contactoppervlakten en we zetten het schuifraam naar ons balkon wagenwijd open. Kwestie van onze gast veilig te kunnen ontvangen.

Ik had een mooie selectie aan Indische gerechten besteld bij New Holy Cow: mushroom curry, chana bhaji, scampi jalfrezi, chicken tikka massala, lamb curry madras, okra en wat raita om te blussen indien nodig. Helaas, de gerechten waren lekker, maar niet echt fotogeniek. De curries en bijgerehten hadden allemaal min of meer dezelfde kleur. Dus jullie moeten me maar op mijn woord geloven dat het lekker was.

Ook lekker: het flesje rode wijn dat onze kameraad had meegenomen:

En het dessertje: heerlijke chocolaatjes van Bittersweet. Ideaal te combineren met een glas whisky.

De dagen voor de komst van onze kameraad hadden we snel de onderstaande escape puzzel (puzzel nummer zeven!) in mekaar gepuzzeld. Slechts 759 stukjes, een fluitje van een cent voor doorwinterde puzzelaars zoals mijn vriend en mezelf. Aan de raadsels waren we nog niet begonnen, maar aangezien onze kameraad bekend staat om zijn wiskundig vernuft, leek ons dit wel een kolfje naar zijn hand.

Het oplossen van de raadsels verstopt in de puzzel bleek alleszins lastiger dan gedacht, ofwel zochten wij het gewoon té ver. Zonder de hints denk ik alvast niet dat we het gehaald zouden hebben. Al vermoed ik dat wanneer je één zo’n puzzel opgelost hebt, andere exemplaren volgens een gelijkaardig stramien te kraken vallen.

Whisky die het meest in de smaak viel deze avond: de Nikka Coffey Malt.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden