persoonlijk

Overmacht

Deze namiddag stond er een bezoekje aan Lore, de prachtige nieuwe dochter van Karel en Eveline op het programma. Totdat we vlak na de middag een telefoontje van Karel kregen om te vragen of we het nog zagen zitten om af te komen. Mijn vriendje en ik waren op dat moment nog maar pas uit bed (uitslapen is geweldig!) en nog niet helemaal up to date met de weers- en verkeerstoestand. Nog geen vijf minuten na het telefoontje begon het hard te sneeuwen in Leuven en besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en onze afspraak te verplaatsen. Sneeuw is leuk, maar ergens tussen Dendermonde en Leuven vastgereden raken op ondergesneeuwde wegen, net iets minder.

Miscommunicatie

Ondanks het feit dat ik deze week maar liefst drie dagen van de vijf opleiding gehad heb over communicatie, luisteren, hoe een boodschap over te brengen en vervolgens concrete afspraken te maken, stond mijn vriend rond het middaguur in de stripwinkel (mét mijn gsm) en zat ik mij thuis na afloop van de laatste fotobespreking van het jaar af te vragen waar hij in godsnaam uithing.

Heeft hij de boodschap gehoord? Waarschijnlijk wel.
Heeft hij ze begrepen? Neen.
Heeft hij ze toegepast? Absoluut niet.
Heeft hij ze aanvaard? Tja, als hij ze al niet begrepen heeft…

Gelukkig bestaat er zoiets als het internet en zijn mensen tegenwoordig altijd en overal online. Zo kregen we toch nog een happy end.

Twee keer een zucht van opluchting

De eerste keer omdat ik na een heroïsche zoektocht op de Brusselse kerstmarkt eindelijk een toilet vond om mijn met gluhwein en chocomelk gevulde blaas te ledigen.

De tweede keer omdat ik mijn rugzak (mét netbook én portefeuille én treo én sleutelbos én 3G-stick) terugvond, die ik, voor het aanvatten van de heroïsche zoektocht naar het toilet, door overmatige druk op mijn blaas inderhaast in het kerstmarktcafé vergeten was.

De tweede zucht was nét iets dieper dan de eerste.

Saai

Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar boy oh boy, wat worden sommige mensen saai eens ze zich voortgeplant hebben. Waar vroeger de gesprekken nooit schenen stil te vielen, duiken steeds meer genante stiltes op. Het is een verschijnsel dat zich godzijdank niet bij iedereen voordoet. Wij hebben genoeg vrienden met kinderen waar ik uren mee kan praten. Wat het verschijnsel des te vreemder maakt. Wat maakt dat sommige mensen zich na een geboorte enkel en alleen nog maar kunnen interesseren voor babypraat?

Stinkerd

Komt mijn vriend gisterenavond thuis van een avondje stappen met oud-collega’s. Stinken, niet te doen. De heerlijke geuren van gluhwein en pannenkoeken die nog in mijn neus hingen, werd meteen verdrongen door een kwalijke rooklucht. Ik heb hem verplicht zijn kleren meteen in de wasmachine te gooien en zijn jas is momenteel verbannen naar het terras om de kwalijke geur kwijt te geraken. Ongelooflijk dat er nog altijd mensen zijn die het voordeel van een rookvrije omgeving niet inzien.

Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.