Gratis groentensoep en glühwein!

Dit weekend staat Genève volledig in het teken van het Fête de l’Escalade. Ook in ons quartier werd de historische overwinning op de hertog van Savoye herdacht met een fakkeloptocht doorheen de straten, gevolgd door een buurtfeest met veel gratis groentesoep (hét symbool van de Escalade) en glühwein (minder symbolisch, maar wel lekker). We hadden voor de gelegenheid afgesproken met het Frans-Vietnamese koppel dat we ontmoetten tijdens de viering van 10 jaar Le 99. We maakten voor het eerst kennis met hun zoontje, warm ingeduffeld in zijn koets, en de zus van onze Vietnamese vriendin, die ook hier in Genève woont.

Terwijl de sneeuwvlokken zachtjes uit de lucht neerdaalden (gelukkig sneeuwde het niet meer zo hard als in de namiddag), liepen we een tijdje mee met de stoet en genoten van het enthousiasme van de verklede kinderen. Om ons heen wemelde het van de draken, prinsessen, eenhoorns en ridders, allen vrolijk beschenen door het licht van de fakkels. Toen het ons te koud werd, sloegen we af naar het buurthuis alwaar ons heerlijke warme groentesoep, glühwein en warm appelsap wachtte. Bij temperaturen rond het vriespunt smaakten de koppen warme groentesoep ons uitstekend en gelukkig waren we vroeg genoeg om de lange wachtrijen te vermijden. Niets zo leuk als een gezellige babbel terwijl je je handen kan warmen aan een heerlijk drankje.

IMG_6475

IMG_6479

Knap dat de stad Genève dit allemaal gratis aanbiedt aan haar inwoners, al heb ik een donkerbruin vermoeden dat de mensen die de soep en drank uitschepten allemaal vrijwilligers waren.

Birthday party

Donderdagavond waren mijn vriend en ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn Engelse collega Alan. Enfin, strikt genomen verjaarde Alan pas op kerstavond, maar da’s meestal niet zo’n geschikt moment om vrienden bijeen te krijgen voor een feestje. Zeker niet in een internationale omgeving zoals Genève.

Alan had gezegd dat hij een ‘beetje’ eten voorzien had. Een understatement, zo bleek. Toen ik op zijn ruime appartement aankwam, wachtten deze (zelf-gemaakte!) heerlijkheden op ons:

IMG_6469

De aanwezigen op het feestje waren voornamelijk collega’s van mijn vriend en Alan en wat oud-collega’s van Alan. Engels was de voertaal, met wat Frans en soms een beetje Spaans ertussen. Het fijne gezelschap (en de lekkere wijn!) maakte dat de avond voorbij vloog. Met een groepje van zes personen sloten we de avond feestelijk af in de plaatselijke pub. Kwestie van te eindigen met een Engelse touch.

Fête de l’Escalade

Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook mijn vriend deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.

Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.

In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉

Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!

IMG_6463

De rest van de avond is eerlijk gezegd een beetje wazig door de nogal ongelijke verhoudingen tussen drank en eten. Ergens tussen de chaos ontstaan door het breken van de marmite en ons vertrek naar huis, raakte ik helaas mijn iphone kwijt. Iets wat ik me pas realiseerde toen we op het punt stonden te vertrekken. Aangezien ik location sharing geactiveerd heb op mijn gsm konden we zien dat de gsm zich nog ergens in het restaurant moest bevinden. We vroegen aan de bediening of iemand een iphone gevonden had, maar dat was niet het geval. Een koortsachtige zoektocht tot in de toiletten toe drong zich op. Helaas, nergens te vinden. De bediening was ondertussen al druk bezig met opruimen, dus probeerden we nog eens. Ditmaal hadden we prijs: jawel, mijn iphone was terecht! De zucht van opluchting die ik slaakte was wellicht tot in België hoorbaar. 😉

Eind goed, al goed.

Geneva Lux

Na het uitdelen van de dossards had ik om 18u afgesproken met mijn vriend om samen naar de opening van het Geneva Lux festival op het Île Rousseau te gaan. Geneva Lux is een festival dat 22 lichtkunstwerken tentoonstelt doorheen de stad Genève. Na wat speeches, werd het festival officieel geopend met de vertoning van het indrukwekkende projectiekunstwerk Seasons van Yan Nguema. Uiteraard vergat de stad Genève de inwendige mens niet: er was focaccia, glühwein en heerlijke brownies als dessert. Voldoende om alweer een avondmaaltijd uit te sparen. 😉

Ter gelegenheid van de opening waren er gratis rondleidingen langs een aantal van de kunstwerken. Aangezien zo’n rondleiding normaal 15 CHF per persoon kost, grepen we deze opportuniteit met beide handen. In de loop van de dag was echter de befaamde bise opgestoken, waardoor de gevoelstemperatuur opeens een stuk lager lag dan we gewoon waren. Bijgevolg hadden de meeste aanwezigen na hun laatste kop glühwein niet meer veel zin om zich aan een avondlijke wandeling doorheen de koude te wagen. Resultaat: mijn vriend en ik hadden een gids helemaal voor ons alleen. Geweldig!

De dame in kwestie bleek van Zweedse afkomst en was als kind samen met haar ouders naar Genève verhuisd. Ze voerde ons langs een mooie selectie kunstwerken:

Het was erg inspirerend om de gids vol enthousiasme over de kunstwerken te horen spreken. Op zich heb je uiteraard geen achtergrondinformatie nodig om van deze kunstwerken te genieten, maar het is wonderbaarlijk hoe een klein beetje uitleg meteen een nieuwe dimensie geeft aan een kunstwerk. Ik wist trouwens niet dat het elegante edelweiss bloemetje een nationaal symbool van Zwitserland was. Weer iets bijgeleerd.

Ik had enkel mijn iphone bij, dus veel foto’s heb ik niet genomen van de kunstwerken. Maar één van de komende avonden trek ik erop uit om de kunstwerken vast te leggen met statief en digitale reflex. Ik voel me alvast geïnspireerd.

Afscheid van Texel – 5 november 2017

Onze laatste dag alweer. Voorbij gevlogen, dat verlengde weekendje. We ontbeten voor de laatste keer samen, pakten al onze spullen bij mekaar en vertrokken dan om de ferry van 11u te halen. Ik vond het oprecht jammer Texel achter me te moeten laten en ik ben er zeker van dat dit niet mijn laatste bezoek aan dit mooie eiland zal zijn.

Het tochtje met de ferry naar Den Helder was in een zucht voorbij. We parkeerden de auto’s in het centrum van Den Helder en liepen daar wat rond. Op zondagvoormiddag lag het (bijzonder charmante) Den Helder er nogal uitgestorven bij en de kinderen waren na een actief weekend duidelijk allemaal moe, wat valpartijen en veel geween, gebok en gezeur opleverde. We rondden ons weekendje af met een gezamenlijk lunch bij Kade 60, een zeer kindvriendelijk restaurant in een oud warenhuis. De kinderen smulden van pannenkoeken versierd met slagroom en van die kleurrijke suikerbolletjes. Ik hield het op een lekkere kom soep met vers gebakken brood. Al genoeg gegeten dit weekend. 😉

IMG_3420

IMG_3443

IMG_3449

IMG_6223

Na de maaltijd namen we afscheid van elkaar. De data voor het weekend volgend jaar zijn al ingepland!

De terugrit verliep supervlotjes, alweer met dank aan de digitale speelgoedjes. We waren mooi op tijd bij de zus en schoonbroer van mijn vriend om drie vermoeide zusjes af te leveren en zelf de benen onder het tafel te kunnen schuiven voor het avondmaal.

Ondanks het ietwat tegenvallende weer, vond ik dit één van de beste weekends met de nichtjes tot nu toe. Met dank aan mijn beste vriend: een goede nachtrust!

Dossards uitdelen voor de Course de l’Escalade

Gisteren stond ik vijf en een half uur lang (een kleine pauze om snel een soupe de l’Escalade te drinken niet meegerekend) met een sportieve glimlach dossards (startnummers) uit te delen voor hét sportieve evenement van het jaar in Genève, de Course de l’Escalade. Stipt om 12u mochten de eerste deelnemers, die al ongeduldig stonden te wachten, hun startnummers in ontvangst nemen. Geen spoor van de overrompeling en lange wachtrijen waaraan ik mij, op basis van de via e-mail ontvangen briefing, verwacht had. En dat bleef zo voor de rest van de namiddag. Soms was het zelfs wat te rustig naar mijn goesting. Ik sta namelijk niet graag met mijn vingers te draaien. Maar dikke pluim voor de organisatie dat alles zo vlot verliep, uiteraard. Laat er geen twijfel over bestaan dat deze veertigste editie tot in de puntjes was voorbereid.

De meeste vrijwilligers die in mijn buurt stonden, waren gepensioneerden, waardoor ik het niet zo gemakkelijk vond om aanknopingspunten te vinden om een praatje te doen. Gelukkig stond ik naast een vriendelijke dame, die me zo nu en dan allerlei verhalen kwam vertellen, die ik helaas de helft van de tijd niet goed kon volgen. Ook de andere vrijwilligers waren vriendelijk (de oudere heer die het nodig vond om mij telkens aan te raken als hij iets kwam zeggen, vond ik zelfs iets té vriendelijk).

Het merendeel van deelnemers stond ik in het Frans te woord, en voor die paar Engelstaligen die echt niet uit hun woorden geraakten haalde ik graag mijn beste Engels boven. Het grappigste moment was de interactie die ik had met een dame die duidelijk een nanny was en enkel Spaans kon. Ze wilde een startnummer voor een familielid komen ophalen, maar kon geen identiteitsbewijs nog inschrijvingsnummer meegeven. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een gsm in mijn hand gedrukt om het familielid in kwestie in het Spaans te woord gestaan. Waardoor ik toch lichtelijk overrompeld was. Uiteindelijk moest ze onverrichter zaken terugkeren. Hopelijk heeft het familielid in kwestie de tijd gevonden om zelf om zijn inschrijvingsnummer te komen.

Speed meeting du Bénévolat

Na de superleuke avond op de prijsuitreiking van Fengarion, was ik benieuwd welke nieuwe opportuniteiten er zich zouden aandienen op de speed meeting du Bénévolat, waarvoor ik me enkele weken geleden had ingeschreven. Door wat pech met fiets en bus arriveerde ik meer dan een half uur te laat op het evenement, maar omdat het concept gebaseerd was op het speed dating principe, maakte dit niet zoveel uit. Verspreid over de ganse zaal stonden maar liefst 69 organisaties die allemaal op zoek waren naar vrijwilligers. De organisaties kregen 7 minuten de tijd om zich voor te stellen aan geïnteresseerde vrijwilligers en omgekeerd.

Ik sprak met (niet in volgorde):

De organisaties met een sterretje achter hun naam, zijn de organisaties die mij het meeste aanspraken om vrijwilligerswerk voor te doen. Het viel me tijdens de gesprekken trouwens op hoeveel deze organisaties van hun vrijwilligers verwachten. Ik kan natuurlijk niet vergelijken met de situatie in België, want daar had ik geen tijd voor vrijwilligerswerk (of gebruikte ik mijn vrije tijd voor andere zaken), maar veel organisaties vragen echt bijna een halftijdse inzet van hun vrijwilligers. Te oordelen aan de grote opkomst voor het evenement, zijn er dus ofwel heel veel gepensioneerden ofwel heel veel werklozen in Genève.

IMG_6433

IMG_6434

Na met 11 organisaties gesproken te hebben, vond ik het welletjes. Ik had al genoeg vrijwilligerswerk bijeen gesprokkeld om vier voltijdse jobs mee te vullen. Tijd om een babbeltje te doen met mijn sympathieke Fengarion mede-vrijwilligers, die ook wat overdonderd waren door het aanbod.

