persoonlijk

Wat mij inspireert

Was Goofball zo vriendelijk om mij te vragen. Moeilijke vraag, mijn eerste spontane reactie was ‘niets’, maar dat bleek bij nader inzien toch niet helemaal te kloppen.

Wat of liever gezegd, wie, mij vooral inspireert zijn mensen die ergens voor de volle honderd procent voor gaan. Die in hun hoofd een idee hebben dat ze willen verwezenlijken en alles op alles zetten om dit te realiseren. Ik vind zulke mensen vooral inspirerend, omdat ik het gevoel heb dat zij iets bezitten wat ik niet heb. Een soort doorzettingsvermogen dat ik niet ken, omdat ik mij niet lang genoeg kan focussen op één ding. Daardoor heb ik al gans mijn leven het gevoel dat ik aan halve kracht vaar en dat ik mijn volle potentieel nooit zal bereiken.

Een kort weekoverzichtje

  • Maandag 14 april: Spannende dag op het werk! Vandaag startte een nieuwe medewerkster in mijn team. Altijd afwachten of het klikt, maar ze heeft haar start alvast niet gemist. Meteen in een superlastige vergadering gegooid en dat zonder al te veel moeite overleefd. Ik heb er een goed oog in!
  • Dinsdag 15 april: De deadline voor de organisatie van ons Grote Jaarlijks Event komt met rasse schreden dichterbij. Een event dat altijd de nodige stress met zich meebrengt en je weet wat men zegt over de laatste loodjes. Al heb ik er alle vertrouwen in dat deze editie er eentje zal zijn om in te kaderen. Mijn medewerkers zijn goed bezig!
  • Woensdag 16 april: Na het werk een afspraak in de Kosmopol om te praten over bloggen, social media en tweetmeets. Altijd leuk om ideeën uit te wisselen.
  • Donderdag 17 april: Afspraakje met een goeie vriend in L’Etoile d’Or Leuven. Ik at asperges op Oostendse Wijze en dronk daar een glaasje kir royal bij. Na het eten gingen we op aangeven van onze vriend een dessert eten bij Quetzal. Ik twijfelde even over de chocoladefondue, maar hield het uiteindelijk toch maar bij een Chocomelk Azteca. Heerlijk, overigens!

IMG_4602[1]

Unfair

  • Een jonge, sportieve collega, gekend om haar gezonde levensstijl, zwanger van haar tweede kindje. Het verdict: acute leukemie. De baby werd op 32 weken gehaald om de behandeling van de moeder zo snel mogelijk te laten starten. De mama moet drie keer zes weken in quarantaine tijdens de behandeling. Tot zover het genieten van de eerste weken met de nieuwe baby.
  • Een koppel waarmee we goed bevriend zijn, zwanger van hun vierde kindje. Het derde kindje had een zware afwijking die het noodzaakte de bevalling af te breken. Onderzoeken brachten geen genetische afwijking aan het licht. Helaas blijkt ook de vierde zwangerschap niet te verlopen zoals het hoort en lijkt het scenario van de vorige zwangerschap zich te herhalen.

En daar sta je dan, machteloos, woordeloos. Welke troost kan je bieden in zo’n omstandigheden?

Je hebt het niet te kiezen, in ‘t leven.

Weekoverzicht

  • Maandag 7 april: Beetje stresserende dag omdat ik een brainstorm moest leiden (niet meteen iets waar ik veel ervaring mee heb) met technieken die ik de avond voordien pas in mijn hoofd gestampt had. Gelukkig waren de deelnemers allemaal heel constructieve mensen en ging het vlotjes. ‘s Avonds op babybezoek in Leuven. Zeer brave baby (nummer drie in de rij) die zich tijdens ons bezoekje voorbeeldig gedroeg.
  • Dinsdag 8 april: Tweede brainstormbegeleiding op rij. Ook hier ging alles prima. ‘s Avonds een rustig avondje thuis doorgebracht, dat mag ook wel eens.
  • Woensdag 9 april: De begrafenis van de oma van mijn vriend.
  • Donderdag 10 april: ‘s Middags met de collega’s ideeën verzameld voor het pensioneringsfeestje van onze collega. Dat wordt een afscheid in stijl!
  • Vrijdag 11 april: Geen noemenswaardige dingen gebeurd.
  • Zaterdag 12 april: Het huis voor mij alleen, omdat het vriendje op zeilweekend was. Wat foto’s verwerkt, boodschappen gedaan en ‘s avonds Thais gaan eten bij onze vrienden E en T die we in een ver verleden in Sydney  bezochten. Het werd een kleine reünie, want hun Australische vrienden waren voor een weekje in België samen met hun dochter en de moeder van de mannelijke helft van het koppel. We dronken een glas champagne om te vieren dat de conferentie die vriend E moest organiseren een succes was en aten een stuk taart om de verjaardag van K, een charmante vijfjarige Chinees-Nieuw-Zeelandse mengeling te vieren.
  • Zondag 13 april: Terwijl het vriendje kou leed op een boot, ging ik in de namiddag wijn proeven met wat collega’s. Natuurlijk liet ik me verleiden tot de aanschaf van enkele flesjes. Na het wijn proeven scheen de zon zo heerlijk dat we met z’n vieren besloten nog een terrasje te doen in Leuven. We vonden een uur voor sluitingstijd een plekje op het terras van House of Taste en konden het niet laten om een stukje overheerlijke chocoladetaart te eten. Na het terrasje gaf ik de collega’s nog een klein rondleiding langs de belangrijkste Leuvense bezienswaardigheden. En ‘s avonds vierden mijn vriend en ik ons weerzien met afhaal Indisch en kropen we lekker vroeg in bed om de tijd apart in te halen. 😉

