Lunch met de collega’s

Leuk om na een paar daagjes blokken iets te hebben om naar uit te kijken op het werk. Eén van de collega’s had een tijdje geleden het idee geopperd om een gezamenlijke lunch te organiseren. Aangezien ik toffe collega’s heb, zei ik natuurlijk meteen toe. (En het is ook plezant als iemand anders eens het initiatief neemt om iets te organiseren.)

De lunch bleek een onverhoopt succes: we waren met maar liefst achttien personen in totaal! Nog niet vaak gebeurt dat de groep zo groot was. De Thaise lunch was lekker én snel, zodat we er weer tegen konden voor de rest van de werkdag.

Blokmodus

Niet veel bijzonders te melden over dit weekend. Vooral veel Spaans geblokt voor het schriftelijk examen van dinsdagavond. Om zeker te zijn dat ik voldoende tijd had om de leerstof onder de knie te krijgen, had ik twee dagen extra verlof te nemen. Twee dagen die ik eigenlijk bij nader inzien niet echt nodig had, als ik wat sneller had doorgewerkt, maar goed, het is altijd fijn om ruimschoots op tijd klaar te zijn en wat te kunnen herhalen. Iets wat mij in mijn universitaire carrière zelden tot nooit is overkomen.

Het was echter niet alleen kommer en kwel de voorbije dagen. Vrijdag werden mijn vriend en ik op een nieuwjaarsreceptie verwacht. Eentje met Heel Veel Eten. Doorheen de ruimte waren verschillende standjes opgesteld met traditionele Belgisch, Thaise en Marokkaanse gerechten, een heuse kaastafel en heel veel dessertjes. De wijn die geschonken werd, kon mij niet echt bekoren, de saké waar de meeste mensen hun neus voor ophaalden echter des te meer. Dezelfde saké trouwens die we verschillende keren dronken tijdens onze trip naar Japan. Ah, good times!

Zondag maakten we nog een minitripje naar het stadhuis en terug om daar een glaasje prosecco te drinken ter ere van wat Italiaanse chefs. Goed voor een kleine blokpauze. De ervaring leert dat het voor mij persoonlijk geen goed idee is om dit soort uitnodigingen te weigeren met het excuus dat ik moet studeren. Het resultaat is meestal dat ik mij dan superzielig voel en het studeren toch niet vlot.

Recepties en Spaans blokken, een geslaagde combinatie.

De eerste werkweek van 2015

En jawel, na een paar dagen werken, lijkt het alweer alsof die zalig rustige kerstvakantie tot een ver verleden behoort.

Normaal is januari een vrij rustige maand bij ons op het werk. Dit jaar was het echter van bij de start een stressy bedoening, omdat er in de eerste week al meteen belangrijke klanten op bezoek kwamen en ik dit bezoek moest helpen voorbereiden. Kwam daarbij dat ik in dezelfde week een presentatie moest geven over een complex juridisch onderwerp aan een kritisch publiek. Iets wat me toch wel wat nerveus maakte. Tel daar vervolgens nog bij op dat ik een ganse dag verplichte opleiding ingepland had staan en je begrijpt dat ik meteen uit de startblokken moest schieten.

Gelukkig verliepen zowel het belangrijke bezoek als mijn presentatie vlotjes, thanks for asking.

Tussen al het werk door was er thank goodness nog plek voor een klein beetje fun: onze traditionele nieuwjaarslunch!The big boss had veel energie gestoken in een originele speech aangepast aan de locatie. Heel fijn gedaan. Het uitgebreide buffet was lekker, alleen had de cateraar er helemaal niet aan gedacht dat er zich vegetariërs onder ons gezelschap konden bevinden. De enige optie voor hen was een pasta met kaassaus. Vegetariërs die een voorgerechtje wilden, konden kiezen uit kerstomaatjes en wat blaadjes sla. Toch echt niet meer van deze tijd, vind ik dat.

Deze foto geeft meteen de locatie weg van onze nieuwjaarslunch:

Een zalig rustige kerstvakantie

In aanloop naar de kerstvakantie hadden mijn vriend en ik aan elkaar beloofd het deze vakantie rustig aan te doen. Geen wilde plannen, geen uitstapjes, geen overdaad aan sociale afspraken. Onze agenda zit de rest van het jaar al vol genoeg en door de drukke eindejaarsperiode op het werk hadden we allebei nood aan wat tijd om op adem te komen.

Dus brachten we kerstavond en kerstdag gewoon gezellig door op ons appartementje, van spijzen voorzien door Convento Food en ook op tweede kerstdag bleven we thuis cocoonen. Toch handig, sushi die aan huis geleverd wordt! Wat een fantastische uitvinding!

