Party of the year!

En dat is niet eens overdreven.

Wat een feest! Daar zal in ons bedrijf ongetwijfeld nog jaren over gesproken worden.

Op voorhand was er (traditioneel) wat gemor. Zo’n fusie brengt heel wat weerstand met zich mee en toegegeven, zelf was ik ook niet zo blij dat ik een deel van mijn team moest laten vertrekken. Ik mis hen nog elke dag. Het was dus niet zo duidelijk hoe de sfeer zou zijn, maar van bij het begin om 13u, bleek duidelijk dat alle aanwezigen in de AB zich hadden voorgenomen hun ongenoegens over bepaalde aspecten van de fusie opzij te zetten en zich voluit in het feestgewoel te storten.

Enfin ja, het eerste gedeelte was nog vrij officieel met wat speeches en (gelukkig ludieke) interviews, ingeleid door een dame die enkele rake inside jokes maakte (o.a. de perikelen met het koffieapparaat en de vuilniseilanden kwamen aan bod). Hilarisch. De speeches werden afgewisseld met korte circusacts van Bert en Fred en muzikale nummers.

Het fijne aan deze dag was dat al het talent in onze organisatie aanwezig de kans kreeg om te schitteren. Zo waren er optredens van medewerkers die in een band speelden, anderen hadden dan weer voor de decoratie gezorgd en kunstwerken (zelfs eetbare) om de boel te versieren en nog anderen toonden hun dj-kwaliteiten. Het personeel van de AB kwam regelmatig rond met hapjes en zorgde ervoor dat niemand dorst hoefde te lijden. De alcoholische dranken vloeiden rijkelijk.

Zelf droeg ik mijn steentje bij door foto’s te maken van dit evenement. Mijn hoofdopdracht was collega’s samen te brengen die elkaar nog niet zo goed kenden en vervolgens op zoek te gaan naar iets wat ze gemeenschappelijk hadden. Dit gemeenschappelijke iets (reizen naar een bepaald land, lievelingseten, geboorteplek, kleur ogen),… werd dan op een klein krijtbordje geschreven, waarna ik hen mét het krijtbordje vereeuwigde. De foto’s werden ter plekke op een groot scherm getoond. Heel toffe opdracht. Iedereen stond erg open voor dit idee, al moesten sommigen hard zoeken om iets gemeenschappelijks te vinden. Uiteraard maakte ik daarnaast ook wat sfeerfoto’s.

Na het officiële gedeelte vertrokken al wat collega’s naar huis en bleven enkel de feestbeesten hangen. We smulden van de desserts die de collega’s zelf gemaakt hadden en gooiden onze benen los op de dansvloer. Het echte dansfeest werd op gang getrokken door een heuse flashmob op het nummer Happy van Pharrel Williams. Ik had de voorbije dagen hard gestudeerd om de danspasjes onder de knie te krijgen en ben er trots op dat ik een vlekkeloze uitvoering op mijn conto mag schrijven.

Naarmate de avond vorderde, raakten er steeds meer collega’s boven hun theewater. Zo leer je je collega’s ook eens van een andere kant kennen, gelukkig waren het allemaal plezante dronkaards. 😉 En paar collega’s (die een vrij fysieke job hebben en een beetje een reputatie hebben van stoere mannen te zijn) stonden zelfs in bloot bovenlijf te dansen. Al hoefde die striptease van één van de mannen op het podium nu ook weer niet. Diezelfde kerel slaagde er vervolgens in om met zijn blote voeten in een glas te trappen dat hij zelf had laten vallen. En zo eindigt een fijn feest dus op de spoedafdeling van een ziekenhuis.

Ik amuseerde mij te pletter en genoot ervan eens goed uit de bol te gaan op de muziek. Samen met de die hards sloot ik het feest af om 22.06, toen de dj zijn laatste nummer speelde. Pas toen voelde ik hoe erg mijn voeten zeer deden van negen uur onafgebroken op hakken rond te lopen. Het leek wel alsof iemand met duizend naalden in de bal van mijn voeten stak. We spraken dan ook af met de crew die met de trein naar Leuven terugkeerde om zeker genoeg tijd uit te trekken om de trein te halen. Een half uur bleek te volstaan om te hobbelen van de AB naar Brussel-Centraal. De pijn in mijn voeten was niet te harden, maar dat had ik graag over voor dit legendarische feest! Alleen jammer dat mijn lotje niet getrokken werd bij de tombola. Ik had graag nog wat nagepraat met een select groepje collega’s tijdens een gratis etentje.

Een memorabele dag!

Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

Het land aan de overkant, wit zand en kaas en wijn

Het voorbije weekend samengevat in één zin.

Vrijdagavond gingen we voor de verandering nog eens fancy dineren. Dit keer konden we genieten van het uitmuntende gezelschap van de zus van mijn vriend en haar echtgenoot. We zien elkaar regelmatig, maar meestal op familiebijeenkomsten en dan is er gewoon geen tijd om deftig bij te praten. Het was alleszins een fantastische avond, daar in het Land aan de Overkant, met grapjes over smelly pee (er stonden asperges op het menu) en, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, uitstekend eten vergezeld van een glaasje voortreffelijke wijn.

Dit lag er op ons bord:

Makreel, romanesco, pijpajuin, hiikki
Asperge, erwten, tuinbonen en salie
Pieterman, jus van bouillabaisse en venkel
Petits gris, saucisse de Toulouse en daslook
Lam, artisjok, kardemon en zeeaster
Wortel, ijs van karnemelk, tandoori

Aandachtige lezers van mijn blog zullen opmerken dat een paar gerechten hetzelfde zijn als twee weken geleden (en dat ik de petits gris ben vergeten te fotograferen), maar dat stoorde helemaal niet. Integendeel, het was fijn deze gerechten nog eens opnieuw te kunnen proeven.

Zaterdagvoormiddag reden we naar een grote sportwinkel ergens aan de andere kant van de taalgrens om loopschoenen voor mijn vriend te kopen een inline skates voor mezelf. De midlife crisis komt in zicht. 😉 We moesten een beetje omrijden wegens wegenwerken waardoor het allemaal wat langer duurde dan verwacht en omdat we ook nog onze bestelling bij Kazen Elsen moesten ophalen, moesten we ons haasten om tijdig onze afspraak om vier uur in Mortsel te halen. Kwam daarbij dat we vergeten waren in de voormiddag pralines te gaan halen om als cadeautje af te geven. Helaas waren zowel Demeestere als Delvaux (beide goede chocolatiers die met de wagen bereikbaar zijn) gesloten. Gelukkig kwamen we onderweg in Mortsel een Leonidas zaak tegen. Niet van hetzelfde niveau, maar beter dan niks.

Onze vrienden zaten al op ons te wachten op het zonnige terras van de Vlegel. Wat een aangename verrassing om midden in de stad een oase met wit zand en palmbomen aan te treffen. Het was een beetje aan de frisse kant, maar dat hield mij niet tegen om een heerlijke sangría te bestellen en van de zon te genieten, terwijl de twee dochters van onze vrienden samen in het zand speelden. Het eten was eerder middelmatig en aan de koude kant, maar goed, de keuken was nog niet zo lang geleden volledig uitgebrand en vervolgens in een recordtempo hersteld, dan ziet een mens al iets door de vingers. Na het avondmaal vertrok onze vriend naar huis om de dochters in bed te stoppen terwijl wij met zijn echtgenote nog even langs hun huis in wording reden. Over twee maanden trekken onze vrienden in hun gloednieuwe huis en wij waren natuurlijk erg nieuwsgierig om als één van de eersten een blik op hun nieuwe stulpje te werpen. Je kon nu al zien dat het een fijne thuis zou worden, gelegen in een mooie en rustige buurt. We keuvelden nog wat na in hun oude huis en namen op een deftig tijdstip afscheid.

Zondag brachten we de voormiddag al kuisend door, want we verwachtten’s avonds bezoek. Maar vooraleer het zover was, besloot ik mijn nieuwe inline skates eens uit te testen. Ik moet hierbij vermelden dat ik nog maar één keer in mijn leven op inline skates gestaan heb en dat ik toen zo zwaar gevallen ben dat ik er een zwart-blauwe plek groter dan een hand aan overgehouden heb. Het ging in het begin wat moeizaam, maar mijn vriend was zo sympathiek om mij te begeleiden, zodat ik deze maiden trip overleefd heb zonder op mijn gezicht te gaan. Feit is dat ik alleszins nog veel zal moeten oefenen.

Beetje energie verbrand om ruimte te maken voor de fantastische kaasschotel ‘s avond. Zo’n kaasschotel is een ideale manier om zonder stress een gezellige avond met vrienden door te brengen. De kazen kwamen van Elsen, de wijn uit onze eigen wijnvoorraad. Met z’n zessen slaagden we er vrij goed in bijna alle kazen soldaat te maken. Het was een geweldig avond, zeker voor herhaling vatbaar!

De kazen op onze plank:

Délice de Bourgogne
Verse Maurice bio
Brie de Meaux
Banon Sarriette
A Filetta Corse
Cantal Entre-deux
Brebis Basque
Comte de Jura Arnaud mei 2013
Shropshire Clawson

Coming soon: de drukste week van het jaar

Een kleine preview van onze agenda voor de komende week:

maandag 20 april: twee uurtjes salsa om ons voor te bereiden op de salsaparty van komende vrijdag;
dinsdag 21 april: prijsuitreiking van de S.P.Q.R. Romulusprijs op de dag dat Rome gesticht werd; ik kijk er al naar uit, want dit is altijd één van de beste recepties van het jaar met een overdaad aan lekkere hapjes en heerlijke wijnen;
woensdag 22 april: alumni-etentje met de mensen van mijn oud-studentenvereniging;
donderdag 23 april: fusiefeest op het werk, benieuwd tot wanneer het feestje zal duren;
vrijdag 24 april: Grote Verhuis op het werk en ‘s avonds salsa party!

Poe, poe, als dat maar goed komt!

Laatste dag van een korte werkweek

Deze donderdag een beetje een rustige dag gehad op het werk. Op mijn gemak al wat spullen beginnen inpakken voor de Grote Verhuis die volgende week op het programma staat en tussendoor de conclusies van onze raadsheer nagelezen i.v.m. een rechtszaak waarin ons bedrijf gedagvaard is.

Hierdoor was er ‘s middags tijd om met een paar collega’s af te zakken naar deBuren waar we het lunchconcert van Senyawa bijwoonden. Senyawa is een duo uit Jogjakarta (Indonesië) dat traditionele Javaanse muziek combineert met muzikaal experiment. Het resultaat is verrassend modern en deed me soms zelfs denken aan death metal. Ik was vooral erg onder de indruk van de stembeheersing van zanger Rully Shabara. Ongelooflijk wat een bereik zijn stem had: van de laagste bas tot ijzig hoog. Het volume dat hij tegelijkertijdproduceerde was voldoende om de mensen op de voorste rijen weg te blazen. Erg bijzonder!

‘s Avonds waren we bij vrienden te gast om de voorbereidingen te treffen voor ons weekendje Zeeland. We bespraken welke activiteiten we zoal konden doen met vier volwassenen en drie kinderen (het petekindje van mijn vriend gaat ook mee) en genoten van een gezellige avond met een hapje en een drankje. Meer moet dat niet zijn!

IMG_6809[1]

Een goeie daad

Een goeie vriendin belandde door wat je alleen maar kan omschrijven als verschrikkelijk brute pech in Gasthuisberg. Complicaties van appendicitis tijdens haar zwangerschap. Niet iets wat je wil meemaken. Spijtig genoeg braken hierdoor haar vliezen veel te vroeg (op 28 weken). Een geluk bij een ongeluk: er bleek nog genoeg vruchtwater overgebleven te zijn en de baby blijft voorlopig zitten waar ie het veiligste is: in de baarmoeder. Helaas betekent dit wel dat mijn vriendin tot de geboorte van haar baby in het ziekenhuis zal moeten verblijven.

Mijn vriendin had net als bij haar eerste kindje gepland om haar zwangere buik tijdens een fotoshoot te laten vereeuwigen. Het onverwachte verblijf in het ziekenhuis had hier echter een stokje voor gestoken. Maar zo snel laten wij ons niet uit het lood slaan! Gewapend met een rol wit tafellaken (met ruitjesreliëf, want we vonden geen effen exemplaar) en mijn flits trok ik naar de ziekenhuiskamer. We verstopten de draden en buisjes en infusen en lelijke ziekenhuisachtergronden zo goed als mogelijk achter het tafellaken en konden zo toch nog foto’s maken van de bolle buik.

