Vandaag is een trieste dag voor Singapore. Lee Kuan Yew, de ‘founding father’ van Singapore stierf op de gezegende leeftijd van 91, na al een tijd in het hospitaal gelegen te hebben. Lee Kuan Yew wordt gezien als de man die eigenhandig de transformatie van Singapore van derdewereldland naar één van de duurste landen ter wereld gerealiseerd heeft. De komende dagen zal het nieuws van zijn dood ongetwijfeld alle media in Singapore domineren.

We ontbijten in de club met op de achtergrond de nieuwsberichten over het overlijden van Lee Kuan Yew. Na het ontbijt neem ik afscheid van mijn vriend die aan zijn eerste cursusdag begint. Terwijl hij bijleert over Android security, trek ik te voet naar China Town.

China Town ligt op een klein kwartier wandelen van ons hotel en is dé place to be als je prullaria en souvenirs allerhande wil kopen. Maar je kan er ook schoonheidsbehandelingen laten doen of gewoon lekker Chinees eten. Ik slenter wat tussen de vele kraampjes door en koop Chinese waaiers voor de nichtjes van mijn vriend en een t-shirt met de Merlion op voor mezelf (ideaal om in te sporten). Ik laat me ook nog verleiden tot de impulsaankoop van een flessenopener. Het is een modelletje met een echte kever verwerkt in het handvat. En jullie weten allemaal hoe dol ik ben op insecten. 😉

Het is zonnig en warm. Geen spoor van de voorspelde regen en daar ben ik blij mee. Ik keer op mijn gemak terug naar de hotelkamer om mijn inkopen daar achter te laten. Ik ben nog geen vijf minuten op de kamer of er belt iemand aan. Alweer! Een dame in een net mantelpakje stelt zich voor als verantwoordelijk voor de housekeeping en informeert of alles naar wens is en of ik tevreden ben. Ik bevestig dat ik enorm tevreden ben, maar denk bij mezelf dat ik nog nét iets meer tevreden zou zijn als er niet om de vijf botten iemand aan de deur zou bellen.

Ondertussen is het middag geworden en moet ik op zoek naar een plek om iets te eten. Mijn vriend luncht namelijk samen met zijn mede-cursisten. Ik twijfel. Als er aan één ding geen gebrek is in Singapore dan is het wel aan restaurants. L’embarras du choix, zoals ze dat zeggen. Ik besluit het mezelf niet al te moeilijk te maken en ga naar Shopping Mall The Central. Ik kies een restaurant uit waarvan ik denk dat het een Japans restaurant is om wille van het uitgestalde plastic eten, maar uiteindelijk blijkt de maaltijd die ik verorber Koreaans te zijn. Ook goed.

Ik kies op het zicht voor een zalm bibimbap. Ik krijg een rijstmaaltijd geserveerd in een warme stenen pot. Bovenop de rijst liggen rauwe zalm, paddenstoelen, wat groenten en een rauw ei. Het is me niet geheel duidelijk hoe ik dit gerecht exact moet eten, maar omdat de pot zo warm is, vermoed ik dat je alles moet mixen. Dat doe ik en het smaakt me enorm. Voor herhaling vatbaar, die Koreaanse keuken!

Na de maaltijd wil ik de metro nemen naar het ArtScience Museum dat zich vlakbij Marina Bay Sands bevindt. Ik denk dat ik het metrosysteem van Singapore ondertussen goed genoeg ken en neem vol vertrouwen de metro richting Harbourfront. Terwijl ik op de metro zit, kijk ik voor de zekerheid toch maar eens na of ik de juiste richting uitga. Uiteraard blijkt dat ik me vergist heb. De metrohalte van het Marina Bay Sands hotel heet Bayfront en niet Harbourfront. Ik stap uit en neem een andere metro. Na nog een bijkomende overstap in Promenade ben ik uiteindelijk bij Marina Bay Sands aanbeland.

Ik wandel langs de veel te dure winkels naar het ArtScience museum. De unieke architectuur van het museum doet mij nog het meest denken aan een grote baseballhandschoen, maar volgens wikipedia zou de vorm een lotusbloem moeten voorstellen. Dit soort architectuur laat niemand onverschillig: je bent ervoor of ertegen. Ik ben alvast fan, maar ik denk niet dat je ermee zou wegkomen om zo’n gebouw in Leuven te plaatsen. 😉

Er lopen twee tijdelijke tentoonstellingen in het ArtScienceMuseum. De grootste expositie is gewijd aan het werk van Da Vinci en heeft als titel ‘Shaping the future‘. De toekomst vorm geven dat spreekt me wel aan, maar ik twijfel. Is het niet een beetje vreemd om in Singapore naar een exhibitie over Da Vinci te gaan en de subtitel ‘Discover the secrets behind The Last Supper’ ruikt dat niet wat naar sensatie?

Ik besluit Da Vinci te laten voor wat hij is en koop een ticket voor de tentoonstelling ‘Prudential Singapore Eye‘. De tentoonstelling is gewijd aan de hedendaagse kunst van Singapore en belooft een kennismaking met het werk van 17 ‘opwindende en innovatieve’ kunstenaars uit Singapore. Ik ben benieuwd!

De zalen van het ArtScience Museum vind ik prachtig, de kunst weet me echter net iets minder te boeien. Ik vind het niveau van de tentoongestelde werken erg wisselend. Gelukkig zijn er genoeg werken die me wel aanspreken. Eervolle vermeldingen gaan naar de kunstenaars Gerald Leow, Mintio, Jane Lee, Meekyoung Shin (uit Korea) en Kohei Nawa (uit Japan). Vooral de glazen kralen van de Japanner fascineren. Waarom er zoveel buitenlandse kunstenaars in deze tentoonstelling geslopen zijn, is me echter een raadsel.

Veel toeristen trekt deze tentoonstelling alvast niet. Schoolgroepen des te meer. De kinderen storten zich joelend op de wel heel bijzondere pingpongtafel (cirkelvormig met een gat in het midden waar ook nog een speler kan plaatsnemen).

Na een dik uur ben ik rond met de tentoonstelling en besluit ik terug te keren naar het hotel om mijn vriend op te vangen na zijn eerste cursusdag. Ik heb geen zin in een ondergrondse metrotocht en besluit de taxiboot te nemen die vlakbij Marina Bay Sands aanmeert. Een vervoermiddel dat we tijdens ons eerste bezoek links lieten liggen.

Met mijn EZ-Link koop ik een ticket naar Clarke Quay. Ik denk dat ik net op tijd ben om de boot te halen die aangemeerd ligt, maar blijkbaar gaat deze niet richting Clarke Quay. Ik word door een rondborstige dame nogal onbeleefd verwezen naar een paar stoelen onder een afdak waar ik zo’n twintig minuten à een half uur moet wachten, volgens de dame in kwestie. Dat hadden ze me wel mogen zeggen bij de verkoop van het ticket. Ik heb een hartsgrondige hekel aan wachten en ik schuifel dan ook ongemakkelijk op mijn stoeltje. Er meren een aantal boten aan, maar het is helemaal niet duidelijk welke boot naar waar vaart. Er zit niet anders op dan geduld te hebben tot ik een signaal krijg dat mijn boot er is.

Na een wachttijd die wel eindeloos lijkt (exact 20 minuten) mag ik dan eindelijk aan boord gaan van een watertaxi. Een heel plezierige én snelle (als je het wachten niet meetelt) manier om naar Clarke Quay te gaan. Bij Clarke Quay aangekomen laat ik me verleiden tot de aankoop van een bolletje yuzu sorbet. Bij de uitleg stond dat yuzu een citrusvrucht is. Ik verwacht iets limoen- of citroenachtigs, maar de smaak laat zich nog het best omschrijven als sinaasappelschillen. Geen succes.

Tegen dat ik in het hotel ben, is de cursus van mijn vriend gedaan en duiken we samen het verfrissende water van het zwembad in. Van zo’n fysieke inspanning wordt een mens een beetje hitsig. We zijn net poedelnaakt aan het bekomen van de geleverde inspanningen, wanneer de deurbel gaat. Yep, housekeeping. Alweer vergeten die stomme ‘do not disturb’ knop op te zetten.

Na ons opgefrist en gefatsoeneerd te hebben, nemen we een taxi naar Chijmes, een voormalig katholiek klooster dat nu tot een levendige restaurantwijk is omgetoverd. We zijn, samen met een de Belg die we leerden kennen tijdens ons vorig bezoek, uitgenodigd door de ex-collega van mijn vriend om te genieten van een Japanse barbecue-avond bij Gyu-Kaku.

Het is voor mij de eerste keer dat ik mij aan een Japanse barbecue waag. Elke tafel heeft een ingebouwde houtskoolbarbecue met een ingenieus afzuigsysteem onder de tafel dat ervoor zorgt dat het restaurant zelf grotendeels rookvrij blijft. Als voorgerecht bestellen we scallops en scampi en natuurlijk kunnen we voor het hoofdgerecht de wagyu beef niet links laten liggen. Zoals het hoort, drinken we bij dit alles een flesje saké (of twee).

Bij het bakken hebben we zo nu en dan toch een beetje assistentie nodig. Het is moeilijk te zien wanneer het vlees perfect gebakken is. En de vriendelijke dames helpen die stuntelige westerlingen graag uit de nood. Daar moeten we op klinken met een glaasje saké.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een beetje te veel saké, nemen we een taxi naar Club Street om iets te drinken. De mannen vliegen in de Belgische bieren, ik houd het bij een glaasje Franse witte wijn.

Al die drank maakt de tongen los en we hebben het met de eigenaar van het café over de dood van Lee Kuan Yew, vader des vaderlands. De eigenaar is de eerste Singaporean die ik tegenkom die zich kritisch uitlaat over het bewind van Lee Kuan Yew. Hij erkent de verdiensten van de man, maar wijst erop dat Singapore slechts in schijn een democratie is. Al wie Lee Kuan Yew iets in de weg durfde te leggen, eindigde als politieke gevangene. Hij geeft ons mee dat Singapore de twijfelachtige eer heeft om de langste politieke gevangene ooit achter de tralies te hebben. Persvrijheid kent Singapore niet en ook de vrijheid van meningsuiting vind men hier geen must.

Ook de strikte verhoudingen die opgelegd worden tussen de verschillende bevolkingsgroepen moeten het ontgelden. Volgens deze Singaporean dienen deze richtlijnen enkel voor het in stand houden van het Chinese overwicht. Hij vertelt ons ook dat Lee Kuan Yew het Mandarijns, dat niet de moedertaal is van de meeste hier geboren Chinezen, heeft opgelegd en verantwoordelijk is voor de verengelsing van Singapore.

Interessant om eens een andere kijk op de zaken te horen die niet het politiek correcte discours volgt.

Een taxi brengt dit redelijk dronken gezelschap veilig naar ons hotel.

De jetlag haakte zijn klauwen in mijn nachtrust. In slaap vallen was geen enkel probleem: de vermoeidheid was immers groot na die bijna slapeloze vlucht, maar in het holst van de nacht was ik opeens klaarwakker. Mijn lichaam had duidelijk een signaal gekregen dat het tijd was om op te staan. De muziek van de live groepjes op Clarke Quay die tot in onze kamer doorsijpelde, maakte het er alleen maar erger op. Na een stevige onderhandeling met Klaas Vaak van een uur of zo lukte het me om opnieuw de slaap te vatten. Enfin, ja, geen ideale nachtrust, maar dat had ik ingecalculeerd door op onze eerste dag in Singapore niet te veel in te plannen.

Voordat we aan de ontbijttafel schoven, trok ik nog een paar baantjes in het verlaten hotelzwembad. Geen betere manier om ‘s ochtends de slaap te verdrijven dan met een verkwikkende duik in het frisse water. Ontbijten deden we in de club. Lekker rustig en het aanbod mocht er best wel zijn.

De dag voordien had ik een pedicure geboekt om mijn tenen flipflop-ready te maken. Het was er door al de drukte naar aanloop van onze vakantie niet van gekomen dit op voorhand te doen. Dus maakte ik graag gebruik van de wellnessfaciliteiten die Swissôtel aanbood. De eerste keer dat ik zo’n schoonheidsbehandeling laat doen tijdens een vakantie, maar wel een ideale activiteit als de jetlag nog niet volledig verwerkt is.

Ik werd bijzonder vriendelijk onthaald met een kopje thee, waarna ik naar een aparte ruimte geleid werd, alwaar ik mocht plaatsnemen op een ligbed. Beetje vreemd, want bij een pedicure zit je meestal. Ook niet zo gemakkelijk voor het meisje dat mijn tenen in de watten legde, want ze moest dan met een apart teiltje water sleuren om mijn voeten in te laten weken. Terwijl mijn voeten weekten, werd het licht in de kamer gedimd en een relaxerend muziekje opgezet. De slaap die ik deze nacht zo moeilijk vond, sloop op kousenvoeten dichterbij, terwijl ik mijn best deed om niet toe te geven.

Enfin ja, drie kwartier later stond ik buiten met vers gelakte teennagels. Al moet ik zeggen dat het meisje wel wat geknoeid had. Als ik mijn nagels zelf lak, is het resultaat beter, maar goed, vanop een afstandje zag je niet dat de nagels niet perfect gelakt waren, dus ik lag er niet van wakker. Ik was klaar voor onze eerste afspraak van de vakantie.

Bij het voorbereiden van de reis had ik wat research gedaan naar goeie restaurants in Singapore. Zo kwam ik uit bij restaurant André, volgens verschillende sites één van de top tien restaurants van Singapore. Ruim op voorhand hadden mijn vriend en ik een tafeltje gereserveerd om daar samen met een oud-collega van mijn vriend iets te gaan eten. De oud-collega was in Singapore voor dezelfde conferentie als mijn vriend, een ideaal moment dus om samen iets te gaan eten en bij te praten.

Mijn vriend in kostuum en ik in mijn mooiste kleedje (you have to look the part!) namen we de taxi naar Restaurant André. We waren een beetje te vroeg (het restaurant opende blijkbaar pas om 12 uur stipt) en we moesten dus noodgedwongen wachten in de lobby van een nabijgelegen hotel. Kwestie van niet doorweekt van het zweet aan tafel te moeten.

De lunch was alleszins een hele belevenis. Elk gerecht was een klein kunstwerkje vergezeld van uitmuntende wijnen. Vooral de wijnen maakten indruk. De (vrouwelijke) sommelier bleek trouwens een paar jaar in mijn favoriete Belgische restaurant  (In de Wulf) gewerkt te hebben. Aan de tijd onder de vleugels van Kobe Desramaults had ze een paar woordjes Nederlands overgehouden, die ze graag etaleerde. Wat me erg beviel bij restaurant André was de fijne sfeer, ondanks het niveau van het eten, was het personeel helemaal niet stijf. Integendeel er kon altijd wel een grapje af.

Dit aten wij:

• Deconstructed mojito as appetizer
• Monkfish liver custard, toasted mushroom and its vinaigrette, pickled onion, hazelnut
• Winter root vegetables, cured Spanish mackerel, wild herbs
• Pearl couscous with razor clam, emulsion of chorizo, puree of clam with basil
• Slow cooked pork belly, confit of salsify, fried kale
• Cake of puffed rice and barley, whith chocolate, liquorice, pulled cacao, whipped ganach and malt ice cream

We vroegen de sommelier ons een waardige afsluiter voor de maaltijd aan te bevelen. Eén van haar suggesties was umeshu (Japanse pruimenlikeur). De keuze was bijgevolg snel gemaakt: drie umeshu’s alstublieft! En omdat eentje geentje is, bestelde we nog een tweede rondje. Ongelooflijk lekker! Een hoogtepunt om de reis mee te starten.

Na de maaltijd, die verrassend vlot vooruit ging, namen we de taxi terug naar ons hotel. We verwisselden onze kleren en trokken de zwoele temperaturen tegemoet. Het was even wennen aan de vochtige temperaturen van 33 graden en meer, maar verder was het een bijzonder aangenaam weerzien met Singapore. Twee jaar geleden had deze stad mij bijna omver geblazen en ook bij een tweede bezoek had de stad nog niets van zijn bekoring verloren. Voor mij is Singapore een bijna surreële stad met die futurische hoogbouw en al die verschillende bevolkingsgroepen die harmonieus samenleven. Een soort utopie die blijft uitbreiden, want aan bouwwerven geen gebrek, in Singapore.

We besloten op ons gemak een wandeling langs de Singapore river te maken, langs de landingsplaats van Raffles en verder naar de plek waar de rivier in de Marina Bay uitmondt. Op die plek schittert de Merlion, een mythische kruising tussen een leeuw en een vis, hét symbool van Singapore. Natuurlijk wemelde het er van de toeristen, bijna allemaal uitgerust met hét accessoire van het moment: de selfie stick.

Na de obligate foto’s van de Merlion zetten we onze wandeling verder langs de rechteroever van de Marina Bay. Een mooie wandeling die ons een prachtig uitzicht bood op hét bekendste gebouw van Singapore: het fenomenale Marina Bay Sands hotel. Ik heb het gebouw nu al zo vaak gezien en vanuit bijna elk standpunt bewonderd, maar de betovering blijft.

De tijd gaat altijd sneller dan verwacht, want op het moment dat onze wandeling eindigde bij de luxueuze Shoppes at the Marina Bay Sands, was het al bijna tijd om naar de Singapore Flyer te gaan. Ik had ruim op voorhand een Moët & Chandon Champagne Flight voor ons tweetjes gereserveerd. We moesten er volgens onze boeking een half uur op voorhand zijn, maar het was er bijzonder rustig. Het personeel raadde ons aan nog even wat rond te lopen in de tuin die zich vlak onder het reuzenrad bevond. Tijdens onze wandeling voelden we enkele dikke druppels op ons neerdalen. De lucht was ondertussen stevig betrokken, wat de zichtbaarheid vanuit het rad niet ten goed zou komen. We hoopten vurig dat een hevige stortbui ons gespaard zou blijven, want dat zou een dikke streep door deze photo opportunity betekenen.

Zo’n tien minuten op voorhand gingen we terug naar de lobby. We werden door twee (!) personeelsleden naar boven begeleid en behandeld alsof we VIP’s waren. Het was helemaal niet druk, maar je kon zien dat op een ander tijdstip we gewoon de lange wachtrij zouden kunnen passeren. Ideaal voor mensen die net als ikzelf een hekel hebben aan wachten.

En we hadden geluk, doordat het helemaal niet druk was, hadden we de cabine volledig voor onszelf. In de cabine stonden twee glazen gekoelde champagne op ons te wachten, vergezeld van chocolaatjes en aardbeien. Door de trage rotatie hadden we de tijd om de fenomenale omgeving in ons op te nemen. De lucht was nog steeds zwaar bewolkt, maar het was gelukkig gestopt met regenen. Hoewel het rad traag draaide, was ons half uurtje veel te snel voorbij. We dronken de laatste druppels champagne op en stonden helaas alweer met beide voeten op de grond.

Tijd om op zoek te gaan naar een avondmaal. Na de copieuze lunch hadden we geen van beiden grote honger. Het Hawker center vlakbij de Singapore flyer was dus een ideale plek om iets kleins te eten. Ik ging voor noedelsoep met visballetjes. Toch net iets zwaarder dan gedacht.

Met de metro keerden we terug naar het hotel, waar we onder de nachtelijk hemel nog een paar baantjes trokken in het zwembad om vervolgens op tijd in bed te kruipen.

Nog een drukke dag op het werk. Ik moest nog een aantal zaken dringend afwerken voordat ik op verlof kon vertrekken, dus het was echt racen tegen de klok. En ik wilde absoluut iets vroeger dan vier uur vertrekken, kwestie van problemen met de aangekondigde staking van de NMBS tussen 13u en 16u te kunnen opvangen. Ons back-up plan was een taxi naar Zaventem nemen, maar het Brusselse verkeer durft al wel eens deftig in de knoop geraken, dus we voorzagen ruim genoeg tijd om op de luchthaven te geraken, waar we om 19u het vliegtuig zouden nemen.

Helaas besloten de piloten van Lufthansa op 18 en 19 maart het voorbeeld van het NMBS-personeel te volgen. Op 18 maart staakten de piloten op de korte vluchten en op 19 maart op de lange vluchten. Gans de dag hield ik sporadisch de Lufthansa site in het oog en duimde ik dat onze korte vlucht naar Frankfurt niet afgelast zou worden, want dan zouden we onze aansluiting naar Singapore missen en bijgevolg midden in de stakingsmiserie terecht komen.

Gelukkig werd ik door mijn fantastische collega’s uitmuntend begeleid naar de uitgang van ons gebouw. Eén van mijn collega’s zorgde dat al de veiligheidspoortjes in ons gebouw open stonden terwijl de andere mijn redelijk zware valies de trappen afsleurde. Teamwork heet zoiets dan! Half joggend haastte ik me met mijn nieuwe valies naar het station, alwaar ik nog net 30 seconden overschot had om de trein effectief te halen. De opluchting dat er effectief treinen reden was zichtbaar op het gezicht van mijn vriend, die altijd wat last van reisstress heeft.