Zondag 27 december werden we bij de ouders van mijn vriend verwacht voor de jaarlijkse kerstfestiviteiten. Hoewel de ouders van mijn vriend elk jaar echt hun best doen, is de maaltijd die ze ons voorschotelen toch altijd weer een beetje een teleurstelling. Denk dat het gewoon van nature niet zo’n goeie koks zijn. Wel een beetje jammer, zeker als je weet dat ze er zoveel tijd en moeite in steken. Gelukkig waren er de heerlijke pralines van Bittersweet als afsluiter van de maaltijd. En ik kreeg een Oxfam-kip cadeau. Hoera! Mijn cadeautjesgever had echter dezelfde bemerking als ikzelf: wat een verschrikkelijk omslachtig systeem. Komaan Oxfam, time to step up your game!

Zondag 28 december lag er zowaar een wit laagje over Leuven en kregen we toch nog volk over de vloer. Tijdens het kerstdiner onder vrienden kwam het idee van een lan-party opborrelen en dus zat ik zondag met zes manspersonen in mijn leefruimte. Niet dat ik er veel last van had. Ik heb een goeie hoofdtelefoon met noice cancelling. 😉 Terwijl de heren speelden, verwerkte ik mijn foto’s. ‘s Avonds bezondigden we ons weer aan een aan huis geleverde maaltijd: Thais ditmaal. Ik moet zowat de beste klant van just-eat.be geweest zijn deze vakantie.

Maandag 29 december stond volledig in het teken van het petekindje van mijn vriend en haar zusje (die de laatste keer zo zielig was geweest dat ze niet mee op stap mocht, zielig doen werkt, beste mensen). In de voormiddag verkenden we samen het ‘Magnus is ziek‘-parcours, ‘s middags gingen we voor de ongezonde kindvriendelijke (frietjes en kippenvingers) maaltijd in De Lange Trappen en de rest van de namiddag brachten we door in de Winterspeeltuin in de Brabanthal. Pure horror, trouwens die winterspeeltuin. Ongezellig kunstlicht, ellenlange wachtrijen en ouders waarbij je de wanhoop in hun ogen kon lezen. Ik vond het verschrikkelijk. Mijn vriend heeft een uur staan aanschuiven om zijn petekindje vijf minuutjes op de trampoline te laten springen. Al een geluk dat er dan smartphones bestaan om het kind bezig te houden. Zelf ging ik ondertussen met het jongste zusje op schok. En ik koos strategisch voor de attracties waarvan de wachtrijen mij doenbaar leken.

Wel een pluspunt: de overheerlijke pannenkoeken. Ik verorberde er maar liefst twee met appel en rozijnen, de jongste van de hoop at er zowaar drie! We bleven tot sluitingstijd en vertrokken dan met twee enthousiaste jongedames op de achterbank terug naar Geel. Twee smartphones = twee brave kindjes. En ja, het is wellicht niet zo opvoedkundig verantwoord, maar de sfeer in de auto is wel beter als ze niet op mekaar zitten te kloppen.

We leverden onze twee jongedames zonder problemen af bij de ouders en bleven vervolgens een beetje plakken. De zus van mijn vriend (tevens mama van de beide jongedames) was net begonnen aan een puzzel van duizend stukjes die al een jaar of drie in de kast lag. Natuurlijk konden mijn vriend en ik niet anders dan haar een handje toesteken bij dit karwei. Zo rond een uur of elf naderde de puzzel haar voltooiing en besloten we toch maar wijselijk naar thuis te vertrekken. Kwestie van niet te laat in bed te liggen en de eer van het oplossen aan de zus van mijn vriend over te laten.

Dinsdag 30 december hadden we enkel ‘s avonds een afspraak met een vriendin die pas terug was van vakantie in Marokko. We luisterden naar haar fijne reisverhalen terwijl we genoten van een overheerlijke sushiboot in de Wabi Sabi Sushi Bar. De avond rondden we af met een cocktail in d’Entreprise.

Oudjaar vierden mijn vriend en ik gezellig romantisch samen op ons appartementje. De last minute uitnodiging van onze vrienden hadden we afgeslagen, want we waren vast van plan ons deze laatste avond van het jaar lekker asociaal te gedragen, nog een laatste keer seks te hebben in het oude jaar en meteen een eerste keer in het nieuwe jaar. 😉 Op culinair vlak trakteerden we onszelf op een feestelijke visschotel van De Walvis. Kreeft, oesters, gravlax, garnalen, scampi, kokkels,… Het water komt me in de mond als ik eraan terugdenk. De oesters aten we met een glaasje wodka en de hoofdschotel met een flesje heerlijke witte wijn. Klokslag middernacht zagen we overal rondom ons vuurwerk de hemel verlichten. Fantastisch spektakel, gratis te bewonderen vanaf ons balkon. 😉

De eerste dag van het nieuwe jaar reden we met een fris hoofd en zonder kater ‘s avonds richting Limburg voor het traditionele familiefeest met gourmet. ‘t Was lekker en de kerststronken van Demeestere vielen ook dit jaar weer in de smaak. We haalden de Japanse whisky boven om te klinken op het nieuwe jaar. En daarmee zijn we officieel in 2015 en bij het eind van de vakantie aanbeland.

PS: Denk nu vooral niet dat we onze kerstvakantie in ledigheid doorbrachten. Toegegeven, we keken vaker naar een aflevering van onze favoriete series dan gewoonlijk, maar dat is niet moeilijk, want doorheen het jaar komen we daar zelden tot nooit aan toe. Ik maakte twee pixum-fotoboeken om onze vrienden in Bratislava en Aubonne te bedanken voor hun gastvrijheid, ik schreef eindelijk de reisverslagen van onze trip naar Zwitserland, schreef wat recensies en een stuk of honderd kerstkaarten, voorzag al mijn Schotlandfoto’s van commentaar en coördinaten, verwerkte een groot deel van mijn Singapore-foto’s, knabbelde aan mijn mailachterstand, las de conclusies na van onze advocaat i.v.m. een zaak op het werk en studeerde zelfs een ietsiepietsie Spaans. Alleen aan het bewerken van mijn gopro-filmpjes ben ik spijtig genoeg niet toegekomen.

Het venijn zit in de staart

En dat mogen jullie letterlijk nemen. De laatste werkdagen van het jaar liepen over van de eindejaarsstress, nipt gehaalde deadlines en stormen in een glas water.

Maandag werkte ik door tot mijn dossiers afgerond waren, waardoor ik als laatste werknemer in gans het gebouw rond kwart na zeven de deur achter mij kon dichttrekken. De NMBS was mij jammer genoeg niet echt goed gezind. Vertragingen alhier en aldaar en dat terwijl ik gewoon graag snel thuis wilde zijn. Ik sprong dus op de trein die mij vertragingen inbegrepen het snelste thuis zou brengen. Al een geluk dat ik altijd een boek op zak heb om de tijd te doden. Ik maakte echter de vergissing een trein te nemen die over de luchthaven reed. Toen we in de luchthaven stopten, riep de conducteur iets om, maar ik was te verdiept in mijn boek en ik had niet goed geluisterd naar wat hij omriep omdat ik ervan uitging dat de boodschap niet voor mij bedoeld was.

Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat ik echter dat de trein nog altijd stil stond in het station van de luchthaven. Meestal stopt de trein daar wat langer, maar zó lang nu ook weer niet. Toen ik opkeek van mijn boek om dat toestand wat nauwer te bestuderen, zag ik dat op de lichtkrant in de wagon als volgende bestemming Brussel Noord stond aangekondigd. Niet bepaald de bestemming die ik in gedachten had. Ik sprong dus snel de trein uit en stapte over op een trein die wel naar Leuven reed. Vermoedelijk had de conducteur omgeroepen dat wegens de grote vertraging de trein niet meer zou doorrijden naar Leuven en was mij dit totaal ontgaan.

Enfin ja, natuurlijk werd ik gecontroleerd op het korte stuk van de Luchthaven naar Leuven en bleek mijn abonnement vervallen. Vroeger stond heel duidelijk de geldigheidsperiode van een abonnement op de abonnementskaart zelf, maar bij de nieuwe abonnementen is dat niet meer het geval. En als je zoals ik een jaarabonnement heb, dan vergeet een mens dat al eens te verlengen. Geen probleem, de conductrice was heel vriendelijk en ik mocht gewoon een kaartje voor de rit kopen. En dan vraag ik mij af: zo moeilijk kan het toch niet zijn om mensen met een abonnement een klein mailtje te sturen om hen eraan te herinneren dat hun abonnement gaat vervallen? Liefste NMBS, make it happen!

Dinsdag de 23ste, de allerlaatste volwaardige werkdag, knoopte ik ‘s ochtends alle losse eindjes aan mekaar, want in de namiddag moest ik in Gent zijn voor een belangrijke afspraak. De afspraak verliep gelukkig goed. Om dat te vieren trakteerde ik mezelf op een knalgroene smoothie van Zest. Op de terugweg van Gent naar Leuven werd ik opnieuw gecontroleerd (iets wat tegenwoordig eerlijk uitzonderlijk gebeurd) en wat bleek: mijn lieve medewerkster die voor mij het ticket besteld had, had zich vergist van datum. Op mijn eID stond een ticket voor maandag de 22ste en niet voor de dinsdag. Gelukkig toonde de conducteur zich begripvol en mocht ik zonder een nieuw ticket te moeten kopen verder sporen naar Leuven. Danku NMBS! En oja, mijn vriendje was sushi gaan afhalen. Joy!

Woensdagvoormiddag 24 december hield ik me bezig met de aller-, allerlaatste loodjes, want in de namiddag hadden een collega en ikzelf het initiatief genomen om een kleine eindejaarsdrink te organiseren voor de mensen die nog op post waren de laatste werkdag van het jaar. Veel waren er dat niet meer, maar het was toch een fijne, kleine drink. En mijn vriend hield er zelfs een fles geuze aan over.

Mijn vriend zijn vakantie was een dagje vroeger begonnen dan die van mij en hij was zo vriendelijk om voor de kerstavondmenu te zorgen. Dankzij Convento Food konden we met z’n tweetjes genieten van een lekker én gezond avondmaal. Blij dat ik wat op adem kon komen na de erg stresserende eindejaarsperiode op het werk.

2014 in foto’s

Heb dit stokje al op verschillende blogs zien passeren en ben zo vriendelijk geweest het op te pikken en er een eigen variant op de maken. Dus speciaal om het jaar in schoonheid te eindigen. Een terugblik op 2014 in twaalf foto’s. Eén per maand.

Januari
Weekendje Tier met als hoofddoel een babybezoek en als plezante nevenactiviteit een zeer ontspannende avond in de wellness van Hotel Villa Hügel.

Februari
Aan de Leuvense skyline was tijdens Artefact 2014 een bijzonder fenomeen waarneembaar: het kunstwerk Global Rainbow van de Amerikaanse kunstenares Yvette Mattern. Nog nooit zoveel fotografen met statieven in het straatbeeld gespot als die dagen.

Maart
Ongelooflijk zonnig, gastronomisch weekend in Wéris, begin maart. Prachtig gewandeld tussen de menhirs en uitstekend gegeten in Le Cor de Chasse. Puik idee van mijn broertje en zijn vriendin.

April
Een weekendje Westhoek met vrienden. Genoten van Kortrijk, Ieper, Lo-Reninge en Diksmuide. Erg onder de indruk van het bezoek aan het Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo. Lest We Forget.

Mei
Beetje valsspelen, want ons bezoek aan Wenen en Bratislava vond ook gedeeltelijk in juni plaats, maar onze allereerste kennismaking met Bratislava was in mei. We logeerden bij vrienden en ik liet me helemaal inpakken door hun charmante zoon en dochter. Heel erg fijn weekend waarin mijn liefde voor Oost-Europa nogmaals bevestigd werd.

Juni
Het bezoek van onze Japanse vriendin was een ideale gelegenheid om onze eigen streek te verkennen, alhoewel al snel duidelijk werd dat haar grote interesse bij het Belgische bier lag.

Juli
De eerste editie van Leuven in Scène waardoor ik niet van mijn sokken geblazen werd. Het mindere weer was ongetwijfeld een factor, maar volgens mij was dit lichte gevoel van teleurstelling voornamelijk te danken aan het ontbreken van een echte topact. Gelukkig lieten de kleinere acts het niet afweten.

Augustus
Ik had natuurlijk ook een IJsland-foto onder juli kunnen plaatsen, want we brachten in juli meer dagen door in IJsland dan in augustus, maar die plek was al ingenomen door Leuven in Scène. Dus bij deze een fotootje van hét bekendste natuurfenomeen in IJsland. Een spuitende geiser.

September
Een ronduit spectaculair 15-jaar-huwelijk weekend in Libin. Wij hoorden bij de gelukkigen die een uitnodiging kregen en genoten van het zwembad, het sappige barbecuevlees, de jacuzzi, de schitterende taart, het verrassingsvuurwerk en het bezoekje van mister fox.

Oktober
Verjaardagsweekend in Waimes bij de sympathieke Goofball en gezin. Alweer een fantastische culinaire ervaring rijker én voor het eerst op het hoogste punt van België gestaan.

November
Bezoekje aan ons petekindje in Zwitserland. Een heel afwisselend weekend met mooie wandelingen, een bezoek aan Genève, Evian en Lausanne, een ontmoeting up close and personal met ATLAS en heel veel vriendschap.

December
Ik heb nog even getwijfeld om hier een foto van stakers te zetten, want december 2014 zal toch vooral de geschiedenis ingaan als de maand waarin verschillende stakingen België (gedeeltelijk) lam legden. December was dan ook de maand waarin ik al mijn thuiswerkrecords verbrak, om diezelfde reden.

Maar goed, om op een vrolijkere noot te eindigen. December is natuurlijk ook de maand van kerstmarkten en kerstverlichting. Altijd goed voor een paar mooie foto’s!

Hopelijk hebben jullie evenzeer genoten van 2014 als ik. Benieuwd wat 2015 voor ons in petto zal hebben!

Kickoff eindejaarsperiode

En we zijn weer vertrokken voor een periode vol feestelijkheden, al hebben mijn vriend en ik ons voorgenomen het deze kerstvakantie wat rustiger aan te doen.

Naar goeie gewoonte startten de festiviteiten met het jaarlijkse kerstdiner onder vrienden. Dit jaar brak het aantal aanwezigen (23 personen) alle records. Waar ik, als organisator, natuurlijk superblij om was.

Dit jaar het ik voor een nieuwe locatie gekozen: de Abdijmolen bij de Parkabdij in Heverlee. Een voltreffer. Het aperitief vond plaats in de ruimte bij het mechanisme van de prachtig gereconstrueerde watermolen. Alleen jammer dat het niet lukte om een demonstratie van de molen te organiseren. Een verbeterpunt voor volgend jaar.

Na het aperitief namen we plaats in een apart zaaltje speciaal voorbehouden voor ons gezelschap. Het eten was erg lekker en de avond vloog voorbij. We maakten zelfs plannen voor een bezoek aan de Expo in Milaan volgend jaar. Voordat we er erg in hadden was het dessert achter de rug en werden we vriendelijk door het personeel aangemaand andere oorden op te zoeken.

Omdat de meeste van onze vrienden kinderen hebben, konden we hen niet meer overtuigen om naar de afterparty op ons appartement te komen. Het werd dus een bescheiden afterparty met de twee vrienden uit West-Vlaanderen die bij ons bleven logeren. We dronken nog een digestief en kropen op een deftig uur in bed.

Terwijl op zondag onze gasten uitsliepen, glipte ik naar buiten om inkopen voor het ontbijt te doen. Altijd fijn, op het gemak ontbijten op zondag. Zo rond het middaguur namen we afscheid van onze vrienden en hadden we het rijk weer voor ons alleen.

In de namiddag brachten we nog een bezoekje aan een pasgeboren baby in Mechelen. Een schattig jongetje dat zich duidelijk erg goed bij mij op zijn gemak voelde: hij viel prompt in slaap op mijn schoot en bleef daar zo’n dik uur liggen tot het tijd was voor zijn voeding. Het laatste babybezoek van 2014! Al heb ik zo het gevoel dat 2015 op dat vlak alle records zal breken.

Stakingsweek bis

Maandag 15 december: De nieuwe werkweek werd meteen goed ingezet met een dagje thuiswerk omwille van de nationale staking. Jammer genoeg geen salsa om toch wat actie in de dag te steken. Daarvoor is het wachten tot de lessenreeks hervat in het nieuwe jaar.

Dinsdag 16 december: ‘s Middags een lunchafspraak met een ex-collega van mijn vorige werk. In mijn enthousiasme had ik de Samouraï Ramen bar voorgesteld, zonder te informeren of mijn tafelgenote bekend was met dit soort snelle maaltijden. Het was een beetje gênant om haar te zien sukkelen met de stokjes en de glibberige noedels, maar uiteindelijk bracht ze het er al spetterend nog redelijk goed vanaf. Volgende keer toch iets meer rekening houden met mijn gezelschap.

‘s Avonds stond er een bezoekje aan Lime & haar gezinnetje op het programma. Haar kleine jongen heeft zich sinds de laatste keer dat we hem zagen ontpopt tot een flinke kerel. Ik sta er altijd van versteld hoe snel baby’s veranderen en nieuwe vaardigheden aanleden. Het oorspronkelijke plan om sushi te eten werd ingeruild voor een koosjere maaltijd. Het interieur van restaurant Hoffy’s was ergens in de jaren zeventig blijven steken en niet echt gezellig te noemen, maar het eten was heerlijk. Voor mij was het de eerste kennismaking met de koosjere keuken, al hadden de smaken wel iets vertrouwds (een beetje Oost-Europees, denk ik). Het ontdekkingsmenu was een mooie staalkaart van de verschillende gerechten uit de Joods-Orthodoxe keuken vergezeld van een deskundige uitleg van één van de zaakvoerders. Al was hij soms moeilijk te verstaan door zijn accent. (Het leek me beter om hem niet mijn mening te zeggen over de censuur in de Joods-Orthodoxe scholen en de positie van de vrouw in hun gemeenschap.)

Mijn vriend en ik mochten meeliften met onze gemeenschappelijke Leuvense vriendin, waardoor we ruim voor middernacht thuis waren. Waarvoor dank!

Woensdag 17 november: Belofte maakt schuld! Een half jaar geleden paste een collega op mijn plantjes tijdens onze trip naar IJsland (mensen die ooit in ons appartementje geweest zijn, weten dat mijn planten er letterlijk een belangrijke plaats innemen). In ruil daarvoor beloofde ik haar een etentje. Hoog tijd om die belofte in te lossen met een lunch bij de Samouraï (yep, dezelfde uitbaters als van het Ramen restaurant hierboven). Het contrast met de zware koosjere keuken van de dag voordien kon amper groter zijn. De Japanse keuken blijft toch eenzaam aan de top staan!

Donderdag 18 december: Alweer op stap met de collega’s! Ditmaal voor een cultureel avondje uit. Ik had veel werk, dus ik kon nog net één drankje meepikken op de after-work drink alvorens we vertrokken naar het AB café voor een gezamenlijk avondmaal. Een glaasje Jacob’s Creek en tomaat garnaal, meer is er niet nodig om mij blij te maken. Of toch: een ongelooflijk geweldig filmconcert van Arsenal! Toegegeven, ik ben niet echt een Arsenal-fan. Kan me zelfs niet spontaan een nummer van hen voor de geest halen, maar de combinatie van live muziek en fascinerende beelden uit Japan was een voltreffer wat mij betreft. Het surrealistische verhaal (met als hoogtepunt de tongkus waarbij een levende vis uitgewisseld werd) had me meteen in zijn greep. Ik liet me graag meevoeren door de magnifieke beelden die me deden terugdenken aan onze eigen reizen doorheen dit wonderbaarlijk geschifte land waar dansen niet toegelaten is.

Na het concert dronken we er nog eentje in de bar en nam ik (alweer) op een fatsoenlijk uur afscheid om op een deftig uur de trein naar Leuven te nemen.

Vrijdag 19 december: De laatste dag van de week werd er veel vergaderd en hard gewerkt om alle losse eindjes tijdig vast te knopen voor het jaareinde. Hoe zeer ik me ook voorbereid, elk jaar komen er onverwachte lijken uit de kast vallen. Die we dan natuurlijk in kleine stukjes moeten zagen en met ontstopper oplossen in onze badkuip. 😉

‘s Avonds had ik (o originaliteit) met wat collega’s afgesproken om samen naar het theaterstuk ‘Woeste Hoogten’ te gaan kijken. Eén van onze collega’s speelde de hoofrol (Cathy Earnshaw). Een moeilijke, en complexe rol. Ik was dus erg benieuwd om haar aan het werk te zien.

Een andere collega was zo vriendelijk om mij en een andere collega vanuit Brussel een lift naar de Baljuwzaal in het verre Galmaarden te geven in het superschattige, groengele Opel Corsaatje van maar liefst vijftien jaar oud. De ouderdom en de afmetingen van het voertuig droegen echter niet meteen bij tot mijn veiligheidsgevoel. Zeker niet toen we in de parkeergarage al bijna vertrokken waren met mijn deur nog open en mijn voet nog buiten de deur. De zotte voetganger die in het donkere Brussel bijna voor onze auto sprong en die we naar mijn gevoel op een haar na misten, maakte dat ik de rest van de rit met een klein hartje op de voorste zetel zat. Het was sterker dan mezelf en ik kon niet vermijden dat ik een paar keer “Pas op!” riep. Wat natuurlijk niet bijdroeg aan het welbevinden van onze chauffeur. We spraken dan ook af dat ik tijdens de terugrit op de achterbank zou plaatsnemen. Ik zat me gewoon heel de rit voor te stellen hoe dit kleine blikken doosje zonder airbags helemaal als een accordeon in mekaar zou plooien bij een ongeval. Gelukkig raakten we heelhuids op onze bestemming en heeft mijn collega binnenkort een nieuwe auto. 😉

Het toneelstek was erg knap. Amateurtheater wil al wel eens tegenvallen, maar dit was een zeer goede productie met knappe acteerprestaties, goed gekozen muziek, zeer verzorgde belichting en een sober, maar inventief decor bestaande uit dikke touwen die van het plafond op het podium bengelden. Erg onder de indruk van mijn collega die niet alleen deze zeer complexe rol vol overtuiging neerzette, maar ook een prachtige dansscène opvoerde die het keerpunt aangaf waarop Cathy waanzinnig werd.

We konden niet lang blijven hangen na de voorstelling, want er wachtte ons nog een flinke rit naar Brussel-Noord (en mijn collega-chauffeur moest nog helemaal naar Antwerpen). De terugrit verliep supervlot, met onze andere collega op de voorste stoel en ik gezellig op de achterbank. Wat een verschil een ander perspectief kan geven. Er reed nog een vriendin van onze collega-actrice mee waarvan ik zeker was dat ik haar kende, alleen kon ik haar met de beste wil van de wereld niet plaatsen. De vriendin in kwestie zat met exact hetzelfde probleem. We hebben er heel de rit naar Brussel-Noord over zitten speculeren, maar we zijn er niet uitgeraakt. Het zal een mysterie blijven.

De treinrit van Brussel-Noord naar Leuven verliep vlotjes. In Leuven aangekomen merkte ik dat er superveel politie in volledige uitrusting rondliepen in het station van Leuven die een paar stoer uitziende gasten tegen hielden die met mij op de trein gezeten hadden. Ik was een beetje aan het kijken wat er zou gebeuren toen ik drie jonge meisjes van een jaar of achttien opmerkte waarvan er eentje nog amper op haar benen kon staan. Waarschijnlijk te veel gluhwein gedronken op het kerstmarkt. Ik zag dat het triootje verwoede pogingen deed om de borden met treininformatie te ontcijferen, maar ik merkte dat ze er niet al te veel van bakten.

Toen het zatste meisje van de drie languit tegen de grond ging, besloot ik toch maar even te informeren naar hun welbevinden. Het minst zatte meisje van de drie schaamde zich rot terwijl haar dronken vriendinnen uitbundig naar elkaar stonden te roepen. Ik vroeg hen welke trein ze moesten hebben. Helaas bleek hun laatste trein naar Mechelen al tien minuten geleden vertrokken. Ik had echt te doen met die drie in het station van Leuven gestrande meisjes. Gelukkig heeft tegenwoordig iedereen een gsm op zak en verzekerde het meest nuchtere meisje mij dat ze hun ouders zouden bellen om hen te komen ophalen. Even overwoog ik om hen persoonlijk naar Mechelen te voeren, maar van dat plan zag ik toch maar af toen het zatste meisje riep dat ze moest kotsen (wat ze gelukkig niet deed). Na nog een paar keer geïnformeerd te hebben of ze echt geen hulp nodig hadden, liet ik het er maar bij en ging ik naar ons appartement.

Gelukkig stonden er de dag nadien geen berichten in de krant over ontvoerde meisjes, dus ik ga ervan uit dat het allemaal is goed gekomen.

En zo eindigde de allerlaatste volledige werkweek van 2014.

Sinterklaasweekend bis

Laat me het erop houden dat ik me zaterdagochtend minder fris dan gewoonlijk voelde. Die tweede limoncello die ik in een vlaag van overmoed de dag voordien als afsluiter van de maaltijd had gedronken, was er duidelijk te veel aan geweest. Ik sleepte mij bijgevolg iets minder enthousiast dan gewoonlijk naar de Spaanse les (enfin ja, zo enthousiast als een mens kan zijn op een zaterdagochtend om 9 uur). Na de traktatie van een jarige medestudente met suikerrijke caloriebommetjes voelde ik me eensklaps als herboren. Wat een beetje geraffineerde suikers al niet vermogen. 😛

De namiddag deden we snel boodschappen en brachten we grotendeels al kuisend door, want als de Sint voor een tweede keer op bezoek komt, moet alles er natuurlijk even piekfijn bij liggen als de eerste keer.

Om zes uur hadden we afgesproken met vrienden om te wandelen door het prachtige met kaarsen verlichte Begijnhof. Net een sprookje in ‘t echt. Enfin ja, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik een beetje asociaal ben geweest, want ik had mijn statief meegenomen om foto’s met lange sluitertijd te kunnen maken. Beetje sneu voor mijn gezelschap om naast mij en mijn statief te blijven wachten. Dus zij wandelden door de feeërieke straatjes, terwijl ik op zoek ging naar de juiste compositie.

Als afsluiter van de wandeling dronken we een gluhwein ter voordele van de Mannen van ’70, die meteen het aperitief vormde voor onze double date in restaurant d’Artagnan. En omdat eentje geentje is, deden we onze gluhweinaperitief nog eens dunnetjes over met een glaasje bubbels. Er was dan ook heel goed nieuws om op te klinken. Altijd fijn om zo de avond te kunnen inzetten.

Het eten was werkelijk uitstekend en de avond vloog voorbij. Je hebt zo van die mensen waarbij het gesprek nooit stilvalt en bij wie je verbaasd opkijkt dat het einde van de avond alweer in zicht is. Hopelijk heeft mijn vriend zich laten overtuigen om eens wat hippere kledingstukken uit te proberen. 😉

Na een fijne fietstocht bergaf kropen we onder de wol, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor het hoge bezoek dat we verwachtten.

Uitslapen op een zondagochtend, daar kan ik nu eens een ongelooflijke deugd van hebben. Mijn hart gaat uit naar al die mensen met (kleine) kinderen die ook op zondagochtend vroeg uit bed moeten. Ik weet niet hoe ze het doen.

Rond de middag zetten we de volgende lading sinterklaascadeautjes klaar voor het petekindje van mijn vriend en vertrokken daarna naar de Parkabdij voor de jaarlijkse winterwandeling. We hadden daar afgesproken met de zus van mijn vriend en haar twee oudste kindjes (waaronder het petekindje van mijn vriend).

De zus van mijn vriend en haar twee dochters waren een half uurtje te laat waardoor ze het begin van de wandeling misten (en ik nog een beetje van de uitleg over de toekomstplannen voor de Parkabdij kon meepikken). Bleek dat ik de interesse in onroerend erfgoed van de twee jongsten toch wat overschat had. We verlieten de groep dus al snel om een wandeling met ons viertjes te maken. We lieten de meisjes over de spoorlijn uitkijken en luisterden samen naar het klokkenspel in de abdijkerk. Het was een werkelijk prachtige herfstdag. Ideaal om foto’s te maken van de mooie Abdij. We spotten talloze watervogels en de meisjes konden naar hartenlust springen in de vele plassen die we op onze weg tegen kwamen. Gelukkig was de mama vooruitziend geweest en waren ze allebei uitgerust met rubberlaarsjes.

Na de wandeling kregen we een heerlijk glaasje warm appelsap aangeboden, waarna we opnieuw richting ons appartement trokken. De lieve Sint had chocolade voor de zusjes gebracht en speciaal voor het petekindje van mijn vriend een knalgele Nikon Coolpix. Ben erg benieuwd naar de onderwaterfoto’s die ze met dit toestelletje zal maken!

We aten na al die spanning ene excitement samen gehaktballen in Luikse saus met groentjes en aardappeltjes van Convento Food en sloten de maaltijd af met overheerlijke chocomousse.

Na met heel veel dikke knuffels afscheid genomen te hebben van de kwebbelende dametjes, brachten we de rest van de avond door achter onze pc. Die mails beantwoorden zichzelf niet, he!

Stakingsweek

Maandag 8 december: Een dagje verlof omdat ik geen zin had om weer thuis te werken en ik de stad in wilde trekken om foto’s te maken van de stakers. Ik bleef echter te lang in bed liggen (mijn zwakke punt), waardoor ik de actie aan de piketten grotendeels miste. Gelukkig kon ik wel wat foto’s maken van de actie aan de Alma en de Hart boven Hard-fietstocht. Mijn vriend geraakte ook niet op zijn werk, dus brachten we samen een rustige namiddag door. We bestelden Indian Food bij Just-eat.be (ideaal voor luie mensen zoals wij) en waren voor één keer mooi op tijd in de salsa-les. De laatste les alweer. Snik. Gelukkig kunnen we er in januari opnieuw invliegen.
Dinsdag 9 december: Marathonvergadering van negen uur ‘s ochtends tot half twee ‘s middags. Gelukkig waren er broodjes voorzien. Voor mij de eerste keer dat ik rechtopstaand vergaderde aan zo’n hoge tafel. Toch niet echt een fan. Je bent dan bijna verplicht om schoenen zonder hakken aan te doen om op den duur niet verschrikkelijk veel pijn aan je voeten te krijgen. ‘s Avonds stond er een afspraak met onze vriend K op het programma. Altijd weer een plezier om met hem af te spreken. We verkenden een nieuw Leuvens restaurant: Bistro Tribunal. Echt een ontdekking voor wie van lekker vlees houdt. Al had ik achteraf wel het gevoel dat ik mijn vleesquotum voor de maand december bereikt had. Ik ben normaal niet zo’n vleeseter. Op restaurant neem ik eerder vis (tenzij er wild op het menu staat), maar ja, als je dan in een restaurant komt waar je aan een koeltoog je eigen vlees kan uitkiezen, dan is er niet veel nodig om mij over de streep te halen.
Woensdag 10 december: Wat is de ideale manier om mij slecht gezind te krijgen voor de rest van de dag? Een vergadering inplannen om 7.30u. En neen, dat is geen typfout. Die woensdag sleepte ik mezelf om zes uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor deze Bijzonder Belangrijke Vergadering. De vergadering zelf was vrij ontnuchterend. De crisis heeft nu ook ons bedrijf bereikt. Gelukkig had ik ‘s avonds niets gepland, ik denk niet dat ik aangenaam gezelschap zou geweest zijn.
Donderdag 11 december: Alweer een stakingsdag! Veel collega’s die het zekere voor het onzeker namen en thuis werkten. Gelukkig raakte ik zonder al te veel problemen in Brussel. Met de weinige collega’s die er wel waren, gingen we ‘s middags een lekkere spaghetti eten in het oer-Brusselse etablissement De Meiboom. Vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk omdat ik de opening van de Leuvense kerstmarkt wilde fotograferen. Tijdens het optreden van drie tenoren die liederen brachten die pijn aan mijn oren deden, verorberde ik snel een pannenkoek met siroop van ‘t Wit Madammeke, want nadat de officiële geplogendheden achter de rug waren, had ik me ingeschreven voor een Winterwandeling die in het teken van Vesalius stond. Heel tof gebracht, die wandeling, met een onzichtbare Vesalius die onze gids allerlei wetenswaardigheden influisterde. Jammer genoeg moest ik voortijdig afhaken, want ik werd om half acht alweer op een andere vergadering verwacht. Die duurde veel langer dan ik had verwacht, dus mijn maag rammelde serieus toen ik om tien uur weer buiten stond. De lokroep van een tweede pannenkoek met appel op de kerstmarkt was bijgevolg moeilijk te weerstaan…
Vrijdag 12 december: In de late namiddag kregen we bezoek van de Big Big Boss. Hij kwam op alle verdiepingen van ons gebouw even kort goeiendag zeggen (wat een uurtje op voorhand hilarische taferelen opleverde van mensen die al hun rommel nog rap rap probeerden ergens te verstoppen), om vervolgens op een kleine receptie voor al het personeel een korte speech te geven. Heel fijn om informeel kennis te maken met de nauwe medewerkers van de Big Big Boss. Ik genoot van mijn glaasje cava en de toffe gesprekken. De receptie liep een beetje uit, waardoor ik de pré-dinnerdrink met onze vrienden miste (ze namen het mij niet kwalijk). Ik was wel mooi op tijd op de afspraak in restaurant Enoteca da Valentino. We brachten een gezellige avond door met lekker eten en uitstekende wijn. Een mooie afsluiter van de werkweek.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk