persoonlijk

Inspiratiegebrek

In tegenstelling tot wat ik had gehoopt, heeft 2014 niet echt veel nieuwe inspiratie gebracht op bloggebied. Mijn leven is lang niet meer zo spannend als het vroeger was (of maak ik mezelf gewoon wijs dat het ooit spannend geweest is?) en ik neem aan dat jullie de eindeloze reeks opsommingen van etentjes met vrienden zo langzamerhand ook wel beu zijn.

Waar is de goeie oude tijd dat hier nog muren instortten of er in de ochtendlijke uren gaten in onze muur ontstonden of ik valselijk beticht werd van laster en eerroof? Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik mezelf eindeloos herhaal en dat de blogposts waar ik het meeste tijd in stop (mijn reisverslagen), het minst gelezen worden. Ik heb geen kinderen om over te bloggen en heb een hekel aan naaien en breien, dus ik vind geen aansluiting bij het steeds verder oprukkende legioen der mamabloggers en creablogs.

Enfin ja, dit moet zowat de eerste keer sinds het ontstaan van deze blog, vele jaren geleden, zijn dat ik serieus overweeg om ermee te stoppen. Want, hoe leuk het ook is, om te kunnen grasduinen in mijn archief en sommige memorabele momenten te kunnen herbeleven, bloggen doe je, hoe je het ook draait of keert, voor een publiek. En dat publiek, daar moet ik eerlijk in zijn, dat is er hier gewoon niet. Geen dialoog met de lezer, nul interactiviteit. Enkel de echoënde stilte van de grote leegte.

Een dagboek kan ik ook bijhouden op mijn eigen harde schijf.

CV’s screenen

Binnenkort gaat één van mijn medewerkers met verdiend pensioen na een lange carrière. Dat betekent niet alleen dat mijn team een hoop ervaring kwijt is, maar ook dat er een plekje vrijkomt voor een nieuwe collega. Een vacature, zoals ze dat zo mooi zeggen!

Vanavond nam ik de CV’s van de sollicitanten door. Opvallend veel jonge mensen met mooie diploma’s die duidelijk moeilijk aan een job geraken en enkel wat interims als werkervaring kunnen voorleggen. Jammer dat na al dat harde studeren voor niet één, maar vaak twee of zelfs meer diploma’s er geen toffe job voor hen is weggelegd. En dan hebben de jongeren bij ons nog geluk dat ze niet in Spanje of Portugal opgegroeid zijn, waar de jeugdwerkloosheid schandalig hoog is.

Maar wie weet, misschien wordt één van deze jonge mensen wel mijn nieuwe collega!

Een rustig weekend

De bedoeling was om heel veel Spaans te blokken, maar uiteindelijk kwam daar naar slechte gewoonte niet veel van in huis. Ik heb de hete adem van de deadline in mijn nek nodig om uit de startblokken te schieten. Op studeervlak altijd al een uitsteller geweest en dat is met het ouder worden helaas niet verbeterd. Gelukkig beperkt deze slechte eigenschap zich enkel tot mijn studeerprestaties en heb ik er voor andere activiteiten geen problemen mee om dingen op voorhand in te plannen.

Dus gingen we zaterdag een taartje eten op de nieuwjaarsreceptie van de stad Leuven. Helaas vond ik geen beeldje in mijn taart, maar ik won wel en passant een bon van 25 euro voor de INNO. Ik werd door een vriendelijke jongedame van ROB-tv geconfronteerd met drie uitspraken die zogezegd uit de mond van Louis Tobback kwamen. Er zat echter één nepuitspraak tussen en het was mijn taak om die eruit te vissen. Nu moeten jullie weten dat ik het citatenboek van ons aller burgervader naast mijn bed heb liggen, maar momenteel nog niet verder dan de kaft ben geraakt. Dus het koud zweet brak mij al een beetje uit. Gelukkig bleken de twee échte citaten bijzonder makkelijk te detecteren en was ik zonder veel moeite 25 euro rijker. Danku, ROB-tv! Misschien moet ik toch eens proberen naar jullie reportages te kijken.

Zaterdagavond aten mijn vriend en ik een wildmenu bij L’Etoile d’Or voor een gunstprijsje, met dank aan Social Deal. Ik snap eerlijk gezegd niet goed hoe de handelaars voordeel kunnen halen uit het aanbieden van zulke grote kortingen, zeker omdat ik vaak dezelfde handelaars zie terugkeren. Een zaak kan toch amper winst maken op het bedrag dat de klant betaalt minus het percentage dat Social Deal zelf afhoudt van dat bedrag? Maar goed, tegen een lekker etentje met een wildstoofpotje en crème brûlée als dessert, zeggen wij geen neen.

Zondagmiddag ging ik naar de mama en papa van mijn petekindje om zijn allereerste nieuwjaarsbrief in ontvangst te nemen. We lunchten eerst gezellig onder volwassenen, terwijl mijn petekindje zijn middagdutje deed. Ik kreeg een leuke brief in de vorm van de kerstbal, al vermoed ik dat de mama een handje geholpen heeft met het knutselwerk. :-) Mijn petekindje had als cadeautje bij de brief een flesje chocoladejenever voor mij uitgekozen, waar ik uiteraard zeer blij mee ben. Hij demonstreerde ook in één moeite dat hij nu moeiteloos zich kan rechttrekken en op twee benen blijven balanceren. De weg naar de onafhankelijkheid is ingezet!

 

 

Eindejaarsvraagjes

Ach ja, waarom ook nie

  1. Wat deed je in 2013 dat je nooit eerder deed?
    Een hoofddoek dragen.
  2. Heb je je goede voornemens waargemaakt en ga je er dit jaar nieuwe maken?
    Geen goeie voornemens gemaakt er er dus ook geen waargemaakt.
    In 2014 is mijn enige goede voornemen om wat meer op tijd te gaan slapen. Ik ben een nachtmens, maar dat beklaag ik mij elke ochtend.
  3. Is er iemand in je omgeving bevallen?
    Er zijn massa’s mensen in mijn omgeving bevallen. Het werd dan ook (alweer) een jaar vol babyborrels en en babybezoekjes. De meest bijzondere baby was uiteraard mijn schattig petekindje met de mooie blauwe ogen.
  4. Is er iemand uit je omgeving overleden?
    De moeder van een vriendin van mij verleed onverwachts. Iets waarmee mijn vriendin het nog steeds erg moeilijk heeft. Helaas konden we niet ons medeleven betuigen omdat mijn vriend en ik net op dat moment in Schotland zaten.
  5. Welke landen heb je het afgelopen jaar bezocht?
    Nederland, Luxemburg, Schotland, Singapore, Maleisië.
  6. Wat wil je in 2014 dat je niet had in 2013?
    Tijd, meer tijd voor mezelf, al vrees ik dat 2014 op dat vlak een kopie van 2013 zal worden.
  7. Welke data van 2013 staan in je geheugen gegrift?
    9 maart, de geboortedag van mijn petekindje.
  8. Wat was je grootste verwezenlijking van 2013?
    Niks bijzonders gepresteerd.
  9. Waarin heb je het vaakst gefaald?
    Ook in 2013 was ongeduld mijn grootste ondeugd.
  10. Ben je ziek geweest of gewond?
    Buiten de jaarlijkse verkoudheden en ontsteking van de bovenste luchtwegen, waarvoor ik niet de moeite neem om naar de dokter te gaan, ben ik in 2013 geen enkele dag ziek geweest. Mijn ziekteverlof bleef dan ook onaangeroerd in 2013
  11. Wat is het beste dat je gekocht hebt in 2013?
    Mijn nieuwe  Canon EOS 6D mét ingebouwde wifi en GPS. <3
  12. Waar ging het meeste van je geld naartoe?
    Naar reizen.
  13. Waar was je heel heel enthousiast over?
    Mijn nieuwe  Canon EOS 6D mét ingebouwde wifi en GPS. <3
  14. Welk nummer zal je altijd doen denken aan 2013?
    Blurred Lines
  15. Ben je in vergelijking met vorig jaar…
    a) blijer of triester? geen waarneembare veranderingen
    b) dikker of dunner? geen waarneembare veranderingen
    c) rijker of armer? geen waarneembare veranderingen
  16. Wat had je graag meer gedaan?
    Ik had graag meer niks gedaan, al vrees ik dat dit niet aan mij gegeven is.
  17. Wat had je graag minder gedaan?
    Mij geërgerd.
  18. Ben je verliefd geworden in 2013?
    Nope, want dat was ik al.
  19. Wat was je favoriete televisieprogramma?
    Hiervoor zet ik mijn joker in, wegens geen televisie.
  20. Wat is het beste boek dat je gelezen hebt?
    De Correcties van Jonathan Franzen
  21. Wat was je favoriete film van het jaar?
    Gravity
  22. Wat heb je gedaan op je verjaardag?
    Gewandeld in het Heuvelland en gegeten bij In de Wulf.
  23. Wat hield je mentaal gezond?
    Mijn gevoel voor ironie.
  24. Van welke celebrity was je in 2013 het zotst?
    Ylvis. :-)
  25. Wie heb je gemist?
    Mijn rosse vriend die in Chicago de liefde van zijn leven heeft gevonden.

2013 rustig uitgewuifd

Geen spectaculaire festiviteiten om 2013 af te sluiten. Gewoon een gezellig etentje met vrienden en hun twee schattige dochters in Leuven. Een lekkere gezonde maaltijd met vergeten groenten zoals aardpeer en pastinaak. Mij kan je altijd plezier doen met een lekkere curry! Wel een klein beetje gezondigd bij het dessert, maar hey, het is feest voor iets, he. De desserts van Demeestere zijn trouwens altijd een voltreffer, al hadden we ook voor verse fruitsla gezorgd om het geheel uit te balanceren.

Rond middernacht trokken we de straat op om naar het vuurwerk te kijken dat overal rondom ons werd afgeschoten. Daarna gingen we al pratend het nieuwe jaar in en voordat we er erg in hadden gaf de klok half vier ‘s nachts aan. Mijn vriend en ik wandelden naar huis door de Leuvense straten, waar we onderweg groepjes feestvierders tegenkwamen in min of meer benevelde toestand. Sommigen zagen eruit alsof 2014 voor hen minder goed begonnen was, maar ook dat hoort erbij. Er is nog nooit iemand doodgegaan van een flinke kater.

2014, bring it on!

Een dagje Efteling

De voorlaatste dag van het jaar brachten mijn vriend en ik door in de Efteling, samen met zijn oudste petekindje (vier jaar al!) en onze vrienden uit Limburg met hun drie kinderen. Het werd een boeiende, maar vermoeiende dag. Man, zo’n vierjarige heeft energie voor tien en als je even een seconde niet oplet, zit ze voordat je er erg in hebt op een draaimolen zonder dat je daar toestemming voor gegeven hebt.

Het magische gevoel dat ik me als kind van de Efteling herinnerde, vond ik echter niet terug. Zelfs de mooie kerstverlichting ‘s avonds had niet het gewenste effect. Wellicht omdat we de ganse dag druk bezig waren met drie kinderen in het oog te houden. Pluimgewichtje bleef gelukkig mooi in zijn buggy liggen. Het merendeel van de dag brachten we door in het sprookjesbos. Ik zag alle oude bekenden van weleer terug: Roodkapje, Doornroosje, Vrouw Holle, Ezeltje Strekje, de zeven geitjes en natuurlijk ook de Grote Boze Wolf. De Efteling had hier en daar een wintertoets aangebracht (de ijsspegel aan de neus van Langnek was hilarisch), maar de betovering die ik verwacht had te voelen, bleef uit. Wellicht ben ik nu officieel te oud om nog in sprookjes te geloven. :-(

Gelukkig zag ik in de ogen van de kinderen die ons vergezelden dat de magie van de Efteling nog steeds bestaat. Hun enthousiasme maakte mijn dag goed. Het was een plezier om te zien hoe het sociale petekindje van mijn vriend erin slaagde ook de verlegen 9-jarige aan het lachen te brengen. En dat het klikte met de 5-jarige stoere bink, dat sprak voor zich.

De dag eindigde met pannenkoeken die de kinderen zelf konden versieren en een ritje in de vliegende Pagode. Het prachtige nachtelijke uitzicht over de Efteling, was een perfecte afsluiter.

We leverden het totaal uitgeputte petekindje zonder een schrammetje terug af bij de ouders en kropen na een laatste nachtelijke rit vroeg in bed.

PS: Grootste teleurstelling was toch wel dat er slechtst één Holle Bolle Gijs “Dankjewel” zei na het ontvangen van een heerlijke afvalgift. Al de andere Holle Bolle Gijzen waren Fake!

PS2: Wat ik totaal niet begreep, was dat er geen enkele toiletruimte was uitgerust met een wastafel en handdoekautomaat op kinderhoogte. Niet echt kindvriendelijk voor zo’n kinderparadijs.

Een rustige start van de kerstvakantie

Drie hele dagen zonder ook maar iets gepland te hebben, ik kan me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe lang dat geleden moet zijn. Ok, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we deze ochtend/middag de stad ingegaan zijn voor wat boodschappen, bestellingen voor oud- en nieuwjaar en een paar cadeaus (gelukkig moeten er enkel voor het kerstfeest van mijn vriend zijn ouders cadeaus gekocht worden en daar wordt een systeem van lotjes trekken gehanteerd om de consumptiedrang in te perken).

We waren zelfs te lui om op kerstavond ons ondertussen traditionele uitstapje naar de cinema te doen. We hielden het op afhaalsushi en een paar afleveringen van series op de pc. We hebben het ondertussen al helemaal opgegeven om mee te zijn met de hippe series (Homeland, Breaking Bad, Game of Thrones, we kennen ze alleen maar van naam en zelfs bij de afleveringen van onze geliefde seriekiller Dexter zijn we ergens in de derde reeks gestrand).

En ik moet zeggen: het deed deugd. Even wat tijd om bij te slapen en op adem te komen van de voorbije drukke weken. Mijn fotoachterstand is nog lang niet weggewerkt, maar ik heb er toch flink aan geknabbeld. Ook zalig om nog eens uitgebreid tijd te kunnen maken voor mekaar. Drie hele dagen! Over een vrolijk kerstfeest gesproken!

En nu zijn we helemaal klaar om morgen vol overtuiging aan het actieve deel van onze kerstvakantie te beginnen!

Six degrees of separation

Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.

Beneden op de scène staat een jongeman. Hij heeft een beeldje in zijn hand en dankt het publiek voor zijn tweede prijs van de avond. Het applaus stijgt op uit de tot de nok gevulde zaal. De interviewer vraagt hem naar zijn volgende project. Een jong talent spreekt, wat onzeker, de aandacht niet gewoon. De geldprijs zal hem een sleutel aanreiken om een potentieel schitterende toekomst te ontsluiten.

Hoewel ik meeklap met de massa, zie ik iemand anders op de scène staan: de kleinzoon van mijn favoriete leerkracht Frans in het middelbaar. Vele jaren scheiden me ondertussen van zijn lessen, maar kijk, de moderne technologie hernieuwde de banden met het verleden en zo weet ik dat die blinkende jongeman daar beneden de kleinzoon van mijn oud-leerkracht is.

Op de jonge winnaar neerkijkend, ben ik me opeens scherp bewust van gemaakte keuzes, ingeslagen paden, voorgoed verloren mogelijkheden. Ik moet een kloof van steeds meer jaren overbruggen om mij het meisje voor de geest te halen dat ijverig haar hand op stak in de Franse les, dat altijd het juiste antwoord wist en voor wie de wereld wijd open lag. Dromen over grootsheid bloeiden in het hoofd van een jong meisje. Want je kan alles worden wat je wil, als je er maar hard genoeg voor werkt.

De voorbije jaren brokkelde dit ongebreideld geloof in de toekomst gestaag af. Gemaakte keuzes hebben deuren geopend, maar veel meer andere gesloten. Hoe ouder ik word, hoe scherper het besef groeit dat mijn voorraad keuzes eindig is en steeds kleiner wordt. Naar de buitenwereld toe blijf ik volhouden dat alles mogelijk is, maar diep van binnen heeft de twijfel het pleit reeds gewonnen. Ik geloof niet meer dat ik alles kan worden wat ik wil.

Mijn favoriete leerkracht Frans zal straks ongetwijfeld zijn trots over de prestaties van zijn kleinzoon met de ganse wereld delen. En de jongeman, ja, zijn enthousiaste blik getuigt van een rotsvast geloof in de oneindigheid van zijn keuzemogelijkheden. En daarom benijd ik hem.