Het werd echt een hilarisch uurtje, waarbij we voor heel wat entertainment zorgden voor de andere zwangere vrouw waarmee mijn vriendin de kamer deelde. De foto’s vallen, gezien de omstandigheden en het lelijke tl-licht nog heel erg mee. En zo hebben we onze goeie daad voor deze week ook alweer verricht.

tafellaken

Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Een afscheid in stijl

Door de reorganisatie die ons bedrijf grondig door mekaar geschud heeft, telt mijn team sinds 1 april vier zielen minder. Vier dierbare collega’s die ik met pijn in het hart naar een andere afdeling zie vertrekken. We hebben altijd erg plezierig samen gewerkt, dus besloten de overblijvers hen een afscheid in stijl te bezorgen.

Omdat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan, klapten we vrijdag om iets na drie de computers dicht en ontkurkten we de flessen cava. We toasten op onze collega’s en wensten hen veel geluk in hun nieuwe afdeling. Momenteel heerst er nog chaos en onzekerheid door de transitie, maar eens het stof is gaan liggen, ben ik er zeker van dat ze een schitterende meerwaarde voor de nieuwe afdeling zullen betekenen.

En ja, na een paar glaasjes cava lukte het mijn collega’s zowaar om mij te overtuigen een pingpongballetje te slaan. Jaren geleden alweer. Al dat gaat toch echt niet zo vlot op hakken (helaas een klein slippertje gemaakt, de volgende keer toch maar sportschoenen aandoen) en met een paar glazen op. Maar het was wel fijn en het smaakte zeker naar meer. Misschien moet ik deze oude hobby opnieuw leven inblazen.

Na dit vrij uitgebreid aperitief zakten we met ons gezelschap af naar het Griekse restaurant Strofilia. Voor mij werd het een eerst kennismaken met de Griekse mezes en ik moet zeggen, dat smaakte zeker naar meer!

Een klein overzichtje van wat er (onder andere) op onze borden belandde:

Tyropita uit Skopelos – bladerdeeg met feta, petimezi en sesamzaad

Gegrilde vleesballetjes (varken en kalf), yoghurt dressing met soumak

Kritharaki (Griekse pasta) met bloemkool en broccoli

In wijn gesmoorde varkensblokjes, prei en metsovone (gerookte kaas uit Macédonië)

Gevulde roulade van courgettes met Geelvin tonijn uit Alonissos met gerijpte azijn uit Santorini

Gegrilde octopus van avgotaraho en artisjokken

Salade van Bulgur, gegrilde groenten en zalmforel uit Ioannina

Iets wat leek op chocomousse als dessert, maar dat in het midden een soort zachte cake bevatte

Na het diner namen we afscheid van een deel van ons gezelschap en deden we met de die-hards nog een terrasje een paar huizen verder. Het was al een uur of tien, maar de warme, zomerse temperaturen maakten dat we ons even in Griekenland waanden. Fantastisch om in de lente al even een voorsmaakje van de zomer te krijgen.

Ons gezelschap dunde naarmate de avond vorderde verder uit en we namen met vier de trein richting Leuven. Omdat mijn collega’s nog even moesten wachten op de bus, besloten we nog een laatste terrasje te doen. Rond een uur of elf bleken er echter nog bedroevend weinig cafés open te zijn op het Martelarenplein. Uit pure miserie sloegen we dan maar een tafeltje aan op het terras van Café Sport, samen met de Bar Mundo het enige café dat nog open was. Toch een beetje triestig voor een mooie, zomerse vrijdagnacht.

Ik dronk nog een theetje om de avond af te sluiten, terwijl het nu pas goed tot me doordrong dat mijn fijne team nooit meer hetzelfde zou zijn. En dat kan ik alleen maar jammer vinden.

Paasweekend in Luxemburg – 5 april 2015

We hadden ons voorgenomen om eens goed uit te slapen op paaszondag, kwestie van ons lichaam wat de tijd te geven om te recupereren. Na een min of meer goede nachtrust (verkoudheid + jetlag, geen ideale combinatie) liep de wekker daarom pas af om half tien. Op ons dooie gemak gedoucht en dan naar beneden om het ontbijtaanbod van Hotel Novotel Luxembourg Centre te inspecteren. En ik kan jullie geruststellen, dat was dik in orde. Helaas geen spoor van noedelsoep, maar hey, een mens kan niet alles hebben in het leven, he. 😉 Het roerei, de zalm, de verse chocoladebroodjes, de pannenkoekjes, de fruitsla en de Innocent smoothie waren meer dan voldoende om een goed begin van de dag te garanderen.

De beloofde zon was effectief van de partij, dus na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan en gingen we (goed ingeduffeld, want het was zonnig, maar koud) de stad in. Het was al ettelijke jaren geleden dat we Luxemburg stad bezochten en de herinneringen van toen waren duidelijk vervaagd. Al wist ik wel nog dat ik toen op een koude winterdag enorm genoten had van het kuieren door de heuvelachtige straten.

Als eerste stop van de dag (enfin ja, het was ondertussen al bijna middag) trokken we naar de Bockkazematten. De huidige stad Luxemburg ontstond in het jaar 963 toen Graaf Siegfried een kasteel bouwde op de Bock-rots. In de loop van de eeuwen werden daarna gigantische ringmuren aan de westkant van de stad aangelegd. Helaas konden deze muren de Bourgondiërs er niet van weerhouden de stad in te nemen. De opeenvolgende bezetters (Bourgondiërs, Spanjaarden, Fransen, Oostenrijkers en de Duitse Bond) breidden de verdediging steeds verder uit en maakten van Luxemburg stad één van de sterkste vestingen ter wereld. Dit resulteerde in 3 vestingsgordels met 24 forten in combinatie met 16 andere belangrijke versterkingen en een enorm ondergronds netwerk van 23 km kazematten. De kazematten boden niet alleen een schuilplaats aan duizenden soldaten mét hun paarden, maar huisvestten ook ateliers, bakkerijen, slagerijen,…

In 1867 moest de vesting ontruimd en afgebroken worden omdat Luxemburg tot neutraal gebied was verklaard. Tijdens de afbraak, die 16 jaar duurde, verdwenen ook de gebouwen die boven op de Bock stonden. Het was echter onmogelijk de kazematten op te blazen zonder schade aan te richten. Een geluk, want daardoor kan je nu dit ongelooflijk gangenstelsel dat in de rots werd uitgehakt, bezoeken. Wij verkenden alle uithoeken die voor het publiek opgesteld waren en dat bracht ons in donkere hoekjes en op smalle wenteltrappen. Je kan je amper voorstellen dat hier effectief mensen leefden. Echt de moeite waard.

Na het uitgebreide en late ontbijt hadden we niet echt behoefte aan een middagmaal. Na ons bezoek aan de kazematten, gingen we dus terug naar het hotel om uit te checken (we maakten dankbaar gebruik van de gratis late checkout). Vervolgens keerden we terug naar de stad om de kathedraal aan een inspectie te onderwerpen. Eigenlijk was het de bedoeling om de Wenzel-wandeling te volgen die we zoveel jaren geleden ook al gedaan hadden, maar om de één of andere reden (slechte bewegwijzering) raakten we onderweg het spoor bijster. We besloten dan maar een beetje op goed geluk door het historische centrum te wandelen en genoten, ondanks de koude, van de zon op ons gezicht. Bijna dertig graden verschil met een week voordien, dat is toch even wennen.

Zo rond half zes begonnen onze magen te grommen en zochten we een plek om te eten. Die vonden we bij visrestaurant La Lorraine op de Place d’Armes. We waren wat aan de vroege kant, maar dat deerde niet, zo kregen we snel ons eten. En ja, die Bretonse oesters konden we toch echt niet aan ons voorbij laten gaan. 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de soufflé van koolvis en garnalen met groententagliatelle. Mijn vriend hield het bij de klassieker der klassiekers, het koninginnenhapje.

Na de maaltijd namen we afscheid van Luxemburg stad en keerden we terug naar Hotel Novotel Luxembourg Centre om onze valiezen op te halen. We vertrokken op een redelijk tijdstip, want zowel mijn vriend als ik waren moe van de kou en het stappen. We overwogen op de terugweg nog even gedag te gaan zeggen bij Goofball en co in Waimes, maar toen dat ons een extra uur rijtijd bleek op te leveren, zagen we van dat plan af. We waren allebei doodop en ik wilde niet riskeren dat mijn vriend achter het stuur in slaap zou vallen.

Een zeer geslaagd weekend! Rustiger dan gewoonlijk, maar dat mag ook wel eens.

Paasweekend in Luxemburg – 4 april 2015

Toen ik van de vriendelijke mensen van Enchanté het aanbod kreeg om een weekendje gratis op hotel te gaan, zei ik natuurlijk direct ja. Zoals jullie weten, is op hotel gaan één van mijn specialiteiten. 😉 Dat mijn vriend en ik nog maar drie dagen terug waren van onze Singapore-trip leek in dit geval een te verwaarlozen detail. Zo kwam het dat ik voor de verscheurende keuze geplaatst werd een favoriet te kiezen uit de lijst van Accor hotels in Luxembourg. Mijn oog viel op het Hotel Novotel Luxembourg Centre, vooral vanwege de locatie vlakbij het historische centrum. Wegens tijdgebrek had ik op voorhand geen enkele research gedaan naar het hotel in kwestie. Helemaal tegen mijn gewoonte in had ik zelfs geen enkel tripadvisor review gelezen. Het interieur, de inkleding, de sfeer, het ontbijt, het zou allemaal een verrassing blijven.

Op Stille Zaterdag moesten mijn jetlag en ik ons eerst nog door een les Spaans worstelen. Er waren maar drie andere studenten komen opdagen voor de les, dus een beetje suffen en me wegsteken achter de medestudenten zat er niet echt in. Het Spaans rolde me die ochtend niet direct vlot van de tong. Ik wijt het aan mijn hersencellen die nog wat aan het recupereren waren van de vermoeiende reis en de verkoudheid die ik vermoedelijk op het vliegtuig van Singapore naar Frankfurt had opgedaan.

Maar goed, na de les aten we snel een boterham en vertrokken we samen met een grote voorraad papieren zakdoekjes richting Luxembourg stad! Het weer was, hoe zal ik het zeggen, redelijk abominabel. Maar goed, voor Paaszondag beloofden de weerberichten beterschap.

Na een bijzonder oninteressante rit parkeerden we onze wagen in de parkeergarage vlak onder ons hotel. We vonden wel niet direct de uitgang het dichtste bij de lobby van Hotel Novotel Luxembourg Centre, maar goed, van een paar meter wandelen met een valies is nog nooit iemand dood gegaan.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de mooie en ruime lobby van het hotel. Ok, het gigantische paasei en de gratis chocolade paaseieren zullen daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. 😉 Het personeel aan het onthaal was erg vriendelijk (al moet ik eraan toevoegen dat het duidelijk was dat ze op voorhand gebriefd waren van onze logeerpartij). Maar goed, stiekem volgde ik nog een paar check-in en check-out momentjes tijdens ons verblijf daar en ik moet zeggen dat ook die klanten bijzonder vriendelijk geholpen werden. Ik heb ondertussen toch al wel enkele hotels bezocht in mijn leven, maar de Xbox en het grote touchscreen in de lobby waarop je info over het weer en Luxembourg stad kon opzoeken, waren nieuw voor mij.

Normaal gezien zijn wij het soort mensen dat na het inchecken onze valiezen op de kamer dropt en meteen de stad in trekt. Maar de combinatie van slecht weer en vermoeidheid zorgde ervoor dat we in onze comfortabele kamer bleven rondhangen om wat te surfen op het draadloos netwerk. Hoera voor free wifi! We voelden geen van beiden de drang om nog erg actief te zijn. Oja, leuk om weten: de hotelkamer was voorzien van bluetooth luidsprekers. Ideaal voor mensen die hun eigen muziek willen afspelen.

Het avondmaal nuttigden we dan ook gewoon in het hotel. Ik ging voor de witte asperges met gerookte zalm en mijn vriend voor de Italiaanse hamburger. Beide gerechten waren zeer lekker, zeker in combinatie met een glaasje. De gaatjes vulden we op met een crème brûlée en een moelleux. Heerlijk!

IMG_6685[1]

Na het avondmaal genoten we op ons gemak van ons welkomstdrankje in de bar (een glas rode wijn). De verleiding was groot om daarna gewoon in bed te kruipen, maar opeens vond ik het zonde dat we om 9 uur ‘s avonds nog steeds niets van de stad gezien hadden. Ik slaagde erin mijn vriend te overtuigen om de stad in te trekken voor enkele nachtfoto’s. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. We pakten statief en fototoestel mee en begaven ons naar het viaduct op zo’n vijf minuten van het hotel om daar foto’s te nemen van de prachtige volle maan die Luxembourg by night extra glans gaf.

Tevreden met het resultaat kropen we mooi op tijd in bed. Een goeie nachtrust zou ons deugd doen!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk