persoonlijk

Allerzielen

  • De ondoorgrondelijke en niet te vangen blik van mijn moeder.
  • De herfstzon door het glas dat op mijn armen brandde.
  • De smaak van eendenborst op mijn tong.
  • Het gezelschap van mijn vader.
  • Een derde verjaardagsetentje.
  • Een wervelwind winkeltrip.
  • Een pasgeboren baby in mijn armen.
  • De blik van de trotse ouders.
  • De origineelste doopsuiker ever!

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

Dr. ir.

Het aantal doctors in onze vriendenkring is weer met eentje toegenomen. Gisteren tussen een aantal dossiers door naar de doctoraatsverdediging geweest van vriend X. Wat fotootjes genomen van proffen in toga, de gelukkige gefeliciteerd met zijn verwezenlijking en succes gewenst met zijn nieuwe job, een toastje gegeten, een glaasje schuimwijn gedronken en hup weer op de fiets naar huis gesprongen om de rest van de dossiers te doen. En terwijl ik mij dapper trappend richting stadscentrum begaf, barstte links van mij het gejuich en applaus los dat het einde van de 24-urenloop inluidde. En toen besefte ik dat het hele gebeuren dit jaar volledig aan mij voorbij gegaan was en ik bij die gedachte zelfs geen klein steekje in mijn hart voelde.

Ik zal dan toch eindelijk volwassen geworden zijn. (Of gewoon overwerkt, dat kan ook.)

Gedaan!

41 dossiers op vier dagen doorgeworsteld (terwijl mijn normale werk ook nog gedaan moest worden). Morgenochtend is de jurering en als dat achter de rug is, ga ik een hele grote zucht van verlichting slaken. Al moet ik zeggen dat mijn snelleeskwaliteiten er wel op vooruit gegaan zijn.

De auto van de toekomst?

Naar aanleiding van dit artikel bij Jan Seurinck vroeg ik me af of er zich onder mijn (beperkt) lezerspubliek mensen bevinden die met milieuvriendelijke wagens rijden. Het toeval wil dat het leasingcontract van de wagen van mijn vriend volgend jaar afloopt en nu we een gloednieuwe bvba hebben, leek dit ons de ideale gelegenheid om eens het goede voorbeeld te geven en ons een milieuvriendelijk exemplaar aan te schaffen. Al heel snel kwamen we uit bij de hybride wagens van Toyota, omdat we toch wel een wagen willen waarmee we een roadtrip kunnen doen. Naar Spanje of zo, ik zeg maar wat.

Maar misschien zijn er alternatieven? Suggesties zijn zeer welkom! Belangrijke randvoorwaarde: er moeten minimaal twee stevige valiezen in de koffer kunnen.

Dit weekend

Hadden mijn vriend en ik speciaal vrijgehouden om nog wat schilderwerken in ons appartement uit te voeren, maar hoe dichter de datum van de schilderwerken naderde, hoe minder zin we erin hadden. En toen bleek dat ik een ganse zondag zou moeten werken om een stapel dossiers te beoordelen, zakte de moed me compleet in de schoenen. Change of plans dan maar. Zo zwart ziet dat plafond nu ook weer niet en het meeste bezoek krijgen we toch ‘s avonds over de vloer…

Dus lunchten we zaterdagmiddag (en een flink stuk van de namiddag) voor de allereerste keer in ons leven bij Couvert Couvert. Zo vierden we mijn verjaardag alvast een beetje op voorhand, want er doemt alweer een helse werkweek aan de horizon op. Dit aten wij:

  • sint-jakobsnoten met lijnzaad, schorseneren en verse curry
  • vis volgens dagaanvoer : zwarte bessen, bieten gegaard in de grond
  • grijze garnalen, pompoen “butternut” en spek gerookt met hooi
  • jong everzwijn uit de Ardennen, kumquat en koffie
  • appel en kweepeer, citroen met zout en ras el hanout
  • chocolade, melk en hazelnoten

Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat onze smaakpapillen weer enorm verwend werden.

Zaterdagnamiddag/-avond werd er wat adminstratie weggewerkt en sloten we de avond af met een filmpje, want dat komt er anders nooit meer van.

En vandaag worstel ik mij door een berg dossier die wemelen van de typfouten. Mensen, die spellingcorrectie in Word, is echt geen overbodige luxe. Gebruik het ding a.u.b. Ik dank u.

Interpretatiefout

Ik bevond me nog in bed. Ergens in die heerlijke schemerzone tussen slapen en waken in, toen mijn vriend de slaapkamer binnenkwam met de mededeling dat het ernaar uitzag dat onbekenden de deur van de buurvrouw hadden proberen te forceren. Op de vloer lagen stukken hout afkomstig van de deur en het slot was ontdaan van het afdekplaatje. Enfin, de inbrekers waren duidelijk nogal driest te werk gegaan.

Dus belde mijn vriend onze buurvrouw, die niet opnam; de huiseigenaar, die op vakantie in Sardinië was; onze onderbuurman, die gisterenavond politie en brandweer had gehoord; de buurman van het hoogste verdiep die niks had gehoord en ten slotte de politie met de vraag iemand langs te sturen. Verwarring alom. Tot er een sms’je kwam van onze buurvrouw in het ziekenhuis dat ze een ongeval gehad had en dat politie en brandweer haar deur hadden opengebroken om haar uit het appartement te krijgen.

En het zal aan mij liggen, maar ik stelde me meteen vragen bij dat “ongeval”. Een vrouw alleen, op zoek naar zichzelf, twijfelend, waarvan de deur geforceerd moet worden om haar te redden? Allerlei filmscenario’s rolden zich af in mijn hoofd. Als je iemand maar oppervlakkig kent, zie je vaak niet wat er echt in hen omgaat. En een vrolijk uiterlijk kan soms een masker zijn dat donkere gedachten verbergt.

Nu, we weten natuurlijk niet wat er echt gebeurd is. Maar ik hoop alvast alles goed komt en ze snel weer naar huis mag.

Tagliatelle met champignonragout

Dit was één van onze favoriete gerechten, back in the day toen we nog op kot zaten en onze etentjes nog niet zo gesofisticeerd waren. Het recept is poepsimpel: gooi wat champignons of andere paddenstoelen in een pan met knoflook en ui, laat inkoken met witte wijn en room en klaar is kees. Je hoeft er alleen nog maar wat gekookte pasta aan toe te voegen. Het leek me het perfecte gerecht voor een zaterdagavond met zes volwassenen en twee kleuters. Toch viel het gerecht me tegen. De pasta had meer al dente mogen zijn (verse pasta goed klaarmaken, ik krijg het maar niet onder de knie) en ik vond de saus pit misschien, ofwel is mijn smaakzin wat verfijnder geworden nu de dagelijkse Almamaaltijden al enkele jaren achter ons liggen.

Gelukkig maakten de voorgerechtjes en het dessert (you can’t go wrong with chocoladefondue) veel goed. Niemand is met honger van tafel gegaan en de kinderen hebben zelfs gezegd dat ze het lekker vonden.

Een goed gesprek

Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.