En jawel, uiteraard had de stad Genève gratis eten en drinken voorzien voor alle aanwezigen. Er zijn nog zekerheden in het leven. 😉

Vuurtorenbeklimming en bezoek aan Ecomare – 4 november 2017

Ook de tweede nacht, tot mijn eigen verbazing, zonder onderbrekingen van mijn nachtrust kunnen genieten. Wat een verschil met de vorige jaren! Het is zoveel plezanter uitgerust aan de dag te kunnen beginnen!

Na het gezamenlijke ontbijt waarbij er massaal veel eieren opgepeuzeld werden, reden we naar Vuurtoren Eierland, op het noordelijkste puntje van Texel. De vuurrode toren stak prachtig af tegen de eerst nog grijze en vervolgens steeds meer blauwe lucht. Aan een recordtempo klommen de kinderen naar de omloop boven, om aldaar aangekomen op vijf minuten uitgekeken te zijn op de nochtans indrukwekkende omgeving. Zo gaat dat met de jeugd van tegenwoordig: die moeten voortdurend nieuwe prikkels ervaren. Zo ontging het iedereen van mijn gezelschap bijgevolg volledig dat de huidige vuurtoren eigenlijk een omhulsel is dat om de oude vuurtoren heen gebouwd werd. De oude vuurtoren raakte zwaar beschadigd tijdens de opstand van de Georgiërs in april 1945. Op bepaalde plaatsen kan je tussen beide muren lopen en zie je de kogelinslagen van de schermutselingen die er plaatsvonden.

IMG_3184

IMG_3190

IMG_3191

IMG_3195

Terug beneden besloten we wat uit te waaien op het prachtige strand. Nog nooit zo’n immens breed strand gezien. Fenomenaal. De zon kwam erdoor en de frisse zeewind deed deugd. De kinderen raapten schelpjes, schreven hun namen in het zand en tartten de golven. Gelukkig konden we met vijf paar droge kousen en schoenen naar de wagen terug keren.

IMG_3221

IMG_3235

IMG_3258

Bij de wagen aangekomen was het even brainstormen voor het middagmaal, we besloten geen tijd te verliezen met de zoektocht naar een locatie om te eten en rechtstreeks naar Ecomare te rijden om daar de kinderen hun sandwiches te laten opeten. Onderweg naar Ecomare kon mijn vriend kennismaken met de laatste popsongs van Katy Perry en Taylor Swift, gezongen door de meisjes. Ik was best wel onder de indruk van hun toonvastheid, want de nummers waren heel goed herkenbaar. Hier en daar werd de tekst wel een beetje vervormd, maar grote stukken kwamen er bijna letterlijk uit zoals de popprinsessen ze zongen.

Bij Ecomare maakten gebruik van de tafeltjes in de inkomhal om de kinderen te laten eten en begonnen daarna aan ons bezoek van het centrum voor wadden en Noordzee. We waren net op tijd om het voederen van de bruinvissen bij te wonen. Ecomare is een opvangcentrum dat er in principe naar streeft om de opgevangen dieren zo snel mogelijk opnieuw te introduceren in hun normale biotoop. De twee bruinvissen werden echter te vroeg van hun moeder gescheiden, waardoor ze niet hebben leren jagen en onmogelijk in het wild kunnen overleven. De verzorgsters toonden de dieren aan het publiek en lieten hun enkele kleine trucjes doen. Verwacht geen spectaculaire shows, want dat past niet binnen de doelstellingen en filosofie van Ecomare.

IMG_3278

IMG_3284

Tijd voor de volwassenen om gehoor te geven aan hun rammelende magen. In de mooi verzorgde en ruime cafetaria aten we soep en broodjes alvorens de rest van het museum te verkennen. Echt een aanrader, Ecomare, de presentaties zijn interessant en de opstellingen zijn modern en erg aantrekkelijk voor kinderen. Je kan er zelfs bellen met een meeuw en op zoek gaan naar de moordenaar van een bruinvis!

We keerden terug naar de buitenbassins voor de voedertijd van de zeehonden. Ook hier weer is er een onderscheid tussen de dieren die tijdelijk even op adem komen bij Ecomare en zeehonden die wegens een handicap of hun vergevorderde leeftijd niet meer in het wild kunnen overleven. Het verhaal dat ons het meeste bijbleef, is dat van Rob. Rob is een brullende zeehond. Volwassenen zeehonden brullen eigenlijk nooit, maar Rob leerde brullen voor een rol in een Deense film. Tijdens zijn training raakte Rob zo verknocht aan mensen dat hij, toen hij terug uitgezet werd in het wild, hun gezelschap bleef opzoeken. Zo belandde hij in opvangcentra verspreid over gans Europa. Uiteindelijk kwam hij bij Ecomare terecht en besloot men hem daar te houden. Hij brult nu enkel nog op commando van de verzorgers als het etenstijd is.

IMG_3305

IMG_3312

IMG_3356

IMG_3362

IMG_3366

Tijdens het voederen waren we getuige van een spectaculaire strijd tussen drie meeuwen om een visje. Want ja, als er eten te pikken valt, zijn die zeeschuimers er als de kippen bij. Ze proberen de verzorgers en de zeehonden te slim af te zijn en regelmatig zijn ze met een visje weg. Het gevecht werd positief beslecht in het voordeel van een grote witte zeemeeuw, die na het doorslikken van de vis zo zwaar was dat hij moeite moest doen om recht te vliegen.

IMG_3376

Na dit zeer aangename bezoek besloten we ons op te splitsen. Onze vriend zou met de twee jongens en één van de meisjes naar ons hotel terugkeren en mijn vriend, ik en onze vriendin zouden met de twee andere meisjes gaan winkelen. Uiteraard wilden de meisjes alledrie met de jongens mee. Daarom liet ik het lot beslissen wie de gelukkige was. Het oudste nichtje van mijn vriend kwam als overwinnaar uit de bus, gevolg: traantjes bij de twee jongste nichtjes. En dat het niet eerlijk was! Ach, ze kunnen niet snel genoeg leren dat het leven niet eerlijk is. 😉

We susten ze door ze uit elkaar te halen. Mijn vriend bleef in de auto bij het middelste nichtje en troostte haar met elektronische hulpmiddelen en de kleinste mocht tijdens het winkelen in de winkelkar zitten en kreeg een stukje chocolade omdat ze zich zo flink had gedragen. Iedereen content. In de Albert Heijn kochten we allerlei lekkers voor een heuse tapasavond op het appartementje van onze vrienden.

Na de drie meisjes gedoucht te hebben, was iedereen klaar voor de feestelijke avondmaaltijd. Een avondmaaltijd die voor sommigen vooral uit chips bestond, maar omdat het de laatste avond was, besloten we dat door de vingers te zien.

IMG_3406

Volunteering for Fengarion

Een dikke week geleden zag ik op de Glocals Geneva Volunteering Group een oproep passeren voor vrijwilligers om mee te werken aan de prijsuitreiking van de Prix Mireille Caloghiris door Fengarion. Nu had ik nog nooit van Fengarion gehoord, maar een kleine zoektocht leerde me dat Fengarion een platform is dat schenkers toelaat specifieke projecten van non-profit organisaties te sponsoren, met garantie dat al het geschonken geld effectief naar het goede doel in kwestie gaat. Een organisatie waar ik me bijgevolg volledig achter kan scharen. Ik stuurde dus direct een mailtje om te laten weten dat ik vrij was op woensdagavond en graag een handje wilde toesteken.

Het evenement vond plaats in het Casino du Lac Meyrin, aangezien er hier in Genève na al de maandelijkse kosten niet veel centjes overblijven om te gokken, was dit een locatie die ik nog niet eerder bezocht had. Ik vond het gebouw waarin het casino zich bevond vrij gemakkelijk, maar daarna moest ik maar liefst twee keer vragen waar het Casino zelf zich bevond. Uiteindelijk vond ik de ingang op niveau -2, overdadig gedecoreerd met kerstversiering. Ik maakte kennis met Christine, de organisatrice van de avond en mijn collega-vrijwilligers Paula en Katerina, een Roemeense en een Tsjechische. Het klikte meteen met de andere vrijwilligers, een goed begin.

Ik moet zeggen dat ik toch wel onder de indruk was van de locatie. Het casino zelf was heel groot en bruiste van het leven. De overdaad aan lichten in combinatie met de kerstversiering overal waren bijzonder indrukwekkend. Het was duidelijk dat dit casino een bijzonder gevarieerd publiek aantrok, van mensen die zich een beetje opgetut hadden voor een avondje uit tot ronduit slonzig geklede mensen die wellicht op hun eentje een ganse avond achter een slotmachine zouden doorbrengen. Voor ons evenement konden we gebruik maken van de VIP ruimte van het Casino, een zeer mooie met houten lambriseringen afgewerkte zaal, eveneens overdadig versierd met kerstornamenten. Zeer sfeervol.

IMG_6407

IMG_6409

IMG_6410

Vanaf 18u tot 19.45u ontvingen mijn drie collega-vrijwilligers en ikzelf de gasten. Paula vulde de aanwezigheidslijst aan en Katerina en ik brachten de gasten in kleine groepjes naar de zaal, die niet zo makkelijk te vinden was als je nog nooit in het casino geweest was. Onze taak was minder voor de hand liggend dan je zou denken, want ook de gewone klanten van het casino kwamen langs dezelfde ingang binnen. Wij stonden met z’n drieën aan een klein rond tafeltje met daarop een afbeelding van nog geen A4 groot om aan te geven dat de gasten zich bij ons moesten aanmelden voor het Fengarion evenement. We moesten dus een beetje inschatten wie voor Fengarion kwam, want het risico bestond dat de gasten ons zouden voorbij lopen. Op den duur werd het een spelletje om te gokken wie voor Fengarion kwam en ik moet zeggen, ik heb me niet vaak vergist. 😉

In het begin van de avond hadden we een klein akkefietje met de persoon die het onthaal voor het casino bemande. Voordat iemand een casino mag betreden, moet die persoon zijn of haar identiteitskaart tonen. Dit om na te gaan of de persoon in kwestie niet op een zwarte lijst staat. Eén van onze gasten was echter binnen geglipt zonder zijn identiteitskaart te tonen en de casino-medewerker had hier Paula nogal hard over aangepakt. Ik was op dat moment net een groepje aan het begeleiden, dus hoorde het pas toen ik terug was. Paula haar Frans was niet zo goed en de casino-medewerker kon geen Engels, dus de communicatie verliep sowieso nogal stroef, maar ik was vooral verontwaardigd dat de casino-medewerker zijn fout in de schoenen probeerde te schuiven van een jong meisje dat als onbetaalde vrijwilliger werkte. Ik stelde Paula gerust dat het helemaal haar fout niet was, suste de casino-medewerker en vroeg aan Katerina (die hem begeleid had) om de heer in kwestie te vragen terug te komen en zijn identiteitskaart te presenteren. Deze heer had hier uiteraard geen enkel bezwaar tegen en het incident was snel afgehandeld. Maar toch, behoorlijk onprofessioneel van die casino-medewerker.

Verder verliep alles vlotjes. Rond 19.45u onthief Christine ons van onze opdracht en konden we zelf genieten van de rest van de avond. We waren alledrie hongerig en waren blij te zien dat er nog heel veel hapjes over waren. Ik genoot van een bordje met lekkere kazen en charcuterie, maar voor Paula, die vegan was, waren de opties nogal magertjes. De obers konden niet meer doen dan twee magere broodjes met geroosterde groenten aanbieden. Ik signaleerde het probleem aan Christine en zij zorgde ervoor dat er een extra schotel voor Paula werd klaargemaakt. Tegelijkertijd suggereerde ik om bij de inschrijvingen voor een volgend event specifiek na te vragen of de deelnemers diëtaire restricties hebben. Uiteindelijk kreeg Paula een mooi groot bord met warme linzen aangeboden. Heel sympathiek.

We genoten van de rest van de avond, maakten kennis met de vierde vrijwilliger, Yue, een Chinese man die verantwoordelijk was voor de verkoop van de wenskaarten en de boeken, en applaudisseerden voor de winnaars van de Prix Mireille CaloghirisEcole Bansalourngnork Amphur Mae Rim in Chiang Mai, Thailand. Een mooi project dat verdiend de hoofdprijs van 5000 euro mee naar huis mocht nemen. De projecten die op de tweede en de derde plaats eindigden, moesten echter niet met lege handen naar huis gaan, ook zij kregen een mooie geldsom aangeboden.

IMG_6422

IMG_6426

Toen de avond op zijn einde liep, besloten Paula, Katerina, Yue en ik om de cadeaubon van het Casino ten gelde te maken die we gekregen hadden als bedankje. Wij dames slaagden er alledrie in om de tien CHF in een mum van tijd kwijt te spelen aan één van de slotmachines,  maar Yue daarentegen kon zijn beginnersgeluk verzilveren en met 60 CHF naar huis terugkeren. Het geluk was aan zijn kant!

We namen samen de bus terug naar het centrum, maar na amper één halte moest ik al afscheid nemen van mijn mede-vrijwilligers omdat ik de andere kant uit moest. Een fijne avond waarop ik met plezier kan terugkijken.

Zeehonden spotten en bezoek aan een kaasboerderij – 3 november 2017

Tot mijn eigen grote verbazing bijzonder goed geslapen. Geen nachtmerries of nachtelijke muggenjachten die ditmaal mijn nachtrust kwamen verstoren. De meisjes waren blijkbaar rond half zeven wakker wakken geworden, maar mijn vriend heeft dat professioneel aangepakt door hen aan te manen nog een beetje te slapen en toen dat niet lukte hen voor de tv te zetten zodat ik nog wat kon slapen. De held!

We ontbeten allemaal samen in het appartementje van onze vrienden en vertrokken mooi op tijd naar het haventje van Oudeschild voor een boottochtje met Het Sop. We meldden ons aan twintig minuten voor inschepen en gebruikten de wachttijd om een beetje rond te lopen in het charmante haventje van Oudeschild.

IMG_2940

Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig dat iemand van de kinderen of ikzelf zeeziek zou worden, maar gelukkig was de zee bijzonder rustig en verliep het hele tochtje in optimale omstandigheden. Naast ons waren er nog vier andere mensen aan boord, heel gezellig. De kinderen vonden het vooral geweldig dat ze door verrekijkers mochten turen en één voor één aan het roer mochten plaatsnemen. De zeehonden op de zandbanken vonden ze wel leuk, maar konden hun aandacht niet lang vasthouden. De schipper was supersympathiek en heel vriendelijk en open naar de kinderen toe. Hij legde ons ook haarfijn het verschil uit tussen de twee soort zeehonden in de Waddenzee: de gewone zeehond en de grijze zeehond. It’s all in the nose, baby!

IMG_2947

IMG_2966

IMG_3014

IMG_3048

IMG_3058

IMG_3066

IMG_3071

Tijdens de terugtocht mochten de kinderen de meeuwen voeren. Volgens mij hét hoogtepunt van hun dag. Het brood voor de meeuwen was in een paar tellen verdwenen, waarna de schipper vol gas gaf. We vlogen we haast over de golven en de meisjes vonden het fantastisch. Even vreesde ik dat we op het nippertje toch nog een zeezieke zouden hebben, toen het oudste nichtje van mijn vriend zei dat ze zich niet zo goed voelde, maar toen waren we letterlijk nog maar een drietal minuten van de haven verwijderd. Oef!

