Enfin ja, niet dat ik vakantie had, maar kom, een vrije maandag, daar kan een mens alleen maar blij om zijn. Zeker wanneer de treinen voor de verandering wat minder vol zaten en de hoeveelheid mails in mijn inbox wonderwel beheersbaar bleef. Ik kon op het werk zelfs wat tijd vrijmaken om de kast van mijn voorganger uit te mesten!

In al mijn enthousiasme boekte ik onze agenda vol met afspraken, want iedereen bleek net deze week een gaatje in de agenda te hebben.  En hey, vakantie is een ideaal moment om de vriendschapsbanden aan te halen, nietwaar?

Een overzichtje:

Dinsdagavond gingen we op bezoek bij een koppel pas bevallen vrienden (de organisatoren van de leuke babyborrel). Ze waren onlangs verhuisd naar een gigantisch huis met zeer interessante buren. Man, ons appartementje kon drie keer in hun huis. Het was een huis met allerlei onverwachte hoekjes, verborgen gangetjes en raar knutselwerk overgeërfd van de vorige eigenaar. Een huis met veel potentieel, maar ook een huis waar nog veel werk aan is. En dat met een baby in huis. Moedig!

We kregen heerlijke Italiaanse wijn voorgezet, waar ik iets te enthousiast in vloog, en lekkere warme hapjes. De vriendin in kwestie kenden we al sinds onze studententijd, maar buiten een kort gesprek op de babyborrel, was dit de eerste uitgebreide kennismaking met haar vriend. Ongelooflijk hoe perfect die twee bij elkaar pasten. Alleen viel er soms geen woord tussen te krijgen, wat een spraakwatervallen.

Woensdagavond brachten we door in het uitmuntende gezelschap van Goya en de bevallige Lies. We aten ons buikje meer dan rond in La Stanza. Al een geluk dat ik geen broek aan had, want anders had ik zeker een paar knopen moeten open zetten. Wat een overdaad. De anti-pasti alleen al waren meer dan genoeg om mijn honger te stillen. En wat drinkt een mens bij zo’n heerlijke Italiaanse maaltijd: een lekker flesje wijn (of twee of drie). Dat we de dag erna iets minder fris waren, dat namen we er graag bij, want hey, het was vakantie!

Donderdagavond gingen we op bezoek bij vrienden in Leuven die we al een tijdje kennen. We waren er echter nog nooit in geslaagd om bij hen thuis langs te gaan. Dat werd bij deze rechtgezet. We kregen overheerlijke tapenades met vers brood voorgeschoteld, vergezeld van een glaasje bubbels. Ondertussen bewonderden we hun fantastische huis.

Ik ben meestal niet zo snel onder de indruk van huizen, mijn oog valt vaak op de kleine dingen die ik zelf anders zou willen, maar boy, wat een fantastisch huis was dat! Het huis was vroeger onderdeel van een klooster en de twee bogen van de originele pandgang stonden midden in hun living. Twee spitsbogen waarop het dak steunde. Mijn mond viel open en ging even niet meer dicht. Het hele huis was open gewerkt, met een tussenverdiep waar de tv stond en een fantastische trap (waar je niet met je zatte botten vanaf wil vallen, met je nuchtere ook niet). Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees, maar ronduit magnifiek. Ok, er was wel drie jaar restauratiewerk aan te pas gekomen, maar per slot van rekening hebben wij ook drie jaar op ons appartement moeten wachten en dat is maar een ordinair rechthoekig geval.

Gelukkig kreeg ik mijn mond weer dicht om te proeven van de overheerlijke zelfgemaakte paëlla, volgens de regels van de kunst bereid. Ik weet daar alles van sinds ons bezoek aan de Koerier van Navarra. Het was een beetje wringen voor het dessert (een heerlijke, maar te zware brownie) en toen lieten we ons verleiden tot het consumeren van een glaasje Ron Zacapa. Bad idea, maar o zo lekker. De dag erna voelden we ons nog wat minder fris, but hey, het was vakantie!

Spijtig genoeg had ik vrijdag best nog veel werk, dus slaagden we er niet in op tijd te zijn voor onze laatste afspraak van de week. Onze gastheer en gastvrouw hadden zelfs weddenschappen afgesproken over hoeveel we te laat zouden zijn (note to self: volgende keer toch maar vroeger stoppen met werken). Er werd een flesje schuimwijn gekraakt, al vrees ik dat mijn alcohollimiet voor de week al lichtelijk overschreden was. (Misschien toch maar eens een alcoholvrije week inlassen.) We speelden met de drie kindjes, terwijl we ondertussen probeerden een gesprek te hebben met de ouders, en ja, een iphone, het is nog altijd de ideale manier om een kinderhart voor je te winnen. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de mondigheid van de oudste dochter, die gaat het ver brengen, mark my words!

Een geweldige, maar zware week. Al een geluk dat ik tijdens het weekend wat kon recupereren, omdat mijn vriend naar LOADays ging. Al zorgde een gesprek met de bouwfirma op zaterdag (neen, dat is hier nog altijd niet opgeleverd) voor de nodige stress en daaraan gekoppelde slechte nachtrust. Zondag was dan weer wel relax, met een optreden in de stadsschouwburg van de oudste dochter van Leuvense vrienden en een blitzbezoekje aan M. Ik had de Geert Goiris tentoonstelling nog niet gezien, maar was ook aangenaam verrast door het werk van Saskia Olde Wolbers.

En toen was het alweer maandag.