persoonlijk

Oefening baart kunst

En dat geldt natuurlijk dubbel als je zelf dat kunstwerk bent. Twee keer vlak na mekaar geoefend alsof het echt was. De feedback van de kunstenares was over het algemeen positief, belangrijkste opmerking was dat ik teveel praat. Ik moet er baandacht aan besteden dat ik de mensen die mijn ‘performance’ komen bewonderen, genoeg tijd gun om het één en ander te verwerken. Pauzes en stiltes inlassen, zodat ze niet overdonderd raken en het geheel niet meer in zich kunnen opnemen.

Uiteraard was deze feedback helemaal terecht, maar ik had nog zoveel meer te vertellen! Snik. :-(

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.

Namen noemen

Eén van mijn zwakke punten: trivialiteiten blijven probleemloos hangen in mijn geheugen, maar namen van mensen, hét allerbelangrijkste, die willen al eens tussen de plooien verdwijnen. En het is niet dat ik mijn best niet doe. Wanneer ik in een meeting aan nieuwe personen wordt voorgesteld, probeer ik de naam inwendig te herhalen om zo de naam te koppelen aan het gezicht, maar meestal zit er meer dan één nieuwe persoon rond de tafel en tegen dat ik aan persoon nummer drie zit, is de naam van persoon nummer één al vervaagd. Het gebeurt me ook op conferenties: ik word voorgesteld aan iemand, krijg een businesskaartje, maar dat verdwijnt dan ergens in mijn rugzak en wordt samen met de naam van de persoon vergeten. En de volgende keer dat ik de persoon in kwestie terug zie, herken ik het gezicht, kan ik in het beste geval nog de context van onze ontmoeting reconstrueren, maar die naam, neen, dat wil niet lukken. Alsof mijn hersenen de informatie die ze willen opslaan, eerst filteren en besloten hebben dat namen niet zo belangrijk zijn.

Op dat vlak heb ik echter een conflict met mijn grijze massa. Ik ga elke keer door de grond van schaamte als een naam me weer maar eens ontsnapt en de persoon in kwestie zich mijn naam wel herinnert. Dus laat ik één goed voornemen maken voor 2012: beter mijn best doen om de koppeling tussen de naam en de persoon te maken en deze permanent op te slaan, of desnoods gebruik maken van hulpmiddelen om dit doel te bereiken (stiekem foto’s maken en die koppelen aan busineskaartjes, doet iemand dat?). Want iedereen wordt toch graag herinnerd?

Studeren

Na al die jaren, de ontelbare examens die ik ondertussen al heb afgelegd, nog altijd, altijd, heb ik een broertje dood aan studeren. Zelfs als het gaat over prutsexamens zoals Spaans aan het CLT die voor mij normaalgezien weinig tot geen uitdaging vormen. Toch wacht ik tot de aller-, allerlaatste moment om vervolgens in een rotvaart heel de stof erin te moeten stampen. Ik moet de hete adem van een bijna onmogelijke deadline in mijn nek voelen. Waarom? Geen flauw idee, een zwak karakter, zeker?

The Kinepolis Experience

Dat het al ettelijke maanden geleden was dat we nog eens in de Kinepolis van Leuven geraakt waren, bleek uit het feit dat er plots op het eerste verdieping een heuse in glazen wanden gevangen snoepwinkel verschenen was. Nog meer gekraak van nacho’s en popcorn vergezeld van misselijk makende kaaswalmen opstijgend uit plastieken bakjes tijdens de filmvertoning, the joy. En het ergerlijkste was dat je amper om het ding heen kon. Een heel smal weggetje was er uitgespaard langs de glazen wanden voor de filmliefhebbers die zich niet wensten vol te proppen met smaak- en kleurstoffen overgoten met veel te veel vet en suikers.

Bij de vertoning van de voorfilmpjes bleek ook het één en ander veranderd te zijn. Reclamefilmpjes en trailers werden nu door elkaar vertoond en niet in aparte blokken zoals vroeger. Om er zeker van te zijn je als kijker die boeiende boodschappen niet over het hoofd kan zien. En zo nu en dan kwam er tussen de filmpjes door een mededeling met het aantal minuten dat de filmliefhebber nog op het begin van de eigenlijke film moest wachten. Veel te lang, ik zal het jullie zeggen, veel te lang! Gelukkig kan je door de mogelijkheid om op voorhand je zetel te reserveren gewoon een kwartier te laat komen zodat je heel het voorfilmpjesgedoe gewoon kan overslaan. Die trailers bekijk ik dan wel online wanneer ik er zelf zin in heb.

Ik hoop dat die plannen voor een tweede cinemacomplex in Leuven effectief gerealiseerd zullen worden…

De 100 mooiste plekken op aarde

Ik ben niet echt zo’n passioneel iemand, maar als ik één passie in mijn leven heb, dan is het reizen. Dus doe ik graag mee als er bestemmingen op een lijstje van zogezegd 100 mooiste plekken ter wereld kunnen afgevinkt worden.

Op deze plekken liet ik een stukje van mijn DNA achter:

  1. (10) Great Barrier Reef in Australië: mijn onbetwiste nummer één
  2. (13) Niagara Falls in de Verenigde Staten en Canada: het pretparkgevoel dat rond dit donderend natuurgeweld hangt, vond ik afbreuk doen aan de natuurlijke schoonheid van de watervallen
  3. (15) Abu Simbel in Egypte: duizenden jaren oud, in stukken gezaagd en in de woestijn heropgebouwd: ongelooflijk indrukwekkend (de terugtocht met de bus doorheen de woestijn was ook memorabel wegens het uitvallen van de airconditioning en oja, er zaten gewapende mannen op de bus om ons, toeristen, te beschermen)
  4. (38) Vaticaanstad, Italië: Hoogste concentratie geestelijken per vierkante meter ter wereld, of zoiets.
  5. (44) Colosseum in Rome: een must voor elke liefhebber van de oudheid.
  6. (51) De fresco’s in de Sixtijnse kapel in Vaticaanstad: heel erg mooi als je abstractie kan maken van de honderden toeristen die discreet en minder discreet met hun point and shoot camera’s zitten te flitsen terwijl duidelijk staat aangegeven dat dit verboden is.
  7. (54) De Acropolis en het Parthenon in Athene: Griekenland heb ik met mijn middelbare school bezocht als laatstejaarsreis. Ik herinner mij een zwart en vuil Parthenon, maar naar het schijnt hebben de Grieken dat mooi opgekuist voordat de crisis toesloeg.
  8. (57) De Big Ben en de Houses of Parliament in Londen: Londen is één van die steden waar ik maar geen genoeg van krijg.
  9. (58) De Meteora, op pilaarvormige rotsen gebouwde kloosters, in Thessalië (Griekenland): Eveneens bezocht op de Griekenlandreis (die niet zo’n succes was). Indrukwekkend en het enige plekje in Griekenland dat ik na deze reis nog eens terug wilde zien.
  10. (60) Het koninklijk paleis en Wat Phra Kaeo in Bangkok, Thailand: Goud, edelstenen en onvoorstelbare pracht en praal.
  11. (62) De Nijl tussen Luxor en Aswan in Egypt: Een cruise die ik iedereen kan aanraden en dé ideale manier om dit land te verkennen.
  12. (63) Eiffeltoren in Parijs: Al een stuk of vijf keren onder gestaan, één keer naar boven geweest.
  13. (67) Louvre Museum in Parijs: Te groot, veel te groot.
  14. (68) Het Alhambra in Granada in Spanje: Een sprookje.
  15. (74) De Uluru (Ayers Rock) in Australië: Ik vond persoonlijk Kata Tjuta mooier.
  16. (77) De tempel van Karnak in Egypte: Indrukwekkend overblijfsel van een verdwenen beschaving die we nooit helemaal zullen doorgronden.
  17. (78) Het Vrijheidsbeeld in New York: Tot aan haar voeten gewandeld, maar niet in de kroon geweest, omdat de plaatsen al lang op voorhand uitverkocht waren.
  18. (79) De Sagrada Familia in Barcelona: Twee keer bezocht. Ik zie het me nog een derde, een vierde en een vijfde keer doen. Je bent een Gaudí-liefhebber of je bent het niet.
  19. (81) Het oude centrum van Praag, Tsjechië: I <3 Oost-Europa.
  20. (86) Het mausoleum van keizer Qin Shi Huangdi en het terracotta leger in Xi’an, China: Nog nooit in China geweest, maar ik heb wel een paar leden van het leger op verplaatsing gezien. Maar dat telt niet, zeker?
  21. (87) Sydney en het Opera House, Australië: Als ik ooit emigreer (en heel veel geld heb), dan zal het naar Sydney zijn!
Staat gepland voor de komende paasvakantie:
  • (90) Het parlementsgebouw in Boedapest, Hongarije.

Tot mijn verbazing staat er geen enkele plek uit Japan in dit lijstje. Een schandelijke vergetelheid, als je het mij vraagt.

Moraal van het verhaal: er valt nog veel te ontdekken op deze wereldbol.

Afgekeken van Boskabout!

De taarten van Demeestere

De traditionele nieuwjaarsgourmet in mijn ouderlijk huis op de allereerste dag van het jaar wordt al even traditioneel gevolgd door een kerststronk en Limburgse vlaaien. Omdat de taartjes van Demeestere de vorige keer zo in de smaak waren gevallen bij mijn vader, hadden mijn vriend en ik beloofd deze keer voor een Leuvens dessert te zorgen.

We bestelden op voorhand de volgende creaties (ze taarten noemen doet hen oneer aan):

  • Luchtig schuim van melkchocolade met crèmeux van peperkoek en een krokante toets in buchevorm
  • Creatie van bittere chocolade en chibouste-crème in buchevorm
  • Een tarte tatin met jonagold appel
  • Een assortiment van 4 mini dessertjes: duo van chocolade, bavarois van framboos, verfijnd soesje en frangipanne met peer

Uiteraard was het te veel, maar gesmuld dat er werd, het had geen naam.

Honderd en negen

Nieuwjaarskaartjes de deur uit! Een persoonlijk record, denk ik. Ook historisch: nog nooit deden we zo laattijdig onze nieuwjaarskaartjes op de post. Ik geef toe dat we rijkelijk laat waren met onze bestelling, maar als de postbode die ons pakje vorige week donderdag kwam afleveren, langer dan twee seconden aan onze voordeur gewacht had, waren ze nog in 2011 gepost geraakt. Een mens moet de kans krijgen om uit bed te springen en een sprintje naar de parlofoon te doen, he.

Waar is de tijd dat postbodes na Nieuwjaar op hun ronde nog in bijna elk huis een druppel voorgeschoteld kregen?

PS: Oja, de kaartjes werden besteld bij Foto.com en ik moet zeggen dat ik aardig verrast was door de kwaliteit.