Tot nu toe hebben we voor die dag al uitnodigingen ontvangen voor een babyborrel, een verrassingsverjaardagsfeestje en een huwelijksfeest.
Helaas zullen al deze feestjes zonder ons door moeten gaan, want wij zitten dan in het buitenland (wat natuurlijk ook feestelijk is).
De overheerlijke kaasschotel waarop onze vrienden uit Tongeren ons trakteerden en de verkiezingsuitslag. Benieuwd wat het minst zwaar op de maag zal liggen.
Een kleine onoplettendheid, een druk kruispunt, fietsers die uit de verkeerde richting komen en dan een klap, een fiets die over een motorkap rolt. Gelukkig is dit niet ons overkomen, maar jammer genoeg wel iemand die me nauw aan het hart ligt. Hij zag nog bleek toen hij het verhaal vertelde.
Zo snel mogelijk parkeerde hij na het ongeval zijn auto aan de kant en ging hij de schade opnemen bij de fietser in kwestie, een jong kereltje van ongeveer twaalf. De jongen zat wat versuft op de grond en kloeg van pijn in zijn been, maar blijkbaar viel het nog allemaal mee. De jongen was in het gezelschap van een paar vrienden.
De bestuurder van de wagen, nog steeds erg geschrokken, ging in de wagen een stuk papier halen om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven. Ondertussen waren er wat mensen gestopt om te zien wat er aan de hand was. Groot was de verbazing van de bestuurder toen bleek dat de gevallen jongeling en zijn vrienden nergens meer te bespeuren vielen. Hij is ze nog achterna gelopen in de richting die de omstaanders wezen, maar uiteraard vielen ze nergens meer te bekennen.
Totaal verbouwereerd is de bestuurder van de wagen dit ongeval dan maar bij de politie gaan aangeven, want voordat je het weet, word je beschuldigd van vluchtmisdrijf. Toch vreemd, zomaar wegrijden nadat je bent omver gereden, zonder het telefoonnummer en adres aan te nemen van de bestuurder. Misschien was de jongen in kwestie zelf in paniek? Of mocht hij daar niet zijn? Hopelijk krijgt het hele geval geen staartje. Alleszins heeft de bestuurder zijn plicht gedaan en hopelijk komt de jongen ervan af met een paar blauwe plekken.
Kan er wat van! Nog helemaal aan het nagenieten van hun concert in M.
‘t Is des mensen, zeker? En hoe langer je iets uitstelt, hoe hoger de berg wordt die je over moet. Zo probeerde ik al weken het verslag van de conferentie in Madrid af te werken. Er kwam altijd wel iets tussen dat dringender was. Tot ik er vandaag gewoon genoeg van had en me voornam niet naar huis te gaan voordat het ding af was. En dat heb ik dan ook gedaan. Ik moest langs een achterpoortje uit ons gebouw wegglippen, want de gewone uitgangen waren al afgesloten, maar ik voelde me een paar kilo lichter. Blij dat ik die berg eindelijk overwonnen had.
Het duurde een paar seconden voordat ik effectief begreep wat hij gezegd had en ondertussen was hij me al voorbij. Even dacht ik hem nog een venijnige opmerking achterna te roepen, maar bij nadere inspectie bleek dat hij eigenlijk wel gelijk had. ‘k Heb het dan maar zo gelaten.
Ik mag echt niet klagen wat mijn werk betreft, er worden mij echt veel mogelijkheden geboden om opleidingen te volgen en te netwerken. Zo zat ik deze middag op een netwerksessie met als thema “balans werk – privé”. Iemand van de deelnemers mocht een probleem aan de groep voorleggen en wij mochten suggesties en oplossingen aandragen. De casus in kwestie klonk me zo cliché in de oren dat ik bijna moest gillen. “Mama met twee jonge kindjes, pendelt tussen school, crèche en werk, heeft een functie met verantwoordelijkheid, wil geen poetsvrouw, wil haar kinderen niet te veel bij de grootouders achterlaten, zit bijna elke avond thuis werkmails te beantwoorden, omdat ze het anders niet gebolwerkt krijgt en heeft bijgevolg totaal geen tijd voor zichzelf. Het typevoorbeeld van iemand die alles tegelijkertijd perfect wil doen en dus het gevoel heeft dat ze op alle vlakken tekort schiet.”
En toen was ik gewoon even blij dat ik mijn drukke leven tenminste geheel en alleen aan mijn egoïstische zelf te danken heb en ik niet de zware verantwoordelijkheid tors om kinderen in deze wereld naar volwassenheid en een onzekere toekomst te leiden, gebukt gaand onder een gigantisch schuldgevoel.
Leve mijn eigen, drukke leven!
Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.
Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.
En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.
En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.
Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.
Een onvergetelijke namiddag.
Vandaag begint mijn vriend aan een nieuwe consultancy-opdracht. Een nieuwe werkplek en nieuwe collega’s zijn altijd spannend, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat hij zich ook op deze werkplek onmisbaar zal maken. Hopelijk zijn de collega’s even tof als die van zijn vorige werk, die hem met geschenken overladen uitgewuifd hebben.