22 maart: East Coast Park

Op de goeie nacht van gisteren volgde een slechte nacht. Twee keer moeten opstaan om naar het toilet te gaan en wakker geschoten uit een nachtmerrie: mijn vriend, ikzelf en mijn dementerende bomma reden op een autosnelweg toen ergens in een bocht onze auto aan het slippen raakte op een gigantische ijsplek. We gingen overkop, maar wonder boven wonder leken we allemaal ongedeerd uit de wagen te komen. Al was ik heel ongerust omdat mijn bomma door het ongeval uit de auto ontsnapt was.

Enfin ja, om kwart voor zes was ik klaarwakker met de beelden van de nachtmerrie nog op mijn netvlies. Om 7u gaf ik het definitief op en begaf ik mij naar het zwembad voor een ochtendlijke zwempartij. Deze ochtend besloten we het ontbijt in de club links te laten liggen en het ontbijt in de grote ontbijtzaal uit te proberen. Heel veel volk, maar het aanbod was veel uitgebreider dan in de club. Doordat de verschillende buffetten goed verspreid stonden in de ruimte, was het nooit echt lang aanschuiven. Ik proefde alle dim sum die ze hadden en waagde me zelfs aan de chicken congee (op zich heeft zo’n congee niet zoveel smaak, maar als je er genoeg zeewier en andere fantasietjes aan toevoegt is dat best wel te eten).

We hadden na de ervaring van gisteren niet veel zin in de combinatie van metro- en busrit en besloten het ons ditmaal makkelijk te maken door een taxi te nemen naar East Coast Park. East Coast Park is een uitgestrekt groen lint van meer dan 10 km langs de kustlijn. Het park strekt zich uit van Marina Bay helemaal tot aan Changi Airport. Je kan er relaxen aan het strand, wandelen, aan watersport doen of fietsen op de mooie fietspaden.

Met de taxi waren we heel snel op onze bestemming. Ons hoofddoel was een fietstocht maken, maar toen we zagen dat je kajaks kon huren, wisten we meteen wat onze eerste activiteit van de dag zou zijn (allez tweede, als je dat ochtendlijk zwempartijtje meetelt). We huurden een kajak voor een uurtje, deden een zwemvest aan en dobberden nog geen kwartier later op de spiegelgladde oceaan. Toegegeven, in deze omstandigheden was kajakken echt een makkie. We peddelden zonder al te veel weerstand langs de kustlijn en naderden de voor de kust aangemeerde schepen vrij dicht. Heel erg ontspannend.

Na een uur leverden we onze kajak in en gingen naar het East Coast Lagoon Food Village voor ons middagmaal. Ik ging voor fried oysters (een soort roerei met oesters) en mijn vriend voor een carrot cake (een gerecht met ei dat in niks lijkt op wat wij in het Westen onder carrot cake verstaan). Mijn fried oysters vielen wat tegen. De oesters waren half gaar en ook de roerei was te smeuïg naar mijn smaak. Blijkt dat ik mijn oesters liever rauw heb of helemaal doorbakken. Of misschien lag het aan de combinatie van ei met oester. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn.

Na het middagmaal huurden we fietsen. Twee uur leek ons ideaal voor een fijne fietstocht. Na de ervaring op Pulau Ubin besloten we voor fietsen mét versnellingen te gaan, al verwachtten we op onze tocht langs de kustlijn niet veel steile heuvels tegen te komen.

Ook hier viel het ons op dat Singaporeans belabberde fietsers zijn. Ze zwalpen van de ene naar de andere kant van de weg, zonder rekening te houden met de andere fietsers en hun tempo ligt niet veel hoger dan dat van een goeie wandelaar. We staken dan ook de ene na de andere fietser voorbij en genoten van de fijne bries op ons gezicht.

Je kan in East Coast Park ook inline skates huren. Zo zagen we onderweg menig Singaporean halsbrekende toeren uithalen om toch maar overeind te blijven. Eentje had het zelfs helemaal opgegeven en haar inline skates uitgetrokken om op blote voeten verder te gaan, terwijl ze haar vriend ondersteunde die dapper doorbeet maar amper vooruit kwam op zijn inline skates. Een bijzonder komisch schouwspel. Ach, een beetje schadenfreude mag wel eens.

Onderweg kwamen we langs een familievriendelijke activiteit die ons allebei de wenkbrauwen deed fronsen. Iemand zin om met het ganse gezien garnalen uit een bak met water te vissen? Oh well, wij doen het hier in het Westen zelfs met plastieken eendjes.

Tijdens de fietstocht zagen we grijze wolken boven onze hoofden samentrekken, maar op een paar druppels na, bleven we van een regenbui gespaard. De lucht werd echter alsmaar grijzer, dus na het inleveren van de fietsen, namen we zo snel mogelijk een taxi naar huis. (Het aanbod om mee te dansen met een groep Thaise dansers die aan het oefenen waren voor één of ander festival, sloegen we vriendelijk af.) Dat bleek een wijze beslissing te zijn, want we zaten nog geen vijf minuten in de taxi of er brak een gigantische tropische storm los. Het leek wel de zondvloed. Het water viel met bakken uit de hemel en het geluid van de donderslagen overstemde al het andere. Indrukwekkend.

We lieten ons mooi voor de deur van ons hotel afzetten en vierden het feit dat we net op tijd een taxi gevonden hadden met een uitgebreide vrijpartij. We waren ons net wat aan het opfrissen in de badkamer, toen er rond een uur of vijf aan onze deur gebeld werd. We stonden allebei in ons adamskostuum en mijn vriend gooide snel een badjas over zijn naakte lijf om te gaan kijken wie er ons nodig had. Het bleek het hotelpersoneel te zijn dat kwam controleren of het bed wel goed opgemaakt was en dat ons twee extra flesjes water kwam brengen. We namen ons voor toch wat frequenter gebruik te maken van die “do not disturb” functie, zoveel dorst hadden we nu ook weer niet.

Het avondmaal nuttigden we weer in de club. Al moet ik toegeven dat we nu wel wat uitgekeken waren op de formule. Het aanbod was elke dag ongeveer hetzelfde en ik was de kazen nu wel een beetje beu gegeten. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. Al houd ik wel van zo’n tropische regenbui. Vlak erna is het een beetje koeler en lijkt alles frisser.

Omdat we nog wat werkmails moesten beantwoorden zochten we ons een plaatsje op het terras van de Blue Potato, het restaurant bij het zwembad om iets te drinken en wat te werken. De tafels en stoelen waren echter nog helemaal nat. In plaats van de stoelen wat af te drogen, verzekerde de ober ons dat “het wel rap droog zou zijn” en deed verder helemaal niks. We gingen dan maar zelf een handdoek halen om de boel wat op te kuisen. Tss, zo’n slechte service zijn we hier niet gewoon.

We sloten de dag af met een portie nachtfotografie bij Clarke Quay. Heb ik mijn statief toch niet voor niks naar Singapore meegesleurd!

21 maart 2015: Pulau Ubin

Na een geweldig goede nachtrust gaat de wekker af om 7 uur. Deze zonnige zaterdag staat er immers een uitstap naar het eiland Pulau Ubin op het programma waarvoor we op tijd uit de veren moeten.

Bij het ontbijt in de club krijgen we de gruwelijke beelden te slikken van de zelfmoordaanslagen in de Sana’a moskee in Jemen. Niet meteen plezierig nieuws om de dag mee te beginnen. Uiteraard eisen die gestoorde misdadigers van IS de aanslagen op. Zucht. Hoe totaal fucked up moet een ideologie zijn om geloofsgenoten te vermoorden? Ik kan het gewoon niet begrijpen.

Na het ontbijt nemen we de metro tot aan de halte Tanah Merah, waar we overstappen op de bus naar Changi Village, vlakbij de luchthaven. In Changi Village nemen we vervolgens de ferry naar Pulau Ubin. Nuja, ferry is een groot woord voor de kleine bootjes met maximaal 12 passagiers die voortdurend op en af varen tussen Changi Village en Pulau Ubin. Uiteindelijk zijn we pas rond een uur of elf op Pulau Ubin. Wat maakt dat we best wel lang onderweg geweest zijn om onze bestemming te bereiken. Al een geluk dat we vroeg opgestaan zijn.

Pulau Ubin is het op één na grootste eiland voor de kust van Singapore (8 km lang en 1,5 km breed). Volgens mijn reisgids is het de laatste plaats waar je de gelegenheid hebt om kennis te maken met de rustieke sfeer van het Singapore van de jaren zestig. Maleiers en Chinezen werkten er toen in de landbouw, in granietgroeven of de visserij. Tegenwoordig wonen er nog maar 200 mensen op Pulau Ubin. De populairste manier om het eiland te verkennen is per fiets. Het eerste wat je dan ook ziet als je aan land gaat op Pulau Ubin zijn massa’s elkaar beconcurrerende fietsverhuurders.

Wij zijn vooral naar Pulau Ubin gekomen voor de rijke fauna en flora die op het vasteland al lang verdwenen zijn. Omdat het ondertussen al bijna middag is, besluiten we nog even te wachten met het huren van een fiets en eerst een wandeling te maken. De Sensory Trail blijkt een schot in de roos te zijn. Een mooie wandeling die ons langs exotische fruitsoorten zoals kokosnoot, jackfruit, ananas en doerian brengt. We zijn onder de indruk van de vijvers vol met waterlelies en genieten van het uitzicht op de zee. We hebben veel geluk, want we stuiten op onze wandeling zowaar op een wild zwijn. Die beestjes vertonen zich niet zo makkelijk, dus we zijn in onze nopjes. De spelende apen daarentegen blijken zich niet veel aan te trekken van mensen en steken gewoon vlak voor ons de weg over.

We kloppen onszelf op de borst dat we eerst de wandeling gedaan hebben, want op de fiets is de kans dat je wildlife ziet natuurlijk een pak minder. Voor het middagmaal kiezen we een restaurant uit met een terrasje vlak aan het strand. In grote bakken zitten krabben, garnalen, vissen, enzovoort. Verser kan niet. Ik besluit te proeven van de plaatselijke specialiteit: krab met zwartebonensaus. Heel lekker, maar wel een uitdaging om het ding opgepeuzeld te krijgen met alleen een vork als gereedschap. Al gauw geef ik het op en ga ik het gepantserde beest met mijn tien geboden te lijf. Het wordt een ietwat plakkerige affaire, maar ik slaag erin om bijna al het vlees uit de krab te krijgen.

Tijdens het eten hebben we uitzicht op een chique jacht dat vlak voor de kust van Pulau Ubin aangemeerd ligt. We zien de opvarenden wat fietsen in een bootje laden om mee aan land te gaan en zien ei zo na de fiets samen met één van de passagiers het water in donderen. Gratis entertainment! Nog wat later zien we zowaar een varaan op zijn dooie gemak op het strand slenteren. Alweer een diersoort die we kunnen afvinken.

Nu onze magen gevuld zijn, begeven we ons naar één van de verhuurwinkels en kiezen daar een knalblauwe fiets uit zonder versnellingen, maar mét een mandje. Het eiland lijkt vrij vlak en het is voor mijn vriend plezieriger om de fototoestelrugzak in het mandje te kunnen leggen dan ermee te moeten fietsen op zijn rug in tropische temperaturen van meer dan 30 graden. De fietsen blijken hun beste tijd gehad te hebben (ik neem aan dat die hoge luchtvochtigheid ook niet bepaald ideaal is), maar we geraken er redelijk vlot mee vooruit. Sterker nog, wij blijken in vergelijking met de gemiddelde Singaporean uitmuntende fietsers te zijn. Ik vermoed dat fietsen in Singapore een vrij uitzonderlijke manier is om je te verplaatsen en dat Singaporeans enkel fietsen in hun vrije tijd. Ze fietsen alleszins supertraag en zwalpen over de weg alsof ze te veel gedronken hebben, zonder rekening te houden met de andere fietsers.

Wij voelen ons even top-sporters wanneer we de ene na de andere fietser voorbij steken. Het zweet gutst langs onze lijven, maar dat kan de pret niet drukken. We genieten van de inspanning en de mooie fietspaden op Pulau Ubin. Alleen jammer dat twee eindbestemmingen van de fietspaden afgesloten waren wegens erosiegevaar (de kustlijn brokkelt langzaam af). De twee heuveltjes die we onderweg tegenkomen, blijken zonder versnellingen toch moeilijk bedwingbaar, dus we stappen even af. Misschien hadden we bij nader inzien toch beter een fiets met versnellingen gehuurd.

Opvallend is dat in tegenstelling tot op het vasteland hier en daar vuilnis rondslingert. Nochtans staan er in Singapore torenhoge boetes op sluikstorten. Een beetje jammer dat net op dit mooie eiland zwerfvuil het uitzicht verstoort. Onderweg lassen we een pitstop in om wat vocht bij te tanken. Mijn hoofd ziet zo rood als een tomaat van de warmte en de inspanning. We bestellen een kokosnoot en man, dat smaakt. Voor zowel mijn vriend als mezelf is het de allereerste keer dat we kokosnootwater drinken recht uit een kokosnoot. Na het heerlijk koele en ietwat zoet smakende water gedronken te hebben, lepelen we het zachte vruchtvlees uit de nooit. Het vruchtvlees vind ik redelijk smakeloos, maar het is wel verfrissend.

Rond 16u hebben we zowat elke uithoek van het eiland verkend. We leveren onze crappy fietsen weer in en verlaten het eiland zo rond 16.30u. Ik moet eerlijk zeggen wat ik wat opzie tegen de lange rit op de bus en de metro. Het is ook net spitsuur wanneer we in metro zitten en ik heb er even genoeg van. Ik stel aan mijn vriend voor om wat vroeger uit te stappen aan Raffles Place en het laatste stuk naar het hotel gewoon te voet af te leggen. Bij het buiten komen voelen we enkele regendruppels, maar een hevige regenbui blijft uit. De wandeling doet me deugd en na in onze hotelkamer het zweet van onze lichamen gespoeld te hebben, genieten we van ons avondmaal in de club. Dat het een mooie zonnige dag was, blijkt uit het feit dat we allebei een beetje rozer zien dan gewoonlijk. De zon heeft, ondanks de zonnecrème, haar sporen nagelaten.

Na het avondmaal duiken we het verfrissende water van het zwembad in. Na de zwempartij twijfelen we even, maar het is zo’n prachtige avond dat het zonde zou zijn deze door te brengen op onze hotelkamer. We trekken een luchtige outfit aan en slenteren op ons gemak langs Clarke Quay. We sluiten de avond af in stijl met een Singapore Sling in de sQue Bar met uitzicht op Clarke Quay. Romantiek ten top!

20 maart 2015: Restaurant André en Singapore Flyer

De jetlag haakte zijn klauwen in mijn nachtrust. In slaap vallen was geen enkel probleem: de vermoeidheid was immers groot na die bijna slapeloze vlucht, maar in het holst van de nacht was ik opeens klaarwakker. Mijn lichaam had duidelijk een signaal gekregen dat het tijd was om op te staan. De muziek van de live groepjes op Clarke Quay die tot in onze kamer doorsijpelde, maakte het er alleen maar erger op. Na een stevige onderhandeling met Klaas Vaak van een uur of zo lukte het me om opnieuw de slaap te vatten. Enfin, ja, geen ideale nachtrust, maar dat had ik ingecalculeerd door op onze eerste dag in Singapore niet te veel in te plannen.

Voordat we aan de ontbijttafel schoven, trok ik nog een paar baantjes in het verlaten hotelzwembad. Geen betere manier om ‘s ochtends de slaap te verdrijven dan met een verkwikkende duik in het frisse water. Ontbijten deden we in de club. Lekker rustig en het aanbod mocht er best wel zijn.

De dag voordien had ik een pedicure geboekt om mijn tenen flipflop-ready te maken. Het was er door al de drukte naar aanloop van onze vakantie niet van gekomen dit op voorhand te doen. Dus maakte ik graag gebruik van de wellnessfaciliteiten die Swissôtel aanbood. De eerste keer dat ik zo’n schoonheidsbehandeling laat doen tijdens een vakantie, maar wel een ideale activiteit als de jetlag nog niet volledig verwerkt is.

Ik werd bijzonder vriendelijk onthaald met een kopje thee, waarna ik naar een aparte ruimte geleid werd, alwaar ik mocht plaatsnemen op een ligbed. Beetje vreemd, want bij een pedicure zit je meestal. Ook niet zo gemakkelijk voor het meisje dat mijn tenen in de watten legde, want ze moest dan met een apart teiltje water sleuren om mijn voeten in te laten weken. Terwijl mijn voeten weekten, werd het licht in de kamer gedimd en een relaxerend muziekje opgezet. De slaap die ik deze nacht zo moeilijk vond, sloop op kousenvoeten dichterbij, terwijl ik mijn best deed om niet toe te geven.

Enfin ja, drie kwartier later stond ik buiten met vers gelakte teennagels. Al moet ik zeggen dat het meisje wel wat geknoeid had. Als ik mijn nagels zelf lak, is het resultaat beter, maar goed, vanop een afstandje zag je niet dat de nagels niet perfect gelakt waren, dus ik lag er niet van wakker. Ik was klaar voor onze eerste afspraak van de vakantie.

Bij het voorbereiden van de reis had ik wat research gedaan naar goeie restaurants in Singapore. Zo kwam ik uit bij restaurant André, volgens verschillende sites één van de top tien restaurants van Singapore. Ruim op voorhand hadden mijn vriend en ik een tafeltje gereserveerd om daar samen met een oud-collega van mijn vriend iets te gaan eten. De oud-collega was in Singapore voor dezelfde conferentie als mijn vriend, een ideaal moment dus om samen iets te gaan eten en bij te praten.

Mijn vriend in kostuum en ik in mijn mooiste kleedje (you have to look the part!) namen we de taxi naar Restaurant André. We waren een beetje te vroeg (het restaurant opende blijkbaar pas om 12 uur stipt) en we moesten dus noodgedwongen wachten in de lobby van een nabijgelegen hotel. Kwestie van niet doorweekt van het zweet aan tafel te moeten.

De lunch was alleszins een hele belevenis. Elk gerecht was een klein kunstwerkje vergezeld van uitmuntende wijnen. Vooral de wijnen maakten indruk. De (vrouwelijke) sommelier bleek trouwens een paar jaar in mijn favoriete Belgische restaurant (In de Wulf) gewerkt te hebben. Aan de tijd onder de vleugels van Kobe Desramaults had ze een paar woordjes Nederlands overgehouden, die ze graag etaleerde. Wat me erg beviel bij restaurant André was de fijne sfeer, ondanks het niveau van het eten, was het personeel helemaal niet stijf. Integendeel er kon altijd wel een grapje af.

Dit aten wij:

Deconstructed mojito as appetizer
Monkfish liver custard, toasted mushroom and its vinaigrette, pickled onion, hazelnut
Winter root vegetables, cured Spanish mackerel, wild herbs
Pearl couscous with razor clam, emulsion of chorizo, puree of clam with basil
Slow cooked pork belly, confit of salsify, fried kale
Cake of puffed rice and barley, whith chocolate, liquorice, pulled cacao, whipped ganach and malt ice cream

We vroegen de sommelier ons een waardige afsluiter voor de maaltijd aan te bevelen. Eén van haar suggesties was umeshu (Japanse pruimenlikeur). De keuze was bijgevolg snel gemaakt: drie umeshu’s alstublieft! En omdat eentje geentje is, bestelde we nog een tweede rondje. Ongelooflijk lekker! Een hoogtepunt om de reis mee te starten.

Na de maaltijd, die verrassend vlot vooruit ging, namen we de taxi terug naar ons hotel. We verwisselden onze kleren en trokken de zwoele temperaturen tegemoet. Het was even wennen aan de vochtige temperaturen van 33 graden en meer, maar verder was het een bijzonder aangenaam weerzien met Singapore. Twee jaar geleden had deze stad mij bijna omver geblazen en ook bij een tweede bezoek had de stad nog niets van zijn bekoring verloren. Voor mij is Singapore een bijna surreële stad met die futurische hoogbouw en al die verschillende bevolkingsgroepen die harmonieus samenleven. Een soort utopie die blijft uitbreiden, want aan bouwwerven geen gebrek, in Singapore.

We besloten op ons gemak een wandeling langs de Singapore river te maken, langs de landingsplaats van Raffles en verder naar de plek waar de rivier in de Marina Bay uitmondt. Op die plek schittert de Merlion, een mythische kruising tussen een leeuw en een vis, hét symbool van Singapore. Natuurlijk wemelde het er van de toeristen, bijna allemaal uitgerust met hét accessoire van het moment: de selfie stick.

Na de obligate foto’s van de Merlion zetten we onze wandeling verder langs de rechteroever van de Marina Bay. Een mooie wandeling die ons een prachtig uitzicht bood op hét bekendste gebouw van Singapore: het fenomenale Marina Bay Sands hotel. Ik heb het gebouw nu al zo vaak gezien en vanuit bijna elk standpunt bewonderd, maar de betovering blijft.

De tijd gaat altijd sneller dan verwacht, want op het moment dat onze wandeling eindigde bij de luxueuze Shoppes at the Marina Bay Sands, was het al bijna tijd om naar de Singapore Flyer te gaan. Ik had ruim op voorhand een Moët & Chandon Champagne Flight voor ons tweetjes gereserveerd. We moesten er volgens onze boeking een half uur op voorhand zijn, maar het was er bijzonder rustig. Het personeel raadde ons aan nog even wat rond te lopen in de tuin die zich vlak onder het reuzenrad bevond. Tijdens onze wandeling voelden we enkele dikke druppels op ons neerdalen. De lucht was ondertussen stevig betrokken, wat de zichtbaarheid vanuit het rad niet ten goed zou komen. We hoopten vurig dat een hevige stortbui ons gespaard zou blijven, want dat zou een dikke streep door deze photo opportunity betekenen.

Zo’n tien minuten op voorhand gingen we terug naar de lobby. We werden door twee (!) personeelsleden naar boven begeleid en behandeld alsof we VIP’s waren. Het was helemaal niet druk, maar je kon zien dat op een ander tijdstip we gewoon de lange wachtrij zouden kunnen passeren. Ideaal voor mensen die net als ikzelf een hekel hebben aan wachten.

En we hadden geluk, doordat het helemaal niet druk was, hadden we de cabine volledig voor onszelf. In de cabine stonden twee glazen gekoelde champagne op ons te wachten, vergezeld van chocolaatjes en aardbeien. Door de trage rotatie hadden we de tijd om de fenomenale omgeving in ons op te nemen. De lucht was nog steeds zwaar bewolkt, maar het was gelukkig gestopt met regenen. Hoewel het rad traag draaide, was ons half uurtje veel te snel voorbij. We dronken de laatste druppels champagne op en stonden helaas alweer met beide voeten op de grond.

Tijd om op zoek te gaan naar een avondmaal. Na de copieuze lunch hadden we geen van beiden grote honger. Het Hawker center vlakbij de Singapore flyer was dus een ideale plek om iets kleins te eten. Ik ging voor noedelsoep met visballetjes. Toch net iets zwaarder dan gedacht.

Met de metro keerden we terug naar het hotel, waar we onder de nachtelijk hemel nog een paar baantjes trokken in het zwembad om vervolgens op tijd in bed te kruipen.

18 – 19 maart 2015: Van Brussel naar Singapore

Nog een drukke dag op het werk. Ik moest nog een aantal zaken dringend afwerken voordat ik op verlof kon vertrekken, dus het was echt racen tegen de klok. En ik wilde absoluut iets vroeger dan vier uur vertrekken, kwestie van problemen met de aangekondigde staking van de NMBS tussen 13u en 16u te kunnen opvangen. Ons back-up plan was een taxi naar Zaventem nemen, maar het Brusselse verkeer durft al wel eens deftig in de knoop geraken, dus we voorzagen ruim genoeg tijd om op de luchthaven te geraken, waar we om 19u het vliegtuig zouden nemen.

Helaas besloten de piloten van Lufthansa op 18 en 19 maart het voorbeeld van het NMBS-personeel te volgen. Op 18 maart staakten de piloten op de korte vluchten en op 19 maart op de lange vluchten. Gans de dag hield ik sporadisch de Lufthansa site in het oog en duimde ik dat onze korte vlucht naar Frankfurt niet afgelast zou worden, want dan zouden we onze aansluiting naar Singapore missen en bijgevolg midden in de stakingsmiserie terecht komen.

Gelukkig werd ik door mijn fantastische collega’s uitmuntend begeleid naar de uitgang van ons gebouw. Eén van mijn collega’s zorgde dat al de veiligheidspoortjes in ons gebouw open stonden terwijl de andere mijn redelijk zware valies de trappen afsleurde. Teamwork heet zoiets dan! Half joggend haastte ik me met mijn nieuwe valies naar het station, alwaar ik nog net 30 seconden overschot had om de trein effectief te halen. De opluchting dat er effectief treinen reden was zichtbaar op het gezicht van mijn vriend, die altijd wat last van reisstress heeft.

We geraakten zonder problemen op de luchthaven en onze vlucht naar Frankfurt had nog steeds de status ‘scheduled’. Hoera! Terwijl we op de luchthaven Belgische chocolaatjes kochten voor onze vrienden in Singapore, kreeg ik telefoon van mijn baas die nog snel wou afstemmen over een netelige kwestie alvorens ik voor enkele uren de lucht in ging.

Mijn vriend en ik kochten een smoothie om te vieren dat de eerste horde op deze trip genomen was. Ik ging voor een smoothie met appel, perzik, aardbei, frozen yoghurt, acerola en eleutherococcus. Geen flauw idee wat die laatste twee ingrediënten zijn, maar lekker was het wel. Terwijl ik nog wat werkmails beantwoordde, tikte de tijd verder en werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal.

We nestelden ons aan een tafeltje in het Black Pearls restaurant en bestelden allebei een visgerecht. Terwijl we aan tafel zaten, zag ik een facebook notification voorbij komen dat een kennis ons gespot had in het restaurant. Hij kwam even gedag zeggen. Na een korte babbel namen we afscheid, want hij moest zijn vlucht naar Barcelona halen. Grappig, het lijkt wel alsof we elke keer dat we op een luchthaven zijn bekenden tegen komen.

Even later was het onze beurt en gingen we aan boord van het vliegtuig naar Frankfurt. Op de rij voor ons zat een gezin met een supervrolijke baby, die met een brede glimlach kiekeboe met ons speelde. Zo heb ik mijn baby’s graag. 😉

De overstap in Frankfurt verliep vlekkeloos en we keken al uit naar het moment dat we voor de eerste keer in ons leven met een A380 zouden vliegen. Wat een indrukwekkend toestel!

Onze lange vlucht van Frankfurt naar Singapore verliep eveneens vlotjes. De heer die oorspronkelijk op de plek naast ons zat, kreeg een andere plek toegewezen omdat het vliegtuig niet volzet was. Dus hadden wij de rij van drie stoelen voor ons tweetjes alleen. Ideaal voor zo’n lange vlucht! Naar goede gewoonte keek ik afleveringen van een serie (The Good Wife) tijdens de vlucht. Net zolang tot de batterij van mijn macbook air er de brui aan gaf.

Omdat het niet echt lukte om te slapen, keek ik nog een film via het on board entertainment systeem. Ik koos voor Oscar-winnaar Birdman, maar moet eerlijk toegeven dat dit geen ideale film is om tijdens een vlucht te zien. De ongetwijfeld spectaculaire beeldvoering kwam helemaal niet tot zijn recht op dat klein flutschermpje en heel eerlijk, het verhaal kon me op geen enkele manier bekoren. Misschien had ik beter een hersenloze actiefilm gekeken.
Na een verder probleemloze vlucht landden we rond 17.30 uur op Changi airport, de beste luchthaven ter wereld! We besloten deze keer geen taxi te nemen, maar meteen een EZlink kaart te kopen en ons met de metro naar het hotel te begeven. Achteraf bezien niet zo’n goeie beslissing, want het was superdruk op de metro en we moesten verschillende keren overstappen. Niet bepaald aangenaam. Wel aangenaam: de tropische temperaturen toen we uit de metro stapten. Zalig!

Gelukkig lag ons hotel vlakbij een metrohalte en waren we op een paar tellen van de metro in de inkomhal. Bij het onthaal werden we meteen verlost van onze koffers, zodat we met de handen vrij konden inchecken. Omdat mijn vriend drie dagen een cursus in dit hotel zou volgen, hadden we de Club formule genomen. Niet veel duurder en elke dag een happy hour van 17 tot 20u!

We waren nog net op tijd in het hotel om het laatste uurtje in de Club mee te pikken. We deden ons tegoed aan de hapjes die voorzien waren en klonken met een glaasje wijn op het feit dat we aan de stakingsdreiging ontsnapt waren

De eerste avond in Singapore sloten we af in het zwembad van ons hotel. Na deze verfrissende duik kropen op tijd in bed in de hoop dat ons lichaam zo snel mogelijk aan de nieuwe tijdzone zou wennen.

Culinaire verwennerij

Je hebt zo van die dagen dat alles lijkt mee te zitten. Zo stapten we deze namiddag even snel de Jack Wolfskin winkel binnen om te kijken of ze daar geen softshell voor mij hadden, omdat de oude echt tot op de draad versleten is. Even later stapten we weer buiten met een softshell en een kleedje voor mij én twee sneldrogende en kreukvrije hemdjes voor mijn vriend. Want strijken, dat is toch puur tijdverlies, nietwaar? Het is mij een volkomen raadsel dat er nog mensen zijn die hemden kopen die zonder strijkbeurt niet draagbaar zijn.

Een kwartier na onze verrassingsaankopen in de Jack Wolfskin, waren mijn vriend en ik een valies rijker. Geen impulsaankoop deze keer, want onze vorige valies had de trip naar IJsland niet heelhuids overleefd. Dit keer zijn we voor een duurder model gegaan, dus laat ons hopen dat we er nu een jaar of tien plezier van zullen hebben. Goeiekoop is dure koop, zoals mijn moeder placht te zeggen.

IMG_6415[1]

‘s Avonds hadden we afgesproken met vrienden om samen te gaan dineren. Het was de bedoeling om hen te laten kennismaken met de culinaire hoogten van de Leuvense restaurants, maar het scheelde niet veel of we hadden op onze kin kunnen kloppen. Mijn vriend en ik waren uit het oog verloren dat we nog moesten reserveren. Toen we dit wilden rechtzetten, heeft mijn vriend bijna een hele avond restaurants kunnen afbellen om nog een tafel voor vier te kunnen vast krijgen. Crisis, welke crisis?

Ik laat jullie even meegenieten met de heerlijkheden die wij in restaurant Luzine voorgeschoteld kregen. Het was voor mij de tweede keer dat ik dit restaurant bezocht. Van de eerste keer herinner ik mij dat ik een beetje teleurgesteld was, vandaar waarschijnlijk ook dat het zo lang duurde voordat we er nog eens terug kwamen. Ditmaal werd ik echter helemaal van mijn sokken geblazen door het eten. Echt meesterlijk. Fijn om zo’n ervaring te mogen delen met goede vrienden. Een avond om in te kaderen.

Libanees toastje met mousse van avocado, gelei van citroen en radijs

Paling met espuma van zuurdesem, spaghetti van rode biet en saus van rode biet

Eendenborst met consommé van eend, Japanse paddenstoelen en bieslook

Makreel/inktvis/butternut/pickles

Duroc d’Olives/wortel/sudashi/cimé di rapa

Sint Jacobsnootjes/witloof/schorseneren/kastanjes

Zeebaars/savooikool/eendenlever/truffeljus

Eend “Challandais”/selder/sjalot/hazelnoot/porto

Bloedappelsien/gember/amandel/melkchocolade

Fiesta Española

Gisteren hebben we op muzikale wijze het weekend ingezet. Een vriendin stelde een tijdje geleden voor om samen naar het Lenteconcert van de Leuvense Rotary Club in de PDS te gaan. Haar gitaarleraar speelde de solo in het Concierto de Aranjuez, dat lang, lang geleden zoveel indruk op mij gemaakt had tijdens de uitvoering van Manuel Barrueco op de Night of the Proms. Ik ben altijd wel te vinden voor een streepje klassiek, zeker als je door het concert bij te wonen ook nog eens het goede doel steunt.

Het concert zelf vond ik eerlijk gezegd een beetje middelmatig. Het orkest leek me niet zo goed op elkaar ingespeeld en vooral de hoorn liet vaak steken vallen. De gitaarleraar van onze vriendin daarentegen was werkelijk uitmuntend. Zeer knap instrument, zo’n klassieke gitaar. Wie weet, ooit. 😉

IMG_6411[1]

Na het concert begaven we ons voor de receptie naar de vlakbij gelegen Sint-Michielskerk. Een originele plek voor een receptie, al was het er, ondanks de warmtestralers, niet al te warm. De hapjes trokken op niet al te veel (uitgedroogde toastjes en hartige macarons die al hun knapperigheid verloren hadden) en ook de wijn was maar zozo, maar hey, het was tof om te kunnen bijpraten met onze vriendin. En natuurlijk konden we het niet laten om een chocoladen paashaas te kopen. Voor het goede doel, uiteraard!

IMG_6414[1]

Maarts weekoverzicht

De tweede week van maart in ‘t kort!

Maandag 9 maart: ‘s Middags een noedelsoeplunch met een supergeweldige collega, ‘s avonds salsa!

IMG_6388[1]

Dinsdag 10 maart: Diner bij Osteria Michele XXII met een vriend die we leren kennen hebben in de Spaanse les. Ik heb heel veel bijgeleerd over de kunst van het schaken, want ons vriend is zelf een bijzonder goed schaker die elk jaar wel een paar internationale tornooien meepikt.

IMG_6394[1]

Woensdag 11 maart: Vernissage van Peter Buggenhout in M. Heel bijzondere kunstwerken die alleen al door hun omvang en complexiteit overdonderen. Toch weet ik nog altijd niet goed wat ik ervan moet denken. Da’s goeie kunst, zeker? Kunst die je aan het denken zet. Ik denk dat ik nog een paar keer terug zal moeten gaan om de werken opnieuw in me op te nemen. Al denk ik dat deze objecten gewoon onbevattelijk zijn.

IMG_6403[1]

Donderdag 12 maart: Prijsuitreiking van een prijs voor jonge ondernemers. Mijn favoriet heeft gewonnen. Hij stak er gewoon met kop en schouders bovenuit. Oja, na de uitreiking was er een ginbar, die ik naar goede gewoonte links liet liggen. Het buffet daarentegen kon wel op mijn goedkeuring rekenen.

IMG_6409[1]

Een bijna-lente weekend

De zon liet zich dit weekend van haar beste kans zien. Zo fijn om de eerste aarzelende zonnestralen op je huid te voelen en te ruiken dat de lente in aantocht is.

‘s Avonds hadden we (alweer) gasten over de vloer: Joke, Vincent, Peter, Lynn en hun schattige dochters. En, jullie raden het nooit, we plaatsten een bestelling bij Convento Food om hen eens goed in de watten te leggen. Enfin ja, ik weet op dit punt eerlijk gezegd zelfs niet meer of ik nog kán koken. 😉

Stonden op het menu: Oesterzwammensoep met truffel, Carpaccio van rode biet (dé verrassing van de avond, overheerlijk), Luikse balletjes met groentjes voor de kinderen, Varkenshaasje in graanmosterdsaus met bloemkool en spruitjes. Om duimen en vingers bij af te likken, zo lekker. Ditmaal hadden we de porties beter ingeschat, waardoor de overschotten beperkt bleven.

Als dessert had ik fruitsla gemaakt (eentje mét en eentje zonder). Omdat we ook weer niet té gezond wilden doen, kochten we ijs bij Bittersweet.

IMG_6384[1]

Ik werd door onze gasten letterlijk in de bloemetjes gezet. Bloemen en planten maken mij altijd vrolijk, dus dat was een schot in de roos. Hoe het komt weet ik niet, maar de planten op ons appartementje doen het de laatste jaren verrassend goed (zie ook de plant die ons afwasbak bijna heeft over genomen). De ruiker zal natuurlijk sterven, maar de potplant zal ik met veel liefde omringen.

IMG_6377[1]

Zondagnamiddag werden we op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje verwacht. Ik waagde mij voor het eerst met blote benen buiten. Het was even rondrijden om bij het huis van mijn petekindje te geraken, want vlak voor zijn deur vond de aankomst van een wielerwedstrijd voor vrouwen plaats. Veel volk was er niet, maar de weg was wel helemaal afgezet voor de finishlijn.

Als cadeautje had ik een grote duplo treinset gekocht voor kinderen van twee tot vijf jaar, maar aan de reactie van de papa te zien was die leeftijdsgrens niet volledig goed gekozen. 😉 Wat een hilarisch tafereel opleverde van een hoop volwassen ingenieurs die met duplo treintjes aan het spelen waren, terwijl mijn petekindje buiten in het zand zat te spelen. 😉

Omdat mijn petekindje een geweldige fan van ballen is (jawel, er werden de ganse avond veel dubbelzinnige grapjes gemaakt), had zijn mama er een heus ballenfeestje van gemaakt. Bitterballen als hapje, erwtensoep met balletjes als voorgerecht, balletjes in tomatensaus en preisaus met aardappelballetjes als hoofdgerecht en soesjes als dessert. De kaarsjes op de taart uitblazen interesseerde mijn petekindje niet echt, de vele ballonnen die over het huis verspreid waren, konden des te meer op zijn goedkeuring rekenen.

Benieuwd naar het thema van zijn verjaardagsfeestje volgend jaar! 😉

IMG_6386[1]

De eerste week van maart

De tijd gaat zo snel dat ik helaas weer moet terug vallen op weekoverzichtjes. Zo jammer dat ik er niet in slaag om meer tijd te maken voor yab.be. Helaas, er zijn maar 24 uren in één dag. Iets waar ik me goedschiks of kwaadschiks zal bij moeten neerleggen. Enfin ja, dit deed ik deze week:

Maandag 2 maart: salsa dansen. Ik moet zeggen dat het een goed idee was om alle cursussen dubbel te doen. Mijn vriend en ik zitten nu tegelijkertijd in een cursus voor beginners én eentje voor gevorderden. Ok, de cursus voor beginners gaat wel wat traag, maar het is heel nuttig om alle basispassen zo vaak te herhalen dat ze in je motorisch geheugen gegrift staan. En stiekem vind ik het ook wel leuk dat ik mijn mannelijke danspartners (de lessen werken volgens een doorschuifsysteem waarbij je altijd van partner verwisseld) een beetje kan coachen, want sommigen van hen lijden eerden dan dat ze leiden. 😉 Ik moet zeggen dat ik echt uitkijk naar die twee uurtjes in de week. Nog een beetje meer oefenen en mijn vriend en ik kunnen effectief beginnen naar salsafeestjes te gaan (iets wat we tot nu toe nog niet aangedurfd hebben).
Dinsdag 3 maart: Op stap met de vrouwelijke collega’s uit Leuven. Sinds januari hebben we er een nieuwe collega bij die ons clubje even maakt. Ik ga nog zelden enkel met vrouwen op stap, dus het is wel leuk om gewoon een keertje onder elkaar te kunnen roddelen over wie de knapste mannelijke collega is. 😉 Eten deden we in La Stanza in de Wandelingenstraat (heerlijke verse pasta daar), waarna we afzakten naar Savoye voor een afsluitend wijntje of theetje. Als restaurant kon dit restaurant me niet echt overtuigen, maar het is wel een ideale plek om te aperitieven of nog een laatste glas wijn te drinken voor het slapen gaan. Wij versierden een knus plekje bij het haardvuur. Erg gezellig om gewoon wat te kletsen.
Woensdag 4 maart: Normaal zouden mijn vriend en ik een tentoonstelling van Japans drukwerk (Ukiyo-e) bezoeken, maar helaas brachten we de avond door in een Limburgs ziekenhuis. Mijn moeder belandde door een heel akelig accident in het ziekenhuis. Zoals mijn vader het vertelde, heeft het niet veel gescheeld of ze was er niet meer geweest. Gelukkig was hij er op tijd bij en lijkt het herstel vlot te verlopen. Maar ik kan me voorstellen dat het voor hem een heel traumatisch moment geweest moet zijn.
Donderdag 5 maart: Een half dagje verlof om naar de opening van het splinternieuwe ESAT-gebouw te gaan. Ik moet zeggen dat tijdens de speeches mijn hart toch wel een beetje zwol van trots omdat ik mij omringd wist door mede-ingenieurs die fantastische zaken realiseren. Eens een burgie, altijd een burgie! Het gebouw zelf vond ik ook de moeite. Sober, maar functioneel en mooi ingebed in de bestaande omgeving. Architectuur zoals die zou moeten zijn. De frietkraam liet ik toch maar links liggen en ik at bij thuiskomst braaf wat boterhammetjes.
Vrijdag 6 maart: Normaal moest ik mijn vriend vergezellen naar zijn thuisfront, omdat zijn vader daar in de bloemetjes gezet zou worden als sportlaureaat van zijn gemeente. Dit omdat hij vorig jaar zijn vijfde Dan Shihan in de gevechtskunst Jujutsu behaalde. Ik had echter niet veel zin in een avond vol speeches en besloot te brossen. Achteraf wist mijn vriend me te vertellen dat de speeches effectief zo saai waren dat hij bijna in slaap was gevallen. Zijn vader liet dat echter niet aan zijn hart komen en straalde van trots met zijn onderscheiding. Erg verdiend na al die jaren hard trainen!

Hoe een jarige in de watten te leggen?

Gisteren kwam er een jaartje bij op de teller van mijn vriendje. De dagen dat we ons nog tot het jonge volkje mochten rekenen, lijken nu echt definitief tot het verleden te horen. Maar niet getreurd, wij voelen ons nog steeds piepjong!

Zo’n verjaardag is het ideale excuus om mijn vriend eens extra in de watten te leggen. Dus boekte ik een tijdje geleden een Arrangement Aqua bij Aquaheaven, inclusief een half uurtje massage voor ons allebei. Vroeger kwamen we minstens één keer per jaar bij Aquaheaven over de vloer, maar door omstandigheden was het er de voorbije drie jaar niet meer van gekomen.

Ongeveer op hetzelfde tijdstip als de carnavalstoet uitreed in Leuven, wandelden wij naar onze wellness-om-de-hoek. We hadden de exotische sauna helemaal voor ons alleen en genoten in alle rust van de sauna, het stoombad, de jacuzzi en het zwembad. Leuk om in alle privacy even op adem te kunnen komen van ons drukke leven.

Rond vier uur begaf ik mij naar de massageruimte om mij eens goed onder handen te laten nemen. Na zo’n massage ben ik altijd helemaal ontspannen, zalig! Voor mijn vriend was het de eerste keer dat hij een professionele massage kreeg. Hij vond het gefriemel aan zijn voeten maar een beetje raar, maar denk dat hij er toch van heeft genoten.

In het arrangement waren een alcoholvrije cocktail en tapas inbegrepen. En alhoewel ik niets heb tegen gefrituurde hapjes, verbaasde me het toch dat een wellness center geen gezondere hapjes aanbood. Nuja, het is waarschijnlijk makkelijker om van die diepvrieshapjes in de friteuse te smijten dan gezonde groentjes te snijden.

Nog helemaal nagloeiend van deze drie uurtjes afzondering van de wereld, reden we om negen uur naar restaurant Fidalgo voor een tweede poging om onze cadeauboxbon te verzilveren. Omdat het mijn vriend zijn verjaardag was, kroop ik achter het stuur. Kwestie van hem de kans te gunnen een glaasje te drinken. Trouwe lezers van dit blog weten wellicht dat ik zelf vrij weinig rijd, maar ik heb me voorgenomen om daar vanaf nu verandering in te brengen. Kwestie van mijn vriend niet altijd in de rol van bob te duwen. De rit verliep vlotjes en al snel zaten we met een glaasje champagne voor onze neus te genieten. Meteen ook mijn laatste drankje van de avond.

Het eten bij Fidalgo was zeker lekker, maar niet om van achterover te vallen. Het dessert vond ik zelfs eerder middelmatig. Het wijnglas van mijn vriend (die de aangepaste wijnen had gekozen), werd echter royaal bijgevuld en tegen het einde van de avond was hij bijzonder vrolijk gestemd. Een compensatie voor het feit dat we een keer tevergeefs op en af naar Tienen gereden waren, kregen we echter niet. Zelfs geen drankje van het huis. Toch wel straf. Dat zal ik toch moeten vermelden in hun Tripadvisor review.

Hapjes:

Visvoorgerechten Hondshaai en Skrei:

Hoofdgerecht ree en als dessert gedroogde appel en een hele hoop variaties met kersen:

De rit naar huis verliep even vlotjes als de heenweg, het kleine omweggetje langs een volledig opgebroken straat met diepe putten (al een geluk dat het niet geregend had) even niet meegerekend. Soms is een gps toch niet de beste raadgever.

Thuis keken we nog een serietje en kropen we op tijd in bed om de fijne dag op gepaste wijze af te sluiten. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk