persoonlijk

Het eerste lenteweekend van 2013!

We hebben er lang op moeten wachten, maar dit weekend stegen de temperaturen dan toch eindelijk boven het vriespunt uit. Gelukkig maar, want ettelijke maanden geleden hadden we, ervan uitgaande dat april wel mooi weer zou brengen, afgesproken om met Goya, Lies, Karel, Eveline en de kindjes om naar Planckendael te gaan. Helaas moesten Goya en Lies verstek laten gaan wegens ziekte. Gelukkig waren Karel, Eveline, Kobe en Lore wel van de partij. Ook van de partij: kleine F, het oudste petekindje van mijn vriend. Drieënhalf en een brok vol energie. Mijn vriend is speciaal vroeg opgestaan om haar op te halen bij haar ouders in de verre Kempen, terwijl ik nog wat lag te soezen in bed (ja, opstaan, het is nooit mijn sterkste punt geweest). Terwijl ik op mijn gemak in de trein naar Planckendael zat, moest mijn vriend onderweg stoppen voor een kleine plaspauze, de zielepoot. Gelukkig hebben zowel kleine F als mijn vriend deze uitdaging glansrijk doorstaan.

Buiten het feit dat het voor mij gerust een paar graden warmer had mogen zijn, was het een heel geslaagde dag. We klommen in bomen, zagen olifanten, reigers, zebra’s, bizons, gazelles en nog veel meer. We bewonderden het nieuwe huis van Kai-Mook in het prachtig aangelegde nieuwe stuk van het park. De kinderen beleefden nog meer plezier aan elkaar dan aan de beestjes. Vooral tussen Kobe en kleine F bleek het buitengewoon goed te klikken. Een boomstam om op te balanceren of enkele schoolbanken, meer is er niet nodig om de kinderlijke fantasie te activeren. Ook bootjes of andere dobberende tuigen geschikt om van de ene naar de andere oever te varen, vielen in de smaak. En Kobe  kan zo aan een carrière als schoolmeester beginnen.

We eindigden de dag in de souvenirshop en brachten kleine F ongeschonden weer naar huis. Al kan datzelfde helaas niet van Kobe gezegd worden die onzacht in aanraking kwam met mijn hele zware lens en daar een flinke blauwe plek aan over hield.

Om de dag helemaal mooi te laten eindigen, aten we Thais bij Siam, een klein maar fijn restaurantje in Heverlee. Blijkt trouwens dat zo’n dag achter kinderen aanhollen behoorlijk vermoeiend is. Lang geleden dat we nog zo vroeg in bed lagen op een zaterdagavond. Chapeau voor al die mensen met kinderen!

De zondag was er van uitslapen geen sprake, want in de voormiddag stond een fotoshoot met een communicantje op het programma. Aangezien de jongen nogal een fan van treinen is, leek het station van Leuven een goeie locatie om wat stoere foto’s te maken. Het was een beetje zoeken naar een toffe achtergrond, maar het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf.

In de namiddag gingen we nog eens langs het rusthuis voor een bezoekje aan mijn bomma wiens geest steeds verder wegzinkt. We houden onze bezoekjes altijd kort, want vrolijk wordt een mens daar niet van.

Waar ik wel vrolijk van word, zijn zomerse temperaturen en barbecues. Zalig, die zon op mijn gezicht. Het oudste neefje van mijn vriend vierde zondag zijn derde verjaardag en de ouders hadden kosten nog moeite gespaard om er een geslaagd feest van te maken. Het manneke kreeg voor één verjaardag meer speelgoed dan ik tijdens mijn hele minderjarige levensloop verzameld heb. Er moesten zoveel pakjes van hun verpakking ontdaan worden dat er assistentie moest ingeroepen worden. Die jeugd van tegenwoordig, verwend!

Eten was er ook meer dan voldoende, want nadat alle aanwezigen hun uiterste best gedaan hadden om hun wekelijkse portie vlees tijdens één avondmaal naar binnen te werken, bleef er nog genoeg vlees over voor een tweede barbecue. De taart liet ik dan ook wijselijk aan mij voorbij gaan.

Laat ons hopen dat na dit geweldige weekend de lente nu echt uit de startblokken geschoten is!

 

Treinontmoetingen

Vanavond kwam ik een oud-medestudent tegen op het perron in Brussel centraal. Zo af en toe kruisen onze paden nog, maar het is slechts sporadisch. Het was dan ook interessant om te horen dat hij met dezelfde problemen sukkelde als ikzelf: problemen met bouwfirma’s en opleveringen en dat hun algemene vergadering net als die van ons tot dezelfde conclusie was gekomen: een raadsman onder de arm nemen om de druk op de onwillige bouwfirma te verhogen. De algemene vergadering had zelfs op dezelfde dag plaatsgevonden als die van ons.

En nog toevalliger: hij kwam net terug van twee weken Schotland, de bestemming waar wij over een dikke maand naartoe trokken. Stof genoeg om een treinrit lang over te babbelen, dus.

Het avontuurlijke armbandje

Bij mijn geboorte (niet zo heel lang geleden) kreeg ik een gouden armbandje met mijn naam in gegraveerd. Een typisch geboortegeschenk. Er waren zelfs extra schakels voorzien om het armbandje te vergroten, mocht mijn polsomtrek toenemen in de loop der jaren. Als kind droeg ik het ding enthousiast, tot het op een dag kwijt raakte. Weg, verdwenen. Alles afgezocht, niets gevonden. Verdriet, treurnis alom (bij mijn moeder nog meer dan bij mij), maar verlies hoort nu eenmaal bij het leven en een mens kan niet blijven treuren.

Tot mijn vader een paar jaar later de auto een grondige schoonmaakbeurt gaf. En kijk eens wat er daar teruggevonden werd, onder de automatten: jawel, het armbandje. Ik droeg het weer trots alle dagen, de extra schakels werden toegevoegd, de naam werd er opnieuw in gegraveerd, het geheel werd opgeblonken. Ik werd groot, ging naar de unief, studeerde af, het armbandje ging overal mee naartoe.

Tot een paar maanden geleden. Opeens zat het niet meer rond mijn pols. Overal gezocht, niets gevonden. Ik vond het jammer dat ik dit juweel dat even oud was als mezelf voorgoed kwijt was, maar had weinig keuze dan me bij het verlies, definitief deze keer, neer te leggen.

Enfin ja, jullie voelen het al aankomen. Deze week moest ik in Luxemburg zijn voor mijn werk en nam ik mijn laptop mee. Toen ik in de trein de laptop uit de Samsonite rugzak (zo eentje met een speciaal gewatteerd vak voor de laptop) haalde, zag ik iets blinken. Een papiertje van een snoepje zo leek het wel. Maar neen, het was mijn armbandje. Opnieuw miraculeus opgedoken. Ik kon het bijna niet geloven.

Ik denk dat ik het nu niet meer ga dragen, maar veilig ga opbergen. Het is een klein beetje te groot waardoor het zonder het slot te openen van mijn pols kan glijden en ik denk niet dat ik nog een derde keer zoveel geluk zal hebben.

Alles is relatief

Ik zat op een natte en koude dag in een bistro in Luxemburg een slechte quiche te eten terwijl ik naar het verkeer keek dat zich een weg baande door de drukke straten en werd opeens getroffen door de zinloosheid van dit alles. De ratrace, het harde werken, de ambities, higher, better, faster. Uitkijken naar de dag die komt, elke dag die voorbij raast een stap dichter bij de dood. Tot stof en as zult gij weder keren, de indruk die je meende achter te laten onzichtbaar in het harde licht van de eeuwigheid. De onverschillige leegte waarin zonnen en planeten zich wentelen. De onbeduidendheid van een mensenleven.

Ik knipperde met mijn ogen. Het moment gepasseerd. Business as usual.

De eerste week van de paasvakantie

Enfin ja, niet dat ik vakantie had, maar kom, een vrije maandag, daar kan een mens alleen maar blij om zijn. Zeker wanneer de treinen voor de verandering wat minder vol zaten en de hoeveelheid mails in mijn inbox wonderwel beheersbaar bleef. Ik kon op het werk zelfs wat tijd vrijmaken om de kast van mijn voorganger uit te mesten!

In al mijn enthousiasme boekte ik onze agenda vol met afspraken, want iedereen bleek net deze week een gaatje in de agenda te hebben.  En hey, vakantie is een ideaal moment om de vriendschapsbanden aan te halen, nietwaar?

Een overzichtje:

Dinsdagavond gingen we op bezoek bij een koppel pas bevallen vrienden (de organisatoren van de leuke babyborrel). Ze waren onlangs verhuisd naar een gigantisch huis met zeer interessante buren. Man, ons appartementje kon drie keer in hun huis. Het was een huis met allerlei onverwachte hoekjes, verborgen gangetjes en raar knutselwerk overgeërfd van de vorige eigenaar. Een huis met veel potentieel, maar ook een huis waar nog veel werk aan is. En dat met een baby in huis. Moedig!

We kregen heerlijke Italiaanse wijn voorgezet, waar ik iets te enthousiast in vloog, en lekkere warme hapjes. De vriendin in kwestie kenden we al sinds onze studententijd, maar buiten een kort gesprek op de babyborrel, was dit de eerste uitgebreide kennismaking met haar vriend. Ongelooflijk hoe perfect die twee bij elkaar pasten. Alleen viel er soms geen woord tussen te krijgen, wat een spraakwatervallen. :-)

Woensdagavond brachten we door in het uitmuntende gezelschap van Goya en de bevallige Lies. We aten ons buikje meer dan rond in La Stanza. Al een geluk dat ik geen broek aan had, want anders had ik zeker een paar knopen moeten open zetten. Wat een overdaad. De anti-pasti alleen al waren meer dan genoeg om mijn honger te stillen. En wat drinkt een mens bij zo’n heerlijke Italiaanse maaltijd: een lekker flesje wijn (of twee of drie). Dat we de dag erna iets minder fris waren, dat namen we er graag bij, want hey, het was vakantie!

Donderdagavond gingen we op bezoek bij vrienden in Leuven die we al een tijdje kennen. We waren er echter nog nooit in geslaagd om bij hen thuis langs te gaan. Dat werd bij deze rechtgezet. We kregen overheerlijke tapenades met vers brood voorgeschoteld, vergezeld van een glaasje bubbels. Ondertussen bewonderden we hun fantastische huis.

Ik ben meestal niet zo snel onder de indruk van huizen, mijn oog valt vaak op de kleine dingen die ik zelf anders zou willen, maar boy, wat een fantastisch huis was dat! Het huis was vroeger onderdeel van een klooster en de twee bogen van de originele pandgang stonden midden in hun living. Twee spitsbogen waarop het dak steunde. Mijn mond viel open en ging even niet meer dicht. Het hele huis was open gewerkt, met een tussenverdiep waar de tv stond en een fantastische trap (waar je niet met je zatte botten vanaf wil vallen, met je nuchtere ook niet). Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees, maar ronduit magnifiek. Ok, er was wel drie jaar restauratiewerk aan te pas gekomen, maar per slot van rekening hebben wij ook drie jaar op ons appartement moeten wachten en dat is maar een ordinair rechthoekig geval.

Gelukkig kreeg ik mijn mond weer dicht om te proeven van de overheerlijke zelfgemaakte paëlla, volgens de regels van de kunst bereid. Ik weet daar alles van sinds ons bezoek aan de Koerier van Navarra. Het was een beetje wringen voor het dessert (een heerlijke, maar te zware brownie) en toen lieten we ons verleiden tot het consumeren van een glaasje Ron Zacapa. Bad idea, maar o zo lekker. De dag erna voelden we ons nog wat minder fris, but hey, het was vakantie!

Spijtig genoeg had ik vrijdag best nog veel werk, dus slaagden we er niet in op tijd te zijn voor onze laatste afspraak van de week. Onze gastheer en gastvrouw hadden zelfs weddenschappen afgesproken over hoeveel we te laat zouden zijn (note to self: volgende keer toch maar vroeger stoppen met werken). Er werd een flesje schuimwijn gekraakt, al vrees ik dat mijn alcohollimiet voor de week al lichtelijk overschreden was. (Misschien toch maar eens een alcoholvrije week inlassen.) We speelden met de drie kindjes, terwijl we ondertussen probeerden een gesprek te hebben met de ouders, en ja, een iphone, het is nog altijd de ideale manier om een kinderhart voor je te winnen. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de mondigheid van de oudste dochter, die gaat het ver brengen, mark my words!

Een geweldige, maar zware week. Al een geluk dat ik tijdens het weekend wat kon recupereren, omdat mijn vriend naar LOADays ging. Al zorgde een gesprek met de bouwfirma op zaterdag (neen, dat is hier nog altijd niet opgeleverd) voor de nodige stress en daaraan gekoppelde slechte nachtrust. Zondag was dan weer wel relax, met een optreden in de stadsschouwburg van de oudste dochter van Leuvense vrienden en een blitzbezoekje aan M. Ik had de Geert Goiris tentoonstelling nog niet gezien, maar was ook aangenaam verrast door het werk van Saskia Olde Wolbers.

En toen was het alweer maandag.

Het paasweekend

De voorbije jaren zaten mijn vriend en ik tijdens het paasweekend in het buitenland. Dit jaar leek het ons echter een goed idee om een beetje zuiniger aan te doen en het paasweekend te gebruiken voor het wegwerken van achterstallige administratie. En om wat bij te slapen, want dat komt er de laatste maanden gewoon niet meer van.

Ik hield het paasweekend dus vrij in onze agenda, maar zoals dat zo vaak gaat, slopen er toch kleine afspraken in. Vrijdagavond gingen we na de after work drink iets eten met onze vrolijk vrijgezelle kameraad K, want dat was echt al veel te lang geleden.  Zaterdag hield Het Depot open deur en dat konden we toch moeilijk aan ons laten voorbij gaan. En ja, die Leuvense paasfeesten, het was lang geleden dat we nog eens naar die traditionele volksdansgroepen waren gaan kijken. Omdat er na de optredens met chocolade eitjes gesmeten werd, hadden we onze vrienden uit Kessel-Lo en hun twee kindjes meegevraagd. Ons gezelschap arriveerde echter net ná het gooien van de eieren, maar niet getreurd: kleine V wist van een traditioneel geklede dame wat eieren af te snoepen.

Na een uur op de koude Grote Markt gestaan te hebben, zochten we warmere oorden op. De Quartiers bleek een uitermate geschikte opwarmplek. De buggy kon zelfs helemaal naar binnen gereden worden. We dronken eerst een warme chocomelk om wat op te warmen, gevolgd door een pannenkoek en een glaasje prosecco. En toen vroegen onze vrienden of we geen zin hadden om ‘s avonds bij hen zelfgemaakte pizza te komen drinken. We twijfelden even, maar ach, een mens leeft maar één keer en wie houdt er zich nu graag bezig met de administratie? Dus belden we rond half acht ‘s avonds bij hun huisje aan voor een lekkere pizza en een glas goeie wijn.

Ook op Paasdag zelf hadden we initieel niets gepland. Maar toen ik een paar weken geleden las over de voorjaarswandeling in het provinciedomein, leek me dat wel leuk om te doen samen met L en E en hun baby’tje, bijna-buren van het domein. Toen de afspraak gemaakt werd, had ik uiteraard niet verwacht dat de winter zo lang zou duren en die dag de temperaturen niet veel hoger dan het vriespunt zouden klimmen. Dat tegelijkertijd de overschakeling naar het zomeruur plaatsvond, was mij ook volledig ontgaan. Hierdoor was het opstaan op zondagochtend toch wat pijnlijker dan voorzien.

Veel volk was er niet, op de voorjaarswandeling: zes volwassenen, twee kinderen en één baby’tje. De gids was echter enthousiast en hier en daar ontdekten we toch een verfromfraaide voorjaarsbloem. Gelukkig scheen de zon volop, wat maakte dat het een aangename winterwandeling werd.

Na de wandeling namen we afscheid van onze vrienden, want de Italiaanse collega’s van mijn vriend hadden hem uitgenodigd voor een “authentieke” Italiaanse paaslunch. Een doucheke later zaten we dus in de auto op weg naar het spectaculaire Brusilia gebouw in Schaarbeek. What a view! Fenomenaal. Uiteraard waren we de allereerste gasten. Italianen zijn nu eenmaal niet gekend om hun stiptheid. De laatste gasten (een Spaans-Italiaans koppel) arriveerden zo’n drie kwartier te laat. Tegen dan had ik al flink veel honger. Gelukkig waren er hapjes voorzien!

Of de lunch zelf volgens de authentieke Italiaans paastraditie verliep, durf ik te betwijfelen. Maar er was authentieke Italiaanse lasagne en veel te veel dessert: kinder surprise, pralines, fruittaart, Italiaanse cake,… Dit alles vergezeld van een glaasje Chardonnay Meerdael of rode wijn. We speelden met de Kinect (ik eindigde ex aequo eerste met bowlen) en hingen een beetje rond tot het avond was. Aan de Červovice heb ik me toch maar niet gewaagd, kwestie van de avond nog min of meer productief door te brengen.

Paasmaandag bleek dan weer ideaal om op de koffie te gaan bij mijn kersvers petekindje. Er waren (veel te zware) gebakjes en paaseieren. En mijn petekindje was een engeltje. Geen kik gegeven terwijl we er waren.

En zo bleek het paasweekend toch meer voor ons in petto te hebben dan oorspronkelijk gepland. Niet dat we klagen!

The weekend that was

Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.

Een goed gevulde werkweek

Maandag:

  • Vroeg opgestaan voor een vergaring die om negen uur begon. Door treinproblemen helaas tien minuten te laat. Gelukkig was ik niet de enige die te laat was. Al moet ik zeggen dat hij mij nog niet vaak overkomen is dat ik meer dan drie kwartier te laat kom op een belangrijke afspraak.
  • ‘s Avonds met de bus naar El Peligroso voor onze achtste Bachata les. Het einde van deze lessenreeks komt in zicht. Omdat de vervolgcursus pas in september start, hebben mijn vriend en ik besloten ons opnieuw voor de beginnerscursus in te schrijven. De danspasjes nog wat verder indrillen, zal ons geen kwaad doen.

Dinsdag:

  • De meest memorabele dag van de week wegens overvloedige sneeuwval. Mijn werkdag begon met twintig minuten vertraging door het feit dat de NMBS en moeilijke weersomstandigheden niet echt compatibel zijn. Maar wie ben ik om te klagen? Sommige van mijn collega’s geraakten pas tegen het middaguur op het werk en anderen zijn er zelfs nooit geraakt.
  • ‘s Namiddags kregen we toestemming om vroeger naar huis te gaan, maar toen de berichten mijn bereikten over overvolle perrons in Brussel centraal en opgepakte mensenmassa’s zonder dat er treinen te bespeuren vielen, besloot ik wijselijk nog wat langer door te werken. Tegen zeven uur pakte ik mijn boeltje. Ik was nog maar net onderweg naar het station toen ik een telefoontje kreeg van mijn vriend: de enige trein die aangekondigd werd was er één richting Leuven, verder vielen er bitter weinig treinen te bespeuren. Ik perste er een sprintje uit en probeerde ondertussen niet uit te glijden. Gelukkig zag de conducteur met van de trappen afsprinten en wachtte hij nog even. Just in time. En geen seconde moeten wachten. Ideaal! Deze rampdag op het vlak van openbaar vervoer heb ik zonder al te veel hinder overleefd.
  • Ons babybezoek ‘s avonds zegden we uit veiligheid toch maar af. We zijn een winter zonder winterbanden doorgekomen en hadden niet bepaald zin om ons geluk verder op de proef te stellen.
Woensdag:
  • Waren er nog vertragingen met de trein, maar niets dramatisch.
  • Woonde ik de vernissage van Hieronymus Cock – De renaissance in prent bij en liet ik me overdonderen door de prachtige details van de etsen en gravures. Een absolute aanrader.
  • Haastte ik me vervolgens naar de squashzaal om mijn squashpartner in stijl in te maken.

Donderdag:

  • Had ik twee vergaderingen op hetzelfde moment en moest ik een verscheurende keuze maken. Gelukkig was ik nog op tijd voor het happy hour en kon ik de werkdag afsluiten met een glaasje wijn.
  • ‘s Avonds woonde ik de voorstelling van De Rouille et D’Os bij tijdens het Disability Filmfestival. De grote zaal in het Provinciehuis zat stampvol. Er moesten zelfs wat fans van Matthias Schoenaerts de deur gewezen worden. Opvallend veel vrouwen in de zaal, trouwens. Ik maakte ook voor het eerst kennis met het concept van fluistertolken. Een toffe, inclusieve avond. Een schitterend initiatief, dat Disability Filmfestival.

Vrijdag:

  • Had ik een relatief rustige werkdag, waardoor er tijd overbleef om te snoeien in het archief dat mijn voorganger me naliet. Hopen en hopen papier weggegooid, maar niet zonder eerst de nietjes eruit verwijderd te hebben. Awoert voor nietjes!
  • Gaan we seffens een bezoekje brengen aan onze vrienden die pas verhuisd zijn. Benieuwd naar hun nieuwe woonst!
En zo is het alweer weekend voordat ik er goed en wel erg in had.

Zondag!

Voorbije zondag maakte ik kennis met mijn tweede petekindje! Een coole, flinke kerel van bijna vier kilogram. De ouders waren in de wolken met hun tweede spruit, net zoals de trotse grootouders die gewoon geen genoeg konden krijgen van hun eerste kleinkind. Hij liet zich de aandacht welgevallen en sliep de slaap der onschuldigen. En een goeie smaak heeft hij ook al, want we kregen een reep chocolade van hem mee naar huis in plaats van de klassieke doopsuiker (niet dat ik iets tegen doopsuiker heb, integendeel!).

‘s Avonds kregen we twee nichtjes over de vloer. Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, dus kozen we gerechten uit die niet al te moeilijk waren:

  • als voorgerecht serveerden we crab cakes, scampi en zalm met geitenkaas van De Walvis, in één woord: heerlijk!
  • voor het hoofdgerecht vielen we terug op ons oude vertrouwde recept gebakken kabeljauw met avocado, gamba’s, room en kaas, dat zoveel lekkerder smaakte met de kabeljauw van De Walvis, echt een wereld van verschil!
  • en als dessert sloten we af met chocoladefondue: you can never go wrong with molten chocolate!

Bij dat alles maakten we twee flessen cava en een flesje witte wijn soldaat. Ja, het was een bijzonder plezante avond. En ik had de geboorte van mijn petekind te vieren, dus die extra fles bubbels, dat mocht wel voor één keertje.