Vaderdagbrunch, de vijvers van Bellefroid en een streepje Wijgmaal

Ter ere van alle vaders ter wereld bestelden mijn vriend en ik een heerlijke brunch bij Convento Food. Want hey, als we dat voor de moeders doen, mogen we de vaders niet discrimineren, he! Naar goede gewoonte was de brunch bijzonder rijkelijk. We zetten dan ook een aantal gerechtjes weg voor het avondmaal en de dag nadien en genoten van een gedeelte van al het onderstaande lekkers.

Mangochutney, ongezouten hoeveboter, terrine van lamsschouder:

Geroosterde puntpaprika, yoghurt, fetakaas, koriander:

Pittige chicken wings, ginger beer, lente-ui:

Na genoten te hebben van onze brunch, sprongen mijn vriend op onze fiets om werkelijk de allerlaatste Leuvense bestemming die nog op ons lijstje stond af te vinken: de vijvers van Bellefroid, onlangs aangekocht door de stad en ingericht als wandelgebied om in alle stilte van de natuur te genieten. Nuja, in alle stilte is misschien lichtelijk overdreven, want het was duidelijk dat veel Leuvenaars dit nieuwe stukje natuur wilden ontdekken.

De vijvers zijn zeker mooi, maar voorlopig is het nog niet mogelijk volledig rond één van de vijvers te wandelen. Het wandelpad loopt na achthonderd meter dood en er is geen andere optie dan rechtsomkeert te maken en langs hetzelfde pad terug te keren. Voor ons was de wandeling te kort en wij vonden het er te druk, maar ik kan me voorstellen dat dit een ideale plek is voor gezinnen met jonge kinderen om rustig te wandelen en watervogels te spotten.

Op de terugweg fietsten we langs het mooi Dijlepad langs de spoorweg, kwestie van eens af te wijken van de ondertussen erg vertrouwde route langs het kanaal. Onderweg stopten we om een kleine wandeling te maken in het natuurgebied de Oude Dijlemeander in Wijgmaal. We ontdekten een 500 meter lange afgesneden Dijlearm en een verrassend mooi stukje natuur vlakbij Leuven.

Terug thuis aten we de rest van de brunch op en genoten we van een rustige avond.

Zwarte fideau pasta, aioli, roze garnaal, tomaat:

American pancakes, boerenspek, maple sirup:

Vierkazen quiche met tuinkruiden:

Heverlee War Cemetery en L’Etoile d’Or

Na onze culturele horizonten verruimd te hebben in M, haalden mijn vriend en ik de wandelschoenen boven. Figuurlijk, dan wel, want ik liep op flipflops. We wandelden naar één van de laatste Leuvense bestemmingen die nog op ons lijstje stond: het Heverlee War Cemetery. Toch een dik uur wandelen van ons appartement.

Bij aankomst realiseerden we ons dat dit oorlogskerkhof met voornamelijk geallieerde slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog vlakbij het Arboretum van Heverlee lag en dat we dit eigenlijk al eerder hadden kunnen bezoeken. Nuja, geen erg, wat lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Oorlogskerkhoven maken altijd een diepe indruk op mij en dat was nu niet anders. Zoveel jonge mensen de dood ingejaagd door enkele machtswellustelingen. Blij dat ik geboren ben in een land waar vrede heerst.

Na ons bezoek aan het kerkhof dronken we iets op het terras van Grand Café 500 en zochten we via wandelknooppunten een alternatieve route naar huis die ons (alweer) langs verrassend mooie paadjes bracht.

We waren net op tijd thuis om een snelle douche te nemen om het stof af te spoelen alvorens ons naar L’Etoile d’Or te begeven voor het diner. Het deed deugd te zien dat de uitbater als vanouds druk aan het werk was om zijn klanten te bedienen en dat het restaurant goed vol zat. Als voorgerechtje aten we scampi diabolique en natuurlijk bestelde ik mij een portie hangcultuurmosselen als hoofdgerecht! Tip voor mosselliefhebbers: bij L’Etoile d’Or eet je de beste mosselen van Leuven.

De uitbater gaf aan blij te zijn met de heropstart, maar het werken met een mondmasker, daaraan moest hij toch nog gewoon geraken. Hij vertelde ook over andere horecazaken in de buurt die het vooral van klanten tijdens de lunchuren moeten hebben. Veel werknemers werken immers nog altijd van thuis uit, dus de traditionele businesslunches laten op zich wachten. Moet heel moeilijk zijn voor die zaken: open zijn en amper klanten over de vloer krijgen.

Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:

Maïskolf met manchego & zure room:

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:

Bami goreng:

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:

Veggie bobotie met perzik & seitan:

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

Antitankgrachtwandeling

Deze prachtige Pinkstermaandag haalden mijn vriend en ik opnieuw onze fiets van stal voor een tochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen. Echt waar, dat jaagpad kent ondertussen geen geheimen meer voor ons! Omdat mijn poging om een route via het fietsknooppuntennetwerk uit te stippelen tot te veel extra kilometers leidde, namen we ditmaal de kortste route naar Wespelaar. De combinatie van 24 km fietsen en 12 kilometer wandelen, leek ons wel genoeg voor één dag. We moeten nu ook niet overdrijven, he. 😉

De Antitankgracht en het aangrenzende Haachts Broek waren (alweer) onbekend terrein voor ons. Ik wist zelfs niet van het bestaan van dit overblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog af. Als het leven straks terugkeert naar normaal ga ik deze mini-ontdekkingstochten in de buurt zeker missen. Zoveel leuke plekken ontdekt dicht bij huis, de voorbije weken!

Het was stevig warm tijdens de wandeling en overal rondom ons zagen we sporen van droogte. Het waterpeil van de grachten en poelen ws extreem laag. Al lieten de luid kwakende kikkers het watertekort niet aan hun hart komen, voor de schapen die graasden langs de Antitankgracht was het duidelijk te warm. Die zochten een plekje op in de schaduw en bewogen zo weinig mogelijk. De wandeling bracht ons langs een verlaten bunker die nu dienst deed als schuilkelder voor vleermuizen en zorgde voor een extra dosis spanning door de dreiging van een agressieve buizerd. We wandelden zelfs een stukje door het centrum van Wespelaar. (En jawel, hoe fijn zou het geweest zijn om daar een terrasje te doen!),

Na de wandeling fietsten we opnieuw langs het kanaal terug naar huis, alwaar ons een heerlijke risotto van Dumon wachtte. Omdat de porties bij Dumon nogal royaal zijn, hadden we het tussengerecht opgespaard als avondmaal voor Pinkstermaandag. Het duurde even voor we de risotto in de oven opgewarmd kregen, maar daarna was het smullen geblazen! De prachtige zonsondergang was de spreekwoordelijke kers op de taart.

Vijf Eikenwandeling en dinner by Dumon

Onze dag alweer begonnen met een fietstochtje. Ditmaal naar ons favoriete Wakkerzeelse restaurant Dumon om hun pinkstermenu af te halen. Het was heerlijk fietsen langs het kanaal Mechelen-Leuven, al moet ik toegeven dat het bijzonder druk was op het jaagpad. De combinatie van dit prachtig zonnige weer en de lockdown lokt fietsers jong en oud uit hun kot. Naar goede gewoonte werden we weer ontzettend vriendelijk ontvangen. Ik kijk al uit naar de dag dat de restaurants mogen heropenen en we op hun prachtig terras kunnen genieten van een heerlijke maaltijd en een glaasje champagne. Oja, ditmaal slaagden we er wel in het dessert heelhuids thuis te krijgen!

Na de lunch zaten mijn vriend en ik alweer op de fiets. Ditmaal voor een kort fietstochtje naar het Arboretum van Heverleebos, het startpunt van de Vijf Eikenwandeling. Ook vlak bij huis vallen er prachtige stukjes natuur te ontdekken. Het wandeling beviel ons zo goed dat we nog een kleine lus rond de Zoete Waters aan de door Toerisme Vlaams-Brabant uitgestippelde wandeling knoopten. Zoals te verwachten viel, was het behoorlijk druk rond de Zoete Waters. De rij wachtenden om een ijsje te bestellen bij nICE! was zó lang, dat ik, ondanks het warme weer, zonder problemen de verleiding kon weerstaan.

Na de wandeling stuurde ik een berichtje naar onze vrienden die vlakbij Heverleebos wonen met de iet of wat retorische vraag of ze thuis waren. Het leek me leuk om even langs te gaan om een anderhalve meter afstand gesprek aan de voordeur te hebben. Verrassing: ze waren thuis en zagen een bezoekje helemaal zitten. We hoefden zelfs niet aan de deur te blijven staan, we waren welkom om plaats te nemen op hun tuinstoelen die anderhalve meter uit mekaar stonden. Ze voelden zeker dat we zouden langskomen. 😉 Als er één ding is dat de coronacrisis mij geleerd heeft, dan is het wel het belang van menselijk contact. Er zijn weinig dingen die boven een fijne babbel gaan!

Tegen etenstijd namen we afscheid van onze vrienden. Een korte fietstocht later konden we genieten van de heerlijke gerechten van Dumon.

Noordzeeslaatje op krokante lookbroodjes:

Mét daarbij een lekker flesje champagne, uiteraard!

Gazpacho van bloemkool met Noordzeekrab en kingkrab:

Kabeljauwhaasje met pasta:

Koekje van citroen, appel en munt:

Om duimen en vingers af te likken, zó lekker!

Kasteel van Gaasbeek, de museumtuim en de Krijmerie

Wat? Geen stralend zonnetje deze zon-dag? Uit-zon-derlijk, want 2020 zal niet alleen de geschiedenisboeken ingaan als het jaar van de coronaviruslockdown, maar ook als het droogste jaar sinds de start van de metingen. Mark My Words.

Maar ook een grijze hemel mocht de pret niet drukken. Vandaag hadden mijn vriend en ik immers een cambio geboekt om een bezoekje te brengen aan het meest romantische kasteel van Vlaanderen: het Kasteel van Gaasbeek. Nog open tot eind augustus om vervolgens voor tweeënhalf jaar te sluiten voor een zeer grondige renovatie.

Toegegeven, het was een beetje raar om na zo lang alleen gefietst en gewandeld te hebben opnieuw in een wagen te kruipen. Maar hey, onze cambio zag er helemaal spik en span uit. Niets om ons zorgen over te maken dus.

Na een rustige autorit (hoera voor weinig verkeer op de weg) parkeerden we onze cambiowagen op de parking en liepen we langs de prachtige beukendreef naar het kasteel. Aan de ingang stond een dame met een mondmasker ons op te wachten. Het duurde even voor ze onze namen op de reservatielijst terugvond en ik begon al te vrezen dat ik me van dag had vergist, maar hey, we stonden er toch op. Ik betaalde onze tickets aan het onthaal en voorzag mijn vriend en mezelf van een sticker om het kasteel te bezoeken. Maar eerst moesten we nog snel wat foto’s maken van de prachtige pauw die zijn staartveren maar ál te graag aan de wereld wilde tonen.

Opeens hoorden we achter ons echter een alarmerend gepiep. Bleek dat drie kuikens van mama-pauw in een houten bak in de grond terecht waren gekomen, waar ze onmogelijk uit konden ontsnappen. Mama-pauw over haar toeren, want ze kon haar piepende kuikens niet redden uit deze val. Mijn vriend en ik overwogen even om de kuikens achterna te springen, te vangen en ze zo met hun mama te herenigen, maar plots herinnerden we ons dat pauwen niet zo vriendelijk zijn als ze eruit zien. Toch maar de bewaking gealarmeerd, die ons verzekerde dat ze de kuikens zouden redden.

En zo konden mijn vriend en ik met een gerust gemoed het kasteel bezoeken. Echt, het loont de moeite om op dit moment een museum of een andere erfgoedlocatie te bezoeken. Je zal nog nooit zo ongestoord van al dat moois hebben kunnen genieten. Mijn vriend en ik waren telkens de enige in de kamers die we bezochten. Wat maakte dat we elke detail op ons gemak in ons konden opnemen. En ja, ik besef maar al te goed hoe deze crisis inhakt op onze samenleving, maar soms heeft een crisis ook onverwachte voordelen. Al zou ik bij een toekomstig bezoek mijn mondmasker toch uit laten. Zo oncomfortabel dat die dingen zijn!

Na het kasteel stond de Museumtuin op het programma, waarvan ik alleen nog maar een klein stukje gezien had. Ik was echt onder de indruk van deze indrukwekkende en perfect onderhouden tuin. Vooral het leifruit zal me bijblijven. Ik kan me amper voorstellen hoe arbeidsintensief het onderhoud van deze prachtige tuin moet zijn. Al merkten we ook hier dat de natuur naar regen snakte. En zelfs al was het de ganse namiddag zwaar bewolkt er viel amper een druppel of twee uit te lucht.

Na ons bezoek aan de museumtuin was het tijd voor een pauze. Een ijsjes-pauze bij de Krijmerie. Mijn vriend en ik waren net een grote groep voor, die ongetwijfeld dachten dan de regels van social distancing niet op hen van toepassing waren en kochten ons allebei een ijsje met twee bolletjes. Yummie!

Omdat we langer dan gepland over ons bezoek aan de museumtuin gedaan hadden, bleef er niet meer zoveel tijd over voor een wandeling rondom het kasteel. Nuja, geen erg, dat geeft ons een reden om nog eens terug te komen wanneer de renovatie van het kasteel voltooid is.

En ja, omdat decadent zijn geen zeer doet, sloot ik het weekend af met een gegrilde kreeft van Van de Weyer.

Warandewandeling op Onze Lieve Heer Hemelvaart

Mijn vriend en ik profiteerden van deze prachtige zonnige dag om onze actieradius rondom Leuven alweer een beetje te vergroten. Ditmaal fietsten we naar Everberg om daar de Warandewandeling te doen. Om de fietstocht interessant te houden, had ik een fietsknooppuntenlus uitgetekend, zodat we op de terugweg een andere route konden volgen dan op de heenweg.

Tijdens de heenweg volgden we voornamelijk het parcours van de fietssnelweg F3 van Leuven naar Brussel. Een route die duidelijk zeer populair was bij wielertoeristen, want mijn vriend en ik moesten regelmatig uitwijken voor kromgebogen coureurs op dure fietsen. Tja, onze krakkemikkige, krakende fietsen zijn natuurlijk geen partij voor die blinkend opgepoetste stalen rossen.

Het volgen van de knooppunten verliep supervlotjes, tot we ons ergens aan knooppunt 36 vergist hebben, in plaats van daar de brug over het spoor te nemen, bleven we de spoorweg volgen. Maar hey, het moest zo zijn, want net toen mijn vriend en ik door hadden we eigenlijk al aan de andere kant van het spoor hadden moeten zijn, kwam geheel onverwachts kameraad L op zijn mountainbike uit het tunneltje onder het spoor dat wij als alternatief wilden nemen. Ik hoef jullie niet te vertellen we we alle drie erg verbaasd waren mekaar tegen het lijf te fietsen in Everberg, of all places! Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruik om uitgebreid bij te praten.

We bleven iets té lang kletsen, want mijn vriend en ik hadden ons uitstapje nogal strak getimed. We moesten immers nog beginnen aan onze wandeling van 9 kilometer en vervolgens nog een heel stuk terug fietsen om op tijd in Leuven te zijn om onze tapas van Zappaz af te halen. We namen afscheid en drukten onze kameraad op het hart veel groeten te doen aan vrouw en dochters.

Gelukkig bracht googlemaps ons zonder problemen naar het startpunt van de wandeling, de Sint-Martinus en Lodewijkkerk van Everberg. Het was daar even zoeken naar het startpunt van de wandeling, maar gelukkig viel mijn vriend zijn oog op een klein vierkant bordje met daarop een pijl en het woord ‘wandeling’. Aangezien we geen andere bordjes zagen, gingen we ervan uit dat dit bord ons de weg wees naar de Warandewandeling. En dat klopte, de volgende bordjes vermeldden wel heel mooi ‘Warandewandeling’. Aangezien we wat tijd verloren hadden, hielden mijn vriend en ik er een stevig marstempo op na. Al stopten we onderweg wel om een vriendelijk paard te groeten.

De wandeling was mooi en afwisselend: een stukje door het bos en een ander stuk doorheen de velden van Kortenberg tot aan de E40. Om de één of andere reden voerde de wandeling ons niet langs het Kasteel de Merode. Misschien omdat het kasteel nog steeds in handen is van de familie de Merode en zij nieuwsgierige wandelaars liever weghouden?

Bijzonder grappig: tijdens onze wandeling kwamen we onze kameraad maar liefst twee keer op zijn mountainbike tegen. Jaja, het is een enorm kleine wereld. Aangezien drie keer scheepsrecht is, heeft onze kameraad nog een traktatie te goed van ons, wanneer de horeca weer open is.

Ook opvallend: nog nooit zoveel kapelletjes tegen gekomen op één wandeling. Volgens mij heeft Everberg de grootste concentratie kapelletjes van Vlaanderen.

Na de wandeling fietsen we terug langs Leefdaal, Bertem, Egenhoven en Heverlee. Om stipt om 17.30u ons eten op te halen bij de Zarza.

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 12 – 93 – 38 – 95 – 94 – 37 – 36 – 16 – 17 – 18 – 14 – 13 – 75 – 74 – 10 (31,7 kilometer).

Het versmelten der bubbels

Deze zondag hadden mijn vriend en ik voor het eerst sinds lang een cambio gereserveerd. Van de Nationale Veiligheidsraad mogen we onze bubbel versmelten met één andere bubbel, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om naar Limburg af te zakken voor een bezoek aan mijn pas verhuisde broertje en zijn vriendin én mijn vader, die vlak naast de nieuwe woning van mijn broer woont. Aangezien mijn broer en zijn vriendin lang bij mijn vader ingewoond hebben in afwachting van de afwerking van hun nieuwbouw, behoren zij tot één en dezelfde bubbel. Kwam dat goed uit voor ons!

Uiteraard had mijn vader taart voorzien. Een zondags bezoek in Limburg zonder taart, dát zou pas heiligschennis zijn! Het voelde vreemd aan om elkaar na al die tijd weer in het echt te zien en de gesprekken draaiden natuurlijk voornamelijk rond corona en de obstakels die dit virus opwerpt. Kussen of aanraken was er uiteraard niet bij, maar het deed me plezier om te zien hoe mijn broer ons trots een rondleiding gaf door zijn nieuwe woonst, met de superstrakke deuren én het meest fancy toilet van België (uiteraard niet van Japan, daar zijn de toiletten nog véél fancier.)

Mijn vriend en ik brachten de ganse namiddag door in onze uitgebreide bubbel om vervolgens terug naar Leuven te keren. We waren nét te laat om de Hello Fresh box in ontvangst te nemen, gelukkig had de bezorger deze achtergelaten in de inkomhal. Wel vervelend dat die boxen altijd zo vroeg op de avond geleverd worden (meestal tussen 17u en 18u). Het is elke zondag haasten om vóór de levering thuis te zijn. Maar goed, voor de prijs van zo’n box mogen we uiteraard niet klagen.

Voor het avondmaal maakten we het ons gemakkelijk. Ik bestelde opnieuw asperges bij Van De Weyer, terwijl mijn vriend koos voor de iets exotischer chicken tikka masala.

Oja, we zijn ook aan een nieuwe puzzel begonnen!

Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Dutselhoekwandeling in Holsbeek

Een beetje een twijfelachtig weertje, deze zondag, maar dat hield ons niet tegen om er toch op uit te trekken. Ditmaal fietsten we richting Holsbeek. We vertrokken aan de pittoreske Sint-Mauruskerk voor de Dutselhoekwandeling. Wat startte als een gemakkelijke wandeling doorheen de velden, ontpopte zich tot een heus hindernissenparcours in het Dunbergbroek, dat zelfs na de voorbije droge weken nog erg nat en zompig was.

Na uit het broek ontsnapt te zijn, beklommen we de Chartreuzenberg. Zeer mooi loofboombos met charmante holle wegen. De gedichten die Natuur en Bos her en der verspreid in het landschap had aangebracht, gaven de wandeling een extra meerwaarde.

Vlak voor het einde van onze wandeling liepen we nog een kapelletje binnen, waar een gebed hing opgedragen aan “de mensen die wereldwijd slachtoffer zijn van het virus en voor allen die patiënten met hun zorg en deskundigheid begeleiden”. De rare mengeling van beelden en voorwerpen in dit kapelletje had iets ontroerend. Ik ben zelf niet gelovig, maar heb altijd al een zwak gehad voor kapelletjes. Zo’n kapelletje doet me terugdenken aan mijn jeugd, toen we met het kinderkoor tijdens Mariamaand mei de tocht langs de verschillende kapelletjes in onze omgeving muzikaal opluisterden. Kapelletjes associeer ik ook altijd met mijn oma, wiens huis vol stond met religieuze voorwerpen uit Lourdes, Banneux en Scherpenheuvel. Een passend einde van onze wandeling.

En, oja, ik kon het niet laten om snel een foto te maken van Bistro Bo-Bonne. Heimwee naar betere tijden!

Van al dat fietsen en wandelen krijgt een mens honger. Wat beter dan de dag afsluiten met een heerlijke sushi boat van de Wabi-Sabi?

Puzzelvooruitgang:

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap