Een groot schrijver is gestorven. Hij koos zelf het tijdstip van zijn dood. Een positief punt aan zijn heengaan (voor zover er iets positiefs kan zijn aan de dood) is dat door de berichtgeving rond zijn dood euthanasie weer een stukje meer bespreekbaar wordt. Moge hij rusten in vrede.
PS: Iets zegt mij dat er deze week extra veel boeken van Claus over de toonbank zullen gaan.
Life is a dance en Ntone waren benieuwd naar mijn bedgeheimen. Omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden:
De drama’s! De intriges! De tranen! De Verzoening! De afgunst! De nijd! De achterklap! De steken onder water! De opluchting bij het afscheidnemen!
Thank god dat er mannen bestaan!
PS: Ik overdrijf, natuurlijk. Alleen ben ik dat niet gewend, zo’n gezelschap dat alleen uit vrouwen bestaat. Een mens zou er bijna seksistisch van worden. 😉
Mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag en veel kus (op de wang, he! enkel mijn vriendje heeft het voorrecht op andere lichaamszones mijn lippen te mogen voelen). Zowel bij de begroeting, als bij het afscheid nemen, mogen vrienden en kennissen kussen verwachten. Ik vind een kus gewoon de ideale manier om te laten blijken dat je blij bent dat iemand er is (of dat hij weggaat, haha). Kussen is iets wat ik tijdens mijn studententijd heb aangeleerd, want voordien werd er thuis zelden of nooit gekust. Een leuke gewoonte die is blijven plakken.
In professionele context ligt dat echter heel anders, daar hou ik het meestal bij een vriendelijke en stevige handdruk. Nu overkomt het mij regelmatig dat collega’s of projectmedewerkers mij spontaan een stevige pakkerd geven (en neen, niet enkel op mijn verjaardag). Wat ik op zich natuurlijk niet zo erg vind, maar ik weet dan nooit welke houding ik moet aannemen. Daar sta ik dan een beetje onnozel te wezen met mijn uitgestoken hand en moet ik die persoon dan de volgende keer ook zoenen of afwachten tot hij of zij het intiatief neemt?
Initieel was het voor mij simpel: kussen is voor privégebruik, de handdruk voor professionele contacten. Maar tegenwoordig duiken professionele contacten ook op in mijn privésituatie en dan geef je toch een kus en dan is het raar om dat opeens niet te doen in werkcontext. Enfin, waar een mens zoal over zit na te denken op een vrijdagnamiddag.
‘t Is allemaal de schuld van Herman. 😉
Man, man, ik ben al de hele dag niet goed van dat ongeval dat in Heverlee gebeurd is. Een moeder, haar dochter en twee vriendinnetjes zomaar uit het leven weggerukt door een gruwelijk ongeval. Bam en gedaan. Op slag dood. Volgens de experts van de politie reed de bestuurder van de wagen die de auto ramde waarin de vier slachtoffers zaten, tachtig à negentig kilometer per uur in een zone dertig en negeerde hij een stopbord. Ik hoop dat de klootzak die dit op zijn geweten heeft de rest van zijn leven niet meer slaapt. Al die verwoeste levens. Wat een drama.
Dan mag je nog zo voorzichtig rijden, je kan je nooit honderd procent beschermen tegen het onverantwoorde rijgedrag van je medeweggebruikers. Elke verkeersdode is er eentje te veel.
“Internationale Vrouwendag waarom is dat nodig? Is er dan ook misschien een mannendag?” Om eens en voor altijd komaf te maken met deze vragen: ja, vrouwendag is nodig. Toegeven, in onze westerse maatschappij hebben wij als vrouwen niet veel meer te klagen (toch zijn het glazen plafond en de loonkloof geen urban legends). Elders ter wereld hebben vrouwen echter nog steeds te kampen met onderdrukking en onrecht. Gedwongen huwelijken, eremoorden, seksuele uitbuiting, vrouwenbesnijdenis, verkrachting, geweld binnen het huwelijk, het ontbreken van onderwijs: de lijst is ongetwijfeld onvolledig. Daarom wordt op 8 maart door vrouwengroepen, antidiscriminatieorganisaties, politieke partijen en andere organisaties het onrecht dat vrouwen aangedaan wordt, onder de aandacht gebracht. Amnesty International bijvoorbeeld zet deze dag in het teken van vrouwenrechten in Iran.
In Rusland is Internationale Vrouwendag trouwens een officiële feestdag waar alle vrouwen mogen rekenen op een kleine attentie: een bloemetje of een chocolaatje. Jaja, nu weet ik weer waarom ik Russisch studeer. 😉
Vanavond squashte ik op wolkjes. Al mijn lucky shots lukten wonderwel. Ik heb in het ganse uur maar één setje uit handen gegeven aan mijn squashpartner en dan nog met het kleinst mogelijke verschil. Ik had dan ook veel ergernissen van me af te kloppen. 😉 Of zou het toch aan dat fabuleuze STEW-t-shirt gelegen hebben?
Ik erger mij aan:
Gisteren en vandaag naar de pilootaflevering van Twin Peaks gekeken. Ongelooflijk dat die aflevering dateert van 1990. Het lijkt nochtans niet zo lang geleden: een hoop jaren die in een zucht vervlogen zijn. Ach, mooie tijden waren dat. Tijden waarin ik nog het grootste goed van allemaal bezat: tijd. En geloof in mezelf. Dat ook. De oneindigheid was mijn deel. Ik kon alles. De wereld lag voor mij open. Ik was de ster aan mijn eigen firmament. Broze dromen die kapotvielen. Volwassenheid, het is een gruwelijke teleurstelling.