Culinaire zaterdag

Zaterdagen behoren traditioneel tot de drukste dagen in mijn agenda, maar vandaag was zelfs voor een zaterdag uitzonderlijk. Eerst en vooral had ik een heel lijstje boodschappen af te werken: met vier paar schoenen naar de schoenmaker, nieuwe bh’s en een nieuw badpak kopen voor de aankomende vakantie, een bongobon kopen voor de verjaardag van mijn broertje én nieuwe teva’s voor lange zomerse wandelingen. Elke boodschap werd met succes afgehandeld, behalve de aankoop van de nieuwe teva’s. Na de aankoop van maar liefst drie nieuwe, bijzonder prijzige, maar erg mooie bh’s besloot ik dat mijn oude teva’s nog wel een jaartje langer dienst konden doen.

Ik had mijn winkelronde afgestemd op mijn lunchafspraak om 12u in de Baracca en ik arriveerde stipt op tijd op het terras alwaar al twee klasgenootjes Spaans zaten te wachten. (De ironie om te gaan eten in een Italiaans restaurant met de klasgenootjes van de Spaanse les ontgaat me niet.) Ik had een tafel voor tien personen gereserveerd voor de afsluitende lunch van dit schooljaar. Een feestelijke lunch was wel op zijn plaats, want na twee jaar onder de hoede van juffrouw Isabel ons Spaans verfijnd te hebben, gaan de wegen van mezelf en mijn klasgenootjes uit mekaar. Zes van de acht medeleerlingen stopten en onze leerkracht zelf geeft geen les in het zesde jaar Spaans.

We bestelden allerlei tapas, die me spijtig genoeg, wat minder goed bevielen dan de vorige keer dat ik er met de ladies ging dineren. Ik denk dat het vooral aan de keuze van mijn tafelgenoten lag (ik lust alles, dus liet hen kiezen). Mocht ik zelf gekozen hebben, zou ik voor heel andere gerechtjes gegaan zijn (niemand die eraan dacht vitello tonnato te bestellen, stel je voor!). Bevielen me wel uitstekend: de fregola sarda, de polpo salad en de pizza cremosa. Wat pizza’s betreft, blijft de Baracca op eenzame hoogte staan. Alleen moesten we wel heel erg lang wachten op onze pizza’s. Sommige van mijn tafelgenootjes begonnen al ongemakkelijk op hun stoel te schuiven omdat ze vreesden de match van de Belgen te missen.

Helaas liet het zomerse weer dat ik besteld had, het volledig afweten. Gelukkig is de luifel van de Baracca goed bestand tegen een stevige regenbui, want we kregen er wel een stuk of vier over ons heen en elke keer beloofde één van mijn klasgenootjes dat het de laatste bui zou zijn. Quod non. De fleece dekentjes op de terrasstoelen kwamen alleszins goed van pas. Juni heeft het tot nu toe op weerkundig vlak dik laten afweten. Hopelijk komt daar snel verandering in.

Na de maaltijd deelde Isabel onze verbeterde examens uit ter inzage. Best wel surreëel om op een terrasje je examen in te kijken. Ik was alleszins meer dan tevreden met mijn resultaat en maakte een hoop goeie voornemens om deze zomer veel Spaanse boeken te lezen. (We zullen zien hoe ver ik daarmee geraak.)

Na de lunch haastte ik mij naar de schoenmaker om net voor sluitingsuur mijn mooi herstelde schoenen op te halen. En toen was het alweer bijna tijd om te vertrekken naar de tweede culinaire afspraak van de dag bij onze vrienden in Rijmenam.

Gelukkig had onze vriend en kok van dienst allemaal lichte gerechtjes klaar gemaakt: waterkerssoep als voorgerecht en een heerlijke Thaise curry met jasmijnrijst als hoofdgerecht. Die twee margarita’s als aperitief en de daarop volgende glazen wijn zie ik maar even door de vingers.

Het was voor ons de eerste keer dat we in hun nieuwe huis kwamen. We kregen een rondleiding door hun gigantische woonst (ons appartementje paste er met gemak drie keer in) en bewonderden de grote tuin. Nu, voor een gezin met vijf heb je natuurlijk wel wat ruimte nodig. Het contrast met het voormalig arbeidershuisje dat ze huurden in Leuven kon amper groter zijn. Toch jammer dat de huizenprijzen in Leuven zo uit de pan swingen en de meeste gezinnen met kinderen die wij kennen noodgedwongen moeten uitwijken naar elders om een betaalbare woning te vinden.

Ook fijn om de drie kinderen nog eens te zien, dat was ondertussen al een hele tijd geleden. De oudste dochter was totaal niet in vorm en hing wat rond op de bank voor de tv, maar het klikte geweldig met de jongste zoon. Wat een schat van een ventje!

Fijne zaterdag!

Karaoke, baby!

Hoe ik er juist beland ben, is mij nog altijd niet helemaal duidelijk, maar feit is dat ik na het mini-kerstfeestje in de Koreaanse les (een half uurtje wat cava en slecht Japans bier drinken en knabbelen op koekjes, heerlijke Bulgaarse kerstcake en vieze Koreaanse chips) mij zowaar liet overhalen door de vier overgebleven studenten om mee naar een Karaoke bar in de buurt van het Korean Cultural Center af te zakken.

De laatste keer dat ik nog eens karaoke gedaan heb, moet van mijn studententijd geleden zijn (en hoezeer ik dit ook anders zou wensen, de afstand in tijd tussen mij en mijn studententijd wordt steeds groter). Maar het was gewoon dikke fun, met ons vijven op het podium luidkeels Money, Money, Money van ABBA kelen. Zo leer je je mede-studenten ook eens van een andere kant kennen. 😉

PS: Het publiek in zo’n karaoke bar valt uiteen in twee categorieën waartussen volstrekt geen overlap is: zij die komen om eens gezellig gek te doen en al vals zingend uit de bol te gaan en zij voor wie het zingen een roeping is en die hun beste zangkunsten boven halen om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Karoake can be serious business!

Oktobermaand = opleidingsmaand

Na de tweedaagse cursus Ondernemend Leiderschap mocht ik mij vandaag verdiepen in de geheimen van het time management. Nu vind ik eerlijk gezegd van mezelf dat ik het op dat vlak niet al te slecht doe, maar wat concrete tips om uitstelgedrag te vermijden en minder tijd te verkwisten zijn altijd welkom. Ik vond vooral de tip om een groot project in kleinere deelstappen op te delen om dit makkelijker te kunnen inplannen een goeie. En ook OHIO (only handle it once) ga ik proberen toe te passen op mijn mailbox. Het gebeurt idd frequent dat ik mails lees en deze vervolgens weer als ongelezen markeer om diezelfde mail dan een paar dagen laten weer opnieuw te lezen. Tijdverspilling die we gaan proberen te vermijden. En ik ga ernaar streven elke dag te eindigen met nul ongelezen mails, al moet ik eerlijk zeggen dat dit wellicht het moeilijkste van allemaal zal zijn.

Voortaan word mijn mantra: verzamelen – verwerken – plannen – doen!

Mijn eerste les Koreaans

Zit erop en was een succes. Het was even wennen om een taalcursus te volgen aan een andere instelling dan het CLT. Zo zijn er bij het King Sejong Institute in het Korean Cultural Center van Brussel nergens Danone-automaten te bekennen. Gelukkig ook geen afgeleefde klaslokalen, lelijke gangen en stinkende toiletten. Neen, de toiletten van het Korean Cultural Center zijn pareltjes: lekker ruiken, heerlijk zeepje, mooi vuilbakje om de natte handdoekjes in te gooien en superproper. Ook leuk: de tentoonstellingen in de inkomhal. Je hebt echt het gevoel op een plek te zijn waar je de kans hebt om volledig ondergedompeld te worden in de Koreaanse cultuur.

En ik ben niet alleen enthousiast over de accommodatie, de leerkracht maakt veel grapjes en doet echt haar best om iedereen aan bod te laten komen (we zijn met 25, dus dat is niet altijd evident, zeker niet als de eerste les enkel bestaat uit het aanleren van de eerste letters van het Koreaanse alfabet). Het enige waar ik een beetje mee zit, is het toch wel verschillende niveau van de leerlingen. Ik begin echt van nul, terwijl een vrij groot aantal van mijn medeleerlingen al eerder Koreaans gestudeerd heeft. Nu, aan mij om die bij te benen, nietwaar?

Nog een opvallende vaststelling: veel gemengde koppels in de les. Jongen van Koreaanse afkomst (meestal geadopteerd, één medeleerling is op jonge leeftijd naar het buitenland verhuisd) en Belgisch meisje, die samen Koreaans studeren. Soooo sweet. Ook veel buitenlanders in de les: Bulgaren, Russen, Duitsers,… Fijn om in zo’n internationale groep terecht te komen. Ik heb het nog niet aangedurfd mijn Russisch boven te halen, want dat is wat roestig, maar één dezer, begroet ik mijn medeleerling toch een keer met ‘Как дела’!

Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

Exit january, hello february!

Een vrij rustig weekend om afscheid te nemen de eerste maand van 2015 die alweer aan een sneltreinvaart voorbij gevlogen is.

Vrijdagavond woonde ik een alfabetvoorstelling bij in de kleurrijke theaterzaal van OPEK. Hoewel ik de hoofdrolspeler een beetje fout gecast vond, kon ik toch genieten van het stuk, dankzij de prachtige muziek en de originele opbouw.

Nadat mijn vriend op een ontiegelijk vroeg uur was opgestaan om toch zeker een parkeerplek te vinden (de populariteit van FOSDEM blijft maar toenemen), kon ik nog even blijven liggen en genieten van de rust in ons appartement (‘t is dat mijn vriend zo’n ontzettende lawaaimaker is).

Het tweede semester Spaans vatten we rustig aan met de bespreking van de thema’s die de komende weken op het programma staan. We kregen ook de resultaten van onze examens terug en ik was zeer verheugd bij elke examenonderdeel “zeer goed” te zien staan. Om mijn goede uitslag te vieren, trakteerde ik mezelf op een veganistische maaltijd bij de Loving Hut. Ik liet me verleiden door het tapasbord. Het smaakte! (Terwijl ik aan de lunch zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij op FOSDEM ook een veganistische maaltijd achter de kiezen had. Ooit gaan we de wereld nog redden!)

‘s Namiddags nam ik de trein naar het thuisfront in Limburg om te overleggen over Heel Serieuze Zaken. Niet zo fijn, maar het leven is spijtig genoeg niet alleen rozengeur en maneschijn.

Mijn vriend was tot mijn verbazing ‘s avonds op een redelijk uur terug van FOSDEM. We konden zelfs samen eten en een serietje kijken. Hoera voor een rustige zaterdagavond! Bijzonder nuttig voor het wegwerken van mijn foto-achterstand, die zowaar wat begint te krimpen.

Zondag sliep ik uit, terwijl mijn vriend weer vroeg uit de veren was. Chapeau voor zijn enthousiasme, ik heb het al moeilijk om mij op zaterdagochtend om acht uur uit bed te hijsen om naar de Spaanse les te gaan. In de namiddag had ik afgesproken met de ouders van mijn petekindje om samen naar de binnenspeeltuin te gaan. Geen onverdeeld succes, moet ik toegeven. In het begin vond mijn petekindje het maar niks. Hij wilde niet in het ballenbad en niet op de schuifaf. Waarschijnlijk wat te veel lawaai en te veel andere kindjes. Na wat aanmoediging voelde hij zich meer op zijn gemak en ging hij zelfs samen met zijn mama van de hoge schuifaf. De brede glimlach die op zijn gezichtje verscheen, luchtte me eerlijk gezegd een beetje op.

‘t Is wel jammer om te moeten vaststellen dat hij mij momenteel niet zo tof vindt. Ik denk zelfs dat hij een beetje schrik van mij heeft. Hij wilde niet met me spelen en op mijn schoot zitten, was al helemaal een brug te ver. Nu, ik maak me niet al te veel zorgen. Ons Zwitsers petekindje heeft ook zo’n periode gehad. Maar ik hoop toch dat het snel beter gaat.

Net toen we onze bestelling voor het avondmaal doorgegeven hadden aan het personeel van de Sportoase cafetaria, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij onderweg was naar Leuven en of hij nog kon aansluiten. Geen probleem. Ik bestelde voor hem een spaghetti, erop rekenend dat die ongeveer klaar zou zijn tegen dat mijn vriend er was. Uiteindelijk was de spaghetti er eerder dan hem (ongelooflijk vlotte bediening). Al een geluk dat de borden voorverwarmd waren. 😉

Blokmodus

Niet veel bijzonders te melden over dit weekend. Vooral veel Spaans geblokt voor het schriftelijk examen van dinsdagavond. Om zeker te zijn dat ik voldoende tijd had om de leerstof onder de knie te krijgen, had ik twee dagen extra verlof te nemen. Twee dagen die ik eigenlijk bij nader inzien niet echt nodig had, als ik wat sneller had doorgewerkt, maar goed, het is altijd fijn om ruimschoots op tijd klaar te zijn en wat te kunnen herhalen. Iets wat mij in mijn universitaire carrière zelden tot nooit is overkomen.

Het was echter niet alleen kommer en kwel de voorbije dagen. Vrijdag werden mijn vriend en ik op een nieuwjaarsreceptie verwacht. Eentje met Heel Veel Eten. Doorheen de ruimte waren verschillende standjes opgesteld met traditionele Belgisch, Thaise en Marokkaanse gerechten, een heuse kaastafel en heel veel dessertjes. De wijn die geschonken werd, kon mij niet echt bekoren, de saké waar de meeste mensen hun neus voor ophaalden echter des te meer. Dezelfde saké trouwens die we verschillende keren dronken tijdens onze trip naar Japan. Ah, good times!

Zondag maakten we nog een minitripje naar het stadhuis en terug om daar een glaasje prosecco te drinken ter ere van wat Italiaanse chefs. Goed voor een kleine blokpauze. De ervaring leert dat het voor mij persoonlijk geen goed idee is om dit soort uitnodigingen te weigeren met het excuus dat ik moet studeren. Het resultaat is meestal dat ik mij dan superzielig voel en het studeren toch niet vlot.

Recepties en Spaans blokken, een geslaagde combinatie.

Reünie!

Trouwe lezers weten waarschijnlijk dat ik tijdens mijn studententijd en ook nog een paar jaar nadien in een studentenvereniging gezeten heb. Niet zo’n vereniging die enkel als excuus dient om samen op de lappen te gaan, maar een echte serieuze vereniging met een missie en een dienstenaanbod voor onze leden. Heel fijn en leerrijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik het na mijn studententijd erg moeilijk had om afscheid te nemen. Maar goed, ik slaagde er uiteindelijk toch in los te laten en de fakkel door te geven aan de jongere generatie.

Het doet me dan ook enorm veel plezier dat de traditie van het jaarlijkse alumni-etenje die ik eigenhandig in het leven geroepen heb, door de nieuwe lichting wordt verder gezet. Mijn vriend en ik hebben tot nu toe nog geen enkele editie van dit etentje overgeslagen. Ook nu donderdag was het in Brasserie 500 een aangenaam weerzien met de oudgedienden en een prettige kennismaking met de jonge veulens.

Herinneringen werden opgehaald en plannen gesmeed voor de viering van het twintigjarige bestaan volgend jaar. Ik heb echt zin om hieraan mee te werken, for old times sake. En omdat het me altijd blij maakt te merken dat deze jonge mensen zich ergens voor de volle honderd procent voor willen inzetten, want soms heb ik het gevoel dat je jeugd niet meer zo geëngageerd is als vroeger.

Benieuwd wat de brainstorm voor de viering van het twintigjarige bestaan zal opleveren.

Alweer een wervelende week

Maandag 2 december 19.oou: Cursus columns schrijven!
Dinsdag 3 december 17.55u: Even gedacht dat de toren van de Universiteitsbibliotheek in brand stond, bleek het om de opening van een tentoonstelling te gaan. Al goed dat we de brandweer niet gebeld hebben. 😉
Dinsdag 3 december 18.00u: Afspraak in Café Commerce om wat meer te vernemen over het op stapel staande project rond Vesalius. Volgend jaar is het namelijk vijfhonderd jaar geleden dat deze pionier van de moderne anatomie én alumnus van de Leuvense universiteit geboren werd.
Dinsdag 3 december 19.15u: Mijn baas belt mij op en houdt mij 20 minuten aan de praat voor een futiliteit. Een kleine domper op de avond.
Woensdag 4 december 20.00u: Superlange werkdag, blij dat ik een avond thuis achter mijn computer kon doorbrengen in de hoop al mijn achterstallige privémail weg te werken.
Donderdag 5 december 19.00u: Een wintertijd voorsmaakje in het mooiste stadhuis van het land! Wat historische achtergrond, een streepje muziek, een glaasje schuimwijn en lekker eten, meer moet dat niet zijn!
Vrijdag 6 december 19.00u: Dinner date met vrienden in Topinamboer. Mijn eerste kennismaking met dit huiskamerrestaurant. Voor herhaling vatbaar!
Zaterdag 7 december 9.00u: Mij uit bed gesleurd voor de Spaanse les. Uitslapen op zaterdag, ik mis het toch wel een beetje.
Zaterdag 7 december 13.00u: In een recordtempo het laatste cadeautje gekocht voor mijn jongste petekindje zijn sinterklaas, snel een boterhammetje binnen gestoken, gesnelfietst naar de markt in de Brusselsestraat en daar glutenvrije taartjes gekocht van de Kers naast de Taart terwijl mijn vriend de pasta kocht. Klaar voor het Sinterklaasbezoek van morgen!
Zaterdag 7 december 14.00u: Start van de ongelooflijk geweldige babyborrel van Kabouter. Elk dessertje was gemaakt met een ander soort bier en er waren cocktails van bier en cava. Ik ben zelf niet echt een bierdrinker, maar de combinatie van kriek en cava kon me wel bekoren. En bier in dessertjes = zaligheid. Die mannen van het M-café kunnen er wat van. En oja, Kabouter was uiteraard een modelbaby! Wat een schattig mannetje!
Zaterdag 7 december 20.00u: Naar de slotavond van het IKL. Enorm genoten van het ronduit cynische “De weg van alle Vlees” van Deben Van Dam en stiekem een traantje weggepinkt bij het prachtig ontroerende “Sonnet 81“ van Maaike Neuville! De slotreceptie toch maar aan ons voorbij laten gaan, al genoeg gedronken op de babyborrel van Kabouter. 😉
Zondag 8 december 10.00u: Bericht dat de ouders van ons petekindje uit Nederland autopech hebben. Gelukkig hadden ze een reserve-accu klaarliggen, omdat er zich al eerder incidenten met hun wagen hadden voorgedaan en konden ze met een beetje vertraging toch richting Leuven afzakken.
Zondag 8 december 12.15u: Ons appartement wordt ingepalmd door drie enthousiaste kindjes. Terwijl wij de lasagne uit de oven halen, worden alle knuffels uit onze kast geïnspecteerd en verspreid over ons ganse appartement. We laten de chaos ons appartement binnen en genieten samen van de pasta. Ondertussen doen we de was van onze vrienden. Hun wasmachine had er net deze week de brui aan gegeven (een ongeluk komt nooit alleen) en wij helpen hen uiteraard graag uit de nood.
Zondag 8 december 14.00u: Ons groepje van vier volwassenen en drie kindjes komt aan in de binnenspeeltuin van de Sportoase, waar de zus van mijn vriend en haar twee oudste dochters ons vervoegt. Het klikt tussen de meisjes en er wordt naar hartelust rondgerend. Ik ben erg trots op ons petekindje S die nog maar drie is en zonder vrees alleen van het hoge schuifaf gaat. Dat wordt nog wat!
Zondag 8 december 16.00u: Tijdens onze afwezigheid is de Sint geweest op ons appartementje! Wat een verrassing! We hebben voor alle kindjes snoepgoed voorzien en drie pakjes voor elk van de drie petekindjes. Klein drama als het oudste zusje van ons petekindje in Den Haag vraagt waarom zij geen cadeautje gekregen heeft. Tja, hoe leg je zoiets uit? Gelukkig waren er chocolade én chocoladetaartjes om de jongedame te troosten. 😉
Zondag 8 december 16.30u: Mij jongste petekindje komt aan met zijn mama en papa. Hij is nog maar negen maanden oud, maar draagt al kleertje van 18 maanden. Kruipen kan hij als de besten en hij begint zich al op te trekken aan stoelen en bloempotten (beetje gevaarlijk wel). Ons appartement ligt bezaaid met stukken chocolade, inpakpapier, kleurstiften, tekeningen, pluchen beesten. Superblij dat het ons gelukt is voor de allereerste keer al onze petekindjes samen te brengen.
Zondag 8 december 17.30u: We nemen afscheid van de zus van mijn vriend en onze vrienden uit Den Haag die allen nog een flinke rit voor de boeg hebben. De kindjes zien er moe, maar voldaan uit. We genieten stiekem van de stilte die wederkeert in ons appartement als de deur achter hen dichtvalt.
Zondag 8 december 18.00u: We warmen de rest van de lasagne op en praten bij met de ouders van mijn jongste petekindje. Ik geniet ervan hem even voor mij alleen te hebben. Dat alles goed functioneert blijkt uit de zeer goed gevulde pamper die ons even de adem beneemt. Het aanbod om de pamper te verwisselen sla ik beleefd af. 😉
Zondag 8 december 20.30u: Onze laatste gasten vertrekken naar huis en ik moet nog aan mijn column beginnen. De inspiratie is ver te zoeken, maar ik slaag er toch in op een uurtje tijd iets op papier te krijgen.
Zondag 8 december 21.30: Ik zet me achter mijn werk-pc om een aantal offertes te lezen, waaraan ik tijdens de werkweek niet was toegekomen. Spijtig genoeg blijkt dit meer werk dan initieel verwacht en lig ik pas rond half twee in bed. Geen goeie start van wat belooft een helse werkweek te worden.

Wat een ongelooflijke week, alweer, met als absoluut hoogtepunt ons bescheiden Sinterklaasfeestje.

En we zijn weer vertrokken!

Vandaag startten de bachata-lessen, komende zaterdag de lessen Spaans én het nieuwe academiejaar ging van start, wat wil zeggen dat de Leuvense straten overspoeld worden door kersverse studentjes. Een periode die mij traditioneel een beetje weemoedig doet terugblikken op mijn eigen studententijd.

Op lessengebied heb ik een minder drukke kalender dan de voorbije jaren, wat maakt dat er meer ruimte vrijkomt voor sociale contacten en hobbyprojectjes. Wat ook eens deugd zal doen. Nu maar hopen dat er volgende week wat meer studenten komen opdagen voor de bachata-les, want anders bestaat de kans dat deze afgelast wordt. Altijd al willen dansen met yab? Ga dan bachata-lessen volgen op maandagavond in zaal Ons Huis. Lesgevers: SalsaSabrosita.

Yet Another Blog

Life on my side

student