student

Volzet :-(

Blah, blijkbaar was al dat getwijfel een maat voor niks. Mijn vriend is mij vanochtend gaan inschrijven voor die fotografiecursus aan de academie. Blijkt dat die cursus al héél lang volzet is. Maar denk je dat de mensen van de academie de moeite nemen om dat op hun site te zetten? Natuurlijk niet. Al dat digitaal gedoe, wie houdt zich daar nu mee bezig?

Ik sta nu op de reservelijst, maar besef dat de kansen om deze cursus te kunnen volgen miniem zijn. Goed, dit zal mij geen twee keer overkomen. Volgend jaar sta ik daar op de eerste dag van de open deurdagen om mij in te schrijven. Goh, hoe ga ik nu mijn zaterdag gevuld krijgen? 😉

Proclamatie

Zoals beloofd, een woordje uitleg over de calvarietocht (ok, lichtelijk overdreven) om aan mijn uitslag te geraken. Met in de hoofdrol de gebrekkige communicatie van de faculteit rechten. Al een hele tijd stonden de data waarop de resultaten (in het geval van de laatstejaars, enkel geslaagd of niet geslaagd) zouden meegedeeld worden op de site aangekondigd. In het vet was aangegeven dat deze resultaten op elektronische wijze ter beschikking gesteld zouden worden en ergens in de tweede helft van juni kwam er een mail die meldde dat de studenten, om overbelasting te vermijden, een email zouden krijgen wanneer de resultaten effectief online zouden staan. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dit in vraag te stellen, er waren immers nog andere faculteiten waar de resultaten ook elektronisch werden bekend gemaakt.

Donderdagavond zat ik braaf vanaf het aangekondigde uur achter mijn pc. Te wachten op een mail en stiekem een beetje de site refreshend (hun systeem moet maar beter berekend zijn op piekbelastingen). Na drie uur vruchteloos wachten, kwam er een mail van de administratie van de faculteit. Dat ze verbaasd waren dat er zo weinig studenten waren komen opdagen bij het afroepen van de niet-geslaagden. En dat er toch heel duidelijk meegedeeld was waar en wanneer dit zou plaatsvinden. Goed, het document in kwestie er nog eens bijgenomen en ja, eventueel kon je daaruit opmaken dat je ergens lijfelijk aanwezig moest zijn, maar wie zet er dan in het vet bij dat de resultaten elektronisch zouden vrijgegeven worden?

Ik was blijkbaar niet de enige die dit verkeerd begrepen had, getuige de minimale opkomst waarvan sprake in de mail. Om te vermijden dat er mensen vruchteloos naar de proclamatie zouden komen, besliste de administratie van de faculteit de resultaten van de niet-geslaagden in de loop van de vrijdagochtend vrij te geven. Goed, nog even langer in spanning dus. Al een geluk dat ik de ganse vrijdagvoormiddag vergadering had om mijn gedachten te verzetten. 😉 Tegen de middag ging ik kijken op het elektronisch systeem: geen resultaten te zien. Onder het motto: geen nieuws, goed nieuws, durfde ik stiekem hopen dat ik bij de geslaagden hoorde. Maar toch, was het nu echt zoveel gevraagd om gewoon ergens een woordje “geslaagd” te plaatsen. Nu kon je nog denken dat de resultaten nog niet werden doorgegeven of dat het systeem niet goed werkte.

Enfin, vrijdagavond nog altijd geen spoor van resultaten, mijn vriend en ik gingen er dan maar vanuit dat ik geslaagd was. Al waren we er toch niet helemaal gerust in, zaterdagochtend op de proclamatie in sporthal De Nayer. Enkele hemeltergend saaie speeches scheidden mij van het verdict. De opluchting was groot toen ik mijn naam hoorde afroepen. Het definitieve eind van mijn studententijd. Na al die jaren kan ik mijn studentenkaart definitief op rust stellen.

Na nog meer hemeltergend saaie speeches, waarvan sommige zelfs onverstaanbaar, werd er een foto genomen van al de gepromoveerden, zoals dat zo mooi heet. Ik ben er zeker van dat mijn mede-afgestudeerden zich later zullen afvragen wie dat mens in godsnaam is, want in de les hebben ze mij nooit gezien. 😉 En toen was het tijd voor de receptie! Mijn vriend en ik hebben hard ons best gedaan zoveel mogelijk jaren inschrijvingsgeld op te drinken, maar hebben jammerlijk gefaald.

Om wat te ontnuchteren, gingen we wandelen in de studentenwijk in het groen waar we elkaar zoveel jaren geleden leerden kennen en veel fantastisch mooie, niet-studiegerelateerde momenten beleefden. Er was nog niet veel veranderd. Even een emotioneel moment toen we op de plek stonden van die allereerste kus. Een steek van heimwee naar vervlogen tijden.

Maar goed, deze slechte student kan nu definitief de (universitaire) boeken dicht doen.

Twee uur rechtsfilosofie

Ik hoef jullie zeker niet te vertellen wat dat met het hoofd van een koortsig mens doet, zeker? Jammer dat ik mij zo mottig voelde, want het was alweer een zeer boeiende les. De eerste les ooit in mijn lange, lange studentencarrière waarbij ik studenten heb weten klappen op het einde van een lessenreeks. En terecht. Volgens mij. Nu ga ik wat Dafalgan nemen.

Stress in mijn lijf

En dat vertaalt zich momenteel vooral in erg korte nachten. ‘s Ochtens veel te vroeg wakker worden met het gevoel totaal niet uitgeslapen te zijn. Na twee of drie pogingen om de slaap te vatten, het opgeven en opstaan. Het voordeel van een korte nachtrust is dat er meer uren in een dag zitten om alles gedaan te krijgen wat ik nog moet doen. Het nadeel is dat ik continu met een versuft gevoel en een lichte hoofdpijn rondloop. Nog even doorbijten en dan is het… Och wacht, juist ja.

Weer even student

Deze namiddag had ik een halve dag genomen, speciaal om mijn voorlaatste uniefles ooit te kunnen volgen. Laat ik jullie vertellen dat les volgen nooit één van mijn favoriete bezigheden geweest is. In mijn studentenjaren heb ik meer lessen gebrost dan effectief bijgewoond, maar nu deed het me plezier tussen de studentjes te zitten en te luisteren naar de boeiende uitleg van de prof. Zelfs het ongeduldige geschuifel van stoelen en rugzakken en het ostentatief dichtklappen van boeken toen de prof enkele minuten over tijd ging, deed me met weemoed terugverlangen naar mijn eigen studententijd.

Rechtsfilosofie, het klinkt saai, maar is het zeker niet. Vandaag besproken we een boek dat handelt over één van mijn favoriete onderwerpen: “Filosofie in een tijd van terreur“. In het boek worden de twee invloedrijke filosofen Jürgen Habermas en Jacques Derrida drie maanden na 9/11 gevraagd naar hun inzichten over de aanslag, het terrorisme en het daarmee onlosmakelijk verbonden fundamentalisme. Ik hield erg van de stijl van lesgeven van de professor: op een heel benaderbare manier besprak hij in prachtig Nederlands de standpunten van beide filosofen, maar legde hij ook verbanden met andere denkers. Ik genoot ervan. De twee uren waren voorbij voordat ik er erg in had. Waren alle lessen maar zo. 😉

Een receptie zonder wijn

Zelfs geen glaasje schuimwijn te bekennen. Alleen maar bier. Denk dat dit de eerste receptie sinds mensenheugenis moet zijn dat ik alleen maar water gedronken heb. Al een geluk dat ik fijn gezelschap had om tegen te praten.

De receptie was ter gelegenheid van het doctoraat van een kameraad, die trouwens een zeer goeie presentatie gaf in de mooiste zaal van onze alma mater, de promotiezaal in de universiteithallen. Ik ben zo langzamerhand de tel kwijt van het aantal doctors dat zich in mijn kenniskring bevindt. ‘t Zijn er alleszins genoeg om mijn eigen mini-universiteit op te richten, al zijn de disciplines misschien niet gevarieerd genoeg. Maar soit, daar wilde ik het niet over hebben. Zo’n doctoraat is altijd een goeie gelegenheid om ex-studiegenootjes terug te zien. De babyboom is ook daar in alle hevigheid losgebarsten. Het hangt zeker in de lucht (of zou het dan toch de leeftijd zijn?). Na de clichévragen over de gezondheid van de toekomstige moeders, boog het gesprek af naar één van mijn favoriete onderwerpen: banken en hun evilness. Eén van de aanwezigen werkt momenteel voor een bank, dus ik heb inside info gekregen over de door en door doortraptheid van deze instellingen. ‘t Is alleen spijtig dat een mens niet zonder kan.

Beste gesprek van de avond: dat met een professor die mij vroeger nog les gegeven heeft  en zich duidelijk totaal niet meer kon herinneren waarvan hij mij kende. Na een falikant afgelopen poging om mijn naam te raden en een poging om mij aan twee van de vaders in spé te koppelen, heb ik hem dan toch maar uit zijn lijden verlost. Niet te geloven dat hij niet meer wist wie ik was. ‘k Heb nochtans genoeg (niet altijd even fantastische) examens bij hem afgelegd. 😉

Toen ik thuiskwam, heb ik mij meteen een glaasje wijn ingeschonken. Schol!

Een nieuwe juf

Vorige zaterdag was het de eerste les Russisch van het tweede semester. Blijgezind trok ik richting de les (hoe weinig ik ook geslapen heb, ik trek altijd blijgezind naar de Russische les) terwijl de stad rondom mij ontwaakte.

Groot was de verrassing toen bleek dat onze lieve blonde juffrouw O met het sexy Russische accent vervangen was door een soort tante nonneke op leeftijd. Geheel onverwacht was deze plotse gedaanteverwisseling echter niet. Juffrouw O had in het begin van het jaar meegedeeld dat ze een vervangster was. De mevrouw die normaal de lessen Russisch gaf, was al een dik half jaar ziek en zou waarschijnlijk na de kerstvakantie terugkeren.  ‘t Is niet echt mooi van mij, maar stiekem hoopte ik dat die mevrouw nog wat langer ziek zou blijven, gewoon omdat juffrouw O helemaal mijn hart gestolen had.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind. En daar was ze dan, juffrouw C, terug uit ziekteverlof na een jaar afwezigheid. Het was even een aanpassing, maar ik vond dat ze het erg goed deed. Het moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn om na zo’n lange afwezigheid weer voor een klas te staan. En om dan in het midden van het jaar voor de leeuwen geworpen te woren en een erg populaire juffrouw te moeten vervangen, niet eenvoudig. Er was in onze groep wat gemor, enkele leerlingen smeedden zelfs plannen om over te stappen naar een andere groep waar juffrouw O wel nog lesgeeft. Ik ga dit zeker niet doen. Juffrouw C verdient een eerlijke kans.

Moe, moe, moe

Mmm, ik was vandaag beter nog een dagje thuisgebleven van het werk, want helemaal gezond voel ik mij nog niet. Al een geluk dat de vergadering in Leuven deze namiddag anderhalf uur vroeger gedaan was dan gepland, waardoor ik opeens wat tijd op overschot had (een ongekende luxe) en ik op mijn gemak een bezoekje kon brengen aan de Artefact expo. Daarna was het drieënhalf uur doorbijten in de eerste les Japans na de examens. Gelukkig was mijn schitterende uitslag een serieuze opsteker. 😉

Margarita’s

De jaarlijkse alumnibijeenkomst van mijn ex-studentenvereniging die ik gisteren organiseerde in restaurant El Sombrero, was een succes.  De sfeer zat er goed in, het eten was lekker en de margarita’s gingen er vlotjes in. Iets te vlotjes. En dat heb ik deze ochtend wel gevoeld. 😉

Maar ik laat mij door een paar margarita’s te veel niet tegenhouden om het drukke programma van vandaag af te werken! Hup de douche in en daarna zal het wel wat beter gaan.