De vliedende tijd

Niet te geloven dat het ondertussen al bijna 6 jaar geleden is dat ik Simone ontmoette op een bootje dat boven het Great Barrier Reef dobberde. Zoals dat zo vaak gaat, beloofden we contact te houden. Het contact bleef echter beperkt tot één keer per jaar een facebookberichtje naar elkaar sturen. Tot ze me vorige week liet weten dat ze ging trouwen, in Zwitserland. Haar grote liefde uit Papoea New Guinea was blijkbaar al lang vergeten. Zo gaat dat in het leven. 😉

Maar toch wil ik die belofte om haar te gaan bezoeken in haar thuisstad Basel, waarmaken. Wie weet is de verhuis van ons petekindje naar Genève wel een ideale aanleiding om dit te doen. Het zou alleszins geweldig zijn om al die goeie herinneringen aan onze snorkelervaringen op het Great Barrier Reef te kunnen ophalen met iemand die dezelfde ervaring gedeeld heeft.

En dan vraag ik me af: hoe zou het nog met Celina en Jamal zijn? Ik hoop dat hun verhaal een happy end kreeg, maar diep vanbinnen vrees ik ervoor.

Een emotionele dag

Het was een prachtig zonnige dag. Blauwe lucht gecombineerd met de kilte van de winter die er geen was. Mijn vriend en ik waren allebei in het zwart gekleed. Hij met een nieuw hemd en das, speciaal voor deze viering gekocht.

En een viering werd het, met een prachtig gezongen Avé Maria en schitterende persoonlijke teksten. Een viering die perfect paste bij de zonnige persoonlijkheid van oma. Natuurlijk werd er meer dan eens een traan weggepinkt en was het vaak slikken, maar tegelijkertijd was het wondermooi. Een afscheid in stijl, zonder ook maar één valse noot. Ze zou er zelf van genoten hebben.

Na de viering was ik opgelucht, omdat het zwaarste gedeelte van de dag achter de rug was. We namen aan de uitgang van de kerk de woorden van medeleven in ontvangst. Kusten en schudden handjes.

Van de kerk ging het naar de koffietafel. De zwaarmoedigheid viel van de schouders van de aanwezigen en er kon opnieuw gelachen worden. De kleinkinderen wisselden herinneringen uit. Het jongste achterkleinkind werd vrolijk rondgegeven. Alleen opa zat erbij en keek ernaar, overmand door verdriet, niet in staat deel te nemen aan de conversaties door zijn gehoorproblemen.

Je hoort het soms, van die koppels die zoveel jaren bij mekaar geweest zijn dat wanneer de ene sterft, de andere zich niet meer aan het leven zonder partner kan aanpassen en kort daarna sterft. “Ze was een engel,” zei hij. En ik kon niets anders dan hem gelijk geven.

Na de crematie stonden we me zijn allen rondom de urne. Een hoopje as dat eens een mens was, werd in een plastic buis op het kerkhof neergelaten. De krop in mijn keel bleef uit. Ik speelde met één van de nichtjes van mijn vriend en realiseerde me dat dit afscheid definitief was.

 

De eerste week van april

  • Maandag 31 maart: Salsa ende bachata! Olé!
  • Dinsdag 1 april: Drukke dag waardoor de meeste 1 april-grappen aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Volgend jaar beter! ‘s Middags met de collega’s van mijn team iets gaan eten in Le Théâtre National. Het was de laatste keer dan de collega die bijna op pensioen gaat erbij was. Een bijzonder moment. ‘s Avonds stond er een werkgerelateerd event op het programma in de AB. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan, want de zon scheen zo heerlijk en een terrasje leek me zoveel aanlokkelijker dan een avond binnen zitten. Maar beet door en had er beslist geen spijt van. Het werd een fijne en inspirerende avond waarop ik heel wat bekenden tegen het lijf liep. Ik genoot ook erg van het optreden van de Compact Disk Dummies (ik zag hen al eerder aan het werk op Marktrock, maar toen sloeg de vonk niet over). De apps die we tijdens het optreden konden uitproberen vond ik persoonlijk niet allemaal even geslaagd, maar het was wel leuk om het gevoel te hebben zelf deel uit te maken van de show. Minpunt van de avond: de verschrikkelijk uitgedroogde lasagne, amper de naam lasagne waard.
  • Woensdag 2 april: De dag waarop ik vergaderde met onze advocaat en de oma van mijn vriend overleed. Zware dag met veel emoties.
  • Donderdag 3 april: ‘s Avonds alweer een werkgerelateerde activiteit op het programma. De voorstelling van een onderzoek ditmaal. Miste mijn trein doordat de ingang van Brussel Centraal die ik wilde nemen afgesloten was en er voor de hoofdingang geprotesteerd werd tegen de Afrikaanse regeringsleiders die in Brussel op bezoek waren.
  • Vrijdag 4 april: 40 jaar Veto gaan vieren en veel bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd plezant om nog eens te kunnen bijpraten.
  • Zaterdag 5 april: Onze leraar Spaans was ziek, dus geen les vandaag. In de plaats daarvan fietsten mijn vriend en ik naar de Carmi en kwam ik thuis met drie paar nieuwe schoenen (‘t was nodig). Met dank aan de collega die mij de tip gaf, want ik kende deze winkel helemaal niet! In de namiddag ging ik naar een boekvoorstelling en ‘s avonds waren we te gast bij vrienden in Edegem. We speelden met hun dochters en praatten over het nieuwe huis dat ze aan het bouwen zijn.
  • Zondag 6 april: Een weekend vol vriendschap, want zondagmiddag waren we uitgenodigd om te lunchen bij vrienden in Heverlee. De verbouwingen aan hun huis schieten goed op. Ik vind het altijd leuk om te zien hoe een bouw of verbouwing vordert, maar stiekem ben ik blij dat ons appartementje op een paar kleine details na helemaal is afgewerkt. De ouders van mijn petekindje waren er ook. Het was de bedoeling om na het middagmaal samen naar het kasteel van Horst te gaan, maar mijn petekindje bleek hoge koorts te hebben, veroorzaakt door de hand-voet-mondziekte. De zielepoot. We hadden dus geen excuuskind mee om al de opdrachten voor kinderen in het kasteel te doen, maar we amuseerden ons toch geweldig. Prachtige erfgoedsite trouwens, zeker de moeite van een bezoek waard.

En zo konden we er weer tegen voor de volgende werkweek.

Afscheid nemen

Woensdagavond is de oma van mijn vriend gestorven.

Zondagnamiddag waren we nog langsgegaan bij zijn oma en opa, maar zijn oma was toen net een pannenkoek gaan eten, waardoor we haar gemist hebben. Een onfortuinlijke speling van het lot.

Oma sukkelde al een tijd met haar gezondheid, drie maal per week moest ze aan de dialyse en ze stapte heel moeizaam, maar ze was nog helder en vol van levensvreugde, ondanks de fysieke ongemakken waarmee ze elke dag te kampen had.

Maandagavond kregen we echter bericht dat oma onwel was geworden tijdens de dialyse. In de loop van dinsdag leek haar toestand te verbeteren, maar ik had geen goed gevoel bij deze ziekenhuisopname. Het was niet de eerste keer dat ze in het ziekenhuis werd opgenomen, maar nu had ze een infarct gehad en het klonk allemaal nogal zorgwekkend. Mijn vriend besloot daarom woensdagnamiddag vrijaf te nemen om zijn oma te gaan bezoeken. Ik bleef in Brussel, want na het werk hadden we om 18u op ons appartement een afspraak met onze advocaat om de zoveelste saga in het geschil met onze bouwheer te bespreken.

In de loop van die woensdagnamiddag hield mijn vriend me op de hoogte van de gezondheidstoestand van zijn oma. Ze was verward, maar de risicovolle dialyse die ze die dag had ondergaan, was goed verlopen. Toch was ik er nog altijd niet gerust op. Gelukkig verliep de vergadering met de raad van mede-eigendom en onze advocaat vlot en raakten we het snel eens over de te nemen stappen.

Na de vergadering kreeg ik echter telefoon van mijn vriend dat zijn oma plots erg achteruit ging. De dokters hadden niet veel hoop meer, dus als ik haar nog levend wilde zien, moest ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Lier vertrekken. Ik liet alles vallen waar ik mee bezig was, belde mijn squashpartner dat de squash die avond niet kon doorgaan en sprong op de eerste de beste trein richting Lier.

Onderweg kreeg ik het bericht dat ik me moest haasten. Helaas kon ik de trein niet rapper laten rijden. In Lier aangekomen nam ik een taxi in de hoop nog enkele kostbare minuten te winnen, maar ik was te laat. Toen ik rond tien uur ‘s avonds in het ziekenhuis aankwam, was zijn oma net overleden. Ik had geen afscheid kunnen nemen, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn vriend en zijn ouders dit wel hadden kunnen doen.

Het was een triestig weerzien met de ouders en de familieleden van mijn vriend. Bijna iedereen was naar het ziekenhuis gekomen. Haar man was er, haar twee dochters waren er (haar zoon zat jammer genoeg in New York) en al haar kleinkinderen (behalve die ene kleindochter die net bevallen was) waren er. Allemaal mensen die haar doodgraag zagen, verenigd door een liefde die de dood overstijgt. Triestig. maar mooi tegelijkertijd. We huilden en troostten mekaar, terwijl we wachtten tot we de kamer binnen mochten om een laatste groet te brengen.

Toen ik aan haar doodsbed stond, raakte ik haar koude, dode hand aan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Maar in de persoon die op het bed lag, herkende ik oma niet meer. Haar eeuwige glimlach had haar verlaten. Vreemd genoeg voelde ik niet zozeer verdriet omdat zij gestorven was, ze had een mooie leeftijd bereikt en haar dood was snel en pijnloos, ik voelde vooral verdriet voor de mensen die achter bleven. Haar echtgenoot in het bijzonder. Ik kan me niet voorstellen wat het moet betekenen om iemand waarmee je meer dan 60 jaar hebt samengeleefd te moeten verliezen. Alleen verder te moeten na al die jaren.

Het afscheid was bitterzoet. In mijn herinnering zal oma blijven voortleven als die lieve dame die apetrots was op haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en die zo van zoet hield. Ik ben blij dat haar zo’n schitterend leven gegund werd en dat haar einde snel en pijnloos geweest is, omringd door haar dierbaren.

De laatste week van maart

  • Maandag 24 maart: Salsa en Bachata, baby!
  • Dinsdag 25 maart: Nacht van de Geschiedenis in de Leuvense Universiteitsbibliotheek. Uiteraard ging het over de verwoesting van Leuven en de brand van de toenmalige universiteitsbibliotheek in Leuven. We voelden ons een beetje jonkies tussen de massa gepensioneerden, maar pakkend was het wel.
  • Woensdag 26 maart: Afspraakje in Het Geheim met Goofball en haar twee mannen. We hadden Het Geheim zowat voor ons alleen en Kabouter slaagde er moeiteloos in alle harten voor zich te winnen. Wat een vrolijk ventje!
  • Donderdag 27 maart: Een hele dag opleiding over de werking van de Europese Unie, gevolgd door de voorstelling Choices Chances Changes van Danscompagnie Lune. Tegenwoordig ben ik een grote fan van dansvoorstellingen en deze voorstelling stelde beslist niet teleur. Elke voorstelling waarbij het publiek zelf even op het podium mag, heeft bij mij trouwens een streepje voor.
  • Vrijdag 28 maart: Ganse dag in een bijzonder saaie internationale meeting gezeten. Enig lichtpunt: de lange lunchpauze die ik doorbracht op een grasperk in hartje Brussel, genietend van de zalige lentezon op mijn gezicht.
  • Zaterdag 29 maart: Die voormiddagen Spaans maken dat de zaterdagen altijd snel om zijn. In de namiddag wat boodschappen gedaan en genoten van een fabuleus uitzicht op Leuven. Daarna van het mooie weer gebruik gemaakt om een beetje rond te fietsen door Leuven om wat nieuwe bouwprojecten te gaan bekijken. De dag afgesloten met een romantische dinner for two in de Blauwe Maan.
  • Zondag 30 maart: Het heropende stationsgebouw gaan bewonderen en in de namiddag naar de ouders van mijn vriend gegaan, want dat was ook alweer even geleden.

Alweer een week voorbij gevlogen.

Breek de stilte

Het is hier de voorbije dagen weer bijzonder stlletjes geweest. Voor een groot deel is dit te wijten aan mijn extreem drukke agenda, maar als ik eerlijk moet zijn, vroeger vond ik altijd wel een gaatje om een stukje te schrijven voor yab.be. Het lijkt erop dat de blogcrisis dus nog niet bezworen is.

Dus misschien moet ik te rade gaan bij jullie, trouwe lezers. Wat hadden jullie altijd al willen weten over yab? Vragen staat vrij. The floor is all yours.

Met een beetje geluk reageert er een man of twee.