Het laatste weekend van mei

zaterdag 24 mei: Om tien uur mondeling examen Spaans. Op een kwartiertje was het gepiept. Ik was niet geheel tevreden over de vlotheid waarmee ik de Spaanse woordenschat uit mijn hersenen kon opdiepen, maar goed, ik verwacht geen onaangename verrassingen bij het ontvangen van het eindresultaat.
Na het examen liet ik mijn voeten verwennen met een pedicure. Zo zijn mijn teentje weer helemaal zomerklaar.

De namiddag brachten we al kuisend door, want ‘s avonds verwachtte ik mijn vader, broer en vriendin en nonkel en tante. En een mens wil toch graag een goeie en goed georganiseerde indruk maken op de familie. Om er zeker van te zijn dat het eten zou smaken had ik tapas en een koude schotel besteld bij de Walvis. Om 17u gingen mijn vriend en ik de schotels ophalen. Toen de vriendelijke dame maar dozen bleef aandragen, drong het tot mij door dat ik iets te enthousiast geweest was bij het bestellen. De tapas voor acht personen konden op zich al als volledige maaltijd dienen, om van de fantastisch mooie koude schotels nog maar te zwijgen. Nochtans had ik aan de telefoon heel duidelijk gezegd dat mijn bestelling voor acht personen was en niet voor twee keer acht. Goed, te veel eten is nog altijd minder erg dan te weinig eten.

We besloten de tapas gewoon dicht te laten en bij onze vrienden te informeren of er iemand bereid was deze op zondag mee te komen opeten. Het kostte wat moeite, want uiteraard had bijna iedereen al plannen voor de verkiezingszondag, maar we vonden toch een koppel en hun twee zonen om ons uit de nood te helpen.

Het diner zelf was een denderend succes. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Om mijn vader de voetballiefhebber ter wille te zijn, volgende we zelfs een beetje het duel Real Madrid – Atletico Madrid op de pc. Helaas haalde de underdog het niet.
zondag 25 mei: Deze dag had ik al lang op voorhand vrijgehouden, omdat ik vermoedde dat ofwel mijn vriend ofwel ikzelf zouden opgeroepen worden als bijzitter en/of voorzitter van een stembureau. Toen we twee weken voor de verkiezingen nog altijd geen oproepingsbrief in onze bus gevonden hadden, durfden we opgelucht adem te halen. Een zorgeloze zondag wenkte, met als ontbijt én middagmaal visoverschotjes. 😉
Rond een uur of vijf kwamen dan onze vrienden om te helpen ons tapasoverschot weg te werken. Ondanks hun moedige inspanningen lukte dit niet, maar het werd toch een gezellige avond. Fijn om eens een keer iets spontaan te kunnen doen, dat overkomt ons tegenwoordig niet vaak meer.

Een rustig weekend

Normaal gezien zou mijn vriend dit weekend gaan zeilen, maar het verschrikkelijk slechte weer stak daar een stokje voor. Het aantal beaufort aan zee kwam niet bepaald overeen met ideale zeilomstandigheden. Nu had ik wel een aantal dingen gepland voor dit weekend, maar niet overdreven veel. Een beetje met in het achterhoofd dat ik zo stilletjesaan moest beginnen studeren voor mijn examens Spaans.

Vrijdagavond gingen mijn vriend en ik op bezoek bij vrienden die hun gezin onlangs uitgebreid hadden met een nieuw schattig meisje. De baby leek ontzettend hard op haar oudere zusje. Wat best wel grappig is, gezien geen van beide baby’s op de mama noch op de papa lijken. ‘t Zal een generatie overgeslagen hebben. 😉

Zaterdag ging ik braaf naar de les en probeerde extra goed op te letten om zo de hoeveelheid studietijd nog nodig om de leerstof onder de knie te krijgen tot een minimum te beperken, in de namiddag deden we wat boodschappen en ‘s avonds woonde ik een prachtig concert van twee koren bij in de Sint-Pieterskerk.

Het was een muzikaal weekend, want zondag had ik afgesproken met vrienden om samen naar het concert van het LAO te gaan. Aangezien de tickets al heel lang op voorhand gekocht waren en het concert uitverkocht was, bleef mij vriend thuis. Het concert was prachtig en nadien gingen we nog op café om bij te praten. Jammer genoeg waren zowel de Quetzal (sluit veel te vroeg in het weekend) als deWerf (sluit gewoonweg elk weekend) dicht. Gelukkig vonden we nog een plekje in Leuvens nieuwste pop-up café.

En zo was ik alweer een pak later thuis dan initieel gepland. Maar we hadden nu eenmaal veel bij te praten over de aankoop van het nieuwe huis van mijn vrienden en de geplande verbouwingswerken.

Reünie!

Trouwe lezers weten waarschijnlijk dat ik tijdens mijn studententijd en ook nog een paar jaar nadien in een studentenvereniging gezeten heb. Niet zo’n vereniging die enkel als excuus dient om samen op de lappen te gaan, maar een echte serieuze vereniging met een missie en een dienstenaanbod voor onze leden. Heel fijn en leerrijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik het na mijn studententijd erg moeilijk had om afscheid te nemen. Maar goed, ik slaagde er uiteindelijk toch in los te laten en de fakkel door te geven aan de jongere generatie.

Het doet me dan ook enorm veel plezier dat de traditie van het jaarlijkse alumni-etenje die ik eigenhandig in het leven geroepen heb, door de nieuwe lichting wordt verder gezet. Mijn vriend en ik hebben tot nu toe nog geen enkele editie van dit etentje overgeslagen. Ook nu donderdag was het in Brasserie 500 een aangenaam weerzien met de oudgedienden en een prettige kennismaking met de jonge veulens.

Herinneringen werden opgehaald en plannen gesmeed voor de viering van het twintigjarige bestaan volgend jaar. Ik heb echt zin om hieraan mee te werken, for old times sake. En omdat het me altijd blij maakt te merken dat deze jonge mensen zich ergens voor de volle honderd procent voor willen inzetten, want soms heb ik het gevoel dat je jeugd niet meer zo geëngageerd is als vroeger.

Benieuwd wat de brainstorm voor de viering van het twintigjarige bestaan zal opleveren.

Over de wervelvind die door ons appartement raasde

Aka zes hevige jonge kerels tussen één en vijf jaar. De Fatboy zag af onder al dat jeugdig geweld en de knuffels zagen alle hoeken van het appartement. Gelukkig was er een ipad om sommige van de jongens even tot rust te laten komen in onze slaapkamer, zodat de zes volwassenen rond onze tafel elkaar toch een beetje konden verstaan. De pasta van Pastificio Antonio die we professioneel opgewarmd hadden in onze oven en de taarten van Willems vielen alvast in de smaak.

Omdat het jonge grut ‘s maandag allemaal op tijd uit bed moest om naar de crèche of school te gaan, moesten we naar mijn gevoel alweer veel te snel afscheid nemen. We wisselende knuffels uit en spraken af dat dit beslist voor herhaling vatbaar was. Aja, want dat partijtje Mens Erger Je Niet moet nog afgemaakt worden!

Kaas en wijn!

Fantastische zaterdagavond achter de rug. Met dank aan Kazen Elsen, die ons de suggestie aan de hand deden om, in plaats van alle kazen tegelijkertijd te serveren, te werken met een kaasmenu. Van kaas als hapje bij het aperitief tot kaas als dessert. Graag deel ik met jullie onze menu mét aangepaste wijnen, natuurlijk!

Aperitief: Cabris Fermier Les Deux-Sèvres (een rauwmelkse geitenkaas uit de Poitou-Charentes) vergezeld van een glaasje champagne om te klinken op de zwangerschap van één van de twee koppels die we te gast hadden. Jammer genoeg mocht de zwangere vrouw in ons gezelschap enkel van de gepasteuriseerde kazen eten. Daarom hadden we ook nog wat fijne charcuterie voorzien om er zeker van te zijn dat zij en de baby geen honger moesten lijden.
Eerste gang: Tommette de Savoie Fermier (een halfharde kaas van rauwe koemelk uit de Haute-Savoie), Beaufort d’Été (een harde kaas van rauwe koemelk afkomstig van een alpage in Tignes), Taleggio Bio (Taleggio van de bioboerderij La Cascina in Montaldeo), Affidelice de Berthaut (Kaas met gewassen korst van gepasteuriseerde melk uit Bourgogne) vergezeld van een glaasje wit wijn Pittatore Sacchetto Fiorella Langhe Barolo uit 2012.
Tweede gang: Gratte-Paille Triple Crème (romige witschimmelkaas uit gepasteuriseerde koemelk van Fromagerie Rouzaire in Ile-de-France) en Coulommiers St-Siméon (een kaas van rauwe koemelk uit Ile-de-France) vergezeld van een glaasje rode wijn Salento Negroamaro uit 2001.
Dessert: Cashel Blue Farmhouse (Zachte romige blauwschimmel van gepasteuriseerde koemelk, met de hand gemaakt en gerijpt op de Grubb family farm in Tipperary, Ierland) vergezeld van een ongelooflijk heerlijke dessertwijn Domvs Avrea Passito uit 2007. Wat een zalig wijntje. Heel blij dat ik daar gisteren nog even om gegaan ben bij Enoteca Stappato. Echt een fantastische afsluiter.

Uiteraard konden we het niet laten onze gasten na al dat lekkers nog een digestief aan te bieden en werden de whiskyflessen boven gehaald.

Voor herhaling vatbaar!

Tip voor bezoekers

Als we een uur afspreken voor een bezoekje aan ons appartement, kom dan alsjeblieft geen drie kwartier te vroeg. De mogelijkheid is reëel dat jullie gastheer en gastvrouw in vrij ontklede toestand in bed liggen te stoeien. En dan is zo’n interruptie niet echt een goed begin van een geslaagde avond. 😉

A beautiful day for a wedding

Wat een fantastisch huwelijksfeest! En wat een schitterende locatie is dat Kasteel van Brasschaat, zeg! Ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspellingen werden we begroet door een stralend zonnetje toen we onze wagen parkeerden in het park van Brasschaat. We waren een beetje aan de vroege kant, want de moeder van de bruidegom (die alles geregeld had voor haar zoon en zijn Chinese vrouw, omdat het nogal moeilijk is een feest in België te organiseren als je zelf in Chicago woont) was nog net de laatste orders aan het personeel aan het uitdelen. Geen bridezilla, maar een mother-of-the-groomzilla. 😉 Ze was duidelijk nerveus, maar heette ons erg hartelijk welkom en schoof mij een overgebleven corsage over de pols. Meteen de allereerste keer in mijn leven dat ik zo’n ding droeg.

We feliciteerden de bruid (mét een zwanger buikje, jaja, als mijn vriend iets doet, dan doet hij het meteen goed) en bruidegom en de ouders. De ouders van de bruid waren helemaal uit China overgevlogen, het was hun allereerste keer in België en het moet voor hen best wel een angstaanjagende bedoening geweest zijn, al die Europeanen die hen per sé wilden kussen terwijl dat in China helemaal niet gebruikelijk is. Gelukkig was er een tolk die kon vertalen zodat ze toch iets begrepen van wat er gezegd werd.

Tijdens de receptie druppelde hoe langer hoe meer volk binnen dat ik nog herkende vanuit een grijs verleden, toen onze vriend nog gewoon in Leuven studeerde en samen met mijn vriend verjaardagsfeestjes gaf. Heel veel bekende gezichten dus. Echt fijn om sommige mensen na al die jaren nog eens terug te zien en te spreken. De meesten waren nog geen haar veranderd (alhoewel sommige heerschappen misschien wel wat minder haar hadden dan vroeger).

We kregen een plek aan de Italiaanse tafel toegewezen en hernieuwden de kennismaking met de Zweedse ex-collega van de bruidegom en haar Engelse echtgenoot, door het toeval in België terechtgekomen. Ook heel erg grappig: de neef van de bruidegom die aan mijn rechterhand zat bleek ooit (hij was toe nog een middelbare scholier) nog mijn IRC-kanaal overgenomen te hebben. Iets waar ik toen niet echt mee kon lachen. Gelukkig had ik toendertijd veel IRCadmins als vrienden, dus het euvel was al snel verholpen en hij werd eens goed op zijn plek gezet. Nu was hij helemaal volwassen en konden we eens goed lachen met het voorval. De neef bleek trouwens een erg sympathieke vriendin te hebben die net zoals ik veel met sociale media bezig was.

Na de speeches van de bruidegom en de ouders van de bruid en de bruidegom was het ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert aan mij. Ik had mijn research grondig gedaan en was door gans mijn fotocollectie (sinds 2001) gegaan om foto’s van de bruidegom in min of meer compromitterende poses te verzamelen. Een mooie staalkaart van al de feestjes die we samen vierden en van onze vriendschap. De bruidegom wist dat ik iets zou tonen en had zich op voorhand al wat zorgen zitten maken of hij daarna nog wel zijn Chinese schoonouders onder ogen zou kunnen komen, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het allemaal erg braaf gehouden heb.

We sloten de namiddag af met een ongelooflijk fantastisch dessertbuffet en kregen als afscheid nog een Chinese spaarpot in de vorm van een kat mee. For good luck! Dat de (bijzonder gelukkige) moeder van de bruidegom mij nog een prachtig bloemstuk in de handen drukte als dank voor de speech, maakte mijn dag helemaal af.

Eentje om in te kaderen en later, als hun baby groter is, met plezier op terug te blikken.

De laatste week van april

Niet te geloven dat het einde van april alweer in zicht komt. Dat gaat hier met een rotvaart richting grote vakantie, dat kan ik jullie wel vertellen. Maar voor het zover is, een klein weekoverzichtje.