Van zo’n spannende boottocht wordt een mens hongerig! ‘s Middags lunchten we bij snackbar Veronica, een zeer sympathieke en kindvriendelijke plek waar je aan de toog allerlei heerlijkheden kan bestellen en je via een buzzer gewaarschuwd wordt wanneer je eten klaar is. Hun visbereidingen waren uitstekend en ik kon het oudste nichtje zelfs overhalen om wat gefrituurde inktvisringen te proberen die ze zowaar lustte! Een mirakel! Zelf at ik een overheerlijk broodje met verse garnalen en wat gefrituurde vis, inktvis en garnalen. Echt voortreffelijk en heel erg goedkoop.

IMG_6202

IMG_6203

Na het middagmaal reden we naar Kaasboerderij Wezenspyk. We volgden de aangeduide wandeling en ontmoetten kalfjes, kippen en varkens. Het leukste was het kleine veerpontje dat je handmatig moest bedienen om een brede sloot over te steken. De kinderen vonden het geweldig. Na het pontje liepen we letterlijk tussen de schapenstront en het was een beetje zigzaggen om te vermijden dat we in een dikke stront trapten. Nog wat verder leken we ogenschijnlijk niet meer verder te kunnen, dus keerden we op onze stappen terug. Pas later realiseerden we ons dat we de cirkel gewoon hadden kunnen rond maken.

De kaasmakerij zelf lag helaas stil, maar het winkeltje met bijhorende (zeer minimale) tentoonstelling over hoe je kaas maakt, was wel open. We bleven er niet lang, want de kinderen vonden het maar saai en besloten iets te gaan drinken in Den Hoorn.

IMG_3102

IMG_3104

IMG_3110

IMG_3111

IMG_3124

IMG_3132

Het was nog niet zo makkelijk om ergens een parkeerplaats te vinden, dus zetten we onze wagens op de parking van de Spar, we waren toch van plan om daar wat later te gaan winkelen om de ingrediënten te kopen voor een spaghettifeestmaal. We bewonderen het mooie kerkje van Den Hoorn en vonden na eerst op nogal onvriendelijke wijze buiten gezet te zijn in een andere brasserie een mooie tafel in De toegift @klif 12, een bizarre mengeling van een theater en een brasserie. We waren er de enige klanten, zodat de kinderen zonder problemen tussen de lege stoelen van het theater konden rondlopen. Een lekker glaasje witte wijn ging vlotjes binnen en de kinderen smulden van een typisch Holland streekproduct: bitterballen.

Daarna keerden we terug naar de Spar. Onze kameraad bleef met de jongens in de wagen zitten, terwijl mijn vriend en ik, samen met onze vriendin en de drie meisjes gingen winkelen. Hoe rollenpatroonbevestigend! Tot hun grote vreugde had de Spar kleine winkelkarretjes voor kinderen en ik denk dat onze drie blondines zowat alle harten van winkelend Den Hoorn veroverd hebben. 😉

Na het winkelen zette ik alle meisjes één voor één onder de douche terwijl onze vriendin zo vriendelijk was de spaghetti klaar te maken. Het oudste nichtje at heel flink haar bord spaghetti leeg en ook de jongste ging voor een twee portie spaghetti mét gehakt zónder saus. Het middelste nichtje vond het echter nodig een gans drama te maken van de maaltijd. Bokkig niet willen eten en daarna komen zeuren dat ze honger had. Een echte diva. Dat gaat wat geven in de pubertijd.

IMG_3176

Het slaapritueel verliep zoals de vorige avond: mijn vriend die op een stoel in de kamer van de meisjes wachtte tot ze in slaap vielen, hen nu en dan streng toesprekend als er weer eentje niet wilde zwijgen.

En toen alle kinderen sliepen, konden de volwassenen eindelijk onderuit zakken met een welverdiend glas wijn. Een bijzonder geslaagde dag op Texel!