Goodbye, Oostende

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan ons (kort) verblijf in Oostende. We genieten voor de tweede en laatste keer van het uitgebreide ontbijt en worden zelfs al iets handiger in het stapelen van zoveel mogelijk etenswaren op één plateau. Al moeten we uiteraard nog een keertje terug de lift naar beneden nemen voor de pannenkoeken. Een hotelontbijt is niet volledig zonder pannenkoeken!

We ontbijten op ons gemak en nemen voor de derde keer foto’s vanaf ons balkon, die er, toegegeven, exact hetzelfde uitzien als de foto’s van de twee vorige dagen.

We pakken onze spullen bijeen en laten onze valies en rugzakken achter bij het onthaal. Het was duidelijk een vergissing om de fototoestelrugzak mee te sleuren. Het weer is te grauw en grijs om echt mooie foto’s te maken. De iphone volstaat ruimschoots om wat snelle impressies vast te leggen.

Om ons weekend in schoonheid te eindigen, maken we nog een laatste strandwandeling. We lopen weer richting Mariakerke en terug. Tja, denk dat we door al dat overwerken even te weinig mentale ruimte hebben om originele wandelingen uit te stippelen. Gelukkig regent het niet!

Ik haalde trouwens mijn beste camouflagetechnieken boven om mij te integreren in het gecontesteerde kunstwerk ‘Rock Strangers’ van Arne Quinze. Wie spot mij?

Ditmaal hebben we meer geluk dan gisteren: we spotten zowaar een ganse groep zeehonden. Aan het uitrusten op het strand en ondertussen al die kijklustigen straal negerend.

We lopen de pier van Oostende op en af, geven wat deskundig advies aan een groep politieagenten die duidelijk één of andere teambuilding activiteit aan het doen zijn en keren vervolgens terug naar het hotel om onze valiezen te halen. Mooi op tijd om de trein van 15.14u te halen. Ik moet immers de komende werkweek nog wat voorbereiden…

En nu duimen dat bij een volgend bezoek aan de Belgische kust de zon van de partij is.

Kustwandeling in de regen

Beetje uitgeslapen deze zaterdagochtend en dan naar de ontbijtzaal op de mezzanine, alwaar ons een bijzonder copieus ontbijtbuffet wachtte, inclusief kleine flesjes schuimwijn. Het ritueel deed ons wat terugdenken aan onze vakantie in Bretagne: handen ontsmetten, plateau en grijpertje nemen en vervolgens al dat lekkers zo goed mogelijk op één plateau geschikt krijgen. Dan met onze plateau vol met eten de lift in naar het hoogste verdiep en vervolgens op onze kamer genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Toegegeven de scrambles eggs, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons en tomaat waren al lichtelijk afgekoeld tegen we opnieuw op onze kamer waren, maar dat namen we er graag bij. En dat we dit ritueel nog een keertje moesten overdoen voor de koffiekoekjes en pannenkoekjes, namen we er graag bij. Eigenlijk best wel gezellig, zo met z’n tweetjes ontbijten op hotel.

Na dit bijzonder uitgebreide ontbijt was het tijd om de beentjes te strekken, het weer was nog altijd niet geweldig, maar het was min of meer droog. Ditmaal wandelden we over het strand naar Mariakerke en terug langs de dijk om snel een plaspauze in ons hotel in te lassen.

Vervolgens wandelden we over de dijk verder tot aan de Westelijke Strekdam, die we helemaal afwandelden om op het einde het Monument for a Wullok van Stief Desmet te bewonderen. Helaas van de ons beloofde zeehonden geen spoor. Verder naar de gratis overzetboot, die we vorige zomer voor het eerst namen, toen zonder masker en zonder beperking van het aantal passagiers. COVID-19, you suck. Ondanks het slechte weer moesten we toch een tijdje aanschuiven voordat we aan boord konden gaan. Op anderhalve meter van mekaar, uiteraard, daar werden we regelmatig streng aan herinnerd.

Tijdens de overzet spotten mijn vriend en ik de indrukwekkende Apollo, het installatieschip dat windmolenonderdelen naar een offshore windmolenpark brengt. De overtocht is in een zucht voorbij. Helaas begint het te zachtjes te druppelen vanaf het moment dat we aan de overzijde zijn. We negeren de regen en zetten onze wandeling verder langs het strand in Bredene, dat zoveel rustiger en ongerepter is dan in Oostende. Er is daar zelfs een streepje duinen bewaard gebleven! Het begint steeds steviger te regen en ik voel dat mijn donsjas langzaamaan doorweekt geraakt. We wandelen tot aan het standbeeld van Blote Betsy en nemen vervolgens de kusttram terug naar het station van Oostende.

Vanaf het station wandelen we naar de neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk, alwaar we even binnen springen om de kerststal te bewonderen. We lopen door de winkelstraten terug naar ons hotel en verbazen ons over de drukte in de straten. We spotten zelfs een heuse mondmasker fashion store!

Terug in het hotel verruilen we onze natte kleren voor een badpak en een badjas en trekken naar het zwembad van het hotel. Even vrezen we dat het er te druk zal zijn (er is een limiet van 20 personen), maar gelukkig vinden we nog twee lege ligstoelen. We proberen wat baantjes te trekken, maar zelfs als is er maar twintig man, het zwembad is vrij klein, waardoor je het gevoel krijgt altijd tussen andere mensen door te moeten slalommen. We blijven niet zo lang, want we zijn niet echt honderd procent overtuigd dat de ganse situatie coronaproof is.

Op de kamer spoelen we het zwembadwater van ons af en genieten van elkaar. Voor het avondmaal bestellen we bij Sensai Oostende sushi met extra veel sashimi, ideaal in combinatie met een glaasje champagne!

Met de trein naar Oostende

Omdat ik nog wat verlof moest opnemen dit jaar, had ik deze vrijdag (11 december) een dagje verlof ingepland. Mijn vriend en ik hadden lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch een hotel geboekt om er een weekend tussenuit te zijn. In ons appartement in Leuven is de verleiding om toch nog wat werk te verzetten gewoon te groot en ik had er echt behoefte aan om er even tussenuit te zijn. Zelfs al zagen de weersvoorspellingen er vrij dramatisch uit, een andere omgeving zou me sowieso deugd doen.

We maakten van de vrije dag gebruik om lang uit te slapen en vervolgens op ons gemak onze valies te pakken en tot de vaststelling te komen dat we wel heel veel spullen nodig hadden voor ocharme twee overnachtingen op hotel. Voor de zekerheid pakten we ook wat bestek, champagne- en wijnglazen in. We waren vast van plan het gezellig te maken en daar hoort een glaasje wijn bij, dat we liever uit een glas drinken dan uit een plastic bekertje.

Met onze belachelijk grote koffer en twee rugzakken (eentje voor het fototoestel en eentje voor de laptops) stapten we de trein op. Als kind zou ik zo’n treinrit oeverloos lang gevonden hebben, maar door al die moderne technologie is zo’n rit voorbij in een oogwenk. Ideale activiteiten voor op de trein: tripadvisor reviews schrijven, podcasts luisteren, blogfeeds lezen, Wordfeud, Duolingo of Memrise spelen,… Of gewoon een dutje doen, kan ook, natuurlijk.

Vanaf het station van Oostend was het een dik kwartier wandelen naar hotel Andromeda. We wisten niet goed wat te verwachten van dit verblijf op hotel. Zou het druk zijn? Hoe zou het ontbijt op de kamer meevallen? Zouden we écht in dat zwembad mogen? Hoe makkelijk zou het zijn om ‘s avonds eten te bestellen? Maar kijk, tot onze verbazing bleek het zelfs redelijk druk te zijn in het hotel en werden we zeer professioneel welkom geheten door een vriendelijke gemaskerde dame achter plexiglas. De lobby was alvast helemaal in kerstsfeer ingericht. Mooi!

Om onszelf in de watten te leggen hadden we een kamer op de hoogste verdieping gereserveerd met balkon en zicht op zee. Zelfs als het het hele weekend zou regenen zouden we dan toch kunnen genieten van het uitzicht. Groot was onze verbazing toen we een vriendelijk kaartje op het bed aantroffen om ons te feliciteren met ons tienjarig huwelijk, vergezeld van een doosje pralines. Als notoir in zonden levend koppel konden we deze grap wel appreciëren. Maar we zijn het achteraf wel gaan melden aan het onthaal, kwestie van het koppel voor wie die kleine attentie bedoeld was niet te ontrieven.

Om ons te verzekeren van een culinair geslaagd weekend, brachten we na het inchecken meteen een bezoek aan Wijnhuis Douchy, een stijlvol ingerichte wijnzaak waar de uitbaatster ons met veel deskundigheid enkele wijnen en schuimwijnen aanraadde. Uiteindelijk kochten we twee flessen witte wijn, een flesje prosecco en een flesje champagne. Drank zouden we alvast niet te kort komen. En de overschot zouden we wel mee naar huis nemen. 😉

Het weer was, zoals uit de foto’s blijkt, redelijk triestig, maar dat hield ons niet tegen om een wandeling te maken en de gezonde zeelucht op te snuiven. We wandelden over de dijk in de richting van Mariakerke, het ene na het andere restaurant passerend dat take-away aanbood. Al bij al vonden we het nog redelijk druk op de dijk. Het daglicht liet ons echter al snel in de steek en we maakten rechtsomkeert, onderweg speurend naar een plek waar we iets van aperitiefhapjes op de kop konden tikken. Helaas, die ene plek waar ze oesters verkochten, was helemaal uitverkocht. Dus kochten we uiteindelijk een aperitiefschotel bij de plaatselijk Spar.

Terwijl we aperitiefden met een flesje prosecco, brainstormden we over ons avondmaal. Om in de Italiaanse sfeer te blijven, bestelden we een pizza en een pasta bij La Piazza. “Leveren bij Hotel Andromeda? Totaal geen probleem!” Het hotel voorzag trouwens voor de klanten borden en bestek voor al die afhaalmaaltijden, maar tegen dat wij eraan dachten om een bord te gaan halen, waren ze al allemaal weg. Eten uit bakjes dan maar! Ik moet zeggen dat ik de pasta maar middelmatige vond, maar ik had honger, dus het ging toch vlotjes binnen. En ja, die tweede fles wijn ging ook nog open. Het is een zwaar jaar geweest…

De pralientjes van Pralifino waren de perfecte afsluiter van de maaltijd.

Quiberon en Vannes – 11 augustus 2020

Het is vreemd, maar ik ben nog altijd niet gewend gemaskerd mijn bord te vullen aan het ontbijtbuffet. Mijn vriend moet me regelmatig tegen houden, of ik zou ongemaskerd fruit of water gaan bijhalen. Je zou verwachten dat het dragen van een masker een gewoonte is er langzaam in slijt, maar het tegendeel lijkt waar te zijn. Ik denk er vaker niet dan wel aan.

Vandaag hebben we een bezoek aan het schiereiland Quiberon gepland. Waar het weer gisterenochtend een pak slechter was dan verwacht, is vandaag het omgekeerde het geval: de zon staat stralend aan de hemel en het is al flink warm als we ‘s ochtends op pad gaan.

Het is een uurtje rijden naar het beginpunt van de wandeling die ons langs de befaamde Côte Sauvage en de mooie witte stranden van Quiberon zal brengen. Via een landengte, aan beide zijden omgeven door water, rijden we het schiereiland op. Heel bijzonder om zowel aan onze linkerkant als onze rechterkant water te zien liggen.

We parkeren onze wagen op een pleintje in een klein dorp en starten de wandeling meteen met een hoogtepunt: de Côte Sauvage, die haar naam niet gestolen heeft, de ruige pracht van deze rotskust imponeert. Het is een pak warmer dan verwacht en we zijn bezig aan ons laatste beetje zonnecrème die onze ter huidjes moet beschermen tegen de brandende zon.

Na de ruige Côte Sauvage, zien we in de verte een kasteel omgeven door mistslierten opdoemen: le Château Turpault. Eens het kasteel gepasseerd, wacht ons een radicaal ander landschap. De ruige rotskust maakt plaats voor prachtige stranden, met talloze vakantiewoningen en appartementcomplexen. De witte stranden zijn duidelijk een geliefd vakantieoord, met springkastelen, beach bars en zelfs een heus overdekt zwembad waar kinderen kunnen leren zwemmen. Het contrast had amper groter kunnen zijn.

We lunchen op het overdekte terras van Au Bon Acceuil en zijn blij dat we even in de schaduw kunnen schuilen voor de brandende zon. De mosseltjes als voorgerecht en een lekker stukje vis als voorgerecht zorgen voor de nodige energie voor de rest van de wandeling en dat ijsje helpt ons om een beetje af te koelen. Wat de zon is ondertussen wat gedraaid, waardoor mijn rug niet langer in de schaduw is. En amai, ik voel de straaltjes zweet langs mijn rug naar beneden gutsen.

We wandelen verder op de dijk langs de stranden. Helaas is hier overal het dragen van een mondmasker verplicht. Dus puffen we nog een beetje harder. We zijn ondertussen een beetje afgeweken van onze geplande route. We verkiezen immers verder te wandelen langs de kustlijn om een beetje van een verkoelende zeebries te kunnen genieten. Ook de oostkant van het eiland heeft prachtige stranden, zij het een pak minder commercieel dan aan de zuidkant van het schiereiland. Ondertussen zijn we allebei een beetje oververhit geraakt en snakken we naar een koud drankje. Dat vinden we bij een café-brasserie die hoort bij een camping. Amai, dat vers geperst sinaasappelsap gaat vlotjes binnen!

Het laatste stuk van onze wandeling brengt ons langs de oude vuurtoren van Locmaria. We beklimmen de vuurtoren en genieten van het uitzicht op de omgeving. Quiberon lijkt me een ideale plek om een weekje op vakantie te komen. Je kan watersporten afwisselen met wandelen en fietsen of gewoon luieren op het strand.

Onze Cambio brengt ons na onze wandeling van in totaal zo’n 19 kilometer zonder problemen terug naar Vannes. In het hotel spoelen we het zweet van onze lijven en trekken we propere kleren aan voor onze laatste avond in Vannes. Voor deze feestelijke gelegenheid reserveerden we een tafeltje voor twee op het gezellige terras van Le Tandem. Op de menukaart treffen we moderne gerechten met bijzondere smaakcombinaties. Uiteraard starten we de maaltijd met de fantastische cocktail Le Tandem. Ingrediënten: chouchen (een vorm van mede, rum, citroensoep en aardbeienlikeur van Plougestel). Een schot in de roos!

Les langoustines: tièdes en raviole, cédrat, célerisotto, émulsion de la bisque:

La Pêche sauvage du moment: le filet poêlé, coco et estragon, kouign patatez, petits pois, pois gourmands:

Sorbet:

Les fromages affinés de chez Véro:

Le chocolat/framboises: petit pot de crème à l’ancienne, biscuit cacao, sorbet framboise, framboises fraîches, chantilly fèves de Tonka:

Zoetjes voor bij de thee:

Om ons eten te laten verteren, maken we na de maaltijd een laatste wandeling door de nachtelijke straten van Vannes. We lopen ditmaal wat verder dan het toeristische hart van Vannes naar de haven en ontdekken aan de rivier de Marle een hippe uitgangsbuurt. Jammer dat we hier niet iets gegeten of gedronken hebben, want het ziet er allemaal supergezellig uit. Extra punten voor de prachtige muurschilderingen met vissen en de levensgrote gorilla op een balkon. We hebben duidelijk niet genoeg tijd uitgetrokken om Vannes grondig te leren kennen. Nuja, een goede reden om nog eens terug te komen, nietwaar?

Dikke Beukwandeling

Zondag onze wandelschoenen opnieuw boven gehaald (ongeveer de enige schoenen die ik tegenwoordig nog draag), een Cambio gehuurd en vertrokken richting Meerdaalwoud voor een wandeling van iets meer dan 13 kilometer tussen statige beuken en hoge dennen. We startten niet aan knooppunt 108, het officiële startpunt van de wandeling, maar wel aan knooppunt 111, omdat we dit knooppunt het eerst tegenkwamen op onze weg. We parkeerden de Cambio op een kleine parkeerplaats in het bos en zogen de gezonde herfstlucht in onze longen.

Het letterlijke hoogtepunt van deze wandeling was de Tomberg, gelegen op 102,5 m boven de zeespiegel. Bij opgravingen in deze oude grafheuvel vonden archeologen verschillende gebruiksvoorwerpen in silex (vuursteen). Ik was er mij tot op deze wandeling niet bewust van dat er archeologische opgravingen hadden plaatsgevonden in het Meerdaalwoud. Alweer iets bijgeleerd dankzij de coronacrisis.

We zetten er stevig de pas in, waardoor de wandeling sneller voorbij was dan gedacht. We hebben alleszins allebei erg genoten van deze wandeling in de frisse buitenlucht. Zeker toen in de latere namiddag de zon doorheen de wolken kwam piepen. Dikke aanrader.

Voor het avondmaal trakteerden we ons op lekkere Luikse balletjes van Convento Food. Simpel, maar smakelijk.

Île-aux-Moines en Vannes – 10 augustus 2020

Vandaag om 7.30u opgestaan, daar slaag ik zelfs op de meeste gewone werkdagen niet eens in. Vreemd genoeg hebben zowel mijn vriend als ikzelf niet zo geweldig goed geslapen. Gelukkig geeft het ontbijtbuffet ons een energieboost.

Tot onze grote verbazing regent het, dat hadden we totaal niet zien aankomen. De weersvoorspelling gaven immers mooi weer. We vragen ons af of we onze plannen moeten omgooien, maar besluiten toch door te zetten en naar Île-aux-Moines te rijden. Hopelijk trekt die regenbui snel over en indien niet, dan zullen onze regenjasjes deze reis toch één keer dienst gedaan hebben.

We rijden met de wagen naar Port Blanc, van waaruit verschillende boten en ferry’s vertrekken. We parkeren op een gigantische parking die al goed vol staat en zien massaal veel mensen richting het haventje wandelen. Het is even zoeken waar we aan een ticket voor de ferry naar Île-aux-Moines kunnen geraken, maar daarna verloopt de overtocht vlotjes. Een tochtje van vijf minuten met mondmasker op. Voorbij voordat we er erg in hebben. En goed nieuws: het is ondertussen gestopt met regenen en het ziet er zelfs naar uit dat de grijze wolkenlucht langzaam begint open te trekken.

Net als bij ons vorige eilandbezoek huren we een fiets, de ideale manier om een klein eiland te verkennen. En jawel, ook dit eiland heeft heel wat mysterieuze dolmen en menhirs waarvan niemand de bestaansreden kent. We fietsen meteen helemaal naar het uiterste punt van het eiland en maken van daaruit een wandeling langs de kustlijn. De wandeling brengt ons langs mooie stranden en prachtige, dikke dennenbomen. We zijn alleszins blij met de schaduw die deze oude bomen bieden, want met het wegtrekken van de wolken, begint de zon steeds harder te branden. Yep, die regenjassen hebben we duidelijk voor niets meegesleurd.

Na deze prachtige wandeling springen we opnieuw op de fiets om een plek te zoeken om te lunchen. Het is bijzonder druk in het centrum van het eiland waar de meeste restaurants zich bevinden. En het is echt zoeken naar een plaatsje. Op goed geluk komen we bij Les Embruns terecht. Helaas lukt het ons niet een plekje op het terras vast te krijgen, daarvoor is het gewoon té druk, maar we zitten binnen wel vlak aan een open raam.

Ik bestel mij een groot bord fruits de mer met een glaasje champagne daarbij. De champagne smaakt zo goed dat ik niet anders kan dan nog een tweede coupe bestellen. De dame die ons bedient, komt de vraag net op het juiste moment stellen en ik kan echt geen neen zeggen… Een goeie verkoopster!

Na de lunch is de zon echt op volle kracht gekomen. Tijd om wat af te koelen in het zeewater. Mijn vriend en ik fietsen naar een strandje waar we onze handdoeken uitspreiden en onszelf en onze rugzakken neervlijen. We durven het niet goed aan om samen te zwemmen. Er moest maar eens iemand met mijn fototoestelrugzak aan de haal gaan… Dus wisselen we af. Om te gaan zwemmen moeten we eerst bijna vijfhonderd meter te voet het water in waden om de ondiepte achter ons te laten. Het water is vrij koud, wat het heerlijk verfrissend maakt. Onze eerste (en wellicht ook laatste) namiddag op het strand.

We zijn net op tijd om onze fiets binnen te doen en kunnen rechtstreeks aan boord gaan bij de ferry van 17u. Perfecte timing!

Na even zoeken vinden we onze Cambio terug op de gigantische parking. We hebben nog geen zin om terug naar Vannes te gaan en maken een klein omweg naar de mooie haven van Arradon. We drinken iets bij L’Abri-Cotier dat een prachtig terras heeft met uitzicht op de boten. Het prachtige terras compenseert de bijzonder chaotische bediening, die er maar liefst twee keer in slaagt te vergeten dan mijn vriend een biertje besteld heeft. Gelukkig is mijn mojito royal top en genieten we van de mooie plek.

Terug in Vannes gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. Bibovino heeft een gezellig terras en op het eerste gezicht een leuk aanbod. Ik bestel een plank met verschillende rilettes van vis. En amai, dat is werkelijk uitstekend, maar ook: veel te veel. Ik moet echt wringen om al dat lekkers binnen te krijgen. En jawel, ook hier serveren ze uitstekende champagne. When in France…

We zijn moe na deze goed gevulde dag en kruipen na het avondmaal vroeg in bed.

Roeselbergwandeling

Deze zaterdag hadden we afgesproken om coronaveilig te gaan wandelen met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen. Niet helemaal hetzelfde als een lang weekend in Lontzen, maar hey, wie het kleine niet eert… We zijn tegenwoordig al blij wanneer we nog eens gesprek kunnen voeren dat niet via het computerscherm verloopt.

We kozen voor één van de herfstwandelingen op de site van Toerisme Vlaams-Brabant: de Roeselbergwandeling. Onvoorstelbaar dat we ondertussen al bijna alle wandelingen op die site gedaan hebben. Dat had je mij een jaar geleden nooit kunnen wijsmaken…

Mijn vriend en ik hadden voor de verplaatsing van Leuven naar de Kapel van Roeselberg een Cambio voorzien, want de fietsafstand was ons net iets té ver. We hadden om 13.30u afgesproken met onze vrienden, maar vertrokken een beetje vroeger, want om 13u trouwde onze kameraad met zijn slimme vriendin uit Trinidad. Gezien de omstandigheden konden we enkel virtueel aanwezig zijn, maar de bruidegom zorgde voor live streaming via Zoom, zodat we toch een beetje konden delen in de vreugde. En zo zaten mijn vriend en ik op de parking bij de Kapel van Roeselberg in een Cambio te supporteren voor onze vrienden die elkaar het jawoord gaven in het stadhuis van Kampenhout. Veel gekker dan dat moet 2020 toch niet worden…

Doordat onze vrienden uit Wijgmaal een tiental minuten te laat waren, konden we gans de ceremonie meemaken. Wij wensen onze kersvers getrouwde vrienden alvast alle geluk van de wereld en dat feest houden we nog wel te goed.

De Roeselberg wandeling deed ons eens te meer beseffen dat je niet ver moet reizen om mooie plekken te ontdekken. En wat is er fijner dan zo’n ervaring delen met andere mensen? We hadden uiteraard heel veel om over bij te praten met onze vrienden terwijl we genoten van de frisse buitenlucht. Bepaalde stukken van de wandeling waren bijzonder modderig, maar we wisten ons behendig te manoeuvreren rond de plassen heen. Op een bepaald moment passeerde we langs de Winge Golf & Country Club. Golf lijkt me de ideale hobby in tijden van corona. Altijd in de buitenlucht en anderhalve meter afstand houden is op zo’n golfterrein een fluitje van een cent. Deed me terugdenken aan die tijd dat ik in diezelfde club een golfinitiatie volgde.

Aangezien we de wandeling iets té kort vonden, breiden we er nog een korte lus aan bij. Op het einde volgden we een pijl die ons bij Het Mooi Alternatief bracht, alwaar we allemaal een warme chocomelk bestelden (ik eentje met vitamine D want dat schijnt te beschermen tegen COVID-19). Natuurlijk verbrandde de jongste onder ons meteen zijn mond aan de gloeiend hete chocomelk. En daarnaast hadden we wel wat tijd verloren met dit kleine zijsprongetje. Geen onverdeeld succes dus.

Terug in Leuven waren mijn vriend en ik net op tijd om ons avondmaal bij EssenCiel te gaan oppikken. Zeer fijne uitstap die zeker voor herhaling vatbaar is, minus de chocomelk dan.

Wandelen in Villers-la-Ville en omgeving

Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.

En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.

De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.

Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!

En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Fietsen langs de Voervalleiroute

Ondanks het ietwat twijfelachtige weer, wilden mijn vriend en ik deze Wapenstilstand liever niet binnenshuis doorbrengen. Ditmaal kozen we voor de fiets als vervoersmiddel (afwisseling moet er zijn) en om onszelf een beetje uit te dagen, pikten we een route uit van zo’n 50 kilometer. Aangezien mijn fietslichten nog altijd niet gerepareerd zijn, gingen we veiligheidshalve met twee blue-bikes op pad. De zon gaat tegenwoordig vroeg onder en we moesten maar eens verloren rijden…

De Voervalleiroute leidde ons naar het prachtige Park van Tervuren, waar zich heel strategisch aan de ingang een foodtruck had gepositioneerd die warme chocomelk met échte chocolade maakte. Ja serieus, dat kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan… We parkeerden onze fietsen en maakten een kleine wandeling in het prachtige park, terwijl we van onze warme drankjes genoten.

Na de statige vijvers van het park en het Africamuseum achter ons gelaten te hebben, fietsten we een stukje door het bos waarbij we volop genoten van de herfstkleuren. Vervolgens ruilden we het bos in voor de landelijke gemeenten Duisburg, Huldenberg en Loonbeek, alwaar we getrakteerd werden op prachtige vergezichten.

We stopten even aan de kerk van Neerijse, die met haar twee prachtige torens het hart van dit charmante dorpje vormt. De kerk blijkt trouwens een zeer boeiende geschiedenis te hebben.

Op het einde van onze fietstocht, toen de Imec-toren in zicht kwam, brak zowaar de zon door de wolken. Zeker om ons te feliciteren met het feit dat we onze langste fietstocht sinds het begin van de eerste lockdown in maart tot een goed einde gebracht hadden. En ja, er waren een paar zeer steile heuvels die ik te voet heb genomen, maar dat steek ik dan maar op het feit dat die zware blue-bikes niet echt gemaakt zijn om hellingen mee te nemen.

Speelbergwandeling

De dag gestart met het wegwerken van het dessert dat mijn vriend gisterenavond met de beste wil van de wereld niet meer op kreeg. Gelukkig waren er twee stukken geitenkaas met frambozenvinaigrette en spekjes, zodat ik ook kon meesmullen van dit tot ontbijt omgetoverd dessert.

Natuurlijk maakten we gebruik van deze prachtige, zonnige zaterdag om nog eens een wandeling in de buurt van Leuven te maken. Toegegeven het wordt steeds moeilijker om nieuwe plekken te ontdekken op fietsafstand van ons appartement, maar we doen ons best. Ditmaal fietsten we naar de Sint-Kwintenkerk in Linden waar de Speelbergwandeling van start ging. Een wandeling van een dikke 11 kilometer doorheen het Lindenbos en het Chartreuzenbos. Een stuk van dit parcours (de Chartreuzenberg) hadden we al eerder gedaan, maar de herfstkleuren in combinatie met de stralende zon gaven deze plek nog nét dat beetje extra. Fijn om dezelfde plek in verschillende jaargetijden te kunnen bewonderen.

Dat we niet de enige waren die van dit uitzonderlijk zachte herfstweer wilden genieten, bleek al snel. Het was bijzonder druk in de Vlaams-Brabantse bossen. Het is duidelijk dat half België aan het wandelen geslagen is. Mja, ‘t is niet dat er momenteel zoveel alternatieven zijn en al die kinderen moeten toch ergens hun energie aan kwijt geraken tijdens deze twee weken durende schoolvakantie, nietwaar? We genoten zo van de wandeling dat we nog een kleine lus extra deden en in totaal op zo’n 15 wandelkilometers uitkwamen.