Dinsdag 22 april: Drukke dag op het werk met heel veel vergaderingen (waaronder eentje waarvan ik een beetje slechtgezind raakte). Gelukkig ‘s avonds niets gepland, kwestie van wat te bekomen van het weekend en de lichte kater na onze uitspattingen van maandag.
Woensdag 23 april: Hét hoogtepunt van dit werkjaar: het event waar maanden voorbereiding met gans ons team in gekropen is, was een groot succes! Schitterend weer, de beste locatie ooit (‘t was in Leuven te doen, hoe kan het ook anders), ongelooflijk lekkere catering en meer dan 500 aanwezigen. Het was geen succes, het was een overdonderend succes! Pluim voor iedereen die aan deze dag meegewerkt heeft.
‘s Avonds kon ik bijgevolg tevreden wegzakken in de pluchen zetels van de Schouwburg om te genieten van een soort best-of uit mijn jeugdjaren: Guy Mortier, Mark Uytterhoeven, Bart Peeters en Hugo Matthysen passeerden de revue. Er werd ook een hilarisch filmpje met Remco Campert en Kees van Kooten getoond. En als kers op de taart wisselde ik een paar woorden met mijn voormalige jeugdidool Mark Uytterhoeven. Ik voelde me even opnieuw tiener!
Zoals jullie dat van mij gewoon zijn, bleef ik te lang plakken op de receptie en moest ik mijn initiële plan om nog langs ons appartement te gaan, bijstellen. Gelukkig vond ik iemand met een gsm zonder platte batterij zodat ik mijn vriendje op de hoogte kon brengen van de gewijzigde plannen en fietste hij naar de Schouwburg om me daar op te pikken.
Van de Schouwburg ging het rechtstreeks naar het Wagehuys voor de opening van de Week van de Amateurkunsten. De receptie achteraf lieten we wijselijk aan ons voorbij gaan, want we moesten ons gezicht nog laten zien op een tworrel in De Fabriek, de nieuwste pop-up bar van Leuven. Het aantal aanwezigen was beperkt, maar het gebrek aan kwantiteit werd ruimschoots goedgemaakt door de kwaliteit van de aanwezigen. En dan heb ik het nog niet gehad over die werkelijk voortreffelijke cosmopolitans die ik dronk op het terras. (Hoera voor terrasjes doen in april!)
Echt een dag om in te kaderen, perfect van begin tot einde.
Donderdag 24 april: Saaie meeting in de namiddag, ‘s avonds gevolgd door een saaie meeting met de Raad van Mede-eigendom. Omdat de commissaris van de rekeningen nog niet de kans gekregen had om de rekeningen in te zien, besloten we na gezamenlijk overleg de geplande Algemene Vergadering volgende week maandag af te lassen. Een goeie syndicus vinden, het blijft een lijdensweg. Eigenlijk moest ik diezelfde avond nog in M zijn, maar ik had er niet meer zoveel zin in en besloot thuis achter mijn computer te blijven zitten.
Vrijdag 25 april: Maanden geleden vastgelegd, maar nu was het eindelijk zover. Mijn collega en zijn sympathieke vrouw kwamen bij ons logeren. Doelstelling van de avond was onze biervoorraad te laten slinken. Maar eerst moest er natuurlijk een aperitiefje (cava) gedronken worden, terwijl we beslisten in welk restaurant te gaan dineren. De keuze viel op El Sibarita. Het werd een zalig ontspannen avond, alleen waren we een pak later terug dan oorspronkelijk gepland en bleef er niet meer zo heel veel tijd over om uitgebreid van onze bieren te proeven. Na amper twee biertjes (voor de heren, ik hield het bij schuimwijn) overviel de vermoeidheid ons en wensten we elkaar slaapwel. Onze logés moesten namelijk de volgende dag vrij vroeg vertrekken om hun kinderen op te halen die bij de grootouders logeerden.
Zaterdag 26 april: Redelijk vroeg opgestaan om brood en beleg te gaan kopen om onze gasten van een stevig ontbijt te kunnen voorzien. Samen ontbijten na een goeie nachtrust vind ik erg gezellig. We zetten onze gesprekken van de avond voordien verder en moesten eigenlijk al veel te snel afscheid nemen.
Het beddengoed snel in de wasmachine gegooid, want in de namiddag kwamen onze volgende logés aan. We reden rond het middaguur even snel op en af naar de Brabanthal om de opening van het Zythos bierfestival mee te pikken, dekten ons logeerbed opnieuw op en alles was klaar voor logeerpartij nummer twee van dit weekend.
Rond een uur of drie stonden onze nieuwe gasten voor de deur. We wilden samen de bus naar het Zythos bierfestival nemen, maar lieten ons afschrikken door de lange rij wachtenden aan het busstation. Aangezien ik toch geen bier drink en er op het Zythos bierfestival buiten bier alleen maar water en frisdranken te verkrijgen vallen, bood ik aan om BOB te zijn. Dit is niet zo bijzonder, ware het niet dat ik (shame on me) nog nooit met de nieuwe auto gereden had. Mijn vriend zit meestal achter het stuur, terwijl ik op de laptop werk. Een goeie taakverdeling al zeg ik het zelf. Gelukkig is auto rijden niet iets wat je snel verleert. Het ging al bij al redelijk vlot, vond ik. Ik ben alleszins nergens tegen gereden. 😉
Het festival zelf was erg leuk. Nog andere vrienden tegen het lijf gelopen en de proeverij samen met hen verder gezet. Toch nog eens genipt van een paar biertjes en tot de conclusie gekomen dat ik nooit een liefhebber zal worden. Konden enigszins door de beugel: Château d’Ychouffe en Kriek Boon. Voor het geval ik ooit op een plek kom waar ze geen cocktails, wijn of cava kennen. 😉 Oja, de bierpralines vond ik wel heel erg lekker!
Rond een uur of acht hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons appartement. We maakten nog een random meisje gelukkig door haar het overschot van onze jetons te schenken. Op het appartement bestelden een geweldig lekkere sushi combo die we aan huis lieten leveren en keken daarna nog een filmpje. Twelve Monkeys, twintig jaar oud en nog steeds even geweldig als de eerste keer dat ik hem zag, in de cinema.
Zondag 27 april: Op het gemak samen ontbeten (er was nog meer dan genoeg beleg over van de dag voordien), afscheid genomen van onze gasten die hun vijver nog moesten uitkuisen en het vervolg van de dag besteed aan het schrijven van twee speeches. Eentje voor mijn goede vriend die momenteel in Chicago woont en een tweede voor mijn collega die met pensioen gaat. Voor de rest een beetje een lazy sunday gehad. Dat mag ook wel eens.

Echt een week om in te kaderen.

Een verrassende Paasmaandag

Oorspronkelijk was het onze bedoeling om de volledige drie dagen in de Westhoek door te brengen, maar dat was buiten het verrassingsfeestje voor onze vriend Q gerekend. Een dik half jaar geleden kwamen vrienden van hem met het voorstel om een kookboek samen te stellen met verschillende (gezonde) recepten. Iedereen zou één of meerdere recepten insturen, samen met een bijpassende foto van henzelf met hun gerecht. Dit om de vriend in kwestie te feliciteren met het feit dat hij op korte tijd heel wat kilo’s is kwijtgespeeld én erin geslaagd is de kilo’s ervan af te houden. Ik weet het, een beetje raar om dan een kookboek als cadeau te geven, maar mijn vriend en ik probeerden het gezond te houden met twee recepten voor smoothies. Tijdens het verrassingsfeestje zou het kookboek overhandigd worden en daar wilden we natuurlijk graag bij zijn.

Dus vertrokken we na een laatste voortreffelijk ontbijt in Dharma B&B terug naar Leuven. Een heel internationaal gezelschap aan onze ontbijttafel, trouwens: een Australiër die in Londen woonde met zijn Tsjechische vriendin en een Litouwer met zijn vrouw die samen in Zwitserland woonden. Wanneer ik zulke mensen ontmoet, ben ik altijd een beetje jaloers. Hoe fantastisch moet het zijn om een tijd van je leven in een ander land te wonen. Je kan wel veel landen bezoeken als toerist, maar een land en zijn inwoners kan je volgens mij pas echt leren kennen door er een tijd te wonen. Maar misschien doet er zich in de toekomst wel een opportuniteit voor?

De terugrit verliep vlotjes, we dropten onze bagage af op ons appartement en sprongen opnieuw de wagen in om naar Landen te rijden. Het was prachtig zonnig weer en iedereen zat buiten op het terras te wachten tot vriend Q zou verschijnen. De verrassing was honderd procent geslaagd. Vriend Q had echt niets in de gaten en was echt superblij, zowel met het feestje als met de mooie receptenboek. Mijn vriend en ik bestelden ook een exemplaar voor onszelf. Benieuwd wanneer we nog eens aan koken zullen toekomen. 😉

In de late namiddag namen we afscheid van de feestvierende bende en reden we terug naar Leuven voor onze volgende stop: een receptie ter ere van de officiële feestdag van de stad Rome. Er waren veel hapjes en de wijn vloeide rijkelijk. We raakten aan de praat met de leveranciers van de wijn, die net als wij stripliefhebbers bleken te zijn. Gevolg: we bleven veel te lang plakken en we dronken veel te veel van hun voortreffelijke wijn.

Maar we kunnen niet klagen, het was een bijzonder geslaagd paasweekend!

Een weekendje Westhoek – Stille Zaterdag

Buiten een kleine onderbreking doordat een Kortrijkse feestvierder in het kot van de nacht heel luid iets riep op straat, goed geslapen. Het ontbijt in Dharma B&B vormde alvast een goeie start van de dag. Ongelooflijk veel keuze aan beleg en verschillende broodjes, noten, een zachtgekookt eitje, vers fruit. We werden nogal in de watten gelegd!

We hadden met onze vrienden en hun zoontje afgesproken om de dag te starten met een bezoek aan Tyne Cot Cemetery. Mooi het adres dat we via Google Maps gevonden hadden (Vijfwegenstraat, Ieper) ingegeven op de gps, maar tot onze grote verbazing leidde de gps ons rechtstreeks het bos in, terwijl ik van een vorig bezoek mij wel enkele bomen kon herinneren, maar beslist geen heel bos. Bizar. Ook bij het ingeven van Tyne Cot Cemetery op mijn iphone leidde de routeplanner ons naar dezelfde locatie. Gelukkig bleek de android gsm van mijn vriend ons uiteindelijk naar de juiste locatie te voeren. Onze vrienden hadden net hetzelfde voorgehad met hun gps. Beetje een valse start van de dag, maar gelukkig konden we er allemaal mee lachen.

Tyne Cot Cemetery is natuurlijk een plaats die uitnodigt tot reflectie over de onzinnigheid van het opofferen van duizenden en duizenden soldaten voor een paar meters land. De geboorte- en sterfdata op de witte grafstenen slagen er altijd weer in mij te beroeren. Zoveel jonge mensen wiens leven te vroeg en in verschrikkelijke omstandigheden eindigde. Onze vijfjarige was ook onder de indruk. We probeerden hem wat duiding op kindermaat te geven, maar dat was niet altijd makkelijk. Want hoe geef je uitleg bij iets wat niet te begrijpen valt? Hij vond het alleszins een akelige plek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Wij lieten onze auto achter bij Tyne Cot Cemetery en reden de rest van de tocht met z’n vijven samen in één auto. In de auto maakte ik kennis met het Ketnet-programma Rox en de cyborg. Ik denk dat ik de aflevering ondertussen al wel van buiten ken. 😉

Volgende stop: Hill 62. Een beetje een bizar museum dat ik vooral had uitgekozen omwille van de kijkdozen en de (reconstructie van?) de loopgraven. Onze vijfjarige vond het geweldig. Al vermoed ik dat de ontmoeten met de poes uiteindelijk nog het meeste indruk zal nagelaten hebben.

Tijd om te lunchen. Dat deden we met een croque monsieur in brasserie In de Vrede. Uiteraard moest daar een Westvleteren bij gedronken worden. Niet door mij, uiteraard, want ik ben niet zo’n bierliefhebber. Na de lunch maakten we een korte wandeling in de buurt van Abdij Sint-Sixtus om de maaltijd en de Westvleteren te laten zakken. Onze vijfjarige fietste dapper vooruit. Tot hij het beu werd en hij besloot met ons mee te wandelen (de papa kon de fiets voor de rest van de wandeling dragen). De bermen stonden volop in bloei, dus begon hij aan de samenstelling van een boeketje bloemen voor zijn mama. Zo schattig!

Op het einde van de wandeling foetelden we een beetje door een shortcut te nemen recht door een wei. Mijn vriend stond even doodsangsten uit, maar we eindigden gelukkig niet in de cel. 😉

Volgens mijn strak getimede planning moesten we na de maaltijd meteen vertrekken. Maar de heren hadden zin in nog een Westvleteren. Dus keerden we terug naar In de Vrede en at ik nog een ijsje uit een Westvleterenglas.

Volgende halte: koekjesfabriek Jules Destrooper in het charmante Lo-Reninge. Echt een aangename verrassing. Ik had er niet al te veel van verwacht, maar de opstelling was erg leuk gedaan met interactieve schermen, een leuke film en allerlei koekjesapparatuur uit vroeger tijden. En natuurlijk kregen we op het einde van de tour een gigantische hoeveelheid koekjes om te proeven. Zoveel dat we ze zelfs niet allemaal op kregen. Onze vijfjarige was in zijn nopjes. 😉

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in ‘t Heuvelhof in Torhout, verkozen tot meest kindvriendelijke brasserie en hun site pakte uit met een mooi vernieuwd terras en grote speeltuin. Voor een brasserie lagen de prijzen nogal aan de hoge kant, maar onze vijfjarige kon zich geweldig goed uitleven op de speeltuin. Dus iedereen tevreden.

Na het eten namen we afscheid van onze vrienden die hun jongste zoon nog moesten gaan ophalen bij familie en dan helemaal terugrijden naar Leuven. Wij reden door naar Moorsele om een bezoekje te brengen aan onze vrienden die momenteel voor de twee keer al een erg moeilijke periode doormaken in hun leven. Het is niet zo makkelijk om hen een hart onder de riem te steken in zulke omstandigheden, maar als we in de buurt zijn proberen we altijd even binnen te springen.

Het werd al bij al best een gezellige avond. We hielpen zelfs de paasverrassing voor de twee oudste kinderen in mekaar steken: een gigantisch buitenspeelhuis. Die paashaas heeft daar zeker een hernia aan over gehouden. 😉 Ik zag de dag nadien op facebook dat het cadeau in de smaak viel.