vrienden

Shopping saturday

Omdat we toch vroeg uit bed waren, besloten we maar ineens door te bijten en de aankopen voor Australië te doen die al een tijdje op ons lijstje stonden. De eerste stop van de ochtend leverde de meeste aankopen op. Na een gigantische omleiding bereikten we de D’Store alwaar we de trend voor de dag zetten: we liepen er de neef van mijn vriend tegen het lijf, net toen ik aan het bedenken was welke kleurtjes er nog ontbraken in mijn Sloggi hot hips collectie. Weet die neef meteen wat mijn favoriete ondergoed is. 😉 Verder kochten we nog een paars topje, twee fleeces (een rode en een gifgroene) voor mij en een fleece voor mijn vriend (een rode). De wandelsandalen die we zochten, waren helaas uitverkocht, maar verder waren we tevreden met onze aankopen en dan vooral met de korting die we kregen.

Daarna trokken we het stadscentrum van Leuven in. Daar liepen we werkmens tegen het lijf. Dat schijnt een zaterdagse gewoonte te worden. 😉 Na een kort babbeltje namen we afscheid om vijf meter verder tegen vriendin H op te botsen. H vertelde ons dat zij en C op dezelfde dag als wij op reis vertrekken. We vliegen dan wel tegenovergestelde windrichtingen uit, maar er is een kans dat we mekaar eventjes zien in de luchthaven van Londen. We gaan alleszins ons best doen om daar een ontmoeting te regelen. It’s a small world afterall.

H was onderweg naar het huisje waar zij en C wonen en vertelde ons dat C ergens wandelschoenen stond te passen. We vermoedden dat die ergens wel eens de A.S. Adventure zou kunnen zijn, de winkel waar wij een tweede poging wilden doen om wandelsandalen op de kop te tikken. En jawel, bij het binnenstappen sprong meteen de verwarde haardos van C in ons blikveld. Hebben we fijn naast mekaar schoenen zitten passen. Mijn vriend en ik schaften ons twee paar teva’s aan. Ik vind die van mij oerlelijk, hopelijk betekent dat dat ze oerdegelijk zijn. 😉

Daarna begaven we ons richting het Besloten Land. Ik kon niet langer wachten om mijn verjaardagscadeautje te verzilveren. En ja, op weg naar de Parijsstraat kwamen we T tegen, broer van mijn goede vriendin T. Hij vertelde ons dat hij volgende week op vakantie vertrekt, richting Toscane. Het lijkt wel alsof iedereen België ontvlucht. 😉 In het Besloten Land konden we ons dankzij de Besloten Feesten helemaal uitleven. Dit was het resultaat:

Daar zullen we wel eventjes zoet mee zijn.

Op weg naar huis hielden we een kleine tussenstop om een smoothie te drinken. Kwestie van wat energie op te doen om al die strips en twee paar sandalen naar ons appartement te sleuren. Strips zijn verdorie zwaar! En daarmee was de namiddag ook alweer om…

Wii!

De Wii vrolijkt al uw feestjes op! Gisterenavond zijn we naar een verjaardagsfeestje geweest, waar de gastheer net een nieuwe gigantische tv en een Wii gekocht had. Zo hard moeten lachen met de kerels die Star Wars, the force unleashed aan het spelen waren. Schudden met die light saber! De sexuele connotaties waren niet ver weg. :-) ‘k Heb het zelf ook eens geprobeerd, maar had de helft van de tijd gewoon geen idee wat ik aan het doen was. Geef mij toch maar tennis of hoelahoep. 😉

Een vriendschappelijk weekend

Dit weekend hebben mijn vriend en ik alle uithoeken van het land gezien. Zaterdag reden we richting Limburg, naar Tongeren meer bepaald. We gingen er een beetje op ziekenbezoek. Het zoontje van vrienden T en T is een tijdje geleden van de schommel gevallen doordat het koord brak en liep door die val een dubbele beenbreuk op. Niet te geloven dat net hem zoiets overkomt, R moet zowat het voorzichtigste kind op de aardbol zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje, blijkt eens te meer. Nu, veel ziekenbezoek was er niet meer aan. R hobbelde erg tevreden rond op zijn loopgips en de breuk herstelde goed. Binnen drie weken mag hij uit het gips.

T en T hadden ter gelegenheid van ons bezoek het gourmetstel vanonder het stof gehaald. Altijd gezellig: zelf je vlees bakken. We praatten over de nieuwe jobs van S en S en hun vele hobby’s. Twee kinderen, allebei een drukke job en zij volgt een opleiding tot kok, doet al eens mee aan kookwedstrijden, speelt viool en hij doet aan houtbewerking en speelt piano. Je moet het maar klaarspelen. Na het eten speelden we een spelletje Boonanza. Alweer een nieuw kaartspel geleerd. Een vrij simpel, maar leuk spelletje. Het tofste onderdeel is het onderhandelen met je medespelers of er nog wat te ruilen valt. Wie wil er een blauwe boon tegen een tuinboon ruilen? En hey, omdat ik u graag heb, doe ik er nog een oogboon bovenop. Doordat we per sé nog een spelletje wilden afmaken, vertrokken we natuurlijk laten dan gepland en lagen we te laat in bed.

Dat voelden we de volgende ochtend, want we moesten er al om half tien uit (ik weet dat dit voor mensen met kinderen lang uitslapen lijkt, maar wij liggen nu eenmaal in het weekend graag lang in bed). We werden immers rond de middag verwacht in Izegem, in het veel te verre West-Vlaanderen. We hadden al ettelijke keren een uitnodiging gekregen van E en C om hun huisje te bezoeken, maar doordat we steeds iets anders in onze agenda hadden staan, was het nog niet gelukt. Bij deze hebben we daar iets aan gedaan.

We werden echt fantastisch onthaald met champagne en overheerlijke hapjes. Zoveel hapjes dat ik al vol zat voordat het hoofdgerecht werd opgediend. E en C zijn beide zeer actief geweest in de scouts en we kregen een wokgerecht dat ook perfect op een houtvuur klaargemaakt kan worden. Ik luisterde ook erg geboeid naar hun verhalen over het varken dat maar liefst 12 uur aan het spit moest garen en zo heerlijk mals was. Even had ik spijt dat ik zelf nooit bij een jeugdbeweging geweest ben. Maar eerlijk: tenten zijn mijn ding niet.

Na al dat eten, gingen we even een wandelingetje maken. Kwestie van alles wat te laten verteren en een plekje vrij te maken voor het dessert: een overheerlijke taart van een plaatselijke patissier. Daarna keken we samen nog wat foto’s van hun huwelijksreis naar Cuba en hopla opeens was het half acht. De invallende duisternis was een stille hint dat het tijd werd om naar huis te gaan. 

Een fijn weekend met lekker eten in het gezelschap van fijne mensen. Soms ben ik echt wel tevreden met mijn leven.

Lekker gemakkelijk

Ik wilde zelf nog een uitgebreid verslagje over de blogbeque schrijven, maar kijk, Antoon en Werkmens waren me voor. Ik denk niet dat ik daar nog veel aan toe te voegen heb. De mosseltjes en scampi op de barbecue waren om duimen en vingers af te likken, het gezelschap was voortreffelijk, de mojito’s à volonté geweldig lekker (aja, je mocht ze zelf mixen) en gelukkig hadden we wat extra vlees bij om vergeetachtigen ook aan een stukje te helpen. 😉 En mijn vriendje was ook blij, want hij heeft weer fijn vuurtje stook kunnen spelen. 😉

Bedankt Antoon, Greet, Lucie, Koen, Steven, Zofie, Myle, Leen, Maarten, Kato, Tom, Kathleen en Manuel voor de fijne avond!

Oja, Antoon drukte me op het hart zeker niet de sponsors te vergeten dankzij wie dit avondje erg democratisch bleef: Adhese, Club Noord en ‘t Smiske!

Alleen spijtig dat de azalea die we kochten om Kom op tegen kanker te steunen eruit ziet alsof ze elk moment de geest kan geven.

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Some people…

Deze avond warn mijn vriend en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van een vriendin. Blijkt dat de kersverse doctor een gemeenschappelijke vriend had uitgenodigd. Iemand met wie we vroeger vaak optrokken, maar met wie ik de laatste vier jaar het contact totaal verloren was. De reden hiervoor is simpel. Na zijn afstuderen had die zogenaamde vriend geen tijd meer voor frivoliteiten als vriendschappen onderhouden. Hij was nu een serieuze werkmens. Van de ene op de andere dag verdween hij van mijn irc-kanaal, bleven mails onbeantwoord en kwam hij niet meer naar onze feestjes. En dat was het. Meestal doe ik echt moeite  om een vriendschap levendig te houden, maar het feit dat hij ons allemaal zo gemakkelijk achter zich liet, maakte mij duidelijk hoeveel mijn vriendschap voor hem waard was.

Vandaag kwam hij bij ons staan en praatte hij alsof er niks gebeurd was. Ik ben er niet de persoon naar om scènes te maken op andermans feestjes, dus praatte ik gewoon vriendelijk terug. Zegt hij op het einde van ons gesprek: “Het is toch al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben, he.” Zeg ik: “Ja, hoe zou dat komen…” Inwendig kookte ik, maar ik glimlachte beleefd. Hij zei dat hij inspanningen zou doen om de banden te hernieuwen. Ik ben er niet op ingegaan. Eerlijk: voor mij hoeft het niet meer. Ik investeer mijn tijd liever in mensen die het wel waard zijn.