We geraakten zonder problemen op de luchthaven en onze vlucht naar Frankfurt had nog steeds de status ‘scheduled’. Hoera! Terwijl we op de luchthaven Belgische chocolaatjes kochten voor onze vrienden in Singapore, kreeg ik telefoon van mijn baas die nog snel wou afstemmen over een netelige kwestie alvorens ik voor enkele uren de lucht in ging.

Mijn vriend en ik kochten een smoothie om te vieren dat de eerste horde op deze trip genomen was. Ik ging voor een smoothie met appel, perzik, aardbei, frozen yoghurt, acerola en eleutherococcus. Geen flauw idee wat die laatste twee ingrediënten zijn, maar lekker was het wel. Terwijl ik nog wat werkmails beantwoordde, tikte de tijd verder en werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal.

We nestelden ons aan een tafeltje in het Black Pearls restaurant en bestelden allebei een visgerecht. Terwijl we aan tafel zaten, zag ik een facebook notification voorbij komen dat een kennis ons gespot had in het restaurant. Hij kwam even gedag zeggen. Na een korte babbel namen we afscheid, want hij moest zijn vlucht naar Barcelona halen. Grappig, het lijkt wel alsof we elke keer dat we op een luchthaven zijn bekenden tegen komen.

Even later was het onze beurt en gingen we aan boord van het vliegtuig naar Frankfurt. Op de rij voor ons zat een gezin met een supervrolijke baby, die met een brede glimlach kiekeboe met ons speelde. Zo heb ik mijn baby’s graag. 😉

De overstap in Frankfurt verliep vlekkeloos en we keken al uit naar het moment dat we voor de eerste keer in ons leven met een A380 zouden vliegen. Wat een indrukwekkend toestel!

Onze lange vlucht van Frankfurt naar Singapore verliep eveneens vlotjes. De heer die oorspronkelijk op de plek naast ons zat, kreeg een andere plek toegewezen omdat het vliegtuig niet volzet was. Dus hadden wij de rij van drie stoelen voor ons tweetjes alleen. Ideaal voor zo’n lange vlucht! Naar goede gewoonte keek ik afleveringen van een serie (The Good Wife) tijdens de vlucht. Net zolang tot de batterij van mijn macbook air er de brui aan gaf.

Omdat het niet echt lukte om te slapen, keek ik nog een film via het on board entertainment systeem. Ik koos voor Oscar-winnaar Birdman, maar moet eerlijk toegeven dat dit geen ideale film is om tijdens een vlucht te zien. De ongetwijfeld spectaculaire beeldvoering kwam helemaal niet tot zijn recht op dat klein flutschermpje en heel eerlijk, het verhaal kon me op geen enkele manier bekoren. Misschien had ik beter een hersenloze actiefilm gekeken.
Na een verder probleemloze vlucht landden we rond 17.30 uur op Changi airport, de beste luchthaven ter wereld! We besloten deze keer geen taxi te nemen, maar meteen een EZlink kaart te kopen en ons met de metro naar het hotel te begeven. Achteraf bezien niet zo’n goeie beslissing, want het was superdruk op de metro en we moesten verschillende keren overstappen. Niet bepaald aangenaam. Wel aangenaam: de tropische temperaturen toen we uit de metro stapten. Zalig!

Gelukkig lag ons hotel vlakbij een metrohalte en waren we op een paar tellen van de metro in de inkomhal. Bij het onthaal werden we meteen verlost van onze koffers, zodat we met de handen vrij konden inchecken. Omdat mijn vriend drie dagen een cursus in dit hotel zou volgen, hadden we de Club formule genomen. Niet veel duurder en elke dag een happy hour van 17 tot 20u!

We waren nog net op tijd in het hotel om het laatste uurtje in de Club mee te pikken. We deden ons tegoed aan de hapjes die voorzien waren en klonken met een glaasje wijn op het feit dat we aan de stakingsdreiging ontsnapt waren

De eerste avond in Singapore sloten we af in het zwembad van ons hotel. Na deze verfrissende duik kropen op tijd in bed in de hoop dat ons lichaam zo snel mogelijk aan de nieuwe tijdzone zou wennen.